-- Πώς ξεκίνησε το κίνημα αυτό;

-- Από το 2003 ο δήμαρχος της πόλης της Βιτσέντζα είχε κάνει συμφωνίες με τον τότε Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι για να επεκταθεί η στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στο γειτονικό πολιτικό αεροδρόμιο Νταλ Μολίν. Ωστόσο, η πληροφορία αυτή βγήκε στην επιφάνεια μόνο το Μάη του 2006 και αμέσως δημιουργήθηκαν οι πρώτες επιτροπές των πολιτών της Βιτσέντζα ενάντια σ' αυτή την επέκταση. Στην αρχή, οι επιτροπές αυτές ήταν κυρίως από τους κατοίκους της πόλης, όμως τον Οκτώβρη ήρθαν σε επαφή με άλλες επιτροπές ιταλικών πόλεων όπου υπάρχουν επίσης βάσεις ή όπου θέλουν να εγκαταστήσουν καινούριες, ώστε να αλληλοβοηθηθούν στον αγώνα ενάντια στις βάσεις - τις παλιές και τις καινούριες. Ετσι δημιουργήθηκε ένα δίκτυο όλων αυτών των επιτροπών.

Στις 2 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην επέκταση της βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα. Λίγο αργότερα, στις 16 Γενάρη 2007 ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι, από τη Ρουμανία όπου βρισκόταν, ανακοίνωσε ότι αυτή η βάση μπορούσε να κατασκευαστεί, χωρίς προηγουμένως να έχει ενημερώσει την υπόλοιπη κυβέρνηση ή τους κατοίκους της πόλης, που είχαν ζητήσει να διεξαχθεί δημοψήφισμα. Ετσι το ίδιο βράδυ οι κάτοικοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης σε μια αυθόρμητη διαδήλωση. Για όλους εμάς που ανήκουμε σε κάποια κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, εκείνο το βράδυ ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει για την κατασκευή και εμείς βρεθήκαμε στην πλατεία ενάντια στην κυβέρνηση που υποστηρίζουμε. Η θέση μας είναι πολύ δύσκολη και λεπτή.

Συνεχίστηκαν μια σειρά συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και στις 16 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε στην πόλη Βιτσέντζα μια μεγαλειώδης συγκέντρωση με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους απ' όλη την Ιταλία και κάποιους εκπροσώπους κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Είναι γελοίο και φέρνει δάκρυα. Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση μέσα στα ίδια τα κινήματα.

Συνεχίζουμε να δημιουργούμε δίκτυα και επαφές ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, ενώ τον περασμένο Μάρτη κάποιοι από τους εκπροσώπους των κινημάτων βρέθηκαν στο Κίτο του Εκουαδόρ στη Διεθνή Συνάντηση κατά των Βάσεων. Εμείς είμαστε τώρα εδώ στην Ελλάδα για να έρθουμε σε επαφή με το ελληνικό κίνημα ειρήνης.

-- Ποιοι συμμετέχουν σ' αυτό το κίνημα;

-- Εμείς είμαστε μέλη της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, ωστόσο στο κίνημα αυτό συμμετέχουν άνθρωποι διαφορετικών απόψεων, υπάρχουν καθολικοί, άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα αλλά ενεργοποιούνται πολιτικά και με πολύ υπεύθυνο τρόπο, εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, προσωπικότητες, ομάδες που ανήκουν σε κινήματα ειρήνης. Οι επιτροπές που υπάρχουν συνεχώς εξαπλώνονται όλο και περισσότερο, δείχνουμε τη συμπαράσταση και την υποστήριξή μας με άλλα κινήματα. Για παράδειγμα, την περασμένη εβδομάδα μερικοί από το προεδρείο πήγαν στη Σαρδηνία όπου υπάρχει μια άλλη βάση των ΗΠΑ για να πάρουν μέρος σε συγκεκριμένη διαδήλωση. Επίσης, στα τέλη του Μάρτη είχαμε πάει στο Αβιάνο για μια άλλη διαμαρτυρία που αφορούσε μια δίκη που διεξάγεται ενάντια στην παρουσία της ατομικής βόμβας στη βάση του Αβιάνο. Πιστεύουμε ότι στο έδαφος της Ιταλίας δε θα πρέπει να υπάρχουν ατομικές βόμβες. Το κίνημα του Αβιάνο ξεκίνησε αυτή τη διαμαρτυρία και πήγε τις ΗΠΑ σε δίκη γι' αυτό το ζήτημα και εμείς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας.

-- Ποιες είναι οι επόμενες ενέργειές σας;

-- Καταρχήν, το καλοκαίρι αναμένεται να ξεκινήσουν οι εργασίες για την επέκταση της βάσης στη Βιτσέντζα οπότε όλες μας οι δυνάμεις θα στραφούν στις προσπάθειες να μπλοκάρουμε αυτές τις εργασίες. Θα πρέπει όμως να επισημάνω, ότι μετά τις διαμαρτυρίες που είχαμε τον περασμένο Φλεβάρη τα ΜΜΕ σταμάτησαν να δημοσιεύουν πληροφορίες για τη Βιτσέντζα και γι' αυτό το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε το ζήτημα στα ΜΜΕ.

Πριν λίγο καιρό, σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιηθεί το ζήτημα της Βιτσέντζα, η Επιτροπή Αγώνα έκανε για δύο μέρες κατάληψη στη Βασιλική του Παλάντιο (αρχιτέκτονας του 14ου αιώνα που έχει κατασκευάσει πολλά κτίρια, εκκλησίες και άλλα στη Βιτσέντζα, η οποία αποτελεί και προστατευόμενη πόλη από την Ουνέσκο).

-- Ποια είναι η αντίδραση του ιταλικού λαού με τη διφορούμενη στάση των κομμάτων που συμμετέχουν στο λεγόμενο «κεντροαριστερό» κυβερνητικό συνασπισμό;

-- Καταρχήν, η «Κομμουνιστική Επανίδρυση» δε μας έχει δημιουργήσει προβλήματα, σε μας που συμμετέχουμε ενεργά σ' αυτή τη δράση, αλλά δεν έχει πάρει κάποιες παραπέρα πρωτοβουλίες. Ωστόσο η νεολαιίστικη οργάνωση «Τζοβάνι Κομμουνίστι» (Νέοι Κομμουνιστές) πραγματοποιεί καμπάνιες ενημέρωσης και αυτό το διάστημα διεξάγει το καραβάνι για την αποστρατιωτικοποίηση, περιοδεύοντας σε όλες τις ιταλικές πόλεις όπου υπάρχουν βάσεις. Υπάρχει σημαντικό κομμάτι του κόσμου, των λαϊκών στρωμάτων, άνθρωποι θυμωμένοι επειδή το κόμμα (σ.σ. η «Κομμουνιστική Επανίδρυση») είναι στην κυβέρνηση και στήριξε τον Ρομάνο Πρόντι.

ΙΡΑΚ. Στο κάλεσμα για το γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς από την κεντρική εργατική συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας ανταποκρίθηκε ένας περιορισμένος, είναι αλήθεια, όγκος εργατών. Ομως το αξιοσημείωτο αυτής της εκδήλωσης είναι οι ειδικές συνθήκες του Ιράκ, τόσο στην εθνική όσο και στην κοινωνική του υπόσταση. Η ιμπεριαλιστική αγγλο-αμερικανική επέμβαση μετά των «προθύμων» είναι γνωστή για τις άκρως αρνητικές της επιπτώσεις στην εθνική υπόσταση της χώρας. Επίσης είναι γνωστές και οι τραγικές επιπτώσεις της στην κοινωνική ζωή και στον εξανδραποδισμό ενός αξιοπρεπούς και περήφανου λαού. Η αντιστασιακή δράση στη χώρα εκδηλώνεται με σειρά δικαιολογημένων πράξεων και επιθέσεων που δείχνουν ταυτόχρονα την απουσία ενός οργανωμένου μαζικού λαϊκού κινήματος που θα βάλει στην ημερήσια διάταξη την εθνική και κοινωνικολαϊκή αποκατάσταση. Το λαϊκό κίνημα δείχνει να βρίσκεται ακόμη από κάτω, αδύναμο. Από πάνω δείχνει να βρίσκονται πολιτικο-θρησκευτικά ιερατεία με ισχυρή επιρροή στο λαό. Είναι επόμενο η αντίσταση να παίρνει κυρίως ανορθόδοξο χαρακτήρα, αν και δικαιολογημένο. Σ' αυτές τις συνθήκες η παρουσία έστω και μικρού όγκου εργατών την Πρωτομαγιά είναι η εξ αντικειμένου προσδοκία μιας λιγότερο ή περισσότερο μελλοντική μαζικής λαϊκής πολιτικής. Σ' αυτή την περίπτωση οι πολιτικές συνθήκες θα αλλάξουν. Οι πολιτικο-θρησκευτικές «σέχτες» θα χάσουν την ισχυρή επιρροή τους στο λαό. Οι όποιες θρησκευτικές αντιθέσεις θα πάψουν να αποτελούν το στίγμα της πολιτικής εξέλιξης της χώρας και θα εξαϋλωθούν στο χωνευτήρι μιας λαϊκής πολιτικής με επικεφαλής το εργατικό κίνημα. Τότε πιθανότατα όλες οι «σέχτες» κι οι επεμβασίες ιμπεριαλιστές να ενωθούν κάτω από τον κοινό φόβο της λαϊκής μαζικής οργάνωσης Αγγλο-αμερικάνοι, Ευρωενωσίτες, Ευρωατλαντιστές και θρησκευτικά ιερατεία θα βρεθούν σε κοινό τόπο. Τότε θα σημάνει μια καινούρια μέρα, τόσο για το Ιράκ, όσο και για τη Μέση Ανατολή.

ΤΟΥΡΚΙΑ. Στην Τουρκία, η Εργατική Πρωτομαγιά είχε δυο πλευρές. Η μια ήταν η μαζική παρουσία σ' όλη τη χώρα του εργατο-λαϊκού κινήματος με επικεφαλής το ΚΚ Τουρκίας. Είναι εμφανής η τάση μιας νέας τροπής της πολιτικής εξέλιξης με την εισδοχή στο προσκήνιο του ΚΚ. Κάτω από μια αισιόδοξη προοπτική όλο το «παιχνίδι» αντιθέσεων μεταξύ της μιλιταριστικής κάστας των στρατηγών και της ήπιας μετριοπαθούς «μαντίλας» της κυβέρνησης Ερντογάν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί στην τουρκική κοινή γνώμη ως «παιχνίδι» αντιλαϊκής εξουσίας. Το πιθανότερο είναι ότι κι οι δυο δεν περίμεναν μια τόσο μαζική λαϊκή αγωνιστική παρουσία. Η άλλη πλευρά στις μαζικές εκδηλώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν η ανελέητη φασιστική καρντίλια των δυνάμεων καταστολής σε μια χώρα που το όριο μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας είναι δυσδιάκριτο. Ολα δείχνουν ότι η άγρια καταστολή εναντίον των εργατών δεν πρόκειται να αποτελέσει αντικείμενο ενδιαφέροντος στην επίσημη πολιτική των «κοσμικών» στρατηγών του φασισμού και των «μαντιλοφόρων» του ήπιου μέχρι στιγμής κυβερνητικού ισλαμισμού. Αποφασιστικό σημείο για την ανάπτυξη του τουρκικού ΚΚ φαίνεται να είναι η ικανότητά του να συσπειρώσει γύρω του εργατο-λαϊκά στρώματα που είναι ταυτόχρονα διασκορπισμένα σε εθνότητες όπως Κούρδοι, Αρμένιοι, Πόντιοι κλπ, με χρόνια καταπίεση και διεκδικήσεις. Δηλαδή αποτελούν βασικό εθνικό πρόβλημα για την Τουρκία.

Μια τέτοια προοπτική θα λειτουργήσει ως καταλύτης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με ανάλογη ανταπόκριση από το ελληνικό εργατικό κίνημα. Η Πρωτομαγιά στην Τουρκία και στο Ιράκ έδειξε μια διαφορετική πολιτική θέση μιας διαφορετικής προοπτικής.