Τον επικίνδυνο για το λαό καιροσκοπισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, την αναξιοπιστία του, αλλά και τη στρατηγική του σύμπλευση με τη σοσιαλδημοκρατία, επιβεβαίωσε η τακτική της ηγεσίας του στην ανεύρεση υποψηφίων για κεντρικούς δήμους και περιφέρειες.

Σε Αθήνα και Αττική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ανακηρύξει υποψήφιο κάποιον από τους βουλευτές ή πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που εξέφρασαν αντιρρήσεις για πλευρές της πολιτικής του κόμματός τους και τώρα αναζητούν άλλοθι για να πολιτογραφηθούν στις λαϊκές συνειδήσεις σαν «διαφωνούντες» με το αντιλαϊκό πρόγραμμα που υπερασπίστηκαν προεκλογικά, και το οποίο σε μεγάλο βαθμό αντανακλάται στο μνημόνιο.

Η Σ. Σακοράφα, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, και ο Σπ. Παπασπύρος, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, δεν αποδέχτηκαν την πρόταση και το βάρος πλέον πέφτει στο να πειστεί ο εργατολόγος και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Αλ. Μητρόπουλος να είναι υποψήφιος για την Περιφέρεια Αττικής. Πρόταση για το ίδιο πρόσωπο είχε κάνει στη ΝΔ και ο Γ. Μανώλης, δείχνοντας τα «λεπτά» όρια μεταξύ της στρατηγικής που υπηρετούν ομόαιμες πολιτικά δυνάμεις και οι παραφυάδες τους.

Ενδεικτικό των επιλογών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι και τούτο: Ο Αλ. Μητρόπουλος δηλώνει ότι διαφωνεί με το ΠΑΣΟΚ και το μνημόνιο, κάνει πως σηκώνει την παντιέρα και την ίδια ώρα καλεί τον πρόεδρό του, σαν «ικανός» και «έμπειρος» που είναι, «να ξαναπάρει μια νέα πρωτοβουλία, να διαπραγματευτεί με την Μέρκελ» μια διαφορετική εκδοχή του μνημονίου!

Με άλλα λόγια, λέει πως δεν είναι αντιλαϊκή η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι λανθασμένες οι συγκυριακές επιλογές του, οι οποίες μπορεί να βελτιωθούν. Τα ίδια αναμασά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και η τακτική του είναι τακτική αθώωσης της σοσιαλδημοκρατίας και άμβλυνσης της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Οι ενστάσεις άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν για υποψήφιο περιφερειάρχη τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ουκ ολίγες φορές έχει καταθέσει προτάσεις για κοινή δράση με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν εισακούονται προσώρας. Στριμωγμένος στα αδιέξοδα της πολιτικής του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη σφαίρα της εντυπωσιοθηρίας.

Επιδιώκει να πετύχει μια υποψηφιότητα προερχόμενη απ' το χώρο του ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορεί δημαγωγικά η ηγεσία του να κομπάζει ότι επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις περί «ρωγμών» στο κυβερνών κόμμα και ότι ο ΣΥΝ διαθέτει την ικανότητα να εμβολίσει το ΠΑΣΟΚ. Μ' αυτό τον τρόπο επιδιώκει να κρατήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο μαντρί του ΠΑΣΟΚ και βέβαια εντός του αστικού πολιτικού συστήματος.

Η αποτυχία και οι καθυστερήσεις στην ευόδωση της εντυπωσιοθηρίας προκάλεσαν - κατά το αναμενόμενο - αντιδράσεις και γκρίνια στο εσωτερικό του σχήματος. Αρκετοί έκαναν λόγο για «φιάσκο» και «απαράδεκτο ερασιτεχνισμό». Εντονη δυσφορία προκλήθηκε και στη δημοτική παράταξη της «Ανοιχτής Πόλης», η οποία δημόσια κατήγγειλε τον παραγκωνισμό της στη συζήτηση για τους υποψηφίους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που ο Αλ. Τσίπρας έπινε - σε συνέντευξή του - νερό στο όνομα της συλλογικότητας που εκφράζει η παράταξη του ΣΥΝ στο δήμο, η Ελ. Πορτάλιου, απ' την «Ανοιχτή Πόλη», έκανε λόγο για «παρασκήνια εν αγνοία» της παράταξης, που «προσβάλλουν βάναυσα τις συλλογικές διαδικασίες και τους ανθρώπους της».

Δυσαρέσκεια έχουν προκαλέσει οι χειρισμοί της ηγεσίας του ΣΥΝ και σε άλλες περιοχές, όπως στην Πελοπόννησο, όπου μέλη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν την εν κρυπτώ δημιουργία παράταξης και την ανακήρυξη ως υποψήφιου περιφερειάρχη του Θ. Πετράκου.

Εκτεθειμένη για μια ακόμη φορά, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ άρχισε τις «κωλοτούμπες» προκειμένου να δικαιολογήσει τις φαιδρότητες. Στριμωγμένος απ' το φιάσκο καιροσκοπικών μεθοδεύσεων, όπως αυτή που αφορούσε στην υποτιθέμενη - όπως διέρρεε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - «κλειδωμένη» υποψηφιότητα του Δ. Τσακνή, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να αποδώσει ευθύνες στον ίδιο τον συνθέτη αλλά και στο ΚΚΕ, που «δεν βλέπουν την αναγκαιότητα» να διεκδικήσει «ενωμένη η αριστερά τον δήμο».

Τα ίδια έκανε και στη Θεσσαλονίκη η παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας μέχρι τέλους σε μια συζήτηση με πρωταγωνιστή το ίδιο το ΠΑΣΟΚ για την επιλογή κοινού υποψηφίου με τους Οικολόγους Πράσινους και άλλες, δήθεν «ανεξάρτητες» κινήσεις.

Μετά απ' όλα αυτά, ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι «εμείς δεν ζούμε και αναπνέουμε με την λογική να καταφέρουμε να διατηρήσουμε το μαγαζί μας. Αν είχαμε αυτή τη λογική τότε δεν θα ασχολιόμασταν ούτε με το όραμα της ενότητας δράσης της Αριστεράς (...) Θα λέγαμε, όπως λέει το ΚΚΕ σήμερα, ότι εμείς θέλουμε το μαγαζί μας να είναι γωνία, να έχουμε το ποσοστό μας, να μην ανεβαίνει ούτε πάνω ούτε κάτω».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ απευθύνεται στο εσωκομματικό του ακροατήριο, το οποίο προσπαθεί να συγκρατήσει, βλέποντας το δικό του κόμμα να κατρακυλά εκλογικά και να καταδικάζεται ολοένα και πιο μαζικά στις λαϊκές συνειδήσεις. Το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι, ανάμεσά τους και ψηφοφόροι ή συμπαθούντες τον ΣΥΝ, μπορούν πλέον πιο καθαρά να δουν τον επικίνδυνο ρόλο του, πρέπει να εκφραστεί και στην κάλπη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.

Ο λαός έχει τη δυνατότητα να στείλει τον «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του». Να «μαυρίσει» τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και όσα από τα στελέχη τους εμφανίζεται με την προβιά του ανεξάρτητου. Να καταδικάσουν τον καιροσκοπισμό, τη σοσιαλδημοκρατική στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που γεύτηκε το μέλι της εξουσίας στους δήμους και στις νομαρχίες και έχει δώσει εξετάσεις στην προσαρμογή των εκλεγμένων του στην κυρίαρχη πολιτική, σε βάρος των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

MotionTeam

Η λύση για τον κλάδο του τουρισμού και η ορθολογική και σε αναλογία με τους άλλους κλάδους ανάπτυξή του μπορεί να εξασφαλιστούν μόνο αν ανατραπεί η αντίληψη ότι ο τουρισμός είναι «εμπόρευμα»

Πρώτο: Είναι ψέμα ότι η λεγόμενη οικονομική ανάπτυξη, ακόμα και όπως την καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι αστοί, μπορεί να στηριχθεί στον τουρισμό. Το λεγόμενο τουριστικό προϊόν και ειδικά ο κλάδος της προσέλκυσης ξένων τουριστών, στον οποίο αναφέρονται όσοι επιχειρούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη της ολόπλευρης ανάπτυξης της παραγωγικής βάσης της χώρας προτάσσοντας τα πλεονεκτήματα που υποτίθεται πως προσφέρει ο τουρισμός, είναι ένας κλάδος που εξελίσσεται παράλληλα με τη συνολική οικονομική δραστηριότητα. Ειδικά, μάλιστα, σε περιόδους κρίσης, αποδεικνύεται από εκείνους τους τομείς που πλήττεται περισσότερο, μιας και για τον καπιταλισμό ο τουρισμός και η αναψυχή είναι εμπορεύματα που απευθύνονται σε όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν. Η τουριστική κίνηση σε καιρούς κρίσης εμφανίζει ρυθμούς μείωσης αισθητά πιο χαμηλούς από τους αντίστοιχους ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ. Στο παράδειγμα της δικής μας χώρας, διαπιστώνουμε ότι την τετραετία 2006 - 2009, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 21,1%, ενώ ο κύκλος εργασιών στον τουρισμό μόλις 3,6%. Ειδικά για το 2009, χρονιά που η οικονομική κρίση είχε ήδη εκδηλωθεί στις μεγάλες χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ, από όπου προέρχονται και οι περισσότεροι τουρίστες, ο κύκλος εργασιών στον τουρισμό σημείωσε πτώση της τάξης του 9,1%!

EUROKINISSI

Ειδικά για το 2009, χρονιά που η οικονομική κρίση είχε ήδη εκδηλωθεί στις μεγάλες χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ, από όπου προέρχονται και οι περισσότεροι τουρίστες, ο κύκλος εργασιών στον τουρισμό σημείωσε πτώση της τάξης του 9,1%!

• 2004: 13.312.629 άτομα
• 2005: 14.276.465 άτομα
• 2006: 16.039.216 άτομα
• 2007: 16.165.265 άτομα
• 2008: 15.938.806 άτομα
• 2009: 14.914.534 άτομα

Τρίτο: Σταθερή είναι και η μείωση που παρουσιάζεται στις «ταξιδιωτικές εισπράξεις», όπως τις μετράει η Τράπεζα της Ελλάδας. Αν μάλιστα πάρουμε υπόψη μας και τα στοιχεία που αφορούν στον πληθωρισμό και τις ανατιμήσεις, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι τα περιβόητα έσοδα των τουριστών που χρηματοδοτούν την οικονομική δραστηριότητα, την ανάπτυξη της χώρας και άλλα ευτράπελα που λέγονται κατά καιρούς, αποτελούν σκέτα ψέματα που τα σερβίρουν οι ...ειδικοί, προκειμένου να αφήνονται ακόμα πιο ασύδοτοι οι μεγαλοξενοδόχοι και μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου. Με βάση το 2004, οι ταξιδιωτικές εισπράξεις διαμορφώθηκαν ως εξής:

• 2004: 10.347,8 εκατ. ευρώ
• 2005: 10.835,5 εκατ. ευρώ
• 2006: 11.356,7 εκατ. ευρώ
• 2007: 11.319,2 εκατ. ευρώ
• 2008: 11.635,9 εκατ. ευρώ
• 2009: 10.400,3 εκατ. ευρώ

Τέταρτο: Από τα παραπάνω προκύπτει ότι υπάρχει συνεχής μείωση της κατά κεφαλήν δαπάνης που κάνουν κάθε χρόνο οι επισκεπτόμενοι τη χώρα τουρίστες. Μια απλή διαίρεση των «ταξιδιωτικών εισπράξεων» με τον αριθμό των αλλοδαπών επισκεπτών αποκαλύπτει ότι η κατά κεφαλήν δαπάνη το 2004 ήταν 777 ευρώ, ενώ, ακολουθώντας σταθερή πτωτική πορεία, «έπεσε» στα 697 ευρώ το 2009. Με δεδομένο ότι αφενός ο μέσος ανά ταξιδιώτη αριθμός των διανυκτερεύσεων στη χώρα δεν παρουσιάζει αισθητή μεταβολή και αφετέρου ότι οι τιμές της αγοράς και η αύξηση του επίσημου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή την περίοδο 2004 - 2009 είναι της τάξης του 19%, αρμόδιοι παράγοντες εξηγούν τη συγκεκριμένη εξέλιξη με διάφορα επιχειρήματα, όπως: α) Υπάρχει πράγματι μείωση των ποσών που διαθέτουν οι αλλοδαποί τουρίστες για τις διακοπές τους στη χώρα. β) Οι διεθνείς τουρ οπερέιτορ ασκούν πιέσεις για μείωση των τιμών στα ελληνικά ξενοδοχεία, κάτι που, ωστόσο, δεν επιβεβαιώνεται για τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. γ) Οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου «κλείνουν» συμφωνίες με τα διεθνή γραφεία με την προϋπόθεση ένα μέρος της πληρωμής τους να γίνεται στο εξωτερικό. δ) Μεγαλώνει το κομμάτι του «all inclusive» τουρισμού, στο πλαίσιο του οποίου προπληρώνεται στο εξωτερικό το σύνολο των προσφερόμενων υπηρεσιών (τροφή, ποτά, αναψυκτικά κλπ.).

Πέμπτο: Καταρρίπτεται το επιχείρημα περί συμβολής του κλάδου στην παραγωγικότητα της οικονομίας. Το αντίθετο μάλιστα. Ο τουρισμός, όπως υπάρχει στο πλαίσιο του καπιταλισμού και η ταύτισή του αποκλειστικά με τις παραλίες και τη θάλασσα, αναπτύσσεται με έναν εντελώς ανορθολογικό τρόπο, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την καταπάτηση γης, καταδικάζει ολόκληρες περιοχές σε μαρασμό τους εκτός εποχής μήνες, συμβάλλει στον εποχιακό χαρακτήρα της εργασίας, ρίχνοντας κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία. Απλό παράδειγμα η μετατροπή ολόκληρων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων - τα οποία χτίστηκαν με επιδοτήσεις που αρπάχτηκαν από το λαϊκό εισόδημα - σε κουφάρια τσιμέντου, τους περισσότερους μήνες του χρόνου, επειδή έτσι υπαγορεύει το συμφέρον των ιδιοκτητών τους. Μονάδες που κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσαν, στηριζόμενα στο λαϊκό τουρισμό - δικαίωμα των εργαζομένων, να σφύζουν από ζωή ολόκληρο το χρόνο.

Ο ανορθολογισμός που επικρατεί στον κλάδο φαίνεται και από το γεγονός ότι, αν πάρουμε για παράδειγμα τις ξενοδοχειακές μονάδες, εδώ έχουμε ταυτόχρονα μεγάλη πολυδιάσπαση και υψηλή συγκέντρωση. Η πολυδιάσπαση αφορά κυρίως στα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα μικρά ξενοδοχεία, ενώ στο χώρο των πεντάστερων ξενοδοχείων υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση σε έναν μικρό αριθμό επιχειρηματικών ομίλων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, στη χώρα λειτουργούν 9.560 ξενοδοχεία και 350 περίπου κάμπινγκ. Από αυτά:

• 1.520 ξενοδοχεία είναι δυναμικότητας μέχρι 10 δωμάτια
• 2.700 από 11 μέχρι 20 δωμάτια
• 1.850 από 21 έως 30 δωμάτια
• 2.360 από 31 μέχρι 70 δωμάτια
• Τα υπόλοιπα 1.130 από 71 δωμάτια και άνω.

Δηλαδή, το 45% είναι ξενοδοχεία κάτω των 20 δωματίων, ενώ οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, με τις εκατοντάδες δωμάτια, αναφέρονται μόνο στο 11,8% του συνόλου.

Εκτο: Οπως και στους άλλους κλάδους της οικονομίας και παρά το γεγονός ότι στο χώρο των ξενοδοχείων και των χώρων εστίασης που εξυπηρετούν τον τουρισμό υπάρχει η πολυδιάσπαση που λέγαμε παραπάνω, το στοιχείο της συγκέντρωσης των κεφαλαίων προκύπτει και από τα στοιχεία της ICAP, για το ενεργητικό των μεγάλων μονάδων. Ετσι, σε σύνολο 3.490 ΑΕ και ΕΠΕ στο χώρο των ξενοδοχείων (2.902) και των υπηρεσιών εστίασης (588) διαπιστώνεται ότι το 2008, από το συνολικό ενεργητικό των 13,8 δισ. ευρώ στον κλάδο, το 18,3% ανήκε στις 20 μεγαλύτερες επιχειρήσεις.

Εβδομο: Βέβαια, στον κλάδο δεν είναι όλα ρόδινα, αφού ο ανταγωνισμός και η καθημερινή διαπάλη για μεγαλύτερα μερίδια αγοράς προσκρούουν στη μεγάλη μονοπώληση και τους όρους που τελικά επιβάλλονται στην αγορά από τις διάφορες πολυεθνικές. Ετσι, το 2008 από τα 500 ξενοδοχεία με το μεγαλύτερο τζίρο, τα μισά εμφανίζονται με κέρδη και τα άλλα μισά με ζημιές. Τα πρώτα παρουσίασαν επίσημα κέρδη 313 εκατ. ευρώ, ενώ οι ζημιές των υπολοίπων έφτασαν τα 196 εκατ. ευρώ. Ενδεικτικό πάντως της εικόνας είναι το ότι η πρώτη σε κερδοφορία επιχείρηση, το «ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΡΑΣ», εμφάνισε καθαρά κέρδη 177,7 εκατ. ευρώ, ποσό δηλαδή αισθητά μεγαλύτερο από τα κέρδη όλων των υπόλοιπων κερδοφόρων επιχειρήσεων μαζί.

Ογδοο: Το όργιο της κερδοσκοπίας που υπάρχει και σε αυτόν τον κλάδο επιχειρηματικής δραστηριότητας, η τεράστια σπατάλη πόρων, οι υποδομές που ενώ φτιάχτηκαν με δημόσιο χρήμα μένουν ουσιαστικά αναξιοποίητες περιμένοντας τους ξένους τουρίστες, όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που αποκαλύπτονται και από τα ποσοστά πληρότητας των ξενοδοχείων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το 2008 η μέση ετήσια πληρότητα των ξενοδοχείων έφτασε το 46%. Πέντε μήνες του χρόνου κινήθηκε σε ποσοστά χαμηλότερα του 30%, ενώ ακόμα και τον Αύγουστο δεν ξεπέρασε το 81%. Κι όμως, με τέτοια μικρά ποσοστά πληρότητας, οι ξενοδόχοι καταφέρνουν, και χάρη στους νόμους και τις διατάξεις που προασπίζουν τα συμφέροντά τους, να έχουν όλο και υψηλότερη κερδοφορία.

Λύση και προοπτική για τον κλάδο του τουρισμού δεν μπορεί να είναι η ...μονοκαλλιέργεια της προσέλκυσης ξένων τουριστών, μια φάμπρικα η οποία αυξάνει τα κέρδη των μονοπωλίων που εκμεταλλεύονται τα γεωφυσικά και ιστορικά πολιτιστικά στοιχεία της χώρας και διευκολύνει την υψηλή κερδοφορία, σε βάρος των εργαζομένων στον κλάδο και των αυτοαπασχολούμενων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του τουρισμού. Η λύση για τον κλάδο του τουρισμού και η ορθολογική και σε αναλογία με τους άλλους κλάδους ανάπτυξή του μπορεί να εξασφαλιστούν μόνο αν ανατραπεί η αντίληψη ότι ο τουρισμός είναι «εμπόρευμα». Σ' αυτή την κατεύθυνση απαιτείται η προστασία του δικαιώματος για αναψυχή και διακοπές για όλους τους εργαζόμενους, μέσα από την εξασφάλιση της μηνιάτικης ετήσιας άδειας και του 14ου μισθού για τις διακοπές. Προστασία του δικαιώματος για δωρεάν διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων. Προστασία του δικαιώματος για δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους και τους φτωχούς αγρότες. Προστασία του δικαιώματος για ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Βέβαια, η ικανοποίηση του καθολικού δικαιώματος στον τουρισμό, στην ανάπαυση, στις διακοπές και στην αναψυχή, προϋποθέτει λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί η τουριστική οικονομική δραστηριότητα να σχεδιαστεί και να αναπτυχθεί προς όφελος του συνόλου των εργαζομένων και του τόπου.