Σήμερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάθονται εκπρόσωποι από 126 διαφορετικά κόμματα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι σε μια πολύ πιο αδύναμη θέση, σε σχέση με τα Εθνικά Κοινοβούλια της Ευρώπης σε ό,τι αφορά στις νομοθετικές του εξουσίες. Εως τώρα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ένιωσε ποτέ πως το Ευρωκοινοβούλιό της είναι ένα εμπόδιο. Παρ' όλα αυτά, ασκείται σημαντική πίεση για να αλλαχτεί η πλατιά πολιτική δομή του Ευρωκοινοβουλίου, καθώς ο περιορισμός του αριθμού των πολιτικών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα έκανε τη ζωή ευκολότερη για την πολιτική εξουσία της ΕΕ. Η δημιουργία πανευρωπαϊκών κομμάτων θα ανταποκρινόταν, επίσης, σε μια βασική αξίωση για την αντικατάσταση των Τσέχων, Πολωνών, Ελλήνων πολιτών, με έναν κοσμοπολίτικο «Ευρωπαίο πολίτη». Αυτός ο στόχος, απαιτεί τη δημιουργία αντίστοιχων πολιτικών δομών. Το κίνητρο γι' αυτό είναι η χρηματοδότηση.

Ωστόσο, η χρηματοδότηση των Ευρωπαϊκών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο από τον προϋπολογισμό της ΕΕ εξαρτάται από το αν αυτά τα κόμματα έχουν εκπροσώπους τουλάχιστον στο ένα τέταρτο των κρατών - μελών της διευρυμένης ΕΕ: Τα κόμματα να έχουν εκλεγμένους ευρωβουλευτές ή βουλευτές στα εθνικά κοινοβούλια τουλάχιστον στο ένα τέταρτο των χωρών της διευρυμένης ΕΕ. Ή πρέπει να λάβουν τουλάχιστον 3% των ψήφων στις ευρωεκλογές στο επίπεδο της διευρυμένης ΕΕ.

Επιπρόσθετα σε όλα αυτά, η πρώτη αίτηση για χρηματοδότηση πρέπει να συνοδεύεται από ντοκουμέντα που αποδείχνουν πως το υπό εξέταση Ευρωπαϊκό Κόμμα ικανοποιεί όλες τις άλλες προϋποθέσεις: Νομική προσωπικότητα στο κράτος - μέλος, όπου διατηρεί την έδρα του και πολιτικό πρόγραμμα εναρμονισμένο με τις αρχές της Ευρωπαϊκή Ενωσης. Αν το Ευρωκοινοβούλιο αποφανθεί πως οιανδήποτε από αυτές τις συνθήκες δεν ικανοποιείται, το υπό εξέταση Ευρωπαϊκό Κόμμα θα εξαιρείται από τη χρηματοδότηση. Μια ομάδα ευρωβουλευτών έχει προσφύγει νομικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να καταργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις.

Η διατήρηση έδρας του κόμματος απαιτεί προσωπικό, εξοπλισμό και άλλα έξοδα. Αλλά ο προϋπολογισμός που προβλέπεται για τα Ευρωπαϊκά Κόμματα δεν είναι μεγάλος και τα εθνικά κόμματα που θα τα απαρτίζουν δε θα μπορούν να χρησιμοποιούν αυτούς τους πόρους. Από αυτό απορρέει πως η διαπάλη για τα χρήματα θα συνδέεται με τον αγώνα για τα κεντρικά γραφεία του Ευρωπαϊκού Κόμματος, καθώς τα χρήματα θα ξοδεύονται επίσης εκεί.

Αν, πάλι, η αλλαγή ονόματος βοηθά κάποια κόμματα να αντιμετωπίσουν τις εκλογές, τότε αυτά ας το επιχειρήσουν , αλλά μια και το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας ήδη έχει ένα καλό όνομα, μια τέτοια αλλαγή θα θόλωνε τα πράγματα και θα ήταν αντιπαραγωγική.

Πολιτικοί στόχοι, εναρμονισμένοι με την ΕΕ και μεταγραφή σε ένα στρατόπεδο που δεν περιλαμβάνει το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών, το ΑΚΕΛ, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όλα τα Κόμματα στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και άλλα, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το διεθνισμό που πρεσβεύουν οι κομμουνιστές.

Η ανακοίνωση που εκδόθηκε από την ΚΕ του ΚΚ Βοημίας Μοραβίας στις 14 Οκτώβρη 2003 λέει: "Το Κόμμα μας πάντα εργάστηκε για τη συνεργασία και συντονισμένη προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, επειδή αυτό αντιστοιχεί στις αντικειμενικές απαιτήσεις των καιρών μας... Η Αριστερά, ωστόσο, δεν είναι πολιτικά ή ιδεολογικά ενιαία, και αυτό είναι γεγονός όσον αφορά τόσο στο εσωτερικό ορισμένων κομμάτων όσο και στο πλαίσιο των ξεχωριστών χωρών και την Ευρώπη ως σύνολο".

Οι αντικειμενικές συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης είναι διαφορετικές ως αποτέλεσμα διαφορών στην ιστορική εξέλιξη.

Πέρα από αυτή τη μορφή συνεργασίας, είναι επίσης απαραίτητο να δουλέψουμε στην κατεύθυνση ενωμένης δράσης από τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης. Ενωμένη δράση,η οποία θα βασίζεται στην αρχή του σεβασμού των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών και θα διασφαλίζει την ενότητα της αριστεράς σε θεμελιακά ερωπαϊκά θέματα, και αυτό στη βάση διμερών και πολυμερών δραστηριοτήτων που φέρουν πιο κοντά τις απόψεις και στάσεις αυτών των κομμάτων.

Η θεσμοποίηση της συνεργασίας και σύμπραξης μεταξύ αριστερών κομμάτων μπορεί να επιτευχθεί ως ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα του σταδίου της επιτυχημένης κοινής δράσης. Το να προσπεράσουμε αυτό το στάδιο, όπως και μια παθητική προσέγγιση στην επίτευξη αυτού του στόχου, δεν μπορεί σήμερα να συμβάλει σε μια πραγματική ενότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».