Φαίνεται πως ο Γ. Παπανδρέου, ανεβάζοντας τους τόνους για τη δεξιά πολιτική και τις δεξιές μεθοδεύσεις της ΝΔ, φανταζόταν πως το ΚΚΕ θα του πρόσφερε κάποιου είδους ασυλία. Βρίσκεται σε σύγχυση; Οχι βέβαια. Προσπαθεί να ενεργοποιήσει αντιδεξιά ανακλαστικά. Αυτά που ανέκαθεν χρησιμοποιούσε το κόμμα του, είτε για να λεηλατήσει τις ψήφους των αριστερών, συκοφαντώντας το ΚΚΕ, είτε για να συσπειρώσει τις δικές του δυνάμεις. Μόνο που η κομπίνα είναι εντελώς ξεπερασμένη. Μετά από τόσα και τόσα χρόνια κυβερνητικής πορείας του ΠΑΣΟΚ, είναι ολοφάνερο ότι σύγκρουση με τη δεξιά πολιτική, σημαίνει ανειρήνευτο λαϊκό μέτωπο ενάντια και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, τους κύριους εκφραστές της σύγχρονης αντιδραστικής και αντιλαϊκής δεξιάς πολιτικής. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα για τους κομμουνιστές, από τη στιγμή που και τα δύο κόμματα αποδεδειγμένα συμπίπτουν στην πολιτική που έχει στόχο να φέρει σε πέρας τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου. Τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο, όσο στο ρόλο τους ως αντιπολίτευση. Ασε που σε ό,τι αφορά ορισμένες από τις στρατηγικές επιλογές της οικονομικής ολιγαρχίας, είναι εντελώς μάταιο να αναζητά κανείς ποιος από τους δύο εμφανίστηκε - έστω λόγω συγκυριών - πιο αντιδραστικός από τον άλλον. Ποιος, με βάση την πολιτική που άσκησε, αποδείχτηκε, σύμφωνα με τη φρασεολογία του ΠΑΣΟΚ, πιο δεξιός από τον άλλον.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Της παραχώρησης - είτε έναντι κάποιου τιμήματος είτε εντελώς δωρεάν - περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, σε διάφορους επιχειρηματικούς ομίλους. Εδώ οι ...δάφνες ανήκουν αναμφίβολα στο κόμμα του Γ. Παπανδρέου. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, μάλλον εύλογα, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, απαντώντας στις αιτιάσεις του ΠΑΣΟΚ για το ξεπούλημα που κάνει η ΝΔ, κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής στη Βουλή, αναφώνησε: «Μα, αφήσατε τίποτα εσείς, για να ξεπουλήσουμε εμείς;»

Η εγκληματική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, μας προέκυψε - σε περιορισμένο βαθμό - περί τα τέλη της δεκαετίας του '80. Εξελίχθηκε όμως σε καταιγίδα, στα μέσα της δεκαετίας του '90. Τότε που, στα πλαίσια της Συνθήκης του Μαάστριχτ, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και στηρίγματα τη ΝΔ και το ΣΥΝ, εκπονήθηκε το περιβόητο «εθνικό σχέδιο», για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Βασικό συστατικό του σχεδίου αυτού ήταν η λεγόμενη εξυγίανση των δημοσιονομικών και η δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων για τη δράση του κεφαλαίου. Οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν μια επιλογή που υποτίθεται πως συνέβαλε στην εκπλήρωση και των δύο παραπάνω στόχων. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια ξεδιπλώθηκε ένα κυριολεκτικό σάρωμα στο χώρο των ΔΕΚΟ, των Οργανισμών και των επιχειρήσεων, που μέχρι τότε ανήκαν στο Δημόσιο.

Αν θα προσπαθούσε κανείς να παρουσιάσει ολοκληρωμένο και πλήρη κατάλογο του ξεπουλήματος που επιτελέστηκε στις μέρες του ΠΑΣΟΚ, θα προέκυπταν ολόκληρα ...σεντόνια εφημερίδας. Παρά ταύτα και έχοντας επίγνωση ότι αρκετά από τα «κατορθώματα» της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων θα ξεφύγουν, επιχειρούμε τη σχετική καταγραφή. Πρόκειται για το πλέον παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, που πέρασε στον απόλυτο ή το μερικό έλεγχο των ντόπιων και ξένων χρηματοοικονομικών ομίλων και τραπεζών, παραχωρήθηκε σε γνωστές και άγνωστες επιχειρηματικές ομάδες, μεταβιβάστηκε σε επιχειρηματικούς ομίλους που χάρη στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων γιγαντώθηκαν και απόκτησαν υπόσταση.

Στις επιχειρήσεις που απαριθμούνται συμπεριλαμβάνονται κρατικές τράπεζες, πρώην ΔΕΚΟ, μεγάλα εργοστασιακά συγκροτήματα, μεγάλες επιχειρήσεις του Δημοσίου, Οργανισμοί και δημόσιες εταιρείες, εταιρείες παροχής υπηρεσιών, ξενοδοχειακές μονάδες και ακίνητα, παραλίες κ.ο.κ.

Ιδού, λοιπόν, ο σχετικός κατάλογος με τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν επί ΠΑΣΟΚ μέχρι και το 2004 και τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα. Στα χέρια των εκπροσώπων του κεφαλαίου πέρασαν:

• Ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας
• Η Εθνική Τράπεζα Ελλάδας
• Η Ιονική Τράπεζα
• Η ΕΤΒΑ
• Η ΕΤΕΒΑ
• Η Τράπεζα Κρήτης
• Η Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης
• Η Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας
• Η Γενική Τράπεζα
• Η Ιονική Τράπεζα
• Πακέτο μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας
• Το Χρηματιστήριο Αξιών Αθήνας
• Η Ολύμπικ Κέτερινγκ
• Τα καταστήματα Αφορολόγητων Ειδών
• Το Καζίνο της Πάρνηθας
• Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ)
• Η Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου (ΔΕΠΑ)
• Η Εταιρεία Υδρευσης Αποχέτευσης Αθηνών (ΕΥΔΑΠ)
• Η Εταιρεία Υδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ)
• Ο Οργανισμός Λιμένα Πειραιά (ΟΛΠ)
• Ο Οργανισμός Λιμένα Θεσσαλονίκης
• Η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης
• Ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΟΠΑΠ)
• Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία
• Η Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων
• Οι Ακτές Αττικής (Βούλα, Βάρκιζα κλπ.)
• Οι Μαρίνες της Αθήνας (Ζέα, Φλοίσβος, Αλιμος)
• Ξενοδοχειακές μονάδες και εγκαταστάσεις του ΕΟΤ
• Τα Ελληνικά Πετρέλαια

Ιδιαίτερη θέση στην πολιτική ξεπουλήματος έχουν και δεκάδες βιομηχανικές επιχειρήσεις που ανήκαν στο Δημόσιο και τώρα λειτουργούν για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανάμεσά τους:

• 2 Ναυπηγεία
• 4 Βιομηχανικές μονάδες διαφόρων κλάδων
• 1 Τσιμεντοβιομηχανία
• 2 Μεταλλευτικές επιχειρήσεις
• 5 Βιομηχανίες τροφίμων
• 5 Γαλακτοβιομηχανίες
• 7 Κλωστοϋφαντουργικές μονάδες
• 2 Κονσερβοποιίες
• 2 Χημικές βιομηχανίες
• 1 Ορυχείο χρυσού
• 1 Εργοστάσιο παραγωγής καλωδίων
• 1 Βιομηχανία Μαρμάρων
• 1 Βιομηχανική Μονάδα Μηχανοκατασκευών

Από εκεί και πέρα δεν πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής ότι από τον καιρό του ΠΑΣΟΚ μπήκαν οι βάσεις για τις περιβόητες «συμπράξεις» του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, όπως αυτές εκφράστηκαν με το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ», τη γέφυρα του Ρίου - Αντιρρίου κλπ.

Η ΝΔ, που βεβαίως ιδεολογικοπολιτικά πάντα ήταν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά για αντιπολιτευτικούς λόγους μέχρι το 2004 μιλούσε για πολιτική ξεπουλήματος εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, όπως καλή ώρα κάνει σήμερα το κόμμα του Γ. Παπανδρέου, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία, προσπάθησε να μπει «φουριόζικα» στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο που ...«δεν είχαν τι να πουλήσουν». Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι αναδιαρθρώσεις που έγιναν όλη την προηγούμενη δεκαετία, και η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στις επιταγές της ΟΝΕ, προϋπέθεταν το «ξεκαθάρισμα» που έπρεπε να γίνει με τις κρατικές και δημόσιες επιχειρήσεις, πολύ πριν κερδίσει η ΝΔ τις εκλογές.

Η πολιτική των τωρινών κυβερνώντων, πολιτική εξίσου ακραία, αντιδραστική και αντιλαϊκή, κινήθηκε κυρίως στην προσπάθεια ...εμβάθυνσης των ιδιωτικοποιήσεων, για τις επιχειρήσεις που ναι μεν είχαν περάσει ήδη στα χέρια ιδιωτών, το Δημόσιο όμως εξακολουθεί και παίζει κάποιο ρόλο σε επίπεδο διοίκησης. Σ' αυτή τη λογική εντάχτηκε και η ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, όπου αξιοποιώντας και τη στάση των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ εισήγαγε την «εθελούσια έξοδο», το νέο ασφαλιστικό σύστημα για τους τραπεζοϋπαλλήλους, τη λογική των εργασιακών σχέσεων ιδιωτικού δικαίου για κάθε νεοπροσλαμβανόμενο, τους νέους κανονισμούς εργασίας κ.ο.κ.

Στα ...πεπραγμένα της ΝΔ είναι:

• Η εισαγωγή του 35% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στο Χρηματιστήριο
• Η πώληση του 11% της Εμπορικής στη Γαλλική Κρεντί Αγκρικόλ
• Η μεταβίβαση σε ιδιώτες μικρών πακέτων μετοχών του ΟΤΕ, των ΕΛΠΕ, του ΟΠΑΠ, της Αγροτικής, και της ΔΕΠΑ

Η κυβέρνηση έχει οπωσδήποτε την «πρωτιά» στη λεηλασία που επιχειρείται στα λεγόμενα «Ολυμπιακά Ακίνητα» με τις, αποικιακού χαρακτήρα, συμβάσεις παραχώρησης που υπογράφει με διάφορες επιχειρηματικές κοινοπραξίες. Παράλληλα, επιδεικνύεται ιδιαίτερη προσοχή, στη λεγόμενη αξιοποίηση «σημαντικών περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου», τα οποία κατά κύριο λόγο ανήκουν στην «Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης», ή πρόκειται για την τεράστια ακίνητη περιουσία που έχει μέχρι σήμερα περισωθεί. Στο μεταξύ, σημαντικό εργαλείο για τη νέου τύπου εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση είναι οι ρυθμίσεις για τις περιβόητες «συμπράξεις» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, νομοθέτημα που μπορεί να ετοίμασε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε όμως νόμο και το προωθεί ολοταχώς η ΝΔ.

Δε χρειάζεται να μπουν στη ζυγαριά οι εξειδικευμένες κινήσεις και οι παρεμβάσεις που έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν υπάρχει λόγος να ψάξουμε με το υποδεκάμετρο ποιος από τους δύο προχώρησε σε μια πολιτική αντιλαϊκή ή ...περισσότερο αντιλαϊκή. Δεν είναι ανάγκη καν, να μπούμε στη λογική της διελκυστίνδας, για να διαπιστώσουμε ποιος από τους δύο προκάλεσε, περισσότερο από τον άλλον, δυσμενείς συνέπειες για τους εργαζόμενους. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ειδικά στις μέρες μας που η σύγκλιση των δύο μεγάλων κομμάτων έχει φτάσει στο - μέχρι αυτή τη στιγμή - απόγειό της, είναι μια άλλη, ριζικά διαφορετική πολιτική προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και όχι η αναζήτηση ποιος από τους δύο πόλους του δικομματισμού, είναι λιγότερο επικίνδυνος και αντιδραστικός από τον άλλον.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, είτε όπως εφαρμόστηκε από το ΠΑΣΟΚ, είτε όπως τη γευόμαστε σήμερα από τη ΝΔ, είναι μια πολιτική βαθιά ταξική, που στόχο έχει τη μεταφορά του κοινωνικού πλούτου και των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων στους ιδιώτες. Είναι μια πολιτική που έχει συνέχεια, είναι ενιαία και εντάσσεται στη γενικότερη στρατηγική, που θέλει να διαμορφώσει τους νέους όρους δράσης για το κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερα υπερκέρδη η ολιγαρχία. Είναι μια πολιτική που στο στόχαστρό της έχει τα δικαιώματα των εργαζομένων και την επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Από αυτή την άποψη είναι μια εξίσου αντιλαϊκή, αντιδραστική και, αν μιλήσει κανείς με ιστορικούς όρους, δεξιά πολιτική. Και είναι τέτοια, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου να εμφανίσει τα τύμπανα της δεξιάς πολιτικής του, σα βιολιά κοροϊδίας και αποπροσανατολισμού.