Παρέμβαση - χαιρετισμό στο 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, απεύθυνε εκ μέρους του ΚΚΕ, ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, κατά την πανηγυρική έναρξη του συνεδρίου το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Στην παρέμβασή του, ο Ν. Σοφιανός υπογράμμισε:

«Βρισκόμαστε στη δίνη της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, που ήδη πλήττει την εργατική τάξη, τη λαϊκή οικογένεια, που για ακόμα μια φορά καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό. Το πάγωμα μισθών στο Δημόσιο, η εκ περιτροπής εργασία, οι χιλιάδες απολύσεις, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης είναι μέτρα που ήρθαν για να μείνουν. Δεν είναι μέτρα που παίρνονται μόνο για να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση. Είναι μέτρα που ήρθαν για να μείνουν και έχει σημασία να αναδείξουμε τις αιτίες, τις ευθύνες, τις πολιτικές επιλογές που έφεραν τα πράγματα ως εδώ.

Οι κυβερνήσεις της ΕΕ - από κοινού σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι - αναγγέλλουν μέσω του ΕΚΟΦΙΝ τη νέα δριμύτατη επίθεση. Είναι τα πακέτα μέτρων που έντεχνα κρύφτηκαν στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές. Είναι τα πακέτα μέτρων που κρύφτηκαν πίσω από τους παπαγάλους και τις εκδηλώσεις με φόντο την Ακρόπολη.

Σήμερα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, έχοντας σταθερό τιμόνι στη στρατηγική της Λισαβόνας θέλουν να αναβαθμίσουν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Ηδη υιοθετούν δυο πορίσματα της ευρωπαϊκής επιτροπής που στοχεύουν στις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική πολιτική και την ασφάλιση.

Μέσα από αυτή τη στόχευση επιδιώκουν να τσακίσουν ό,τι έχει απομείνει από αυτό που λέμε μόνιμη σταθερή δουλειά, Κοινωνική Ασφάλιση και Υγεία - Πρόνοια. Αυτό αφορά και την εκπαίδευση που είναι ο δεύτερος κλάδος μερικής απασχόλησης.

Μαζί με αυτά τα μέτρα, υπάρχει ειδική αναφορά και σχεδιασμός για την εκπαίδευση, απαιτώντας γρήγορα και με ένταση οι εκπαιδευτικές δομές να προσαρμοστούν ώστε γρήγορα να παραδίδουν τη νέα φουρνιά εργαζομένων, ψευτοκαταρτισμένων, αναλώσιμων, φτηνό, ευέλικτο δυναμικό για τις επιχειρήσεις».

«Σε τούτη τη νέα πρόκληση των μονοπωλίων μία μπορεί να είναι η απάντηση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων: Πληρώσαμε τα κέρδη σας, δε θα πληρώσουμε και την κρίση σας. Σε τούτη την πρόκληση του κεφαλαίου και των πολιτικών - συνδικαλιστικών δυνάμεων που το υπηρετούν, κάθε κλάδος, κάθε τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος οφείλει να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Μια αντεπίθεση που για να οριστεί ως τέτοια, να έχει αντοχές και νίκες, πρέπει να οριοθετήσει με σαφήνεια τη γραμμή της αντεπίθεσης και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, της νέας γενιάς.

Για να μπορέσει να ανταποκριθεί το κίνημα σε τούτη την πρόκληση, πρέπει να ξεμπερδέψει με τα δικά του βαρίδια. Να αντιπαρατεθεί με την εργατική αριστοκρατία και τον κυβερνητικό - συναινετικό συνδικαλισμό, που και τον καιρό της ευφορίας των κερδών και τώρα στην κρίση είναι ομοτράπεζος - συνδαιτυμόνας - κοινωνικός εταίρος της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεων που συναποφασίζουν σε επίπεδο ΕΕ τη στρατηγική των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε καιρούς που χτυπιέται αλύπητα η μόνιμη σταθερή δουλειά, η ΓΣΕΕ γίνεται μεσάζοντας και εργολάβος προώθησης της ψευτοκατάρτισης και της μερικής απασχόλησης και μοιράζεται μαζί με τον ΣΕΒ 53 εκατ. ευρώ και με την εποπτεία της κυβέρνησης και μαζί με την πρυτανεία της ΑΣΟΕΕ μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε ΚΕΚ, την ίδια ώρα που το ίδιο το Πανεπιστήμιο δίνει πτυχίο ανεργίας».

«Η διεθνής καπιταλιστική κρίση φέρνει μπροστά στους εργαζόμενους αλήθειες που για μια τουλάχιστον 20ετία έδρες - συγγράμματα - σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια επιμελώς προσπαθούσαν να κρύψουν. Μας έλεγαν ότι δήθεν το σύστημα του καπιταλισμού δεν έφερνε μαζί του τη φτώχεια και την εξαθλίωση, την ένταση της εκμετάλλευσης για τους ίδιους τους παραγωγούς του πλούτου, αλλά ότι ο δρόμος του ήταν ο μονόδρομος της ανάπτυξης και μάλιστα μιας ανάπτυξης αειφόρου, όπως δήθεν επιστημονικά προσπαθούσαν να θεμελιώσουν. Τούτη η κρίση συνέτριψε με πάταγο τα μυθεύματα της αστικής ιδεολογίας.

Γύρω από αυτές τις δήθεν απόλυτες αλήθειες στήθηκε ο κόσμος του ευρωμονόδρομου - της παραλυτικής παραδοχής της παγκοσμιοποίησης. Σε τούτο το έδαφος στήθηκε ο μύθος ότι ο καπιταλισμός μας χωράει όλους, λαούς και αφέντες, ο κοινωνικός εταιρισμός, η ενσωμάτωση, εδώ ανδρώθηκε η εργατική αριστοκρατία. Σε τούτη τη διαδρομή επιχειρήθηκε να εμφανιστεί η Παιδεία - το εκπαιδευτικό σύστημα σαν μια υπερταξική υπόθεση που με τον ίδιο τρόπο αφορά όλους και φυσικά μπορούν να υπηρετούν τους ίδιους στόχους όλοι, και κράτος και ιδιώτες.

Σε αυτό το έδαφος είδαμε την παιδαγωγική επιστήμη να γίνεται θεραπαινίδα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, του ανταγωνισμού. Την ιστορία να ξαναγράφεται με τη σφραγίδα της Νέας Τάξης. Να συναντιέται ο αντικομμουνισμός με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, η προγονοπληξία με τον αντισοβιετισμό, η σταλινολογία να διανθίζει συχνά την εκπαιδευτική διδασκαλία και μάλιστα να επιβάλλεται με τον αυταρχισμό της έδρας, μη αντέχοντας τον αντίλογο.

Στο έδαφος των αντιδραστικών αλλαγών η Παιδεία έγινε υπηρεσία που πουλιέται, ο εκπαιδευτικός μάνατζερ, οι νέοι εκπαιδευτικοί περιπλανώμενοι στο μεροκάματο, ανασφάλιστοι, φτηνή εργατική δύναμη. Ο μαθητής εκπαιδεύεται να γίνει καλός καταναλωτής στα ψίχουλα που θέλει κάθε φορά να του πετά το σύστημα».

«Η παιδεία και η μόρφωση δεν μπορούν να λύσουν από μόνες τους τα προβλήματα με εθνικές συναινέσεις και διαλόγους. Οσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, ξεκόβουν τη μόρφωση και το σχολείο από τις κοινωνικές σχέσεις στις οποίες διαμορφώνονται και δρουν, σχέσεις ταξικές που καθορίζουν τελικά τα όρια της γνώσης, το χαρακτήρα και τους στόχους του σχολείου. Δεν υπάρχει ούτε αυτονομημένη παιδεία, ούτε αυτονομημένο σχολείο. Τούτη η αλήθεια μαρκάρει το παιδί με το που θα μπει στο νηπιαγωγείο, αυτό μαρτυράει το 14% των παιδιών που εγκαταλείπουν το 9χρονο σχολείο, η λίστα των ωρομίσθιων και αναπληρωτών, το σύστημα του ΑΣΕΠ. Αυτή την αλήθεια μαρτυράει το σχολικό βιβλίο, όταν συχνά πυκνά κάνει βουτιά στον ανορθολογισμό και την αντιεπιστημονικότητα και εξισώνει φασισμό - κομμουνισμό, όταν κάνει επιστήμη το απολυμαντικό λουτρό της αστικής ιδεολογίας.

Ο εκπαιδευτικός, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, έχει μπροστά του δυο δρόμους: 'Η θα πάει με το δρόμο της συντήρησης, της αντίδρασης και της ενσωμάτωσης ή με το μέρος της Ανυπακοής και της Αντεπίθεσης. Ιδιαίτερα ο εκπαιδευτικός, που δουλεύει σε έναν αστικό μηχανισμό χειραγώγησης της συνείδησης, ή θα αφουγκράζεται τις αγωνίες και τα προβλήματα της λαϊκής εργατικής οικογένειας και των παιδιών της ως δικά του ή θα τα αγνοεί και θα βοηθάει άθελά του ή ηθελημένα στην επιδείνωσή τους.

Το ΚΚΕ σας καλεί να διαλέξετε το δρόμο που αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό πρόβλημα σαν ζήτημα κοινωνικό που η επίλυσή του μόνο με κοινωνική - πολιτική ανατροπή μπορεί να επέλθει. Το δρόμο της εργατικής τάξης, των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να σπρώξουν τον τροχό της κοινωνικής εξέλιξης μπροστά και μαζί να φέρουν και νέο ζωογόνο αέρα και στην εκπαίδευση.

Να απορρίψετε το δρόμο που λέει ότι δήθεν μπορούν να γίνουν κοσμογονικές αλλαγές χωρίς ταξική πάλη για κοινωνική αλλαγή. Αυτός ο δρόμος δοκιμάστηκε, είναι ο δρόμος της αστικής τάξης, γιγαντώνει αδιέξοδα, δημιουργεί τη σημερινή κοινωνική και εκπαιδευτική αθλιότητα.

Καλούμε τον εκπαιδευτικό να αποβάλει τη λογική του μικρότερου κακού, του εφικτού, που όχι μόνο είναι ανίκανη να αποσπά κατακτήσεις απέναντι σε ένα αρραγές μέτωπο της πλουτοκρατίας, των κομμάτων που την υπηρετούν, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΕΕ, αλλά οδηγεί στην ενσωμάτωση ριζοσπαστικών διαθέσεων, στη διαπραγμάτευση της μικρότερης απώλειας μέχρι που τα χάνεις όλα, μαζί και το δρόμο που κάποτε - είτε ως ουτοπία είτε ως αυταπάτη - διέκρινες».