Η συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, είναι Δούρειος Ιππος για τη μετάλλαξη τους.

Σαν κόκκινη γραμμή διαπερνά τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, δεμένος με τις σύγχρονες εξελίξεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Η πίστη ότι η εργατική τάξη, μαζί με την πλειοψηφία των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων θα κάνουν την επανάστασή τους, θα οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τη δική τους λαϊκή εξουσία. Αυτό θα γίνει όχι γιατί εμείς το επιθυμούμε (βουλησιαρχικά), αλλά γιατί κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης των κοινωνιών είναι η πάλη των τάξεων που οδηγεί σε επαναστατικές αλλαγές.

Η κατάκτηση της εξουσίας, λοιπόν, προϋποθέτει επαναστατική κατάσταση. Ανάμεσα στο καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, επομένως δεν μπορεί να υπάρχει και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Ο χαρακτήρας της εξουσίας είναι αστικός ή εργατικός. Η θέση για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης ενδιάμεσης εξουσίας δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία χώρα.

Το Κόμμα μας έχει απορρίψει τη θεωρία των σταδίων από το 15ο Συνέδριο. Καμία κυβέρνηση (προοδευτική, αριστερή, αντιμνημονιακή, αντιιμπεριαλιστική) δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή στη βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, άρα και της ταξικής εκμετάλλευσης. Σωστά, επομένως, οι Θέσεις σημειώνουν ότι θα ήταν λάθος στρατηγικού χαρακτήρα η συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση.

Με επίκεντρο αυτή του τη θέση, το Κόμμα δέχτηκε σφοδρή ιδεολογικοπολιτική επίθεση, από εχθρούς και «φίλους». Ο στόχος σταθερός και διαχρονικός. Η προσπάθεια της αστικής τάξης να χτυπήσει το Κόμμα, να περιορίσει τη δράση του, να το περιθωριοποιήσει. Ο διακαής πόθος να μετατραπεί το ΚΚΕ σε εφεδρεία για την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, να το ενσωματώσει, να το κάνει υποχείριό της.

Εδώ οι υπηρεσίες των κάθε λογής οπορτουνιστών (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) είναι, επίσης, διαχρονικές για το σύστημα. Κράτησαν το πάτερο αυτής της επίθεσης στο Κόμμα. Είναι και δικός τους στόχος να επιφέρουν πλήγμα στη στρατηγική του ΚΚΕ, θεωρούν την πολιτική του επιζήμια, σεχταριστική, αυτιστική κ.ά.

Σε απόλυτη αρμονία με τις παραπάνω επιδιώξεις αστών και οπορτουνιστών είναι η θέση που κρατούν από τη δημοσίευση των Θέσεων μέχρι και σήμερα το σύνολο των ΜΜΕ (αστικών και οπορτουνιστικών). Παίρνουν θέση ταξική, δηλαδή εχθρική. Ενδεικτικά αναφέρω, «Βήμα»: «σκληρή γραμμή» και βλέπει ραγδαίες προγραμματικές και καταστατικές αλλαγές. «Αυγή»: «αδιόρθωτο το ΚΚΕ» και βλέπει τολμηρά κείμενα στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο που βυθίζουν το μαχαίρι στην πληγή (πληγή για τον αρθρογράφο = εκλογικά ποσοστά)!!! Παίρνει στις στοργικές της φτερούγες συγκεκριμένα άρθρα από τον προσυνεδριακό διάλογο για να το αποδείξει.

Είναι γεγονός ότι κάρπισε στο έδαφος των αντικειμενικών δυσκολιών και υποκειμενικών αδυναμιών αυτή η όντως καλοδουλεμένη προπαγάνδα του αντιπάλου, με αιχμή τη συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση. Το να δουλεύεις σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης είναι σύνθετο θέμα. Γράφει ο Μαρξ: «...δένει τον εργάτη πιο γερά στο κεφάλαιο απ' ό,τι τα δεσμά του Ηφαιστου έδεσαν στο βράχο τον Προμηθέα. Καθορίζει μια τέτοια συσσώρευση της αθλιότητας, που να αντιστοιχεί στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο, σημαίνει, λοιπόν, ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, μόχθου δουλειάς, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικού ξεπεσμού στον αντίθετο πόλο, δηλαδή στην πλευρά της τάξης που παράγει το ίδιο το προϊόν της με τη μορφή κεφαλαίου».

Σε συνθήκες, λοιπόν, που τα βάσανα του λαού μας περίσσευαν, φαινόταν ότι μπορούσε μια άλλη αντιμνημονιακή κυβέρνηση να δώσει άμεσα λύσεις. Για να δούμε όμως, σωστά ή λάθος ανοίξαμε το γιατί δε σώζεται ο λαός από καμιά αστική κυβέρνηση.

1. Η εξουσία σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα, είναι της τάξης που είναι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής. Αλλάζει προσωπεία (δημοκρατική, δικτατορική, φασιστική) ανάλογα με τα ζόρια των μονοπωλίων. Η πολιτική του «νόμος και τάξις» δεν είναι ούτε χούντα, ούτε κατοχή. Είναι αναγκαία οδός για την εφαρμογή βάρβαρων μέτρων σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης που το κεφάλαιο ούτε θέλει και ούτε μπορεί να κάνει παραχωρήσεις. Είναι μέγα ψέμα και απάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε καλύτερα - φιλολαϊκότερα να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που το επικαλέστηκε προεκλογικά και επιμένει μετεκλογικά, δεν επιβεβαιώνεται. Ο αέρας του Ολάντ μυρίζει μπαρούτι και αίμα από το μακέλεμα του λαού στο Μάλι. Η ισχυρή διαπραγματευτική δεινότητα του Ραχόι έχει γίνει ισχυρός βούρδουλας για το λαό της Ισπανίας. Οσο για την επίσκεψη στη Αμερική, το θαυμασμό στην πολιτική Ομπάμα, τα χαμογελαστά πρόσωπα των Αμερικάνων που είδε ο κ. Τσίπρας τι να πεις... Θυμίζει το «αμερικάνικο όνειρο» της δεκαετίας του ΄50-΄60, για να μην πω για την παλιά ιστορία με τα καθρεφτάκια που μοίραζαν οι κατακτητές στους ιθαγενείς. Σήμερα στην τρικομματική κυβέρνηση είναι η ΔΗΜΑΡ που βγήκε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η κυβερνώσα αριστερά. Εκεί οδηγεί η πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ, δηλαδή η πάση θυσία διαιώνιση της ταξικής εκμετάλλευσης. Οδηγεί, ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί, στην υιοθέτηση εναλλακτικών μορφών πάλης, στην ανοχή ή και στήριξη της απεργοσπασίας.

2. Η συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις (Ιταλία, Γαλλία) όχι μόνο δεν έβαλε εμπόδια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά πρόσθεσε και άλλες αλυσίδες στην εργατική τάξη (αντιλαϊκά μέτρα, πόλεμοι). Η συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις έγινε ο δούρειος ίππος για τη μετάλλαξη αρκετών ΚΚ σε εφεδρείες του συστήματος στην Ευρώπη, με ολέθρια αποτελέσματα στο κίνημα. Οταν οι αστοί (ντόπιοι και ξένοι), μας κουνούν το δάκτυλο και καλούν στην τάξη το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα κάτι ξέρουν. «Πέστε μας σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα γίνονται αυτά;» ρωτάει ο κ. Χατζηγάκης απευθυνόμενος στο ΚΚΕ με αφορμή τις 35 συλλήψεις στο υπ. Εργασίας. Να γιατί είναι παρακαταθήκη για την ίδια την εργατική τάξη, τους αγώνες της, τη χειραφέτησή της, η σαφής ταξική στάση του ΚΚΕ στην αστική κυβέρνηση.

3. Το κριτήριο που αξιοποιούν χέρι - χέρι αστοί και οπορτουνιστές, για να πουν ότι κάναμε λάθος είναι τα εκλογικά μας ποσοστά.

Αντί οποιασδήποτε απάντησης θα παραθέσω ένα κομμάτι από τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου: «...Η ισχυροποίηση του Κόμματος συμπεριλαμβάνει τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη της πολιτικής και εκλογικής του επιρροής. Ωστόσο, η ισχυροποίηση δεν ταυτίζεται με την εκλογική επιρροή. Τα ζητήματα που πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή όλου του Κόμματος, ώστε να αποτελέσουν και εργαλείο για την μεγαλύτερη πολιτική επιρροή του Κόμματος είναι η κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους, η ιδεολογικοπολιτική του στάθμη, η ικανότητά του στην αντεπίθεση, η σταθερή διαπάλη με αστικές αντιλήψεις και τον οπορτουνισμό...».

Αυτοί που μας λοιδορούν, για την καθαρή μας θέση στην αστική διακυβέρνηση, αξιοποιώντας το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, είναι αυτοί που δε θέλουν την εξουσία της εργατικής τάξης. Οι αστοί και το πολιτικό τους προσωπικό. Οι οπορτουνιστές κάθε λογής, που παλεύουν για έναν καπιταλισμό που μπορεί και ο άνθρωπος να ευημερεί και τα κέρδη των καπιταλιστών (δηλαδή για την άλλη ζωή). Είναι όλοι αυτοί που κατασυκοφαντούν ή ρίχνουν στο καλάθι των αχρήστων την πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο και κυρίως το σχέδιο Προγράμματος πάνε το Κόμμα ένα βήμα μπροστά από άποψη στρατηγικών επεξεργασιών και ετοιμότητας να αντεπεξέλθει στα σύνθετα καθήκοντα που είναι μπροστά. Γι' αυτό συμφωνώ και τις υπερψηφίζω.

Κάθε φορά που το Κόμμα κάνει τέτοια βήματα ωρίμανσης κάποιοι λυσσάνε. Το ίδιο έγινε στο 18ο Συνέδριο, το ίδιο και με το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας. Και είναι λογικό. Είναι ο ταξικός αντίπαλος, η ελληνική αστική τάξη, που ανησυχεί βλέποντας ότι έχει απέναντί της ένα Κόμμα πραγματικά επαναστατικό που έχει διδαχθεί από λάθη του παρελθόντος και δε σκοπεύει να τα επαναλάβει. Σίγουρα κάτι τέτοιες ώρες οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες θα ζηλεύουν τους Γάλλους «συναδέλφους» τους βλέποντας το Γαλλικό ΚΚ να αποκηρύσσει μέχρι και το σφυροδρέπανο. Είναι διάφοροι που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε θα παραιτηθούν ποτέ από αυτό το βρωμερό σκοπό και είναι και κάποιοι που αδυνατούν να ακολουθήσουν τα βήματα που κάνει το Κόμμα και λυγίζουν στην πίεση. Τέτοιες απόψεις εκφράζουν και ορισμένα άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο.

Λένε: «Η ηγεσία του Κόμματος με αντικαταστατικό τρόπο απομακρύνθηκε σταδιακά από το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου»...

Σε ποιο σημείο του το Καταστατικό του Κόμματος απαγορεύει να εμπλουτίζεται το Πρόγραμμα μέσα από Συνέδρια και να ψηφίζεται νέο όταν έχουν μεσολαβήσει 17 χρόνια ραγδαίων εξελίξεων; Μάλιστα, κάποιοι από όσους τα λένε αυτά βγαίνουν και συκοφαντούν ανώνυμα με χυδαίο τρόπο το Κόμμα και την ΚΕ μέσα από γνωστές ιστοσελίδες. Αυτό σε ποιο Καταστατικό το είδαν γραμμένο;

Αλήθεια, σε ποιο ακριβώς από τα βασικά σημεία του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου συμφωνούν όλοι αυτοί; Αφού λέει καθαρά ότι η επερχόμενη επανάσταση είναι σοσιαλιστική με βάση το χαρακτήρα της εποχής και δε μιλά για κανένα ενδιάμεσο στάδιο, σαν αυτά που εκείνοι ονειρεύονται.

Πιάνονται από μία διατύπωση για ένα ενδεχόμενο «κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» στο έδαφος του καπιταλισμού και της δίνουν το περιεχόμενο που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχει. Το Πρόγραμμα δε μιλούσε ούτε για επιδίωξη του Κόμματος, ούτε για συμμετοχή του σε αυτή την κυβέρνηση, πολύ περισσότερο δεν μιλούσε για συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιο ρεύμα του) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Μα ούτε εμείς λέμε κάτι τέτοιο», απαντούν. Γιατί τότε κάνανε αυτή τη διατύπωση σημαία την περίοδο των εκλογών και της διερευνητικής εντολής που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τυχαίο ήταν ότι την ίδια διατύπωση επικαλέστηκε και ο Τσίπρας σε συνέντευξη Τύπου εκείνες τις μέρες; Ας μιλήσουν λοιπόν ανοιχτά. Και ακόμα, ας φέρουν ένα (1) παράδειγμα τέτοιας κυβέρνησης που έπεισε το λαό για την ανάγκη της επαναστατικής πάλης και δεν οδήγησε σε εφησυχασμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες με καταστροφικά αποτελέσματα. Παραδείγματα για το αντίθετο υπάρχουν πολλά (Χιλή, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Βενεζουέλα κλπ).

Στο σχέδιο Προγράμματος σωστά απαλείφεται αυτή η αναφορά, καθώς έδινε λαβή για παρερμηνείες, ενώ και σαν ενδεχόμενο είναι απίθανο. Η αστική τάξη δε θα επιτρέψει τέτοια πράγματα, εκτός αν είναι βέβαιη ότι δε θα μπει σε κίνδυνο η εξουσία της. Το Πρόγραμμα του Κόμματος αφορά το στρατηγικό του σκοπό που είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση και όχι απίθανα ή επικίνδυνα ενδεχόμενα.

Λένε: «Είναι λάθος που αλλάζουμε την εκτίμηση για τη θέση της Ελλάδας και από εξαρτημένη την κάνουμε ενδιάμεση»...

Η επεξεργασία για τη θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ο χαρακτηρισμός των σχέσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες ως «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και όχι απλώς «εξάρτησης» είναι μεγάλης σημασίας για τον καθορισμό της στρατηγικής μας. Δεν πρόκειται για απλές αλλαγές διατύπωσης, ούτε για διαφωνία στην... κατάταξη. Οπότε ας πουν ποιο είναι αυτό που πραγματικά τους καίει.

Τι εννοούν όταν λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα; Γιατί δε λένε καθαρά ότι πιστεύουν στη συμμαχία με το «πατριωτικό» τμήμα της αστικής τάξης για μια «αντιιμπεριαλιστική - πατριωτική κυβέρνηση», που θα αντιστοιχεί σε ένα σκαλοπάτι ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία; Δεν το λένε γιατί ξέρουν καλά ότι η θεωρία των σταδίων έχει καταδικαστεί, καθώς στοίχισε ακριβά στο Κόμμα τον προηγούμενο αιώνα και συνεχίζει να στοιχίζει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ας το πάρουν απόφαση: Το ΚΚΕ δε φτιάχτηκε γι' αυτά. Δε θα κάνει προγραμματικό του στόχο κάτι που δεν υπάρχει (και πάλι, ας φέρουν έστω ένα ιστορικό παράδειγμα τέτοιου ενδιάμεσου σταδίου), δε θα παραιτηθεί από την πάλη για τη μόνη πραγματική προοπτική, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Λένε: «Δεν ασχολούμαστε με τα καθημερινά προβλήματα και βάζουμε ως προϋπόθεση κοινής δράσης τη συμφωνία με το σοσιαλισμό»...

Στην Ελλάδα είμαστε μόλις 11 εκατ. νοματαίοι και γνωριζόμαστε καλά. Οι εργαζόμενοι ξέρουν ποιοι είναι δίπλα τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν απολύσεις, μειώσεις μισθών, διακοπές ρεύματος, χαράτσια κλπ και ποιοι τους καλούν να κινηθούν... δικαστικά, και πίσω από την πλάτη τους υπογράφουν μειώσεις. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ βρέθηκαν και βρίσκονται δίπλα στους χαλυβουργούς, στους ξενοδοχοϋπάλληλους, στους ναυτεργάτες, στους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, στους αγρότες. Από όλο αυτόν τον κόσμο δε ζητήσαμε ποτέ πιστοποιητικά. Αλλοι μιλάνε για ίδρυση «αριστερών συνδικάτων» (καθόλου σεχταριστικό).

Γιατί τα λένε τότε αυτά; Και πάλι, άλλο είναι αυτό που εννοούν. Θέλουν να πούμε και εμείς ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει με τη Δευτέρα Παρουσία και μέχρι τότε να παλεύουμε για να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό, κατά προτίμηση από κυβερνητικά πόστα. Οταν μιλάνε για κοινή δράση και ζητούν να ρίξουμε τις απαιτήσεις, δεν εννοούν την κοινή δράση με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας. Εννοούν συνεργασία σε επίπεδο κορυφών, με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες, με κόμματα και γκρούπες που προέκυψαν από διασπάσεις του ΚΚΕ, όταν απέτυχαν να το διαλύσουν. Τι καλό έχει να περιμένει ο εργαζόμενος από μια τέτοια συμμαχία; Γι' αυτό υπερτονίζουν ότι «το ΑΑΔΜ ήταν κοινωνικοπολιτική συμμαχία, ενώ η Λαϊκή Συμμαχία μόνο κοινωνική». Το ζητούμενο για τα μέλη του ΚΚΕ είναι να διαφυλάσσεται ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας και κατεύθυνση πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας. Να κατανοείται από όλο και περισσότερους η ανάγκη διεκδίκησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Αυτό σημαίνει για εμάς πολιτικοποίηση.

Το Κόμμα μας έχει αποδείξει ότι αντέχει στην πίεση και αυτή του η στάση θα αποδώσει καρπούς. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τα χρόνια που έρχονται θα ισοδυναμούν με δεκαετίες στην κλίμακα της ιστορικής εξέλιξης. Με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα είμαστε πιο έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτά για τα οποία οργανωθήκαμε.