Γρηγοριάδης Κώστας

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου («Ριζοσπάστης», 19/2/2006) και στα πλαίσια της εξέτασης του αντικομμουνισμού, που προωθεί το συγκρότημα Λαμπράκη (ΔΟΛ), μετά την απόρριψη του «μνημονίου Λίντμπλαντ», ως εγγράφου δεσμευτικού για τα κράτη της Ευρώπης, έγινε μια εκτενέστερη κριτική ανάλυση του άρθρου του Στάθη Καλύβα (Σ.Κ.), με τίτλο «Οι νοσταλγοί μιας "φαντασίας"». Στο τέλος του πρώτου μέρους είχε γίνει αναφορά και στο βιβλίο «Οι ευτυχισμένες μέρες μου στην κόλαση», του Ούγγρου Gyorgy Faludy. Εκεί, η φράση «...τα όσα ισχυρίζεται ο Σ.Κ. ότι αναφέρει ο Ούγγρος συγγραφέας» επιλέχθηκε συνειδητά, για να εκφράσει έναν προβληματισμό, που στηρίζεται σε δύο διαπιστώσεις:

Πρώτον, ο κατά τ' άλλα «λάτρης της λεπτομέρειας» Σ.Κ. «παραμέλησε» να αναφέρει το ποιος, πού και πότε εξέδωσε αυτό το βιβλίο. Χώρια το γεγονός ότι απουσιάζουν ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του Ούγγρου συγγραφέα, όπως, π.χ., γιατί «κρατήθηκε» σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης» από το 1948 έως το 1956, πού βρισκόταν και τι έκανε από το '56 και μετά, κλπ.

Δεύτερον και πιο σημαντικό, η υπόθεση Faludy πρωτακούστηκε στην Ελλάδα, τον Ιούλη του 2005, στην Πρέβεζα, σε συνέδριο που διοργανώθηκε από το Δίκτυο Μελετών Εμφυλίων Πολέμων (1-3 του Ιούλη), του οποίου ηγείται και ο Σ.Κ. Παρεμπιπτόντως, χορηγός εκείνου του συνεδρίου ήταν (ω, τι σύμπτωση!) και ο ΔΟΛ. Εκεί όμως η αναφορά στις αναμνήσεις του Faludy δεν έγινε από τον Σ.Κ., αλλά από έναν πρεσβύτερο και πιο γνωστό αντικομμουνιστή «συνοδοιπόρο» του, τον Ηλιο Γιαννακάκη (Πανεπιστήμιο Lille Γαλλίας, μέλος της συγγραφικής ομάδας της «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού», αποστάτης του ΚΚΕ από το 1968).

Φαίνεται όμως ότι ο Σ.Κ. δεν έμεινε ικανοποιημένος από την αποδοχή που επιφύλαξε τότε το κοινό σε μια τέτοια «συγκλονιστική αποκάλυψη». Ισως να πίστεψε ότι αυτό οφειλόταν στον τρόπο με τον οποίο την παρουσίασε ο συνοδοιπόρος του «της αντίπερα όχθης» Η. Γιαννακάκης. Πραγματικά, ο εν λόγω «κομμουνιστολόγος» δυσκόλεψε τότε όλους τους ακροατές, που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε η αντικομμουνιστική πρακτορολογία που αράδιαζε με το υποτιθέμενο θέμα του, «την ελληνική αιγυπτιακή κοινότητα και το κίνημα της Μέσης Ανατολής»! Εκτός αυτού, την αναφορά του στις αναμνήσεις του Ούγγρου συγγραφέα την έκανε όχι απλώς «ξεκάρφωτα», αλλά την ανακάτεψε και με άλλες «σοφές» του αναφορές σε «αραπάδες»(!), που ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αιγύπτου!

Γι' αυτό ίσως ο Σ.Κ. αποφάσισε να φέρει ξανά στο προσκήνιο αυτό το θέμα. Μάταια όμως! Εδώ ολόκληρος «νομπελίστας» του αντικομμουνισμού, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σολζενίτσιν, παρατηρεί τη ματαιότητα των τεράστιων διαφημιστικών δαπανών των υποστηρικτών του, καθώς στη Ρωσία η θεαματικότητα του τηλεοπτικού, πλέον, αντικομμουνιστικού «έργου» του, «Ο Πρώτος κύκλος» πέφτει συνεχώς, με κάθε επεισόδιο.

Ο Σ. Καλύβας τελειώνει το άρθρο του στο «Βήμα» με τη φράση: «Οπως έχει γράψει κάποιος θεωρητικός, τη δεύτερη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...». Αν η δεύτερη φορά είναι φάρσα, τότε την πολλοστή φορά που ο ίδιος αναβιώνει (ίδια κι απαράλλακτα) την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του '50, περί «αιμοσταγών κομμουνιστών», πώς θα την πούμε; Πάντως, σίγουρα όχι «πρωτοπόρα επιστημονική έρευνα»!

Στο ίδιο φύλλο του «Βήματος» (5/2/2006), δημοσιεύτηκε και ένα άλλο παρεμφερές άρθρο, με τίτλο «Πώς μοίρασαν τον κόσμο στη Διάσκεψη της Γιάλτας - τι έλεγε για τα γεγονότα η ελληνική διπλωματία και τι έκαναν οι Τούρκοι», της προϊσταμένης της Υπηρεσίας του Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου στο υπουργείο Εξωτερικών, Φωτεινής Τομάη (εφεξής Φ.Τ.).

Ομολογουμένως περιμέναμε τη δημοσίευση σοβαρότερων εγγράφων της υπηρεσίας της οποίας προΐσταται η Φ.Τ., που βεβαίως δε θα μπορούσαν να στηρίξουν τη βαρύγδουπη «μοιρασιά» του κόσμου, που φέρει ο τίτλος, αλλά που τουλάχιστον θα συσχετίζονταν με τη Διάσκεψη καθεαυτή. Αντί αυτού αναφέρονται αποσπάσματα από τη διπλωματική αλληλογραφία του ελληνικού κράτους, που απλώς καταδεικνύουν την περιέργεια και τον προβληματισμό γύρω από τη μυστικότητα με την οποία διεξήχθη η διάσκεψη! Προφανώς η Φ.Τ. δεν είχε ανάγκη τεκμηρίωσης των εκτιμήσεων που εκφράζει στο άρθρο. Και προφανώς αυτές τις αυθαίρετες εκτιμήσεις δεν τις απέκτησε σήμερα. Φράσεις, όπως, «ο Στάλιν για να δικαιολογήσει τον σοβιετικό επεκτατισμό στα ανατολικά κράτη...», δεν τεκμηριώνονται με κανένα από τα έγγραφα που παραθέτει!

Εχει όμως τέτοιες στρεβλές εκτιμήσεις ακόμα και για τα ίδια τα γεγονότα: «Ενώ όμως (σ.σ. ο Στάλιν) συμφώνησε για ελεύθερες εκλογές στη χώρα (σ.σ. στην Πολωνία), δεν επέτρεψε τη συμμετοχή των εξόριστων Πολωνών του Λονδίνου». Προφανώς η Φ.Τ. έχει βρει νέα ντοκουμέντα, που ακυρώνουν τα όσα γράφονταν μέχρι σήμερα, περί έντονης πίεσης που άσκησε ο Τσόρτσιλ στην εξόριστη κυβέρνηση, για να αποδεχτεί τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση της Πολωνίας! Και, προφανώς, θα έχει βρει ακόμα πιο συνταρακτικά ντοκουμέντα, που θα αποδεικνύουν ότι οι εξόριστοι αστοί συμμετείχαν στην ενιαία κυβέρνηση της Πολωνίας (αναλαμβάνοντας υπουργεία και την αντιπροεδρία της κυβέρνησης) εν αγνοία του Στάλιν (ή παρά την αντίθετη γνώμη του)! `Η μήπως δεν ήταν οι αστοί που συμμετείχαν, αλλά κάποιοι σωσίες τους, που τους τοποθέτησε ο «σατανικός» Στάλιν για να ξεγελάσει όλη την ανθρωπότητα;

Σ' ένα άλλο σημείο αναφέρει: «Ο κόσμος έχει ήδη μοιρασθεί. Οι ελληνικές κυβερνήσεις το γνωρίζουν...», το «ότι ο Στάλιν απέφυγε να δώσει αρωγή στο ΚΚΕ (σ.σ. στα μέσα του Φλεβάρη 1945!) είναι γεγονός που εξηγεί τη μετέπειτα διαλλακτική στάση του Κόμματος». Στο τέλος θα μας πουν ότι το Δεκέμβρη του '44, ο ΕΛΑΣ πολεμούσε με σοβιετικά όπλα! Αν το ΚΚΕ έχει «διαλλακτική στάση», από το Φλεβάρη του '45 και μετά, πώς χαρακτηρίζει τη στάση του ΚΚΕ το Μάη και το Σεπτέμβρη του '44, που (μαζί με το ΕΑΜ) στο Λίβανο και στην Καζέρτα ανοίγουν διάπλατα την πόρτα για να εγκατασταθεί η εξόριστη αστική κυβέρνηση και οι Βρετανοί στην Ελλάδα; Μήπως του Λιβάνου προηγήθηκε κάποια άλλη «μυστική Γιάλτα», που ανάγκασε το ΚΚΕ να γίνει τόσο υπερβολικά διαλλακτικό;

Το καλύτερο όμως βρίσκεται προς το τέλος του κειμένου: Ο Στάλιν «...ενώ είχε υποσχεθεί να μην αναμειχθεί στα ελληνικά πράγματα, κι αυτό έκανε αφήνοντας το ΚΚΕ στο έλεος των αντιπάλων του (σ.σ.!!), προωθούσε την ιδέα της "Βαλκανικής Ομοσπονδίας" που αποσκοπούσε στην ένωση των Σλάβων, τη χειρότερη ίσως απειλή τότε για την Ελλάδα, γνωστού όντος του προαιώνιου πόθου των Βουλγάρων για έξοδό τους στο Αιγαίο».

Πέρα από το ότι αν δεν ξέραμε το(τη) συγγραφέα του άρθρου, ο νους μας θα πήγαινε σε έναν εθνικιστή και αντικομμουνιστή, που παλαιότερα διατέλεσε και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μπαίνει ζήτημα απλών γνώσεων, του τι υπάρχει στο Αρχείο του ΥΠΕΞ. Αποκλείεται, π.χ., να μην υπάρχει και εκεί ο Αναγκαστικός Νόμος 3089/1942, «Περί κυρώσεως του εν Λονδίνω (σ.σ. και όχι στη Μόσχα!) την 15ην Ιανουαρίου 1942 συναφθέντος Ελληνο-Γιουγκοσλαβικού Συμφώνου περί συγκροτήσεως Βαλκανικής Ενώσεως»! Οι αστοί Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν Σλάβοι, ή δεν ήθελαν διέξοδο, όχι απλά στο Αιγαίο, αλλά στη Θεσσαλονίκη;

Για τον Στάλιν η Φ.Τ. κατέληξε ότι είναι ύπουλος. Σε ποιες ενέργειες ακριβώς επιβεβαιώνεται αυτή η εκτίμησή της; Στο ότι τάχθηκε υπέρ της απόδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα; `Η μήπως ο Κόκκινος Στρατός αδυνάτισε οποτεδήποτε το μέτωπο κατά των χιτλερικών στρατευμάτων για να ασχοληθεί με πιο «προσοδοφόρες» δράσεις, όπως, π.χ., αυτές των βρετανικών δυνάμεων, που αποσύρθηκαν από το μέτωπο των Αρδενών (σε μια κρίσιμη στιγμή των μαχών) για να επέμβουν στην Ελλάδα;

Φαίνεται, πάντως, ότι το «Βήμα» κάνει σοβαρή προσπάθεια για να δώσει την κατάσταση σφαιρικά: Τα περί «σοβιετικού επεκτατισμού» και «ύπουλου Στάλιν» ήταν ακριβώς τα στοιχεία που έλειπαν από το άρθρο του Στ. Καλύβα. «Ευτυχώς» που η Φ.Τ. διαπίστωσε έγκαιρα αυτό το κενό!...

• Το πρώτο μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στον «Ρ» της προηγούμενης Κυριακής 19/2/2006