Διαπιστευτήρια στο μονόδρομο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ έδωσαν χτες στο Μέγαρο Μουσικής οι εκπρόσωποι της εργατικής αριστοκρατίας, μέσα από το συνέδριο της ΣΕΣ, πλέκοντας το εγκώμιο του «κοινωνικού διαλόγου» και της ταξικής συνεργασίας και φιλοτεχνώντας ακόμα μια φορά το μύθο περί εξόδου από την κρίση από κοινού με τα μονοπώλια.

Η ίδια η αντιπρόεδρος της Κομισιόν Β. Ρέντινγκ από το βήμα του συνεδρίου πρόβαλε το μονόδρομο της ΕΕ. «Η Ευρώπη είναι η λύση», είπε και κάλεσε τους συνέδρους «να ακολουθήσουν» και να δείξουν αποφασιστικότητα για «να βγει η ΕΕ από την κρίση ακόμα πιο δυνατή...». Δηλαδή να βγούνε πιο δυνατά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.

Στα «επιτεύγματα του κοινωνικού διαλόγου» αναφέρθηκε η πρόεδρος της ΣΕΣ Β. Γουέντιν. Υποστήριξε την αρχή της Συνθήκης της Λισαβόνας, για την «ελεύθερη κυκλοφορία εργατικού δυναμικού» και υποκριτικά τάχθηκε «κατά των διακρίσεων», λες και η «ελεύθερη» διακίνηση εργατών σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων και ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης θα μπορούσε να γίνει με όρους προστασίας των εργαζομένων. Παράλληλα σήκωσε σημαία κατά του «νεοφιλελευθερισμού που επιτίθεται στην Ευρώπη...».

Στο ίδιο πνεύμα και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, έκανε λόγο για «νεοφιλελεύθερη παράνοια» σε μια προσπάθεια να αφήσει στο απυρόβλητο την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας, να αποκρύψει το γεγονός που κάθε μέρα κατανοούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στην ΕΕ, ότι φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στηρίζουν από κοινού την ίδια αντεργατική πολιτική και παρά τις επιμέρους διαφορές τους σε ζητήματα διαχείρισης και οι δύο είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ειδικά για τη χώρα μας ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ υποστήριξε ότι το εγχείρημα του μνημονίου «απέτυχε» και πως «το φάρμακο είναι χειρότερο από την ασθένεια»... Με τον τρόπο αυτό η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θέλει να αποκρύψει την απλή αλήθεια, ότι τα συγκεκριμένα μέτρα δεν πάρθηκαν για να «σώσουν» τους εργαζόμενους, αλλά να σώσουν τους καπιταλιστές. Και ως εκ τούτου είναι πετυχημένα και με το παραπάνω. Αυτό που η ΓΣΕΕ, αλλά και πολλοί άλλοι εμφανίζουν ως «λάθος», αποκρύπτοντας τον βαθύτερο ταξικό χαρακτήρα του, είναι συνειδητή επιλογή της ΕΕ και των εθνικών κυβερνήσεων, για να πληρώσει την κρίση ο λαός και τα μονοπώλια να βγούνε ακόμα πιο δυνατά. Αλλωστε και το άλλο υποτίθεται «μείγμα» οικονομικής πολιτικής που εμφανίζει η ΣΕΣ και οι ντόπιοι συνεταίροι της ως «εναλλακτική λύση», μέσω άλλου δρόμου οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Το πόσο διαφορετικό είναι αυτό που πρεσβεύουν είναι και η πρόταση της ΑΔΕΔΥ «για νέα πολιτική κατεύθυνση στην Ευρώπη» και ως τέτοια εμφανίζεται η «Ευρωπαϊκή Τράπεζα κρατικών δανείων», τα ευρωομόλογα και η «προώθηση πολιτικών εναρμόνισης σε κοινωνικά αποδεκτά επίπεδα των μισθών»... Διαχείριση και πάλι διαχείριση, μακριά και πέρα από την ταξική ανάλυση και προπαντός από την ταξική πάλη, αυτή είναι και σε συνθήκες κρίσης η συνταγή τους.

Ως εκ τούτου, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Γ. Δασκαλόπουλος δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκφράσει τη βεβαιότητα ότι οι προτάσεις του συνεδρίου της ΣΕΣ «θα γονιμοποιήσουν τη συνείδηση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος» και να υπερθεματίσει για την «κοινή στάση των κοινωνικών εταίρων στην Ελλάδα», η οποία «απέδωσε καρπούς που αποτελούσαν ανάχωμα στην κρίση». Πράγματι, ο πρόεδρος του ΣΕΒ λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Οι καρποί αυτοί αποτυπώνονται στη μείωση των πραγματικών αποδοχών κατά 15% τη διετία 2010-2011 και στις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις. Αποτέλεσαν μάλιστα το καλύτερο ανάχωμα υπέρ της μεγαλοεργοδοσίας.