Αύριο το μεσημέρι, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών θα αποκαλύψει το γενικό πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση το 2007 με τη δημοσιοποίηση του προσχεδίου για το νέο κρατικό προϋπολογισμό. Από τώρα, μπορούμε να υποστηρίξουμε, πως θα πρόκειται για ένα ακόμη προϋπολογισμό, που «θα παίρνει τα πολλά από τους λίγους και φτωχούς, για να τα ξαναμοιράσει, απλόχερα, στους λίγους και πλούσιους». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, διαμήνυσε προς κάθε κατεύθυνση από το βήμα της 71ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, την απόφασή του να συνεχίσει την πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» (διάβαζε λιτότητας για τους εργαζόμενους), αδιαφορώντας για το «πολιτικό κόστος»! Βάφτισε μάλιστα τις εφαρμοζόμενες «μεταρρυθμίσεις» σαν... «μονόδρομο» για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας» και της «αποτελεσματικότητας» που - όπως ισχυρίστηκε - «θα επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία και κοινωνία να απογειωθεί, να παράξει περισσότερο και... βέβαια να γεννήσει το κοινωνικό μέρισμα που θα επιτρέψει τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ελλήνων, κυρίως των εισοδηματικά ασθενεστέρων»...

Εδώ και 32 χρόνια - από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα - οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δικαιολογούν την προσήλωσή τους στις εφαρμοζόμενες γαλαζοπράσινες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, με πρόσχημα άλλοτε το «νοικοκύρεμα», άλλοτε τη «σταθεροποίηση και ανάπτυξη», άλλοτε την ένταξη στην ΟΝΕ και τον «εκσυγχρονισμό», άλλοτε τη «μεταρρύθμιση» κλπ., σαν προϋπόθεση για να έρθουν «καλύτερες μέρες και για τους εργαζόμενους»! Ομως, η εμπειρία διδάσκει πως τα αλυσιδωτά μέτρα λιτότητας που εφαρμόστηκαν με τους 32 προϋπολογισμούς των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αναπαράγουν την ταξική επιλογή υπέρ του κεφαλαίου.

Και ενώ θα περίμενε κανείς από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να βγάλουν τα απαραίτητα διδάγματα, βλέπουμε τα δύο κόμματα, να αξιοποιούν τα προβλήματα που γεννά η πολιτική τους σαν άλλοθι για τη συνέχιση και σκλήρυνση των αντιλαϊκών πολιτικών. Συχνά πυκνά, μάλιστα, προκαλούν, επιχειρώντας να αποδείξουν πως η «πράσινη» λιτότητα είναι... καλύτερη από τη «γαλάζια» και το αντίθετο. Αυτό το κακόγουστο έργο, που παίζεται αδιάλειπτα τα τελευταία 32 χρόνια από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, το είδαμε να επαναλαμβάνεται τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ και τις αποκαλύψεις για το καρτέλ στις γαλακτοβιομηχανίες, όπου οι μεν κατηγορούσαν τους δε για «διαφθορά», «διαπλοκή». Ομως και οι δύο τους απέφυγαν να συζητήσουν για τα καυτά προβλήματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν τους εργαζόμενους, όπως η ακρίβεια, η ανεργία, η φτώχεια, ο υπερδανεισμός, η υπερφορολόγηση κλπ.

Τα πράγματα στην οικονομία είναι απλά. Για να κερδίσει ο Α (ο εκμεταλλευτής) πρέπει να χάσει ο Β (ο εκμεταλλευόμενος). Ετσι, σε πανεθνική κλίμακα, όσο μειώνονται τα εισοδήματα των εργαζομένων τόσο αυξάνονται, ανάλογα, τα κέρδη των επιχειρηματιών και το αντίστροφο.

Με δεδομένη την προσήλωση της κυβέρνησης στη βελτίωση της παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, αποτελεσματικότητας, επιχειρηματικότητας (δηλαδή στην κερδοφορία των επιχειρήσεων), ο προϋπολογισμός του 2007 επιφυλάσσει νέα δεινά για το λαό. Για την εκπλήρωση των «στόχων» της η κυβέρνηση της ΝΔ θα αξιοποιήσει όλα τα «εργαλεία» του προϋπολογισμού (δημοσιονομική, φορολογική, εισοδηματική, τιμολογιακή και τη γενικότερη οικονομική πολιτική), για τη συνέχιση της άδικης αναδιανομής των εισοδημάτων, προς όφελος των μονοπωλίων, των μεγαλοεπιχειρηματιών και εν γένει των οικονομικά ισχυρών.

Στα πλαίσια αυτά, ο νέος προϋπολογισμός θα προβλέπει:

Πρώτον, συνέχιση της φορολογικής αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων. Ετσι εξηγείται και το ότι η αύξηση των συνολικών φορολογικών εσόδων (από άμεσους και έμμεσους φόρους) θα είναι - και πάλι - υπερδιπλάσια του επίσημου πληθωρισμού. Η αύξηση των φορολογικών εσόδων, θα προέλθει τόσο από τα φοροεισπρακτικά μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία 2,5 χρόνια (αύξηση συντελεστών ΦΠΑ, αύξηση ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα, τα τσιγάρα κλπ.) όσο και από αυτά που θα ενσωματωθούν στον νέο προϋπολογισμό. Επίσης η κυβέρνηση έχει ήδη προαναγγείλει νέες αυξήσεις στον ειδικό φόρο κατανάλωσης καυσίμων, στις αντικειμενικές αξίες ακινήτων, ενώ «παίζεται» η αύξηση των τελών κυκλοφορίας αυτοκινήτων. Παράλληλα, θα συνεχιστεί η μείωση της φορολογίας των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, που άρχισε να ισχύει από το 2005, ενώ - για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, από το γεγονός ότι η κλίμακα φορολογίας φυσικών προσώπων παραμένει αφορολόγητη για μια ακόμη χρονιά - η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε αύξηση του αφορολόγητου (κατά 1.000 ευρώ) παράλληλα με αλλαγή των κλιμακίων και των συντελεστών που θα ευνοήσει κυρίως τα μεγάλα και μεσαία εισοδήματα.

Δεύτερον, συνέχιση της αντιλαϊκής εισοδηματικής πολιτικής λιτότητας. Με πρόσχημα «θέλαμε να δώσουμε περισσότερα αλλά... τόσο αντέχει η οικονομία», η κυβέρνηση προϋπολογίζει να περιορίσει τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο τομέα, σε ποσοστά γύρω και κάτω από τον άξονα του επίσημου πληθωρισμού (μεταξύ 2% και το πολύ 5%). Με τις ισχνές ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, η κυβέρνηση της ΝΔ στρώνει το χαλί για ανάλογες αυξήσεις των μισθών και ημερομισθίων στον ιδιωτικό τομέα.

Τρίτον, συνέχιση - και ίσως ολοκλήρωση - της πολιτικής αποκρατικοποιήσεων. Δηλαδή της εκποίησης δημόσιας περιουσίας - ό,τι έχει απομείνει - με την πώληση νέων πακέτων μετοχών πρώην ΔΕΚΟ σε ιδιώτες, της παραχώρησης εκμετάλλευσης δημόσιων υποδομών (σχολείων, φυλακών, δρόμων κλπ.) στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τα περιβόητα ΣΔΙΤ κλπ.

Τέταρτον, παραπέρα ενίσχυση των προνομίων για το μεγάλο κεφάλαιο, με ζεστό χρήμα από τον κρατικό κορβανά. Και αυτό θα γίνει τόσο με το νέο επενδυτικό νόμο που θα ψηφιστεί μέχρι το τέλος του χρόνου (προβλέπει αυξημένες κρατικές επιδοτήσεις- επιχορηγήσεις) όσο και άλλα μέτρα, που θα προωθηθούν με πρόσχημα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, των εξαγωγών, της παραγωγικότητας κλπ.

Βέβαια, η κυβέρνηση της ΝΔ υπεραμύνεται της πολιτικής της, υποστηρίζοντας πως τα τελευταία 2,5 χρόνια βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Ηδη, ο Γ. Αλογοσκούφης, υποστήριξε πρόσφατα, δημόσια, πως «τα οφέλη από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας δεν πηγαίνουν όλα στο μεγάλο κεφάλαιο αλλά πως παίρνουν το μερίδιό τους και οι εργαζόμενοι» (!) Για να γίνει μάλιστα πιο πειστικός ανέφερε πως «οι μισθοί ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν από το 32,8% το 2003, στο 34,1% το 2005», γεγονός που - όπως υποστήριξε - «συνιστά αναδιανομή υπέρ των μισθωτών, όχι υπέρ των κερδών»... Ισως, με την αναθεώρηση των στοιχείων του ΑΕΠ, μας πουν πως οι εργαζόμενοι είναι... πλουσιότεροι κατά 25%, όσο δηλαδή είναι η αύξηση του ΑΕΠ (μετά την αναθεώρηση).

Τα περί «αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος υπέρ των μισθών και όχι των κερδών», είναι κακόγουστο αστείο. Καταρρίπτονται τόσο από τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα όσο και από μια σειρά επίσημα στοιχεία του κράτους. Αν η κατάσταση της οικονομίας εξελισσόταν τόσο ευνοϊκά για όλους - όπως την εμφάνιζε μέχρι τις 7 Μάρτη 2004 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που μιλούσε για «ισχυρή οικονομία» ή από τις 8 Μάρτη 2004 μέχρι σήμερα που η κυβέρνηση της ΝΔ υποστηρίζει πως τα οφέλη τα μοιράζονται πλούσιοι και φτωχοί - τότε, πώς εξηγείται το γεγονός ότι:

• Ο δανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες (καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια) αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 30% το χρόνο, ενώ και το δημόσιο χρέος αυξάνεται κατά μερικά δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο (παραμένει πάνω από 105% του ΑΕΠ), παρά το γεγονός ότι οι κυβερνώντες ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία;
• Επί σειρά ετών έχουμε αύξηση των φορολογικών βαρών για τους εργαζόμενους και παράλληλα μείωση της φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο; Το 2006 - συγκριτικά με το 2003 - ενώ ο φόρος εισοδήματος που παρακρατήθηκε από μισθωτούς και συνταξιούχους αυξήθηκε 57,8%, ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων (επιχειρήσεων) αυξήθηκε μόλις 6,7%;
• Η εισοδηματική πολιτική περιορίζει τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων γύρω και κάτω από το 3% (άρα και κάτω από τον πληθωρισμό) ενώ η τιμολογιακή πολιτική, διασφαλίζει προκλητικές αυξήσεις κερδών σε ποσοστά που είναι διψήφιοι ή και τριψήφιοι αριθμοί; Αποτελεί δείγμα «κοινωνικής πολιτικής» το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων τα «φέρνουν βόλτα» με μισθούς και συντάξεις που κυμαίνονται από 250 μέχρι και 600 ευρώ το μήνα;

Κακά τα ψέματα. Οι επιλογές πολιτικής ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων του μόχθου και της δουλιάς θα συνεχίσουν να αναπαράγονται, όσο τη χώρα θα κυβερνούν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό, γιατί οι ηγεσίες αυτών των πολιτικών κομμάτων (μαζί με το Συνασπισμό) έχουν δεσμευτεί (με την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και άλλα κοινοτικά ντοκουμέντα) να υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, εφαρμόζοντας μέτρα και πολιτικές που παράγουν κέρδη και υπερκέρδη για το κεφάλαιο. Αυτή την κοινή αλήθεια, ας την έχουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι αγρότες και ΕΒΕ και στις 15 Οκτώβρη, πριν ρίξουν στην κάλπη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών την ψήφο τους.