Χιλιάδες εργαζόμενοι στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και της Πληροφορικής βιώνουν καθημερινά συνθήκες εργασιακής βαρβαρότητας. Οι αντιασφαλιστικοί και αντεργατικοί νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν δημιουργήσει και διαρκώς εμπλουτίζουν ένα θεσμικό πλαίσιο, το οποίο επιτρέπει και ενισχύει την ασυδοσία των εργοδοτών, έχει μετατρέψει τους εργαζόμενους σε έρμαια της εργοδοτικής κερδοφορίας.

Οι συγκεκριμένοι κλάδοι είναι από τους πρώτους που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου εφάρμοσαν και προώθησαν την πολιτική ιδιωτικοποίησης, με την ταυτόχρονη απελευθέρωσης των αγορών. Η ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες, για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, συνεπάγεται λυσσαλέα χτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομένων. Σύνθετα συστήματα αμοιβής και παρακολούθησης επιστρατεύονται για να τραβούν οι εργαζόμενοι όλο και πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά το κουπί, που έχει σήμερα αντικατασταθεί από τηλεφωνικές συσκευές, ακουστικά, πληκτρολόγια και οθόνες υπολογιστών.

Ενδεικτικά είναι αυτά καταγγέλλει το ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής Νομού Αττικής, για τα όσα συμβαίνουν στον κλάδο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την «Teleperfomance», μεγάλη πολυεθνική εταιρεία παροχής τηλεφωνικών υπηρεσιών, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα. Οι υπηρεσίες που παρέχει αφορούν στην εξυπηρέτηση (τεχνική υποστήριξη, πληροφορίες, κυνήγι για την αποπληρωμή δανείων) άλλων επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες των συνδικαλιστών:

• Σήμερα, η «Teleperfomance» απασχολεί, περίπου, 3.000 εργαζόμενους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία «ενοικιαζόμενοι» από άλλες εταιρείες. Ενώ οι εργαζόμενοι αποστέλλουν βιογραφικό - για να πιάσουν δουλειά - στην «Teleperfomance», αυτή τους στέλνει να προσληφθούν από εταιρείες «ενοικίασης» εργαζομένων, οι οποίες μετά τους δανείζουν σαν να είναι πράγμα, στην «Teleperfomance».
• Οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, διάρκειας ενός έως και τριών μηνών, συνήθως. Ετσι, δημιουργείται ένα καθεστώς ανασφάλειας και φόβου που στόχο έχει να υποτάξει τους εργαζόμενους στις ορέξεις της εργοδοσίας, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανανέωση της σύμβασης, το ίδιο το μεροκάματο.
• Τα ωράρια εργασίας είναι 4ωρα, 6ωρα, 8ωρα.

Από εκεί και πέρα επικρατούν διάφορες μέθοδοι πίεσης των εργαζομένων, ανάλογες της υπηρεσίας που παρέχει το τμήμα όπου εργάζονται.

• Σε τμήματα της εταιρείας αντί το διάλειμμα του υπολογιστή να δίνεται τμηματικά, δίνεται όλο μαζί και ουσιαστικά καταργείται η όποια ευεργετική επίδραση έχει για την υγεία του εργαζόμενου. Κριτήριο της εργοδοσίας είναι να γίνεται το διάλειμμα την ώρα που δεν υπάρχει φόρτος εργασίας. Σε άλλα τμήματα δίνεται σε δύο μέρη (ένα 15λεπτο και ένα 30λεπτο) ενώ υπάρχει τμήμα που οι 4ωρίτες δεν κάνουν διάλειμμα, παρά μόνο αν δουλέψουν δύο επιπλέον ώρες του κανονικού ωραρίου.
• Ενας άλλος τρόπος έντασης της εργασίας είναι η παροχή χρηματικής αμοιβής (μπόνους) 50 ευρώ τη βδομάδα, πλέον του μισθού, σε περίπτωση που ο εργαζόμενος πειθαρχεί στις εργοδοτικές ορέξεις. Ομως, αν δεν τηρεί τα κριτήρια που θέτει η εργοδοσία, π.χ. αν απεργήσει, τότε χάνει τμήμα ή και ολόκληρο το μπόνους.
• Τέλος, υπάρχει ένα σύστημα διαρκούς παρακολούθησης και καταγραφής των εργαζομένων και της εργασίας που κάνουν. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες τους με τους πελάτες παρακολουθούνται από την εργοδοσία, προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο εργαζόμενος τηρεί τις οδηγίες αντιμετώπισης και χειρισμού του «πελάτη» (για παράδειγμα, υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες προς τους εργαζόμενους για το πώς θα μιλάνε σε δανειολήπτες, προκειμένου να τους φοβίσουν τόσο ώστε να καταβάλουν τη δόση που οφείλουν σε μια τράπεζα). Ακόμα, σε ορισμένα τμήματα οι εργαζόμενοι για να πάνε στην τουαλέτα εισάγουν συγκεκριμένο κωδικό σε μηχάνημα και μπορούν να λείψουν μέχρι δέκα λεπτά.

Οπως ήδη αναφέρθηκε, όλες οι παραπάνω μέθοδοι αντλούν το κύρος τους από τις ίδιες της αντεργατικές πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Ή προϋπάρχουν, και οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν να τις νομιμοποιήσουν εκ των ύστερων, με το επιχείρημα ότι πρόκειται δήθεν για πραγματικότητα που δεν μπορεί να εξαλειφθεί αλλά, μόνο, να ελεγχθεί. Τρανταχτό παράδειγμα, αποτελεί η ψήφιση νόμου από το ΠΑΣΟΚ που ήρθε να νομιμοποιήσει τα «δουλεμπορικά γραφεία», τα οποία άφηνε προηγουμένως να υπάρχουν και να λειτουργούν, κάνοντας τα στραβά μάτια.

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν τόσο μέσα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (G7, ΔΝΤ, ΕΕ, κ.ά.) όσο και από τις αστικές κυβερνήσεις στις αναπτυγμένες χώρες για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης έχουν στόχο τη διάσωση των τραπεζών, των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, τη διασφάλιση των κερδών και της εξουσίας του κεφαλαίου, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων.

Ετσι, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η επίθεση της ΕΕ, των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων με τη συμμετοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην ενιαία στρατηγική γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και μάλιστα με «μποναμά» για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια 1,3 τρισ. ευρώ και με 28 δισ. ευρώ για την ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών - σε πρώτη φάση - αφού ακόμη, σύμφωνα με αστούς οικονομολόγους, είναι απροσδιόριστη η έκταση και το βάθος της οικονομικής κρίσης.

Από κοντά και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τις άλλες δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου», ισχυρίζονται ότι δήθεν ο ακραίος νεοφιλελεύθερος τρόπος διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας αποτελεί την αιτία της οικονομικής κρίσης, αθωώνοντας έτσι το ίδιο το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.

Επαναλαμβάνουν προκλητικά ανιστόρητα φαιδρά επιχειρήματα. Ισχυρίζονται ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μπορούν να αποποιηθούν οι ίδιες τον αντιδραστικό χαρακτήρα της πολιτικής και τη φύση τους, ως ενώσεις που δημιουργήθηκαν στην ιστορική φάση ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - του ιμπεριαλισμού - για τη διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ζητούν στα πλαίσια της ΕΕ την κατάργηση του «Συμφώνου Σταθερότητας», την ευελιξία των αστικών κυβερνήσεων για τις κρατικές επενδύσεις, τη ρύθμιση και εποπτεία των αγορών, τη δημιουργία ενός νέου πλανητικού «New Deal»!

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «ποιεί την νήσσαν» για την υπερψήφιση από κοινού με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την απελευθέρωση κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, καθώς και άλλων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που ενίσχυσαν τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά τόσο της ΕΕ, όσο και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Είναι προφανές ότι ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα άλλα πολιτικά κόμματα του ΚΕΑ ρίχνουν νερό στο μήλο της άρχουσας τάξης για τον αποπροσανατολισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Την ίδια ώρα τα ευρωπαϊκά συνδικάτα - ETUC/CES, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ - ενώ η καπιταλιστική κρίση επεκτεινόταν από τις ΗΠΑ στην ΕΕ και στις άλλες αναπτυγμένες χώρες, με αποτέλεσμα την όξυνση της ανεργίας και τη δραστική μείωση του εργατικού εισοδήματος, με δελτίο Τύπου στις 30/06/2008 διαβεβαίωναν ότι «τα συνδικάτα έχουν πετύχει σημαντικές αυξήσεις μισθών» (!) 3-4,2% για τον καθορισμό των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε βάθος διετίας 2008-2009, αποκαλύπτοντας τον υπονομευτικό ρόλο των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών στο εργατικό κίνημα.

Τα ΚΚΕ έγκαιρα ενημέρωσε την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα για την εκδήλωση της κρίσης στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και γενικότερα στις αναπτυγμένες χώρες και την επιβράδυνση στην Ελλάδα. Ανέδειξε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τη σχέση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο.

Τα μέτρα που παίρνονται σε επίπεδο ΕΕ και κυβερνήσεων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών των κρατών - μελών έχουν βαθιά ταξικό χαρακτήρα, με μοναδικό στόχο να διασφαλίσουν την κερδοφορία και την εξουσία του κεφαλαίου. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που από κοινού συνδιαμορφώνουν και υλοποιούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη, επιταχύνονται, οξύνοντας στο έπακρο όλα τα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Η επίθεση που προαναγγέλθηκε με την Πράσινη Βίβλο για την αναμόρφωση του Εργατικού Δικαίου στην ΕΕ - με τη στήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τη συναίνεση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.Ο.Σ. - από τον Ιούλη του 2007, μπαίνει στην τελική ευθεία, γεγονός που θα σημάνει την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη γενίκευση των ελαστικών και προσωρινών μορφών απασχόλησης, την απελευθέρωση των απολύσεων, τον περιορισμό των αποζημιώσεων και τη νομιμοποίηση των «δουλεμπορικών» γραφείων ενοικίασης εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις την περασμένη Τετάρτη, με τις θετικές ψήφους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και με τη διακριτική στήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.Ο.Σ., που στο Ευρωκοινοβούλιο ψήφισαν λευκό, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου υπερψήφισαν έκθεση σχετικά με τις «Προκλήσεις όσον αφορά τις συλλογικές συμβάσεις στην ΕΕ (Α6-0370-2008)». Πρόκειται για μια έκθεση που επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια και με ευχολόγια να καθησυχάσει τους εργαζόμενους μετά από τις αλλεπάλληλες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που στρέφονται ευθέως κατά του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων.

Την ένταση της αντεργατικής επιθετικότητας σηματοδοτεί ακόμα η έγκριση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Οδηγίας για «τα δικαιώματα των εργαζομένων μέσω Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης». Επίσης, η επικείμενη συζήτηση στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου της Οδηγίας για την «οργάνωση του χρόνου εργασίας» και «το μέλλον των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και την τάση εξατομίκευσής τους».

Η Οδηγία με τον ψευδεπίγραφο τίτλο σχετικά με «τα δικαιώματα των εργαζομένων μέσω των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης» - όπως μεταφράζονται στην ευρωενωσιακή ορολογία τα «δουλεμπορικά» γραφεία ενοικίασης εργαζομένων - κατοχυρώνει όχι τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά των δουλεμπόρων και των επιχειρήσεων.

Με πρόσχημα τα δικαιώματα των εργαζομένων δίνει αναβαθμισμένο ρόλο στα «δουλεμπορικά» γραφεία ενοικίασης εργαζομένων, κατοχυρώνει το δικαίωμα της «αμοιβής» τους για τις «υπηρεσίες ενοικίασης» που προσφέρουν στις επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα απαλλάσσει τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν «ενοικιασμένους» εργαζόμενους από βασικές υποχρεώσεις και ευθύνες (ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων, ευθύνη σε περίπτωση εργατικού «ατυχήματος» κλπ.).

Η Εκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης για το «μέλλον των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης» στην ΕΕ συνδιαμορφώθηκε και ψηφίστηκε από τον γνωστό κεντροδεξιό - κεντροαριστερό συνασπισμό, στον οποίο πρωταγωνίστησαν οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Επισείοντας τρομοκρατικά το πρόσχημα της δημογραφικής μείωσης στην ΕΕ, η έκθεση προτείνει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και την εφαρμογή του συστήματος των «τριών πυλώνων», δηλαδή:

α) Συντάξεις πείνας από τα δημόσια συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης (πρώτος πυλώνας).

β) Επέκταση των «επαγγελματικών» συνταξιοδοτικών ταμείων που θα παρέχουν συντάξεις με βάση την ανταποδοτικότητα των εισφορών (δεύτερος πυλώνας).

γ) Και στροφή των εργαζομένων στην ιδιωτική ασφάλιση («εξατομίκευση» στην ευρωενωσιακή ορολογία), τον αποκαλούμενο «τρίτο πυλώνα», για να αυξήσουν τα κέρδη των ασφαλιστικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων, που προετοιμάζουν την επέλασή τους σ' έναν ακόμη κερδοφόρο τομέα.

Η Οδηγία «για την οργάνωση του χρόνου εργασίας», στην οποία συμφώνησε το Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, τροποποιεί σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση την υπάρχουσα κοινοτική οδηγία 2003/88/ΕΚ. Ηδη, η υπάρχουσα οδηγία προβλέπει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε τετράμηνη και εξάμηνη βάση - στην οποία έχει πρωτοστατήσει η κυβέρνηση της ΝΔ με το Ν. 3385/2005 - και επιτρέπει την απασχόληση έως και 13 ώρες ημερησίως ακόμη και έως 78 ώρες την εβδομάδα!

Η νέα Οδηγία που προτείνει το Συμβούλιο σαρώνει βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης, με σημεία αιχμής τα εξής:

α) Διασπά την έννοια του χρόνου εργασίας, τον οποίο διαχωρίζει σε «ενεργό» και «ανενεργό» χρόνο, για τον οποίο ο εργαζόμενος δεν πληρώνεται, αν και είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται στον τόπο δουλειάς και στη διάθεση της επιχείρησης!

β) Αυξάνει το χρονικό διάστημα διευθέτησης της εργασίας σε δωδεκάμηνη βάση.

γ) Διατηρεί και επαυξάνει το δικαίωμα των κρατών - μελών να μην εφαρμόζουν ακόμη και αυτά τα εξοντωτικά χρονικά όρια εργασίας της οδηγίας 2003/88 και να επιτρέπουν την απασχόληση των εργαζομένων έως και 65 ώρες εβδομαδιαίως!

Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτών των μεσαιωνικών χρονικών ορίων δουλειάς είναι να υπάρχει ατομική συμφωνία επιχείρησης και εργαζόμενου. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για την κατάργηση κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης, των ΣΣΕ, ώστε κάθε εργαζόμενος να σύρεται μόνος του, χωρίς τη δύναμη της ενωμένης ταξικής δράσης, απέναντι στους κεφαλαιοκράτες και με το πιστόλι στον κρόταφο, την τρομοκρατία, την απειλή της απόλυσης, τον εκβιασμό της ανεργίας, να παραιτείται από κάθε δικαίωμά του.

Οι τροπολογίες που προτείνουν οι πολιτικές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υπηρετούν την ΕΕ και το κεφάλαιο - Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι - αποδέχονται ουσιαστικά τις επιταγές των μονοπωλίων. Οι μικροδιαφοροποιήσεις τους από το αντεργατικό έκτρωμα του Συμβουλίου υπαγορεύονται από την ανάγκη να κρατούν κάποια προσχήματα, ώστε να μην περιπέσουν σε απόλυτη ανυποληψία και χάσουν κάθε δυνατότητα χειραγώγησης των εργατικών μαζών.

Ετσι, αναγνωρίζουν τη διάσπαση του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό», λένε όμως ότι και ο τελευταίος πρέπει να είναι αμειβόμενος. Με την αναγνώριση όμως του «ανενεργού» χρόνου δουλειάς ανοίγουν διάπλατα το δρόμο το τμήμα αυτό του εργάσιμου χρόνου να μη θεωρείται χρόνος δουλειάς και να μην πληρώνεται.

Ακόμα, συμφωνούν με την αύξηση του χρονικού διαστήματος της διευθέτησης της εργασίας σε 12 μήνες. Αποδέχονται τη «ρήτρα εξαίρεσης», το δικαίωμα δηλαδή των κρατών - μελών να επιβάλλουν χρόνο δουλειάς μέχρι και 65 ώρες τη βδομάδα, αλλά για χρονικό διάστημα τριών ετών. Ο καθένας βέβαια καταλαβαίνει ότι από τη στιγμή που η «ρήτρα εξαίρεσης» παραμείνει, η διατήρησή της είναι εύκολο να παραταθεί για όσο χρόνο υπαγορεύουν οι ανάγκες των μονοπωλίων.

Στα πλαίσια της υποταγής στις διαθέσεις της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας κινούνται και οι προτάσεις - τροπολογίες που έχουν υποβάλει οι δυνάμεις του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στις οποίες πρωτοστατεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο.

Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΚΕΑ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. αναγνωρίζουν και αποδέχονται την έννοια του «ανενεργού» χρόνου εργασίας και τη διατήρηση της «ρήτρας εξαίρεσης» για τρία ακόμη χρόνια. Αποδέχονται και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αλλά προτείνουν τον υπολογισμό της όχι σε δωδεκάμηνη, αλλά εξάμηνη βάση.

Η πολιτική του «ευρωμονόδρομου», που ακολουθούν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΕΑ, τους υποχρεώνει να κινούνται αποκλειστικά μέσα στα όρια που θέτουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η «ανταγωνιστικότητά» του, να μην τολμούν να αρθρώσουν ούτε μία φιλολαϊκή πρόταση έξω από τα όρια αυτά, να ξεπουλάνε κάθε αγωνιστική αντίδραση για την υπεράσπιση και των πιο στοιχειωδών και θεμελιακών δικαιώματων της εργατικής τάξης, όπως το οκτάωρο.

Το ΚΚΕ πρότεινε μια σειρά τροπολογιών, που όχι μόνο ακυρώνουν και αντιτάσσονται στις αντεργατικές προτάσεις του Συμβουλίου, αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν τις σύγχρονες ανάγκες, με βάση τα τεράστια επιτεύγματα της επιστημονικοτεχνικής προόδου που έχει δημιουργήσει η σκληρή εργασία της εργατικής τάξης, για μείωση του εργάσιμου χρόνου και ταυτόχρονη αύξηση του ελεύθερου χρόνου και του χρόνου ανάπαυσης της εργατικής τάξης, αναδεικνύοντας τα αιτήματα του ταξικού εργατικού κινήματος για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.

Η αρνητική στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις προτάσεις αυτές του ΚΚΕ αποκαλύπτει την υποκρισία τους, την προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων και αναδεικνύει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής τους.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους στη χώρα μας και σ' ολόκληρη την ΕΕ να συσπειρωθούν γύρω από το ΠΑΜΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα. Να αποκρούσουν τα μεσαιωνικά μέτρα που επιδιώκουν την ακόμη πιο άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την τεράστια αύξηση του απλήρωτου χρόνου που δουλεύει για να παράγει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο.

Στην ένταση της επίθεσης του ευρωενωσιακού κεφαλαίου απέναντι στα θεμελιακά δικαιώματα και κατακτήσεις της, η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει με αντεπίθεση και στα τρία επίπεδα της ταξικής πάλης, με τη δική της αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα και τους αυτοαπασχολούμενους, που θα διεκδικήσει τη δική της Λαϊκή Εξουσία, θα επιβάλλει τη Λαϊκή Οικονομία, που με την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων στρατηγικής σημασίας, τον κεντρικό σχεδιασμό και διεύθυνση, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και τη λαϊκή ευημερία.