Φαίνεται πως οι ...φιλότεχνοι στη χώρα μας, ύστερα από την άσκηση της «πολιτιστικής πολιτικής» της κυβέρνησης, αυξήθηκαν σημαντικά. Ετσι δε νοείται η πρωτεύουσα της χώρας να στερείται της ύπαρξης ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Και αν μέχρι εδώ μπορεί να συμφωνήσει κανείς το ζήτημα ξεκινά από τη χωροθέτηση της κατασκευής του Μουσείου και φυσικά του φορέα του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλάμε για το κράτος, αλλά για ιδιώτες οι οποίοι ναι μεν θα χρηματοδοτήσουν την κατασκευή κι ίσως τη λειτουργία του, αλλά θα επιβάλουν και τις αισθητικές τους απόψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κράτος δε θα βάλει το χέρι του βαθιά στην τσέπη (σ.σ. το κραυγαλέο παράδειγμα με το Μέγαρο είναι ενδεικτικό). Ομως, η εμμονή των ιδιωτών για την κατασκευή του Μουσείου στο Αλσος Ριζάρη είναι αν μη τι άλλο προκλητική. Χάθηκαν οι χώροι από το Λεκανοπέδιο; Γιατί μέσα σ' ένα άλσος που μετρά ζωή 160 χρόνων (σ.σ. από το 1844); Η ιστορία επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια σε διάφορα επεισόδια με τους ιδιώτες να πιέζουν, την κυβέρνηση να υπόσχεται, το Δήμο να αντιδρά χαλαρά και πότε να παίζει το κρυφτούλι, και τους κατοίκους της περιοχής να αντιδρούν σθεναρά στην προοπτική καταστροφής του άλσους. Να υπενθυμίσουμε ότι οι «χουβαρντάδες» του εκσυγχρονισμού με το νόμο 3057/2002 παραχώρησαν 12 στρέμματα του συγκεκριμένου άλσους σα να επρόκειτο για προίκα της γιαγιά τους. Ευτυχώς τα ευρήματα που αποκαλύφτηκαν κρίθηκαν σημαντικά και το εγχείρημα της Αλωσης του άλσους σταμάτησε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ύστερα από προσφυγή που κατέθεσαν μέλη του Συλλόγου Προστασίας των Παραλίσσιων Περιοχών, προκαλώντας μέγα εκνευρισμό στον ορμώμενο εκ Θεσσαλονίκης συνταγματολόγο του outlook. Η απόφαση κόλαφος μάλιστα ήταν σαφέστατη και δεν άφηνε κανένα παραθυράκι, τονίζοντας: Ο χώρος είναι κοινόχρηστος και περιοχή πράσινου, άρα δεν επιδέχεται παρόμοιες παρεμβάσεις. Ομως οι πιστοί υπηρέτες της ιδεολογίας «τα πάντα στους ιδιώτες» εκχωρούν εκ νέου την περιοχή, αποκαλυπτόμενοι για άλλη μια φορά, ως προς τις οικολογικές τους ευαισθησίες και το σεβασμό τους στους νόμους, που οι ίδιοι ψηφίζουν και τους θεσμούς, τους οποίους οι ίδιοι διαχειρίζονται. Ετσι, η όρεξη των ιδιωτών - που ποτέ δεν κόβεται - περνά σε άλλο, πιο προχωρημένο στάδιο. Το θράσος. Με έγγραφό τους στο Δήμο Αθήνας ζητούν να τους υποδειχτεί χώρος για τη μεταφορά 126 δέντρων που πρέπει να μεταφυτευτούν. Για τα υπόλοιπα 40 που θα γίνουν καυσόξυλα (σ.σ. πολλά από τα οποία είναι αιωνόβια) δεν αναφέρουν σε ποιο ...τζάκι θα καταλήξουν! Η τέχνη θέλει θυσίες.Πάνω απ' όλα το μπετόν, για να μπορούν να εκτεθούν τα έργα σύγχρονης τέχνης. Ισως να υπάρξει και μόνιμη έκθεση των έργων, λέμε τώρα, του κ. Λάλα που τόσο συμπαθεί ο υπουργός «Πολιτισμού». Το μπαλάκι τώρα βρίσκεται στο Δήμο Αθήνας μια και ο χώρος τού έχει εκχωρηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Μάλιστα, η δημοτική αρχή έχει υλοποιήσει αρκετές παρεμβάσεις με δεντροφυτεύσεις και αναπλάσεις. Για όσους παίρνουν στα σοβαρά τις προεκλογικές εξαγγελίες των δύο μονομάχων να τονίσουμε ότι η παρούσα πλειοψηφία είχε ταχθεί ενάντια στη δημιουργία του Μουσείου στο Αλσος Ριζάρη. Τι θα πράξει σήμερα η κ. Μπακογιάννη παραμένει άγνωστο. Ο λόγος και πάλι στους πολίτες, οι οποίοι προσπαθούν να περισώσουν ό,τι γίνεται από τις μπουλντόζες και τις μπετονιέρες της «Αλλαγής».