Το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου και οι μετέπειτα εξελίξεις έφεραν στην επιφάνεια και πάλι τη θεωρία περί «σύγκρουσης πολιτισμών». Μπορεί οι ηγέτες των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών κρατών να απορρίπτουν (στα λόγια) αυτή την εξαιρετικά αντιδραστική θεωρία, αλλά στην πράξη την ενισχύουν με κάθε τρόπο στο εσωτερικό των χωρών τους. Εν ολίγοις, επιχειρείται να ενοχοποιηθεί το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου και να καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση ότι το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη είναι μια εκδήλωση του ισλαμικού ριζοσπαστισμού. Η άποψη αυτή έχει διαχυθεί σαν δηλητήριο στο σώμα τόσο της αμερικανικής κοινωνίας, όσο και των κοινωνιών των κρατών της Δυτικής Ευρώπης. Βοηθάει, εξάλλου, στο να συντηρείται και να οξύνεται η ψύχωση περί εξωτερικής απειλής, απαραίτητο υπόστρωμα για να γίνει δεκτή από τις πολιτισμένες- χριστιανικές κοινωνίες η επίθεση κατά των «εχθρών του πολιτισμού». Το δίλημμα που προωθεί η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, για να δικαιολογήσει την επιδρομή είναι: «Πολιτισμός, ή βαρβαρότητα;».

Απόδειξη αυτού του δηλητηριασμού της «κοινής γνώμης» ήταν το κύμα επιθέσεων στις ΗΠΑ κατά ανθρώπων αραβικής καταγωγής, μουσουλμάνων, αλλά και ανθρώπων που ...έμοιαζαν με Αραβες, αμέσως μετά το χτύπημα, ένα «κυνήγι μαγισσών». Είχε βεβαίως προηγηθεί η δαιμονοποίηση του Μπιν Λάντεν και η συστηματική απόδοση κάθε τρομοκρατικής ενέργειας στις ΗΠΑ στους ισλαμιστές. Εστω και αν στη συνέχεια, όπως στην επίθεση της Οκλαχόμα, αποδεικνυόταν ότι δράστες ήταν κάποιοι άλλοι, γέννημα- θρέμμα του «αμερικάνικου τρόπου ζωής», όπως ο Μακ Βέι.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, οι ιμπεριαλιστές έπρεπε να προσδιορίσουν έναν «ολοκληρωτικό εχθρό», για να προωθήσουν τα στρατηγικά τους σχέδια, τα οποία στεγάστηκαν κάτω από το γενικό τίτλο: Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ο αντιδυτικός και κυρίως αντιαμερικανικός ισλαμικός φονταμενταλισμός προσφερόταν... Εξάλλου, ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό δικό τους παιδί, την εποχή που τον ενίσχυαν για να περιορίσουν την επιρροή της Σοβιετικής Ενωσης.

Μια έκθεση του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ (1991) θεωρούσε δεδομένο ότι το Ισλάμ εκλαμβάνεται ως «απειλή» από τις χώρες της Συμμαχίας, εξαιτίας «της εχθρότητας των ισλαμιστικών κινημάτων, και ιδιαίτερα των πιο ριζοσπαστικών εξ αυτών, έναντι των δυτικών αξιών και επίσης εξαιτίας της πεποίθησης ότι οι οργανώσεις αυτές θα χρησιμοποιήσουν βία εναντίον δυτικών πολιτών και συμφερόντων».

Μια τέτοια αντιμετώπιση βοηθούσε, εκτός των άλλων, και στο να κρύβονται οι εγκληματικές ευθύνες των ιμπεριαλιστικών χωρών για την κατάσταση των ισλαμικών χωρών και των λαών τους, για την αφαίμαξή τους από κάθε προοπτική οικονομικής ανάπτυξης, για την ασύδοτη εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, για τη μετατροπή τους σε παρίες του κόσμου, σε πρώτη ύλη για τα ηγεμονικά τους σχέδια.

Ετσι, οι θύτες μπορούσαν να κατηγορούν τα θύματά τους και να ισχυρίζονται ότι για τα δεινά τους ευθύνονται τα ίδια, αφού διάλεξαν αυτή τη θρησκευτική πίστη, αυτό τον τρόπο ζωής, αυτό τον πολιτισμό. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 1991 σε ένα ψήφισμά του θεωρεί ότι η επιδείνωση της αστάθειας στη Μεσόγειο είναι «η επέκταση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, η ενδημική παρουσία πολιτικών συστημάτων αντιτιθέμενων στην ανάπτυξη της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ανεργία, η δημογραφική έκρηξη και οι μεταναστεύσεις επιβάρυναν σημαντικά την αποσταθεροποίηση στη νότια και νοτιοανατολική Μεσόγειο».

Ολες αυτές οι ασυνάρτητες δοξασίες έπρεπε να βρουν μια ιδεολογική έκφραση. Την έδωσε ο Αμερικανός καθηγητής Σάμουελ Χάντιγκτον με ένα άρθρο του στο περιοδικό «Foreign Affairs», το 1993, με τίτλο: «Η σύγκρουση των πολιτισμών». Ο Χάντιγκτον γράφει ότι «η βασική αιτία συγκρούσεων στον μελλοντικό κόσμο δε θα είναι κυρίως ιδεολογική ούτε οικονομική. Η μεγάλη διαίρεση της ανθρωπότητας θα έχει κυρίαρχη αιτία τον πολιτισμό». Στη συνέχεια προσδιορίζει οκτώ πολιτισμούς στον κόσμο: τον δυτικό, τον κομφουκιανό, τον ιαπωνικό, τον ισλαμικό, τον ινδουιστικό, σλαβοορθόδοξο, τον λατινοαμερικάνικο και τον αφρικανικό. Σύμφωνα με τον Χάντιγκτον αυτή την περίοδο συνάπτεται ένα είδος συμμαχίας ισλαμο- κομφουκιανής και καλεί τις ηγεσίες των ΗΠΑ και της Ευρώπης «να περιορίσουν την επέκταση της στρατιωτικής ισχύος των κομφουκιανών και των ισλαμικών κρατών. Η Δύση πρέπει να διατηρήσει μια στρατιωτική και οικονομική ισχύ επαρκή για την προστασία των συμφερόντων της από αυτούς τους μη δυτικούς πολιτισμούς».

Οι απόψεις αυτές αν και δεν υποστηρίχτηκαν ποτέ επισήμως από τις ηγεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών, αποτέλεσαν συστατικό στοιχείο της εξωτερικής τους πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν την «αντιπυραυλική ασπίδα» τους επικαλούνται τα «κράτη - ταραξίες», όπως χαρακτηρίζουν το Ιράν, το Ιράκ και την Κορέα.

Η αναβίωση της θέσης για «σύγκρουση των πολιτισμών» έρχεται σήμερα να προσδώσει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο στην επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους με στόχο δήθεν την πάταξη της τρομοκρατίας, στην ουσία, όμως, την παγκόσμια κυριαρχία με την επιβολή του παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου.

Λίγες ώρες μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους δήλωσε: «Η ελευθερία δέχτηκε επίθεση από έναν άθεο δειλό, θα υπερασπιστούμε την ελευθερία». Ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Ντ. Χάστερτ τόνισε: «θα πολεμήσουμε ο ένας πλάι στον άλλο εναντίον του κακού, που απλώνεται εις βάρος μας». Στη συνέχεια ο Πρόεδρος Μπους επανήλθε για να πει: «Θέλησαν να κουνήσουν τα θεμέλια της Αμερικής. Στόχευσαν σ' εμάς γιατί είμαστε οι λαμπρότεροι στον κόσμο». Την άλλη μέρα η μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα «Die Zeit» κυκλοφορούσε με τίτλο: «Ο στόχος των τρομοκρατών ήταν ο πολιτισμός μας». Από κοντά και ο Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Σημίτης που δήλωσε: «Αυτή η αποτρόπαιη πράξη αμφισβητεί τις αξίες που αποτελούν τη βάση τη δική μας και των άλλων κοινωνιών». Και όλα αυτά, όταν από την πρώτη κιόλας στιγμή είχε κατονομαστεί ο ένοχος: ο ισλαμικός φονταμενταλισμός...

Το ιδεολόγημα περί «σύγκρουσης των πολιτισμών» ανασύρεται και πάλι για να δικαιολογηθεί η πιο βάρβαρη επίθεση κατά της ανθρωπότητας στο όνομα της προστασίας του «πολιτισμού». Ο συλλογισμός της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας είναι σαφής: ταυτίζοντας τον «πολιτισμό» με τη Δύση, τον ταυτίζει με το καπιταλιστικό σύστημα, στην πιο άγρια εκδοχή του, τον κάνει σημαία για τη νέα «σταυροφορία» για τον «εκπολιτισμό» των εχθρών, εκτός και εντός των τειχών.