Η κλιμακούμενη επίθεση σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων δεν αποτελεί μεμονωμένη πρωτοβουλία εκπροσώπων της αστικής τάξης, ή ξεχωριστών χωρών, αλλά συντονισμένο πανευρωπαϊκό σχέδιο ανατροπών, που καθοδηγείται από την ΕΕ, τις εθνικές κυβερνήσεις και, φυσικά, τους εκπροσώπους του κεφαλαίου

-- Εχω κατ' επανάληψη δηλώσει ότι δεν συνηθίζω να σχολιάζω δηλώσεις εκπροσώπων φορέων.

Η ερώτηση τέθηκε στον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Αλογοσκούφη, όσο για την ...αφοπλιστική απάντηση, εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι όταν ο Πινόκιο έλεγε ψέματα του μεγάλωνε η μύτη...

Οχι μόνο σήμερα, με αφορμή το μανιφέστο «κήρυξης πολέμου» που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος των εμποροβιομηχάνων, αλλά από την περίοδο που έγινε ορατή η οικονομική κρίση, έχει ξεκινήσει μία νέα πολύμορφη επίθεση των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου σε βάρος των εργασιακών κατακτήσεων. Εχοντας πλούσια εμπειρία από το παρελθόν, η άρχουσα τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν η ανεργία τσακίζει κόκαλα και οι εργαζόμενοι είναι με την πλάτη στον τοίχο - συν το γεγονός ότι έχει στο τσεπάκι της τις ηγεσίες των εργατικών συνδικάτων - της προσφέρεται η κατάλληλη ευκαιρία για να τους στριμώξει ακόμη περισσότερο, να επιταχύνει την εφαρμογή αντιδραστικών πολιτικών επιλογών, να τσαλαπατήσει ακόμα και νόμους, που είχαν ψηφίσει στο παρελθόν τα ίδια τα αστικά Κοινοβούλια. Αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν τόσο από τη σημερινή κρίση της παγκόσμιας αγοράς, όσο και από τις δεκάδες οικονομικές κρίσεις που είχαν ξεσπάσει στο παρελθόν.

Η παρέμβαση της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας - που εκδηλώθηκε με τις δηλώσεις Μίχαλου - ούτε αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, ούτε και είναι μεμονωμένο γεγονός. Αρκεί να αναφέρουμε ότι την τελευταία περίοδο, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, προωθείται προς ψήφιση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η οδηγία Σέρκας για θεσμοθέτηση της βδομάδας των 70 ωρών, ενώ συστατικό στοιχείο του σχεδίου Μπαρόζο - για στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας με 200 δισ. ευρώ - αποτελούν και οι πολιτικές ενίσχυσης και επιτάχυνσης της στρατηγικής της Λισαβόνας, με στόχο να καταστήσει την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης την ανταγωνιστικότερη του πλανήτη...

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι η κλιμακούμενη επίθεση σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων δεν αποτελεί μεμονωμένη πρωτοβουλία εκπροσώπων της αστικής τάξης, ή ξεχωριστών χωρών, αλλά μπροστά μας έχουμε ένα συντονισμένο πανευρωπαϊκό σχέδιο ανατροπών, που καθοδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις εθνικές κυβερνήσεις και φυσικά τους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Χαρακτηρίσαμε πριν τον υπουργό Οικονομίας έναν σύγχρονο Πινόκιο. Μήπως είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός; Μα είναι ο ίδιος ο Γ. Αλογοσκούφης που το τελευταίο διάστημα έχει δηλώσει, όχι μόνο μια φορά, ότι «η οικονομική κρίση δεν αποτελεί μόνο μια απειλή, είναι και ευκαιρία». Οτι «τώρα πρέπει να επιμείνουμε ακόμα περισσότερο στα στοιχεία εκείνα που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Πρέπει να επιμείνουμε στον υπεύθυνο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Πρέπει να επιμείνουμε στο αναπτυξιακό μας πρότυπο. Να αντιμετωπίσουμε τον κρατισμό...». Είναι ο άνθρωπος που με ωμότητα και κυνισμό είχε αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι «σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι εργαζόμενοι αποδέχονται πιο εύκολα μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες αρχικά αντιδρούσαν»! Με άλλα λόγια, όταν οι άνθρωποι του μεροκάματου κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, τότε είναι η χρυσή ευκαιρία για τους κυβερνώντες - για την τάξη που εκπροσωπούν - να περάσουν ό,τι δεν μπορούσαν - λόγω αντιδράσεων - να περάσουν στο παρελθόν. Αλλά και η «προτροπή του» για κοινωνική συναίνεση προκειμένου να ξεπεράσουμε την κρίση, ότι «οι κοινωνικές ομάδες πρέπει να βάλουν έστω και για λίγο το εθνικό συμφέρον πάνω από το συντεχνιακό», επί της ουσίας είναι μια απροκάλυπτη απειλή σε βάρος των εργαζομένων. Τους καλεί να αποδεχτούν με το ζόρι τη συνεργασία των τάξεων, την ταξική ειρήνη, να υποστείλουν τη σημαία των αγωνιστικών τους διεκδικήσεων και κινητοποιήσεων, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθούν στο δρόμο... Το δίλημμα που σήμερα θέτουν η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη στους εργαζόμενους είναι το ακόλουθο: Τι προτιμάτε; Την εθελοντική μείωση των αποδοχών σας, τη βδομάδα των τριών - τεσσάρων ημερών, ή την ανεργία; Και η κυβέρνηση της ΝΔ στη διαδικασία αυτή δεν είναι αμέτοχη, αλλά έχει πάρει απροκάλυπτα το μέρος της μεγάλης εργοδοσίας. Ο κ. Αλογοσκούφης, μάλιστα, έχει αναλάβει ρόλο ιδεολογικού καθοδηγητή της άρχουσας τάξης, είναι αυτός που - επί ελληνικού εδάφους και πολύ πριν τον Μίχαλο - έχει θέσει τα εκβιαστικά διλήμματα στην εργατική τάξη, τα οποία προβάλλουν σήμερα οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας.

Οσο για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ, αρκεί η αποκάλυψη του «Ρ» ότι ως κυβέρνηση το 1998 - «πατώντας» σε προηγούμενο νόμο της ΝΔ του 1990 - ψήφισε νόμο (Ν.2639/98) που επιτρέπει στους εργοδότες να εφαρμόσουν την εκ περιτροπής εργασία. Αλλωστε, αυτό είπε και ο κ. Μίχαλος. Ο άνθρωπος απλώς ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος...

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει σήμερα να παραπλανηθούν από την κούφια «αντιπολιτευτική» ρητορεία του ΠΑΣΟΚ, και να δώσουν άφεση αμαρτιών σε όλα τα τερατουργήματα που είχε διαπράξει ως κυβέρνηση. Αλλωστε, δεν έχουν παρέλθει και πάρα πολλά χρόνια, ώστε να έχουν περάσει στη λήθη τα έργα και οι ημέρες του ...εκσυγχρονισμού. Την εποχή, δηλαδή, που ο Κ. Σημίτης είχε μαντρώσει σε ξενοδοχείο τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τους πέταξε κατάμουτρα τη λέξη «απασχολήσιμος» χωρίς να ακουστεί κιχ. Γιατί η λέξη αυτή σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή. Εποχή βαρβαρότητας και αίματος. Για τα λαϊκά στρώματα. Το ρόλο του βαρβάρου το μοιράζονται κεφάλαιο και πολιτικό σύστημα. Πολιτικά και ιδεολογικά η λέξη «απασχολήσιμος» δεν είναι παρά ο κοινός παρονομαστής όλων εκείνων των πολιτικών που οδήγησαν στις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης, στις αντιδραστικές παρεμβάσεις στην Παιδεία, διαμόρφωσαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα «ευέλικτη εργασία», που δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια πλήρους υποταγής της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις και στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνούν οι εργαζόμενοι, ειδικά σήμερα που με όχημα τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία, και με την ισχυρή υποστήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να «καθαρίσει» το βεβαρημένο από στυγερά εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης ποινικό του μητρώο και να αναρριχηθεί και πάλι στην εξουσία. Πρόκειται για το ίδιο επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα κόμμα της μεγαλοαστικής τάξης, που διατηρεί ισχυρές διασυνδέσεις με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, που επιδιώκει και πάλι να γίνει η αυριανή κυβέρνηση, για να εφαρμόσει τις πολιτικές του παρελθόντος... Ας μην ξεχνάμε ότι, πάρα την ισχυρή κρίση που πέρασε, δεν έχει κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για την κυβερνητική περίοδο 1993 - 2004, οπότε διέπραξε κυριολεκτικά όργια σε βάρος των εργαζομένων και των συμφερόντων τους. Αντίθετα, οι του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν με περισσή έπαρση ότι είναι περήφανοι για την προηγούμενη κυβερνητική τους θητεία...

Το δίλημμα για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι με το ένα ή με το άλλο κόμμα της άρχουσας τάξης. Πρέπει να γυρίζουν την πλάτη τους και στο δικομματισμό και στο διπολισμό που τους προσφέρουν σαν λύση τα επιτελεία της άρχουσας τάξης. Αν ο σημερινός εργαζόμενος περιφέρεται από δουλειά σε δουλειά, με χαμηλές αποδοχές. Αν για να σπουδάσει τα παιδιά του και να έχει υγεία, χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αν είναι υπερχρεωμένος στις τράπεζες και ζει μέσα στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα μιας αβίωτης καθημερινότητας, που αναπαράγεται σαν το αναγκαίο προϊόν της κυριαρχίας των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και ενός πολιτικού συστήματος που συντηρείται από αυτές και παράλληλα τις συντηρεί το ίδιο και τις αναπαραγάγει στις πιο βάρβαρες μορφές τους. Τότε θα πρέπει να κατανοήσει ότι αν δε διαμορφωθούν οι συνθήκες ανατροπής του καταπιεστικού αυτού μηχανισμού εξουσίας, η οικονομική και κοινωνική του θέση θα χειροτερεύει συνεχώς. Ούτως ή άλλως το πραγματικό δίλημμα που έχει να επιλέξει έρχεται από το παρελθόν για να κατακτήσει το μέλλον. «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Αυτό είναι το δίλημμα που πηγάζει αβίαστα από τις αναγκαιότητες της ίδιας της ζωής και, ανάλογα με την τοποθέτηση που παίρνει κανείς, απαντά - ή, αντίθετα, δεν απαντά - στα βασανιστικά ερωτήματα του ανθρώπου της δουλειάς.