Θα σταθώ στη διαπίστωση της Θέσης 55 ότι «ιδιαίτερη καθυστέρηση με ευθύνη της ΚΕ σημειώνεται στον τομέα της προπαγάνδας όλων των μέσων και μορφών». Πρόκειται για μια διαπίστωση πέρα για πέρα αληθινή και, δυστυχώς, μη αντιμετωπίσιμη για πολλά χρόνια. Είναι το γνωστό πρόβλημα της επικοινωνίας, που για μένα αποτελεί το Νο 1 πρόβλημα που πρέπει να λύσει το Κόμμα. Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, η λύση του θα αποτελέσει την αρχή για τη λύση και μιας σειράς άλλων προβλημάτων, όπως θα πω παρακάτω. Ακόμα και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα το μεγαλύτερο βαρίδι για το Κόμμα, όπως πολύ γλαφυρά γράφει ο σ. Γρηγόρης Ρήγας στη δική του συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο («Ριζοσπάστης» 1-2-2012), διαλύονται με αποτελεσματική επικοινωνία.

Η επικοινωνία χωρίζεται σε δυο τομείς: Την εσωτερική και την εξωτερική. Εδώ θα ασχοληθώ με την εξωτερική επικοινωνία, δηλαδή με τον τρόπο που επιλέγει το Κόμμα για να επικοινωνήσει τις θέσεις του και τις αποφάσεις του στο κοινό που απευθύνεται, δηλαδή στον περίγυρό του, στον εργαζόμενο (ή άνεργο) λαό. Η εξωτερική επικοινωνία έχει πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από την εσωτερική, δηλαδή την επικοινωνία με τα μέλη του. Κι αυτό διότι το επίπεδο αντίληψης (κι όχι μόνο) του ακροατηρίου αλλάζει, άρα πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος επικοινωνίας. Πιστεύω ότι ακριβώς σε αυτό το σημείο το Κόμμα διαπράττει σφάλμα. Επικοινωνεί εξωτερικά με τον ίδιο, σχεδόν, τρόπο που επικοινωνεί με τα μέλη του. Αυτό καθιστά την εξωτερική επικοινωνία, με κάθε βεβαιότητα, αναποτελεσματική.

Με λίγα λόγια, δίνουμε περισσότερη αξία στο «τι λέμε» από το «πώς το λέμε», κάτι που δημιουργεί αναντιστοιχία στη «συχνότητα εκπομπής» του αποστελλόμενου μηνύματος από τον «πομπό» στον «δέκτη». Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι σημασία έχει «τι κατάλαβε ο δέκτης» κι όχι «τι εκπέμψαμε εμείς». Αν εμείς μιλάμε αλλά ο ακροατής μας δεν καταλαβαίνει, τότε φταίμε εμείς κι όχι αυτός. Εννοείται ότι δεν θα πούμε άλλο από αυτό που θέλουμε να πούμε, μόνο και μόνο για να γίνουμε αντιληπτοί. Διότι, ξαναλέω, δεν φταίει το «τι λέμε», αλλά το «πώς το λέμε». Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι να βρούμε τον τρόπο που θα καταλάβει ο άλλος αυτό που του λέμε. Και για να γίνω σαφής θα δώσω το παρακάτω παράδειγμα: Στη Θέση 29 αναφέρεται: «Η άρνηση της συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Ομως, παρά την αναμφισβήτητη ορθότητα αυτής της απόφασης, η επικοινωνιακή ανεπάρκεια του Κόμματος οδήγησε μεγάλο μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και πολλών ψηφοφόρων του ΚΚΕ, να προσχωρήσουν (ελπίζω προσωρινά) στην άποψη, που πολύ φυσιολογικά θα υποστήριζε η κυρίαρχη ιδεολογία σε αγαστή συνεργασία με τον οπορτουνισμό, ότι δηλαδή «το ΚΚΕ δεν θέλει κυβερνητικές ευθύνες και γι' αυτό αρνείται να μπει σε κυβέρνηση», ή ακόμα ότι «το ΚΚΕ μεταθέτει την αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων των εργαζομένων στη Δευτέρα Παρουσία». Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι ότι όταν μια απόφαση, που μάλιστα θεωρείται παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, οδηγεί σε μείωση κατά 40% της απήχησης του Κόμματος στο λαό, τότε είναι σαφές ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

Προτείνω, λοιπόν, να υπάρξει επιτροπή καθοδηγούμενη από την ΚΕ, που μοναδική της ασχολία να είναι η επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα επικοινωνούνται οι αποφάσεις και οι θέσεις του Κόμματος σε κάθε ζήτημα που προκύπτει. Ο τρόπος που θα επιλέγεται, θα επικοινωνείται εσωτερικά και θα εφαρμόζεται από την ΚΕ και το Γραφείο Τύπου, έως την τελευταία ΚΟΒ. Στη διαδικασία αυτή πρέπει να εξασφαλιστεί η ταχύτητα της εσωτερικής επικοινωνίας (από την επιτροπή μέχρι την ΚΟΒ) καθώς επίσης και η άρτια, αποτελεσματική και γρήγορη επικοινωνία της κάθε ΚΟΒ με τον περίγυρό της. Με τον τρόπο αυτό, οι προβληματισμοί που θα τίθενται από τον περίγυρο της κάθε ΚΟΒ θα φτάνουν γρήγορα πίσω στην επιτροπή και θα αποτελούν τη βάση για τη βελτίωση του τρόπου επικοινωνίας στην ίδια, αλλά, κυρίως, στην επόμενη απόφαση ή θέση του Κόμματος. Ετσι, θα στηθεί μια αμφίδρομη επικοινωνία πολύ πιο άμεση και, κυρίως, αποτελεσματική.

Επίσης, δουλειά της επιτροπής θα είναι να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει (έχοντας εκ των προτέρων επιλέξει τον τρόπο που θα το κάνει και που θα εντάσσεται στην εξωτερική επικοινωνία του Κόμματος) σε κάθε ενημερωτική εκπομπή όλων των υψηλής ακροαματικότητας ή τηλεθέασης μέσων, προκειμένου να αποκρούει, εν τη γενέσει τους, σημαντικά (και μόνο) ζητήματα παραπληροφόρησης. Π.χ., όταν στα βραδινά δελτία των μεγάλων καναλιών γίνεται προσπάθεια υπεράσπισης του «δικαιώματος στην εργασία» του απεργοσπάστη της «Χαλυβουργίας», το Κόμμα να παρεμβαίνει κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων με τρόπο που να αγγίζει τους περισσότερους από τους τηλεθεατές. Αντί, για παράδειγμα, να υπερασπιστεί ξερά το δικαίωμα των απεργών να περιφρουρήσουν την απεργία τους, να τονίσει ότι το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των ανθρώπων στην εργασία αφορά το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων κι όχι τους 60 εργαζόμενους της «Χαλυβουργίας», που μειοψήφησαν ψηφίζοντας κατά της απεργίας. Και, ως γνωστόν, στη δημοκρατία η μειοψηφία πρέπει να υποτάσσεται στην πλειοψηφία. Με τον τρόπο αυτό και τους απεργούς υποστηρίζει, και τους απεργοσπάστες προειδοποιεί. Ισως, όμως, το πιο σημαντικό να είναι ότι βάζει στη συζήτηση και τους ανέργους δημιουργώντας έτσι ένα πολυπληθέστερο ακροατήριο. Επιπλέον, φέρνει σε αμυντική θέση τον οποιονδήποτε συνομιλητή, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι ενώ ξεκίνησε μια κουβέντα για να υπερασπιστεί έναν προπηλακισμένο απεργοσπάστη, βρέθηκε σε χρόνο μηδέν να πρέπει να απολογηθεί μπροστά σε 1,5 εκατομμύριο άνεργους. Αυτό, ακριβώς, ονομάζω «τρόπο επικοινωνίας». Τη διαφορά δεν την κάνει το «τι λες», αλλά το «πώς το λες».

Πιστεύω ότι η επιτροπή αυτή, αναπόφευκτα, θα βοηθήσει και σε άλλους τομείς όπως: «Το ζήτημα της διεύρυνσης και ανανέωσης του περίγυρου, της αξιοποίησης δίπλα στο Κόμμα (...) ώστε ο περίγυρος να έχει όσο το δυνατόν καλύτερη αντιστοίχιση προς το χαρακτήρα του Κόμματος» (Θέση 37). Επίσης, θα βοηθήσει «όλες οι ΚΟΒ να έχουν ως στόχο (...) την ενημέρωση των φίλων και οπαδών (...) να τους θωρακίζουν από τη δουλειά των αντιπάλων που επιδιώκουν να τους αξιοποιούν για άσκηση πίεσης στο Κόμμα» (Θέση 37).

Θεωρώ, τέλος, ότι πολλές από τις αδυναμίες που αναφέρονται στις Θέσεις, όπως στη Θέση 49, «δεν έχει επιτευχθεί (...) να δρα το Κόμμα σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες που είναι παγιδευμένες ιδεολογικά στις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις», «δεν έχει κατακτηθεί (...) η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες...», «δεν έχει κατακτηθεί (...) η ικανότητα να παρεμβαίνει (...) εκεί που αναπτύσσονται δραστηριότητες δυνάμεων που επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό του κινήματος...», αλλά και πολλοί από τους στόχους που τίθενται, όπως π.χ. «κεντρικό ζήτημα είναι να αναπτυχθεί η κομματική οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους» (Θέση 51), έχουν άμεση σχέση με την επιτυχία ή όχι της εξωτερικής επικοινωνίας του Κόμματος.

Το Συνέδριο του Κόμματος πραγματοποιείται σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον ελληνικό λαό. Οι συνθήκες διαβίωσής του θυμίζουν σε κάποιους - τηρουμένων των αναλογιών - αυτές της κατοχής.

Σ' αυτές λοιπόν τις συνθήκες, το κόμμα έρχεται να εκτιμήσει τη μέχρι σήμερα πορεία του και να βάλει νέους στόχους για το μέλλον. Δυστυχώς το νέο Καταστατικό και το Πρόγραμμα που προτείνεται δεν έχουν να φέρουν κάτι «νέο».

Απλά επιβεβαιώνουν τη μέχρι σήμερα πορεία συρρίκνωσης του Κόμματος. Πορεία, που με ευθύνη της ΚΕ έχει εγκλωβίσει το Κόμμα και το φέρνει πίσω στη δεκαετία του '20, τότε που είχαμε φαινόμενα αριστερίστικης πολιτικής.

Σήμερα, ενώ επικαλούμαστε την επανάσταση, την προπαγανδίζουμε με τέτοιον τρόπο, που απωθεί και μας απομονώνει από το λαό. Μιλάμε για λαϊκή συμμαχία και είμαστε ικανοποιημένοι από τη συμμαχία του ΠΑΜΕ με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ, δηλαδή τη συμμαχία των κομματικών μας μελών. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν στις πρόσφατες εκλογικές μάχες, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχασαν περίπου 3,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους, αυτή τη λαϊκή δυσαρέσκεια να την καρπωθούν άλλες δυνάμεις και κύρια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί το κόμμα να μπει μπροστά, να συσπειρώσει το λαό, για να μην περάσουν οι συνέπειες από την εφαρμογή των μνημονίων, σήμερα προτάσσει την επανάσταση. Είναι άλλο να λες ότι σήμερα δεν φτάνει να παλεύει κάποιος ενάντια στα μνημόνια και την πολιτική που φέρνει φτώχεια και εξαθλίωση. Απαιτούνται πιο ριζικές αλλαγές. Να γίνει έξοδος της χώρας από την ΕΕ, ο λαός να πάρει την εξουσία στα χέρια του και να γίνει κύριος του πλούτου που παράγει. Μέχρι τότε όμως πρέπει όλοι μαζί, «ο λαός», να παλέψουμε για να μην περάσουν μέτρα που φέρνουν την ελληνική κοινωνία δεκαετίες πίσω.

Και άλλο αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου καλείς να παλέψει μαζί σου μόνο αυτός που συμφωνεί με το στρατηγικό σου στόχο. Δικαιολογημένα, λοιπόν, να σου γυρίσει την πλάτη ο λαός, και κάποιες στιγμές να σου καταλογίζει έλλειψη σοβαρότητας, λέγοντας «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν».

Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τη στάση μας δώσαμε το δικαίωμα στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως ο εκφραστής της Αριστεράς στη χώρα μας και με την τακτική του να κατορθώνει να κερδίζει ακόμα και ψηφοφόρους μας. Ισως για ένα μέρος του λαού η ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ να ήταν μια εύκολη διαμαρτυρία, ίσως για κάποιους άλλους να είναι μια καλή εφεδρεία για το κοινωνικό σύστημα. Η εκλογική συρρίκνωση του Κόμματος δεν έγινε επειδή κυριάρχησε ο αντικομμουνισμός στην πολιτική ζωή της χώρας, έγινε με ευθύνη της ΚΕ.

Μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό; Σίγουρα ναι. Στο 15ο Συνέδριο, αποφασίσαμε ότι ο άμεσος πολιτικός στόχος θα είναι η δημιουργία του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Δυστυχώς, με αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις - και αυτό έγινε «μεθοδικά» από την καθοδήγηση - το πρόγραμμα του κόμματος αλλοιώθηκε. Σύμμαχός μας πλέον θεωρείται μόνο όποιος συμφωνεί με την ανατροπή του συστήματος!! Δηλαδή μόνο οι οπαδοί μας!! Κανένας άλλος.

Κι ας έγραφε ο Λένιν για τον κίνδυνο του αριστερισμού...

Αν όμως το κόμμα υλοποιούσε την απόφαση του 15ου Συνεδρίου, και με την επεξεργασία που έγινε στο 16ο για τη δημιουργία του Μετώπου, θα είχε συσπειρώσει ένα μεγάλο μέρος του λαού. Το εργατικό κίνημα κάτω από καλύτερες θέσεις θα αντιπάλευε την επίθεση της ΕΕ, των μονοπωλίων και των τραπεζών.

Ενώ σήμερα ο λαός είναι απροστάτευτος, παγιδευμένος στην κυβερνητική εναλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ και στην «δήθεν» ενότητα της αριστεράς.

Επαναστατικό δεν είναι να επικαλείσαι μόνο την επανάσταση, αλλά και να δημιουργείς τις προϋποθέσεις γι' αυτήν. Να μπορείς να συσπειρώσεις μεγάλα τμήματα του λαού σ' αυτήν την κατεύθυνση. Γι' αυτό το κόμμα δεν παίζει τον ιστορικό του ρόλο. Χάνει την αίγλη που απέκτησε απ' την υπεροχή της ιδεολογίας του, απ' την ιστορική του πορεία, απ' τους αγώνες του. Ο λαός απ' το ΚΚΕ έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, γι' αυτό και είναι αυστηρός μαζί του. Στην κατοχή με την τακτική του συσπείρωσε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, ελευθέρωσε τη χώρα.

Σήμερα δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση του λαού για να λυθούν τα τόσα σοβαρά προβλήματά του. Ακόμη και η επανεμφάνιση φασιστικού κόμματος δε μας συγκινεί, ώστε να πάρουμε πρωτοβουλίες, που να έχουν στόχο την ενημέρωση του λαού, την καταδίκη αυτής της ιδεολογίας και την απομόνωσή της. Σήμερα πρωτοβουλίες για αντιφασιστικές συσπειρώσεις παίρνουν άλλες δυνάμεις (π.χ. ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Πορτο Ράφτη), ενώ εμείς μένουμε μακριά, φοβούμενοι μήπως εισχωρήσουν σ' αυτές παράγοντες της πολιτικής ζωής.

Βέβαια, από την ηγεσία του κόμματος αμφισβητείται έμμεσα (δεν τολμά να το πει κανείς ανοιχτά) η Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ.

Διαβάστε προσεκτικά τι λέει η KΕ στη Θέση 76, σε περίπτωση εμπλοκής της χώρας μας σε αμυντικό ή επιθετικό πόλεμο. Δεν γίνεται λόγος για υπεράσπιση της πατρίδας, αλλά για την ήττα της αστικής τάξης...

Για το Καταστατικό

Για μένα παραμένει το ερώτημα. Γιατί προτείνεται αλλαγή του καταστατικού; Σε τι δυσκόλεψε τη λειτουργία του Κόμματος; Αντιλαμβάνομαι περισσότερο να κυριαρχεί φοβία, μήπως και δεν μπορεί να ελεγχθεί το κομματικό δυναμικό, παρά κάτι άλλο. Αυτό γίνεται αντιληπτό από την ανακαταγραφή των μελών και την επικύρωση εκλογής οργάνων από την καθοδήγηση. Επίσης λείπει η εμπιστοσύνη προς τα κομματικά μέλη και περιορίζεται η ευθύνη των ΚΟΒ.

Συμφωνώ με το προηγούμενο Πρόγραμμα και Καταστατικό. Και εάν αυτό είναι οπορτουνιστικό, ήταν οπορτουνιστικό και το κόμμα στις εννιά δεκαετίες της ύπαρξής του. Βέβαια κάποιοι θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία του, αμφισβητώντας σημαντικές στιγμές και παρεμβάσεις του στην ελληνική κοινωνία.

Τέλος, πιστεύω ότι εάν συνεχιστεί η ίδια τακτική από μεριάς του Κόμματος, θα υπάρξει περαιτέρω συρρίκνωσή του, όπου δεν θα ξεχωρίζει από τις αριστερίστικες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και ίσως τότε να είναι πολύ αργά.