Η κεντρική ιδέα των παρεμβάσεων του υπουργού είναι ότι με καλύτερο επαγγελματικό προσανατολισμό και με κάποιες δράσεις στη βασική και την ανώτατη εκπαίδευση, οι νέοι θα κάνουν πιο σωστές επαγγελματικές επιλογές και, άρα, θα εναρμονιστεί η προσφορά και η ζήτηση στην αγορά εργασίας, έτσι οι νέοι θα βρίσκουν δουλιά. Ψέμα! Οταν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, δεν μπορεί να υπάρξει και επαγγελματικός προσανατολισμός. Κι όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κεφάλαιο και δεν είναι κοινωνική ιδιοκτησία, τότε δεν μπορεί να εξαλειφθεί η ανεργία.

Τα θέματα γύρω από τα οποία κινείται ο υπουργός είναι: Ο τρόπος επιλογής σχολών στο Μηχανογραφικό από τους μαθητές, ο σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός, ο τρόπος δημιουργίας νέων Τμημάτων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, τα υποτιθέμενα επαγγελματικά δικαιώματα στα ΤΕΙ, οι λεγόμενες Θυρίδες Νεανικής Επιχειρηματικότητας και ο ρόλος τους, καθώς και η προσδοκία μεγάλου μέρους του λαού και της νεολαίας για εύρεση εργασίας στο Δημόσιο. Μέσα από κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα, ο υπουργός προσπαθεί μεν να πείσει ότι έγνοια του είναι πώς θα βρίσκουν δουλειά οι νέοι, όμως από τα λόγια του φαίνονται ξεκάθαρα οι πραγματικοί στόχοι και οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης, αλλά και τα αδιέξοδά της. Αδιέξοδα που προκύπτουν από το άναρχο της αγοράς στον καπιταλισμό και δεν μπορούν να λυθούν εντός του καπιταλισμού, αλλά μόνο με την ανατροπή του.

Και τις δυο προαναφερθείσες ομιλίες του τις ξεκίνησε με μια «παραβολή», για το σχολείο όπου ήταν ο ίδιος μαθητής. Είπε ότι από όσους πέτυχαν την ίδια χρονιά με εκείνον στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κάποιοι επέλεξαν «πόλη για φοιτητική ζωή», άλλοι επέλεξαν «τα μαθήματα στα οποία είχαν τις καλύτερες επιδόσεις» και άλλοι «επέλεξαν απευθείας το επάγγελμα που θέλουν να κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους». Σύμφωνα με τον υπουργό, οι ...της πρώτης κατηγορίας δεν είναι σήμερα ούτε επιτυχημένοι ούτε ευτυχισμένοι, οι ...της δεύτερης είναι επιτυχημένοι, αλλά όχι ευτυχισμένοι και οι ...της τρίτης κατηγορίας είναι και επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι.

Στην κοινωνία που ζούμε όμως, η παραβολή του υπουργού και ιδιαίτερα ο ισχυρισμός του για την τρίτη κατηγορία είναι ή μια απίθανη εξαίρεση ή ένα ψέμα. Το να επιλέξεις ποιο επάγγελμα σού ταιριάζει και σ' αρέσει, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι θα μπορέσεις και να το ασκήσεις. Από την επιλογή επαγγέλματος, μέχρι την εισαγωγή στη σχολή αυτής της επιλογής και την αποφοίτηση από τη σχολή, υπάρχουν ήδη πολλοί παράγοντες που μεταβάλλουν τα «θέλω» των νέων, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Πόσοι και πόσοι νέοι δεν εγκαταλείπουν τις σπουδές τους για να δουλέψουν ή γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό κόστος των σπουδών... Αλλά και μετά την αποφοίτηση, η ανεργία κι η ετεροαπασχόληση είναι ο κανόνας.

Ακόμα, όμως, κι αν ασκήσει κανείς το επάγγελμα της επιλογής του, δε σημαίνει ότι αυτό θα είναι μόνιμο, ότι οι εργασιακές σχέσεις και οι αποδοχές θα είναι ικανοποιητικές, σε τελική ανάλυση δε σημαίνει ότι θα είσαι «ευτυχισμένος», όπως λέει ο υπουργός.

Για να κάνουν δήθεν σωστότερες επιλογές οι μαθητές, που θα τους οδηγήσουν στην ...ευτυχία, ο υπουργός εξαγγέλλει ενίσχυση του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΣΕΠ), στην ηλικία των 15 χρόνων (στο Γυμνάσιο δηλαδή), με κάποιο «τεστ αυτογνωσίας».

Να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ενίσχυση του ΣΕΠ σημαίνει ενίσχυση της προσπάθειας να στρέψει περισσότερους μαθητές προς την κατάρτιση, να διώξει μαθητές από τη γενική εκπαίδευση που δικαιούνται όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως μέχρι τα 18 τους χρόνια. Γι' αυτό ακριβώς το μάθημα του ΣΕΠ είναι και παραμένει στο Γυμνάσιο. Αλλιώς, αν σχετιζόταν με την επιλογή σπουδών, θα μεταφερόταν εντός του Λυκείου. «Ο σωστά οργανωμένος ΣΕΠ μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στο Γυμνάσιο και να ανακόψει τη βασική επιλογή των μαθητών για το Ενιαίο Λύκειο και την αποστροφή τους για την Επαγγελματική και την Τεχνική Εκπαίδευση», λέει ξεκάθαρα το πόρισμα του ΕΣΥΠ για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Για να πείσουν, δε, τα παιδιά να πάνε στην Τεχνική Εκπαίδευση (πέρα από τις υποσχέσεις περί πιο εύκολης επαγγελματικής αποκατάστασης, που αντικειμενικά καταρρέουν εύκολα με τα μεγέθη της ανεργίας), αξιοποιούν το ότι, τάχα, είναι πιο εύκολη, άρα μπορεί να προσελκύσει μαθητές που ...«δεν παίρνουν τα γράμματα». Τέτοιοι μαθητές, όμως, δεν υπάρχουν! Δεν υπάρχουν παιδιά, που «δεν παίρνουν τα γράμματα». Υπάρχει μόνον ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δε θέλει να μάθουν γράμματα τα παιδιά.

Μέχρι τώρα, δε, τα βιβλία στο μάθημα του ΣΕΠ προετοιμάζουν τους μαθητές ...να μην έχουν απαιτήσεις αύριο ως εργαζόμενοι, να είναι προετοιμασμένοι να αλλάζουν πολλά επαγγέλματα στη ζωή τους, να εξοικειωθούν με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης... (βλ. τη στήλη για τα σχολικά βιβλία του «Ρ» 27/1/2007 σελ. 15, 23/1/2007 σελ. 9, 6/2/2007 σελ. 15, 1/3/2007 σελ. 13). Αυτός ο χαρακτήρας του μαθήματος δεν ενοχλεί τον υπουργό και δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού είναι κεντρική πολιτική επιλογή τους: Να φτιάξουν πειθήνιους αυριανούς εργαζόμενους.

Το προκλητικό είναι ότι ο υπουργός, σα να κάνει χάρη στις λαϊκές οικογένειες, λέει ότι το «τεστ αυτογνωσίας» θα παρέχεται «δωρεάν» σε όλους τους γονείς και τους μαθητές στο πλαίσιο του μαθήματος του ΣΕΠ. Να είναι κι ευχαριστημένοι δηλαδή, που δε θα πληρώνουν για να τους πουν ότι το παιδί τους «δεν παίρνει τα γράμματα»!

Εντονη είναι η κριτική του υπουργού Παιδείας για τα 46 Τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, που ιδρύθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ «χωρίς να έχει γίνει σχετική έρευνα αγοράς εργασίας και χωρίς να κατοχυρώνονται επαγγελματικά δικαιώματα». Θα μπορούσε πράγματι κανείς να δικαιώσει τον υπουργό σ' αυτό το σημείο ...αν δεν ακολουθούσαν και ο ίδιος και οι κυβερνήσεις της ΝΔ πανομοιότυπη τακτική.

Μόλις στις αρχές του προηγούμενου μήνα, ο Ε. Στυλιανίδης ανακοίνωσε με στόμφο τη δημιουργία ενός ολόκληρου νέου πανεπιστημίου(!) στη Δυτική Στερεά Ελλάδα με έδρα το Αγρίνιο. Αλήθεια, ποιος είδε καμιά εμπεριστατωμένη έρευνα για την ανάγκη δημιουργίας ενός ακόμα πανεπιστημίου, του 23ου τον αριθμό, στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων; Ποιος είδε καμιά μελέτη για τα δεκάδες Τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν επί κυβερνήσεων ΝΔ από το 2004 μέχρι σήμερα;

Είναι πραγματικά χωρίς αντίκρισμα ο ισχυρισμός του υπουργού ότι, τάχα, κανένα Τμήμα «δε θα ιδρύεται από δω και στο εξής, εάν προηγουμένως δε γίνεται έρευνα στην αγορά εργασίας, ώστε να διαπιστώνεται ότι η ειδικότητα που θα διδάσκει πραγματικά χρειάζεται τα επόμενα χρόνια στη χώρα μας»... τόσο γιατί δεν έχουν πρόθεση να το κάνουν, όπως δείχνει η μέχρι τώρα πρακτική τους, όσο και γιατί δεν μπορούν αντικειμενικά να σχεδιάσουν τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, αφού δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Οι όποιες ανάγκες μπορούν να διαβλέψουν είναι πρόσκαιρες και άρα, ακόμα κι όταν υπάρχουν ανάγκες για ένα συγκεκριμένο Τμήμα, αυτές μπορεί να εκλείψουν και να δημιουργηθούν εντελώς διαφορετικές ανάγκες στην καπιταλιστική οικονομία μέσα σε λίγα χρόνια, πριν καν το συγκεκριμένο Τμήμα βγάλει τους πρώτους αποφοίτους του!

Γι' αυτό και το «φάρμακο» που προτείνουν προς τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, είναι να παρακολουθούν τα ίδια τις «ανάγκες» της αγοράς και να προσαρμόζουν τις σπουδές τους ανάλογα, δηλαδή να υποβαθμίζουν την επιστήμη στις εκάστοτε πρόσκαιρες ανάγκες των επιχειρήσεων, να υποβαθμίζουν την επιστήμη σε κατάρτιση, σε εμπορεύσιμη εφαρμογή, αλλοτριώνοντάς την πλήρως. Μάλιστα, ο υπουργός επιτίθεται στις δυνάμεις εκείνες στα πανεπιστήμια που αρνούνται να υποταχθούν σ' αυτό το μοντέλο ιδιωτικοποίησης και υποβάθμισης των Ιδρυμάτων, ως δυνάμεις «οπισθοδρόμησης», που εμποδίζουν τη σύνδεση με την αγορά, άρα εμποδίζουν δήθεν και τους νέους απόφοιτους να βρουν δουλειά! Επιδιώκει, έτσι, να στρέψει τους φοιτητές ενάντια σ' εκείνο το κομμάτι των πανεπιστημιακών, που πραγματικά αντιστέκεται στις αναδιαρθρώσεις, ενάντια σ' εκείνους τους δασκάλους, που θέλουν οι απόφοιτοι να είναι πραγματικοί επιστήμονες κι όχι προσκυνημένοι υπηρέτες του κεφαλαίου.

«Πακέτο» με το θέμα της ίδρυσης Τμημάτων, ο υπουργός δε χάνει την ευκαιρία να διαφημίζει, χοντροκομμένα μάλιστα, ότι προχωράει η διευθέτηση και κατοχύρωση των «επαγγελματικών δικαιωμάτων» των αποφοίτων ΤΕΙ στις ειδικότητες που εκκρεμούσαν. «350.000 Ελληνες νέοι εγκλωβίστηκαν στην ετεροαπασχόληση ή την ανεργία», σύμφωνα με τον υπουργό, επειδή δεν ήταν κατοχυρωμένα τα «επαγγελματικά δικαιώματα της ειδικότητάς τους» και τώρα, «κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού υπογράψαμε τα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα που έδωσαν διέξοδο μέχρι στιγμής σε 150.000 απ' αυτούς», είπε ο υπουργός!

Αλήθεια, το είδατε; 150.000 νέοι βρήκαν δουλειά μετά το καλοκαίρι! Εγινε ένας μεγάλος σεισμός ξαφνικά κατά της ανεργίας κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι; Οχι φυσικά, γιατί δεν είναι έτσι. Τα «επαγγελματικά δικαιώματα» που ισχυρίζεται ο υπουργός ότι κατοχύρωσε δεν είναι «δικαιώματα». Είναι απλές περιγραφές επαγγελμάτων, που θεωρητικά μπορεί να ασκήσει ένας απόφοιτος. Οι απόφοιτοι, π.χ., του Τμήματος Σχεδιασμού και Παραγωγής Ενδυμάτων του ΤΕΙ (τα «επαγγελματικά δικαιώματα» του οποίου κατοχυρώθηκαν το καλοκαίρι) δεν μπορούσαν να δουλέψουν ως μόδιστροι, επειδή δεν είχε βγει το Προεδρικό Διάταγμα που περιγράφει ότι ...μπορούν να σχεδιάζουν ρούχα; Τι τους εμπόδιζε η ανυπαρξία Προεδρικού Διατάγματος να δουλέψουν σ' αυτόν τον τομέα; Και από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, βρήκαν όλοι δουλειά μετά το Προεδρικό Διάταγμα; Αυτά είναι αστεία πράγματα!

Τέτοιου είδους «δικαιώματα - μαϊμού» είναι και αυτά που θα αναγνωρίσει ο υπουργός στους αποφοίτους των κολεγίων όταν θα εφαρμόσει την ευρω-οδηγία για τα ΚΕΣ. Ωμή κοροϊδία, δηλαδή, της κυβέρνησης απέναντι σ' αυτά τα παιδιά που χρυσοπληρώνουν τα υποβαθμισμένα πτυχία των κολεγίων.

Ο υπουργός, ωστόσο, δεν ντράπηκε να επιτεθεί ακόμα και στο ΚΚΕ ότι τάχα μπλοκάρει για συντεχνιακούς λόγους την έκδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων συγκεκριμένων ειδικοτήτων στα ΤΕΙ μέσω του ΤΕΕ, τσουβαλιάζοντας ουσιαστικά την κρυστάλλινη πολιτική στάση του ΚΚΕ με τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΝ. Το ΚΚΕ μάχεται πραγματικά για «δικαιώματα» κι όχι για «δικαιώματα - μαϊμού», όχι για φιλολογικές περιγραφές επαγγελμάτων που μπορεί τάχα να ασκήσει ένα απόφοιτος. Επίσης, μάχεται για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, χωρίς αλληλοκαλύψεις σε ειδικότητες και πτυχία δυο ταχυτήτων Πανεπιστημίων - ΤΕΙ.

Η νέα «πατέντα» του υπουργείου Παιδείας, που πλασάρεται ως διευκόλυνση των νέων στην επαγγελματική τους αποκατάσταση, ακούει στο όνομα «Θυρίδες Νεανικής Επιχειρηματικότητας». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, που χρηματοδοτείται από την ΕΕ και εφαρμόζεται από τη δεκαετία του 1990, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (επί υπουργίας Γ. Αρσένη ακόμα). Στόχος του υποτίθεται ότι είναι να συμβουλεύει νέους σε ηλικία ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση. Από τότε μέχρι τώρα, έχουν ανοίξει εκατοντάδες επιχειρήσεις μέσω των «θυρίδων»... κι έχουν κλείσει πολλές χιλιάδες, και από αυτές που άνοιξαν μέσω «θυρίδων» κι άλλες ακόμα.

Τώρα ο υπουργός διαφημίζει ότι θα μετατρέψει τις «θυρίδες» σε κέντρα πληροφόρησης των νέων συνολικά για θέματα ευρέσεως εργασίας, θα μαθαίνει εκεί ο νέος «αν άνοιξαν προγράμματα STAGE, αν υπάρχουν νέες προκηρύξεις για πρόσληψη, εάν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα επιχορήγησης νεανικής επιχειρηματικότητας»... Ενημέρωση δηλαδή, που μπορεί να παρέχεται και από τον ΟΑΕΔ, ή ακόμα και από τις μικρές αγγελίες των εφημερίδων. Η νέα γενιά, όμως, δεν έχει ανάγκη από έναν ακόμα πίνακα ανακοινώσεων με μικρές αγγελίες για να βρει δουλειά. Τρώει τα μούτρα της καθημερινά με τις μικρές αγγελίες. Εχει ανάγκη από δουλειά κι όχι από ανακοινώσεις.

«Ουσιαστικά, μαθαίνουμε στη νέα γενιά να αναζητεί μόνη της το δρόμο προς το μέλλον χωρίς να χρειάζεται να στοιβάζεται στα πολιτικά ή τα κομματικά γραφεία, τσαλακώνοντας την αξιοπρέπειά της», ισχυρίζεται ο Ε. Στυλιανίδης. Η αλήθεια που δεν τολμά να πει, αλλά που ο κόσμος τη γνωρίζει ήδη, είναι ότι τα περιθώρια των κομμάτων του δικομματισμού, να «δένουν» κόσμο «βολεύοντάς τον» σε μια δουλειά, έχουν τελειώσει. Γι' αυτό και ψάχνουν άλλους τρόπους, όχι για να «βολέψουν» τον κόσμο, αλλά για να τον «δέσουν» να νομίζει ο νέος ότι τους χρωστάει και χάρη που έμαθε για ένα διαγωνισμό ή για ...μισή θέση εργασίας με ημερομηνία λήξης μέσω των «θυρίδων»!

Ακριβώς επειδή έχουν τελειώσει τα περιθώρια να εγκλωβίζουν κόσμο βρίσκοντάς του μια δουλειά, ο Ε. Στυλιανίδης δεν ξεχνάει να «επιτεθεί» στην προσδοκία που έχουν πολλές λαϊκές οικογένειες και νέοι, να βρουν δουλειά στο δημόσιο τομέα. Είναι σαν να εκπαιδεύουμε τους νέους και να «τους μεγαλώνουμε μέσα σε μια ουτοπία», λέει ο υπουργός. Εν μέρει έχει δίκιο, ξεχνάει όμως ότι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση του οχτάωρου, το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η διαρκής αβεβαιότητα για το αν «θα έχω δουλειά και αύριο» βασιλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος γίνεται πρότυπο και για το δημόσιο, αφού οι αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις προωθούνται και εκεί, ειδικά για τις νέες ηλικίες. Καταγγέλλει, λοιπόν, την αντίληψη των γονιών που θέλουν να βάλουν τα παιδιά τους στο Δημόσιο, ενώ είναι η δική του, η δική τους πολιτική, τόσα χρόνια τώρα, που έχει αναγκάσει τον κόσμο να συμπεριφέρεται όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του...

Αυτό που θέλει να κάνει ξεκάθαρο ο υπουργός από την πλευρά του, μιλώντας για το δημόσιο τομέα που τάχα δεν μπορεί να τους απορροφήσει όλους, είναι ότι η εργασιακή αβεβαιότητα, το τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο εργασιακός μεσαίωνας που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι... είναι κοινός για όλους.