Κάτοικοι της Μυτιλήνης διαμαρτύρονται για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες

Και να φανταστεί κανείς ότι επιχείρημα - πρόσχημα των εφοπλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων για την επίσπευση της εφαρμογής του ήταν ότι με την απελευθέρωση των θαλάσσιων ενδομεταφορών (κατάργηση καμποτάζ), θα επιτευχθεί η αναβάθμιση των θαλάσσιων υπηρεσιών, η μείωση των ναύλων μέσω του ανταγωνισμού, η κατασκευή καινούριων πλοίων και άλλα φληναφήματα. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε τον πόνο και την τότε κατακραυγή του κόσμου για το ναυάγιο του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ» και αντί να αλλάξει ρότα και να εφαρμόσει αυστηρούς κανόνες ασφαλείας στα πλοία, ιδιαίτερα σ' αυτά που μεταφέρουν κόσμο, βάζοντας φρένο στις ορέξεις των εφοπλιστών, τους άνοιξε διάπλατα τους δρόμους της ασυδοσίας, ψηφίζοντας άρον - άρον το νέο νόμο. Σημειώνεται ότι το προηγούμενο νομικό καθεστώς, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση υπεράσπισής του, δηλαδή χωρίς να σημαίνει ότι αυτό ήταν ωφέλιμο για τους ναυτεργάτες και τους νησιώτες, όσους για διάφορους λόγους ταξιδεύουν, έδινε, τουλάχιστον, κάποιες δυνατότητες να ασκείται πίεση στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, υποχρεώνοντάς το, αφ' ενός, να προσεγγίζει και «άγονα» (ας τα πούμε έτσι) λιμάνια, προκειμένου να πάρει την άδεια να προσεγγίζει και στα λιμάνια - «φιλέτα», αφ' ετέρου, να καταβάλει ένα αξιοσέβαστο ποσό, προκειμένου να του χορηγηθεί η άδεια αυτή. Βεβαίως ενισχύονταν οικονομικά με άλλους τρόπους. Διακηρύσσοντας ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας πόσα στρεβλά έχει ο νόμος εκείνος, εκμεταλλεύτηκε χυδαία τον κουρνιαχτό του πολύνεκρου ναυαγίου, για να παραχωρήσει και άλλα προνόμια στους εφοπλιστές.

Μήπως ο ελεύθερος ανταγωνισμός έφερε φθηνότερα εισιτήρια; Ας κάνει τον κόπο ο κ. υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας να μας πληροφορήσει, μια τετραμελής οικογένεια που θέλει να ταξιδέψει μετ' επιστροφής στην Κρήτη ακτοπλοϊκώς (Β` θέση), μεταφέροντας και το αυτοκίνητό της, πόσα λεφτά θα χρειαστεί; Το γελοίο του προβλήματος είναι ότι κάθε φορά που ο κ. Κεφαλογιάννης έβγαζε κορόνες ότι δε θα υπάρξει καινούρια αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, έβγαινε με ανακοίνωσή της η ΕΕΑ (Ενωση Εφοπλιστών Ακτοπλοΐας) και τον διέψευδε - επικαλούμενη συνήθως την αύξηση της τιμής του πετρελαίου - εσπευδε να επικυρώσει την ειλημμένη απόφασή τους. Οι δε εκπτώσεις για συνταξιούχους ναυτικούς, πολύτεκνους, φοιτητές κλπ. κόπηκαν με μονομερή απόφαση των εφοπλιστών.

Ταξιδεύουν, επίσης, και ορισμένα νεότευκτα πλοία, τα οποία, ενώ άρχισαν δρομολόγια μετά βαΐων και κλάδων (βλέπε τα δύο «ΑΙΟΛΟΣ») στη συνέχεια, έχουν μειωμένη δραστηριότητα. Σε σχέση με την περσινή περίοδο διαπιστώνεται, διά γυμνού οφθαλμού, ο μικρότερος αριθμός πλοίων, τα οποία, στην προσπάθεια των εφοπλιστών να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους με το μικρότερο δυνατό κόστος, θα τα εξαντλήσουν με τα συνεχή ταξίδια. Οι προβλεπόμενες ώρες εργασίας και ανάπαυσης των πληρωμάτων θα μένουν μόνο στα χαρτιά, διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι θα καταστρατηγούνται με την ανοχή της ΠΝΟ. Η καταγγελία στο ναυτεργατικό σωματείο σημαίνει για το ναυτεργάτη αυτόματα απόλυση και ένταξη σε λίστα ανεπιθύμητων.

Παρ' όλα τα παραπάνω, οι εφοπλιστές δεν είναι ευχαριστημένοι. Είναι τόσο αδηφάγοι, που ζητούν και νέα προνόμια, ήτοι:

Πλήρη απελευθέρωση του ναύλου και του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των πλοίων, καθώς και απαλλαγή τους από την υποχρέωση 10μηνης απασχόλησης του πλοίου και του πληρώματος μέσα σε 12 μήνες. Προσέφυγαν, μάλιστα, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να επιταχύνουν τη λειτουργία της «ελεύθερης αγοράς», μακριά από τέτοιες κρατικές παρεμβάσεις. Την ίδια, βέβαια, στιγμή, ζητούν κρατική παρέμβαση για μεγαλύτερες επιδοτήσεις, εκβιάζοντας με περικοπές δρομολογίων. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, θέλει το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Και το κράτος του, κάθε φορά, παίζει αυτόν το ρόλο.

Το κράτος, όμως, του κεφαλαίου (και των εφοπλιστών), το καπιταλιστικό κράτος, ήταν και είναι στην υπηρεσία τους. Ικανοποιεί τις αξιώσεις τους, ενώ δεν ενδιαφέρεται για την ουσιαστική και μακροπρόθεσμη βελτίωση της κατάστασης, που δε θα αντιμετωπιστεί, αν δε λυθεί το κύριο, το πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα σε ποιανού τα χέρια βρίσκονται και ποια συμφέροντα υπηρετούν οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, και δεν καταργηθεί η ιδιοκτησία των εφοπλιστών.

Γι' αυτό, το σύνολο των αιτημάτων αυτών είναι δυνατό να γίνουν πράξη και να κατοχυρωθούν, μόνο με έναν άλλο συσχετισμό δύναμης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, μόνο στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας, όπου ο λαός, με τη δική του εξουσία, θα κρατάει στα χέρια του την τύχη του.

Είναι αυταπάτη να ελπίζει κανείς σε ουσιαστική βελτίωση και αυτού του προβλήματος χωρίς αυτήν την προϋπόθεση. Και η όποια βελτίωση μπορεί σήμερα να επιβληθεί από τη λαϊκή πάλη, μόνο με έναν τέτοιο προσανατολισμό του αγώνα μπορεί να επιτευχθεί.