Το αίτημα της μείωσης των φόρων το πρόβαλλαν οι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του 1970 ακόμη. Η ανάγκη μείωσης των φορολογικών βαρών συνοδεύτηκε από την επίθεση κατά του ...σπάταλου και ...αντιπαραγωγικού κράτους, το οποίο δεσμεύει πόρους από τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, πόροι οι οποίοι σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν να διοχετευτούν σε επενδύσεις και στην ενίσχυση της κατανάλωσης...

Μείωση του κράτους, μείωση των φόρων, περιορισμός των κρατικών δαπανών. Πίσω από τα ...απελευθερωτικά αυτά αιτήματα στοιχίστηκε η αστική τάξη όλου του κόσμου, στην επίθεση που εξαπέλυσε κατά των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Οταν ζητούν τη μείωση του κράτους, ζητούν τη μείωση των κοινωνικών του δραστηριοτήτων και σε καμιά βέβαια περίπτωση τον περιορισμό του κατασταλτικού του ρόλου, ή δραστηριοτήτων που έχουν σχέση με την αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου. Με την προβολή του αιτήματος της μείωσης των φόρων, επιδιώκουν τη μείωση των φόρων των επιχειρήσεων και των πλουσίων και όχι τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων. Πίσω, τέλος, από το αίτημα της μείωσης των κρατικών δαπανών, επιχειρούν να υπονομεύσουν τα δημόσια συστήματα Παιδείας, Υγείας, ασφάλισης και συντάξεων, προς όφελος των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Στον κόσμο που ζούμε τίποτα δεν είναι αθώο.

Οι πρόσφατες εξαγγελίες Αλογοσκούφη για μεταρρυθμίσεις στη φορολογία Φυσικών Προσώπων αποτελούν έναν ακόμη «κρίκο» της αντιλαϊκής φορολογικής επίθεσης, που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του '90 από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ στη συνέχεια η σκυτάλη πέρασε στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες και την παρέδωσαν και πάλι σήμερα στη ΝΔ. Τις φορολογικές ανατροπές δε θα πρέπει να τις δούμε σαν ...προσωπικές πρωτοβουλίες του τάδε ή του δείνα υπουργού της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Σαν να πρόκειται δηλαδή για την εφαρμογή διαφορετικών πολιτικών προγραμμάτων και διαφορετικών αντιλήψεων. Αυτές καθεαυτές αποτελούν ενιαία οργανική ενότητα, διακρίνονται από ομαλή συνέχεια και τις διαπερνά κοινή πολιτική και φιλοσοφική αντίληψη. Στόχος η μεταφορά φορολογικών βαρών από την αστική τάξη στα λαϊκά στρώματα. Στον πυρήνα των ανατροπών αυτών βρίσκεται: α) η ανατροπή της σχέσης των άμεσων και των έμμεσων φόρων, β) η μετατροπή των άμεσων φόρων σε ...έμμεσους.

Οι βάσεις του νέου αντιλαϊκού φορολογικού συστήματος μπήκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ την περίοδο 1990-1993. Απλά να θυμίσουμε ότι με υπουργό Οικονομικών τον Γ. Παλαιοκρασσά ψηφίστηκε το 1992 νέος φορολογικός νόμος, με τον οποίο περιορίζονται τα φορολογικά κλιμάκια από 18 σε 4! Παράλληλα, μειώνεται ο ανώτερος συντελεστής για τα υψηλά εισοδήματα από 60% σε 45%. Με άλλα λόγια, η φορολογική κλίμακα χάνει τον προοδευτικό της χαρακτήρα και επί της ουσίας ο φόρος Φυσικών Προσώπων από άμεσος μετατρέπεται σε έμμεσο. Παράλληλα, έχουμε την πρώτη μεγάλη μείωση της φορολογίας των πλουσίων κατά 15 μονάδες, και όχι μόνο. Η φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων μειώνεται στο 35% επί των καθαρών κερδών, ενώ προβλέπεται ότι τα διανεμόμενα στους μετόχους μερίσματα που έχουν φορολογηθεί στην πηγή (στην επιχείρηση) απαλλάσσονται από κάθε άλλη φορολογική υποχρέωση. Εως τότε το εισόδημα των διανεμόμενων κερδών φορολογούνταν πρώτα ως επιχειρηματικό κέρδος και στη συνέχεια ως εισόδημα με βάση τη φορολογική κλίμακα.

Νέα μεγάλη ανατροπή γίνεται το 1993 (υπουργός Οικονομικών Στ. Μάνος), αυτή τη φορά στην έμμεση φορολογία. Ο συντελεστής ΦΠΑ 36% (είδη πολυτελείας) καταργείται, ενώ ο χαμηλός και μεσαίος συντελεστής 6% και 16% αυξάνονται σε 8% και 18%. Χιλιάδες εμπορεύματα και υπηρεσίες μεταφέρονται από τον χαμηλό 8% πλέον στο συντελεστή 18%. Συγχρόνως οι ειδικοί φόροι σε πετρελαιοειδή, αλκοόλ, καπνό απογειώνονται. Τότε έχουμε την περίφημη επιβολή του 50δραχμου στις βενζίνες. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1993 βρήκε το χωράφι καλλιεργημένο από τη ΝΔ, διατήρησε όλους τους αντιλαϊκούς φορολογικούς νόμους και άρχισε τις ...επισκευές. Το 1994 έχουμε την επιβολή των εξοντωτικών αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με το επιχείρημα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Με τα σαρωτικά αυτά μέτρα η φορολογική επιβάρυνση ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5 μονάδες! Από 25% σε 30% του ΑΕΠ.

Στο στόχαστρο των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μπαίνουν οι οικογενειακές δαπάνες που μειώνουν το φορολογητέο εισόδημα. Πρόκειται για τα ιατρικά έξοδα, τις δαπάνες στεγαστικών δανείων για την απόκτηση πρώτης κατοικίας, το ενοίκιο κατοικίας, δαπάνες φροντιστηρίων, κλπ. Από το 1990 έως σήμερα οι διάφορες κυβερνήσεις άρχισαν να τις «ψαλιδίζουν» θέτοντας όρια στο ποσό των εκπιπτουσών δαπανών, αλλά η χαριστική βολή δόθηκε από τον υπουργό Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκη το 2002 με τη θέσπιση ποσοστού 15% στο ύψος των εκπιπτουσών δαπανών. Οι περικοπές αυτές είχαν φυσικά ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η φορολογική επιβάρυνση. Αλλο κόλπο που χρησιμοποίησαν οι δύο κυβερνήσεις για να αυξήσουν τους φόρους ήταν αυτό της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, στο ύψος τουλάχιστον του επίσημου πληθωρισμού. Το «πάγωμα» των φορολογικών κλιμακίων είχε ως συνέπεια το ονομαστικά αυξημένο εισόδημα από χρόνο σε χρόνο να φορολογείται με υψηλότερους συντελεστές. Αντίθετα, απέναντι στις επιχειρήσεις ακολουθούσαν προκλητική πολιτική παροχών. Από τις πρώτες πράξεις που έκανε ο Γ. Παπαντωνίου, ως υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ το 2001, όταν έφυγε από πάνω τους το βάρος της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ήταν η μείωση της φορολογίας των χιλιάδων μη εισηγμένων στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεων από 40% στο 35%. Ηταν ο πρώτος που έδωσε και πάλι το σύνθημα για το νέο κύκλο μείωσης της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών. Ο ίδιος υπουργός μείωσε το καλοκαίρι του 2002 τη φορολογία των ποντοπόρων πλοίων στα επίπεδα του 1975! Ο δε διάδοχός του, Ν. Χριστοδουλάκης, μείωσε το φόρο κληρονομιών για τις εισηγμένες επιχειρήσεις (πέρασμα των μετοχών από τον εκλιπόντα στα τέκνα) στο 1,5%!

Ετσι, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φόρτωναν και φορτώνουν τα λαϊκά στρώματα με νέους φόρους στο όνομα της ανάγκης μείωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Και μείωναν και μειώνουν τους φόρους των επιχειρήσεων και των πλουσίων, στο όνομα του ...φορολογικού ανταγωνισμού. Αν δε μειώσουμε τους φόρους των επιχειρήσεων - λένε - αυτές θα μετεγκατασταθούν σε χώρες που διατηρούν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, στους αποκαλούμενους και φορολογικούς παράδεισους. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι, που δεν έχουν την ...πολυτέλεια της μετεγκατάστασης, θα πρέπει - ως υποζύγια όπως με ταξική περιφρόνηση τους αποκαλούν - να σηκώσουν όλο και μεγαλύτερα φορολογικά βάρη.

Με το «καλημέρα» η νέα κυβέρνηση της ΝΔ έδειξε τις προθέσεις της. Στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας, της επιχειρηματικότητας και της προώθησης των μεταρρυθμίσεων, ψήφισε σωρεία φιλοεπιχειρηματικών νόμων. Από τις πρώτες πράξεις της η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από το 35% στο 25% και αμέσως μετά η προώθηση του νέου αναπτυξιακού νόμου, με τον οποίο παραχώρησε νέα προκλητικά φορολογικά και «αναπτυξιακά» προνόμια στις επιχειρήσεις. Και ενώ, ως αντιπολίτευση, «κατάγγελνε» το ΠΑΣΟΚ για τη φορολογική του πολιτική, ως κυβέρνηση, και με πρόσχημα τη δημοσιονομική επιτήρηση που της επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, προχώρησε στην επιβολή νέων φόρων, με κυριότερο αυτό της αύξησης του ΦΠΑ κατά 1 μονάδα την 1η του Απρίλη του 2005. Πρόσφατα επίσης προχώρησε στην αύξηση της φορολογίας στα πετρελαιοειδή και στα τέλη των κινητών τηλεφώνων, ενώ το Μάρτη του 2006 προχώρησε στην πρώτη μεγάλη αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, με την ...υπόσχεση ότι πρόκειται να ακολουθήσουν ακόμα δύο...

Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει η ρήση αν δε συμφωνεί μαζί μου η πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Γιατί, ενώ τα στοιχεία βοούν ότι πρόκειται για μια ακόμα μεταρρύθμιση με στόχο τη μείωση της φορολογίας των πλουσίων, το οικονομικό επιτελείο έχει επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να πείσει την κοινή γνώμη πως με τις επερχόμενες αλλαγές ...ωφελούνται όλοι. Ποιες είναι οι βασικές αλλαγές; α) Η αύξηση του αφορολόγητου από 11.000 ευρώ σε 12.000, β) η κατάργηση του συντελεστή 15% (για εισοδήματα μεταξύ 11.000 - 13.000 ευρώ) και η σταδιακή υιοθέτηση δύο συντελεστών. Ενός συντελεστή 25% για εισοδήματα έως 50.000 ευρώ, ενός δεύτερου συντελεστή 35% για εισοδήματα έως 100.000 ευρώ και ίσως ενός συντελεστή 40% για εισοδήματα μεγαλύτερα των 100.000. Επί της ουσίας η κυβέρνηση της ΝΔ δεν είναι παρά φθηνός αντιγραφέας του μοντέλου «Κίρκοφ», του στελέχους των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών, που προεκλογικά υποσχέθηκε και αυτός φορολογική μεταρρύθμιση με την εφαρμογή ενός μόνο συντελεστή, 25%, θέση όμως που αντιμετωπίστηκε αρνητικά από τους Γερμανούς εκλογείς. Αρχικά ο Γ. Αλογοσκούφης μιλούσε και αυτός για την εφαρμογή ενός συντελεστή 25%, αλλά μετά τις αντιδράσεις που αντιμετώπισε η πρόταση Κίρκοφ, προχώρησε σε ...μερική αναδίπλωση. Επί της ουσίας πρόκειται για υπεραντιδραστική μεταρρύθμιση καθώς: α) Για μισθούς και συντάξεις περί τα 800 ευρώ, δεν προκύπτει κανένα απολύτως όφελος, για ετήσιο εισόδημα 13.000 προκύπτει «όφελος» 50 ευρώ, για ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ ο φόρος μειώνεται κατά 400 ευρώ, και από εκεί και πάνω αρχίζει το πανηγύρι. Η μείωση φόρου για ετήσιο εισόδημα 50.000 ευρώ ανέρχεται στα 4.600 ευρώ και για εισόδημα 100.000 ευρώ 7.000 ευρώ... Οπως δηλαδή λένε, όσο πιο ψηλά τόσο πιο καλά...