ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΗΘΟΠΟΙΩΝ

Η νέα διοίκηση του ΣΕΗ συγκροτήθηκε αγνοώντας την εντολή του κλάδου!

Ανακοίνωση με αφορμή όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της συγκρότησης του προεδρείου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που έγινε την περασμένη Δευτέρα, εξέδωσε η παράταξη «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών».

Η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Ενότητας Ηθοποιών έχει ως εξής:

«Σε πείσμα των αποτελεσμάτων στις πρόσφατες εκλογές του ΣΕΗ, που ανέδειξαν τη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΗΘΟΠΟΙΩΝ" (δυνάμεις του ΠΑΜΕ) σε πρώτη δύναμη με 7 έδρες στο Διοικητικό Συμβούλιο οι τρεις παρατάξεις του ΣΕΗ, "ΚΙΝΗΣΗ ΗΘΟΠΟΙΩΝ" (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, 5 έδρες), "ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ" (δήθεν ανεξάρτητοι, 4 έδρες) και η παράταξη της ΝΔ με την νέα ονομασία "ΗΘΟΠΟΙΕΙ" (1 έδρα) αρνήθηκαν την πρότασή μας για αναλογικό και αντιπροσωπευτικό προεδρείο, που θα έδινε τη δυνατότητα σε κάθε παράταξη να εκπροσωπηθεί στο προεδρείο ανάλογα με την εκλογική της δύναμη. Ετσι μοίρασαν και πάλι μεταξύ τους τις θέσεις του προεδρείου αποκλείοντας προκλητικά τη συμμετοχή της ΔΕΗ σ' αυτό.

Η αρνητική αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενη συνέχεια της προγραμματικής συμφωνίας και της αγαστής συνεργασίας των τριών αυτών παρατάξεων κατά την προηγούμενη θητεία τους στο ΔΣ, που είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει ο κλάδος αμαχητί όσα δικαιώματα είχε με αίμα καταχτήσει στη διάρκεια της 95χρονης ιστορίας του ΣΕΗ. Κάνει για άλλη μια φορά φανερό ότι στο κίνημα, εκεί που φανερώνεται στην πράξη το αληθινό πρόσωπο της κάθε πολιτικής και συνδικαλιστικής παράταξης, δεν υπάρχει τίποτα που να χωρίζει τις δυνάμεις του δήθεν «ανατρεπτικού» και «ριζοσπαστικού» ΣΥΡΙΖΑ από τις δυνάμεις του «κατεστημένου» και της «συντήρησης», την παράταξη της ΝΔ και τους φιλεργοδοτικούς "ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ". Αντίθετα, τους ενώνει η κοινή αντίληψή τους ότι είναι αναγκαίο, ρεαλιστικό και αναπόφευκτο οι ηθοποιοί και όλοι οι εργαζόμενοι να πεινάσουμε για να σωθούν οι εργοδότες από την κρίση, ότι αντί για μισθούς και δικαιώματα θα πρέπει να διεκδικούμε περισσότερα κίνητρα, φοροελαφρύνσεις και παροχές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και ότι οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων είναι ξεπερασμένοι και αναχρονιστικοί!

Γι' αυτό και κοινός τους εχθρός είναι η Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών και το ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις που αγωνίζονται για να ενώσουν όλους τους εργαζόμενους και να οργανώσουν την πάλη τους με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους συμφέροντα στην κοινωνία και όχι αυτά των καταπιεστών τους.

Η απάντηση των ηθοποιών σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να δοθεί με ακόμη πιο μαζική συμμετοχή και ενεργητική παρουσία στις Γενικές Συνελεύσεις και σε όλες τις συλλογικές δραστηριότητες του σωματείου μας, με ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω από τη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΗΘΟΠΟΙΩΝ". Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για:

να ακυρώσουμε στην πράξη την πρόθεση της νέας διοίκησης να συνεχίσει το έργο της οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερες ήττες τον κλάδο,
να ανοίξουμε το δρόμο για ένα σωματείο μαζικό, ζωντανό, πλούσιο σε ζωή και δράση, μαχητικό και ισχυρό, ικανό να διεκδικήσει και να ανακτήσει τα δικαιώματά μας σε συντονισμό με τα πιο προωθημένα αγωνιστικά τμήματα του εργατικού κινήματος ώσπου τελικά
να ανατρέψουμε τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα και την πολιτική που τα αναπαράγει και τα διαιωνίζει με όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν εκφράζεται.

Ετσι κι αλλιώς, όπως έγραφε ο Μπρεχτ

Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για ν' αλλάξεις/Οργή και αντοχή, γνώση κι αγανάκτηση/γρήγορη επέμβαση, βαθύς στοχασμός/ψυχρή ανοχή, ατέλειωτη καρτερικότητα,/σύλληψη του μέρους και σύλληψη του όλου/Μονάχα διδασκόμενοι απ' την πραγματικότητα, μπορούμε την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

Σημαντικό ελληνικό έργο

«Το τάβλι» στο «Θέατρο Οδού Κυκλάδων»

«Το τάβλι»

Στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων», που σήμερα μνημονεύει το όνομα του αλησμόνητου Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος το λάμπρυνε με τις σπουδαίες σκηνοθεσίες και ερμηνείες του, μεταμορφώνοντας τη μικρή και στερούμενη τεχνικές δυνατότητες σκηνή του σε «εστία» καλλιτεχνικής υψηλότατης «στάθμης» (ρεπερτοριακά, μεταφραστικά, σκηνοθετικά, σκηνογραφικά, υποκριτικά), παρουσιάζεται το μονόπρακτο του Δημήτρη Κεχαΐδη «Το τάβλι» (παραγωγή του «Ακροπόλ»), με ερμηνευτές και συνυπογράφοντες τη σκηνοθεσία τους Νίκο Κουρή και Μάκη Παπαδημητρίου. Οποιος εκτίμησε τη μεγάλη καλλιτεχνική «στάθμη» του Λ. Βογιατζή προσδοκά τη στέγαση παραστάσεων που θα σέβονται την «παράδοσή» του, πραγματικά, και όχι με ανούσια, αλλοπρόσαλλα, δήθεν «πειραματικά» κειμενικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά «παιχνιδάκια». Πρωτίστως το έργο του Κεχαΐδη, αλλά και η «ανάγνωσή» του, από τους ηθοποιούς και συνυπογράφοντες τη σκηνοθεσία (είναι η δεύτερη «ανεξάρτητη» παράσταση στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων») είναι παράδειγμα σεβασμού στην καλλιτεχνική «παράδοση» του Λ. Βογιατζή. Ο Κεχαΐδης - ένας μεταξύ των κορυφαίων μεταπολεμικών δραματουργών μας - γεννημένος (1933) και μεγαλωμένος στα Τρίκαλα, γνώριζε και συμμεριζόταν τη φτώχεια της τρικαλινής αγροτιάς και εργατιάς, τον ξεριζωμό της - «αστυφιλία» τον ονόμαζαν οι κρατούντες -, την προλεταριοποίηση και το βιοποριστικό αγώνα της στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια, αλλά και τη δεκαετία του 1960. Από το 1958, που τον «ανακάλυψε» το «Θέατρο Τέχνης» (αυτό ανέβασε όλα τα έργα του, εκτός του τελευταίου, «Με δύναμη από την Κηφισιά», που το πρωτοανέβασε ο Λ. Βογιατζής), η δραματουργία του Κεχαΐδη απασχολήθηκε με τη φτώχεια, τη βασανιστική καθημερινότητα, την αγωνιώδη προσπάθεια του στερημένου λαϊκού ανθρώπου να ζήσει καλύτερα και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο ολιγογράφος Κεχαΐδης γράφει εν μέσω δικτατορίας τα μονόπρακτα «Η βέρα» και «Το τάβλι» (ανεβάστηκαν μαζί το 1972, στο «Θέατρο Τέχνης»). Ο Κεχαΐδης στο «Τάβλι» (έργο, που θεματολογικά και δραματουργικά θεωρείται σταθμός της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας) έπλασε με ρεαλιστική - χαρακτηρολογική και ψυχογραφική - ακρίβεια, δύο «οικεία» λαϊκά πρόσωπα. Τον Κόλια που, πουλώντας λαχεία, προσπαθεί να επιζήσουν αυτός, η γυναίκα του και ο φιλοξενούμενος στο σπίτι του, άνεργος κουνιάδος του, Φώντας. Δυο φτωχαδάκια, που ψευτοπαρηγορούν την «άμοιρη» ζωή τους παίζοντας τάβλι, στην αυλίτσα του νοικιασμένου φτωχόσπιτου όπου ζουν, και κάνοντας φρούδα «όνειρα». Ο Κόλιας να γράψει και να εκδώσει τις μνήμες του από την Εθνική Αντίσταση, ενώ ο Φώντας, κάθε τόσο φαντασιοκοπεί για το στήσιμο μιας επικερδούς «μπίζνας». Αποδεδειγμένα πολύ ταλαντούχοι, οι δύο ηθοποιοί με τη συμβολή των συνεργατών τους (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου - σκηνικό, κοστούμια, Νίκος Βλασόπουλος - φωτισμοί, Μίνωας Μάτσας - μουσική), με τη λιτά ρεαλιστική και χυμώδους χιούμορ σκηνοθεσία τους, και βέβαια με την εύστροφη εκφραστικότητα και τη διαφορετική υποκριτική ιδιοσυγκρασία τους (τη μελαγχολική «χροιά» του Νίκου Κουρή - Κόλιας - και την έμφυτης χάρης κωμικότητα του Μάκη Παπαδημητρίου - Φώντας) υπηρέτησαν την επικαιρότητα του έργου και ερμήνευσαν απολαυστικά τους ρόλους τους.

ΘΥΜΕΛΗ

Ο χαρτοπόλεμος Σαμαράς

1. Ο σοβαρός κύριος Σόιμπλε, που ουδεμία σχέση έχει με τον ανεμοδείκτη Σαμαρά, μας επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο Σόιμπλε διαλέγει πότε θα επιτεθεί χωρίς δισταγμό, με τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους των παρασκηνίων. Διασκεδάζοντας με το να κάνει εκπλήξεις στους εταίρους του, επωφελήθηκε από το χλωμό εκλογικό αποτέλεσμα του Σαμαρά και τον αποτελείωσε με το να εμφανιστεί στη θέση του για να κάνει διάγγελμα - ο μοχθηρός Γερμανός - σ' εμάς τους Ελληνες. Μας υπενθύμισε σε ποια εξουσία ανήκουμε και ποιο είναι το κέντρο λήψης των αποφάσεων.

2. Ο Σαμαράς είναι ένας ευκαιριακός συνένοχος του Σόιμπλε. Η φιλοδοξία του υπερίσχυσε του κοινού συμφέροντος. Δε συνομιλούσε με τον Σόιμπλε, τον εκλιπαρούσε. Εν ονόματί μας. Πράγμα που συνιστά μεγάλη προσβολή, τόση, που δεν παραγράφεται. Για πρώτη φορά η ευτέλεια και η δειλία δημιούργησαν ένα μόνιμο πένθιμο περιβάλλον.

3. Οσοι καλλιεργούν με αριστοτεχνικό τρόπο την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι εναντίον μας. Η χώρα χάνεται, και ούτε η νοσταλγία, ούτε η δυσαρέσκεια μπορούν να την φέρουν πίσω. Η κατάσταση σύγχυσης μάς τροφοδοτεί καθημερινά με άσχημα νέα, τα οποία ούτε ο νάρκισσος Βενιζέλος μπορεί να αναχαιτίσει. Περίλυπος ο πολίτης, το μόνο που επιδεικνύει αδιάκοπα είναι η άρνησή του, χωρίς ωστόσο να μπορεί να διαλέξει το πεδίο δράσης του, ούτε και τα όπλα του.

4. Η Ευρώπη στα χείλη των μνημονιακών παραμένει θεόσταλτη, και όλοι μας, από την Πορτογαλία έως τις Ανατολικές χώρες, δεν αντιμετωπιζόμαστε παρά ως ένα πλήθος δούλων. Τη θλιβερή αλήθεια της συστηματικής εξαπάτησης σε βάρος μας - η οποία μεταφράζεται από την κυβέρνηση ως ευγενές δόγμα - οφείλουμε να την διαδώσουμε.

5. Πώς να φρεσκάρει τη μνήμη του ο Σαμαράς χωρίς να προσβάλει τον εαυτό του; Θα διαλυθεί σαν χαρτοπόλεμος. Από πού ν' αρχίσει; Με το ελεεινό καθεστώς του, το οποίο στηρίζει ακόμα και τώρα με παράνομους ελιγμούς, κατάφερε να γίνει για τους Ελληνες η τελευταία μεγάλη συμφορά που τους βρήκε. Τι του απομένει; Η ανασκευή της ζωής του με απώτερο σκοπό την αγιογράφησή του είναι το μέλλον και η τελευταία της ζωής του επένδυση. Πλέον ανίσχυρος και ακίνητος, παρακολουθεί τα γεγονότα από μακριά, ελπίζοντας ότι οι ευχαριστίες των Ευρωπαίων προς αυτόν θα συνοδεύονται από την παροχή μιας καθωσπρέπει θέσης στους κόλπους της Ευρώπης.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ