Το ντοκιμαντέρ «Από τον τρόμο στην Αντίσταση», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κεραμιδιώτη, παίζεται στον κινηματογράφο «Studio new star art cinema» (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, πλ. Αμερικής) και αναφέρεται στο Στρατόπεδο «Παύλου Μελά» στη Θεσσαλονίκη, το οποίο κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής έγινε τόπος μαρτυρίου και μαζικών εκτελέσεων εκατοντάδων μελών του ΚΚΕ και αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Ο κύριος κορμός της ταινίας στηρίζεται στο ημερολόγιο του Λεωνίδα Γιασημακόπουλου, κρατούμενου στο στρατόπεδο, αποσπάσματα του οποίου διατρέχουν το ντοκιμαντέρ από την αρχή έως το τέλος. Η ανάγνωση του ημερολογίου γίνεται από τον ηθοποιό Εκτορα Καλούδη και την φιλόλογο Γωγώ Κόλλια, μέσα στα ερείπια του «Παύλος Μελάς». Με περίσσιο θάρρος καταγράφει, εκτός από τη ναζιστική θηριωδία που συντελέστηκε στο στρατόπεδο, ομαδικές εκτελέσεις αγωνιστών ως αντίποινα των Γερμανών, ονόματα και ιστορίες των συγκρατουμένων του αλλά και Ελλήνων δοσίλογων και τη στενότατη σχέση και «βοήθεια» που παρείχαν στους Γερμανούς κατακτητές σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.

Στην αφήγηση ξεχωρίζουν οι συζητήσεις με νέους ανθρώπους στο Βερολίνο και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, με τον Θόδωρο Βαλαχά, γιο του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και αξιωματικού του ΔΣΕ Γιώργου Βαλαχά, που υπήρξε ο νεαρότερος κρατούμενος του στρατοπέδου και φυλακίστηκε εκεί μαζί με την μητέρα του εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης του πατέρα του και θυμάται την εκτέλεση των 101 αγωνιστών στις 6/6/1944. Οι συζητήσεις αυτές κρατούν το αόρατο νήμα μεταξύ του παρελθόντος και του σήμερα και μεταφέρουν τους προβληματισμούς της νεότερης γενιάς σε σχέση με την ιστορική μνήμη και τη στάση των νέων σήμερα ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό.

Στο ντοκιμαντέρ τα αρχειακά πλάνα δεν κατέχουν τόσο σημαντική θέση όση κατέχουν οι συνεντεύξεις των αντιστασιακών Αλκη Καριζώνη, Γιάννη Γαλανού και Νίκου Μέρμηγκα, οι οποίοι αφηγούνται το πώς οργανώθηκαν στο αντιστασιακό κίνημα και πτυχές από τη δράση τους ως μελών των ΕΑΜ, ΕΠΟΝ, ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ. Ο Αλκης Καριζώνης μάς αφηγείται το πώς οι άγριες συνθήκες της εποχής, η αποτρόπαιη βία που ασκούνταν από τους Βουλγάρους, τους Γερμανούς αλλά κυρίως τους Ελληνες ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών στο λαό, τον οδήγησαν στο να οργανωθεί αρχικά στην ΕΠΟΝ και μετέπειτα στον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Ο Γιάννης Γαλανός μάς αφηγείται πώς η ΕΠΟΝ έστησε το δίκτυο αλληλεγγύης και πώς συγκέντρωνε χρήματα για τους σκοπούς της Αντίστασης από την αστική τάξη της Θεσσαλονίκης. Ο Νίκος Μέρμηγκας, οργανωμένος στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ, επίσης κρατούμενος στο Στρατόπεδο «Παύλου Μελά», περιγράφει στη μαρτυρία του την ομαδική εκτέλεση και ομαδική ταφή 52 αγωνιστών, όπου σε εκείνο το σημείο χρόνια αργότερα έγινε εκταφή και στήθηκε μνημείο από το ΚΚΕ. Τέλος, το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο του έρωτα αποτελεί ξεχωριστή αναφορά τόσο στο ημερολόγιο του Λ. Γιασημακόπουλου όσο και στη συνέντευξη του Α. Καριζώνη.

Ξεχωρίζει, ακόμα, η συνέντευξη του Μενέλαου Σαρηγιαννίδη, μέλος της φρουράς του ονομαστού δοσίλογου Πούλου, όπου αφηγείται τις αποτρόπαιες ομαδικές εκτελέσεις αντιστασιακών και τη φρικαλεότητα που σκορπούσαν οι συμμορίες των ταγματασφαλιτών και δίνει σαφές στίγμα για τις δίκες των δοσίλογων, δηλαδή ότι στόχος ήταν η αθώωση των ταγματασφαλιτών ώστε να χρησιμοποιηθούν στη στελέχωση του μετακατοχικού και μετεμφυλιακού κράτους.

Οι ιστορικοί Γιώργος Μαργαρίτης, Enzo Traverso, Μαρία Καβάλα και ο συγγραφέας Joseph Vogl μιλούν για τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της ανόδου του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού στην Ευρώπη μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, την καπιταλιστική κρίση, την ευγονική. Ξεχωρίζει η τοποθέτηση του Γιώργου Μαργαρίτη, που τονίζει τη σχέση μεταξύ καπιταλισμού και φασισμού και την ανάγκη του συστήματος και της αστικής τάξης να γεννήσει το αντίπαλο δέος ενάντια στη Ρωσική Επανάσταση και το εργατικό κίνημα και παραλληλίζει εκείνες τις συνθήκες της πολιτικής χειραγώγησης και προπαγάνδας με τις σημερινές που οδηγούν στην άνοδο της ακροδεξιάς, επισημαίνοντας ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν αποτελεί παρθενογένεση, αλλά είναι φαινόμενο χτισμένο με υλικά και αναφορές του παρελθόντος στα τάγματα ασφαλείας και στο παρακράτος.

Σε γενικές γραμμές, είναι ένα ιστορικά χρήσιμο ντοκιμαντέρ που προτείνουμε να παρακολουθήσετε.

Συνεχίζονται οι παραστάσεις της Θεατρικής Σκηνής «Εκτός Σχεδίου» με τίτλο «Ο γύρος του κόσμου σε 15 χρόνια» κάθε Σαββατοκύριακο (τουλάχιστον μέχρι το πρώτο 15ήμερο του Μάη) στις 8.30 μ.μ., στον φιλόξενο χώρο των εργατικών κατοικιών Γεροβουνού (Θεοτόκου 33, Καματερό).

Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στα 15 χρόνια λειτουργίας της Θεατρικής Σκηνής. 15 χρόνια πρωτοπόρας ερασιτεχνικής δημιουργίας, με έργα που ψυχαγωγούν, προβληματίζουν και αφυπνίζουν. Στην παράσταση, η θεατρική ομάδα κάνει μια ανασκόπηση έργων που έχει ανεβάσει, προκαλώντας πολύ γέλιο και δείχνοντας ότι το μεράκι και η καλλιτεχνική δημιουργία μπορεί να προσφέρουν στους θεατές αξιόλογο θέαμα, κόντρα στη λογική της εμπορευματοποίησης του Πολιτισμού. Συγκεκριμένα, παρουσιάζονται αποσπάσματα από έργα των Αντον Τσέχοφ, Ντάριο Φο, Αζίζ Νεσίν, Μαξ Φρις, Γιαροσλάβ Χάσεκ, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εβγκένι Σβαρτς και Αντουάν Ντε Σεντ Εξιπερί.

Οπως σημειώνουν τα μέλη της ομάδας: «Δεκαπέντε χρόνια ανεβάσαμε 16 έργα, δώσαμε εκατοντάδες παραστάσεις, εντός και εκτός έδρας. Οι θεατές που έχουν παρακολουθήσει τη δουλειά μας μετριούνται σε χιλιάδες.

Τίποτα δεν θα είχαμε πετύχει αν δεν είχαμε την αγάπη και την υποστήριξή σας. Αν όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε σταθερούς υποστηρικτές, ανθρώπους που σχεδίαζαν, εκτύπωναν, βιντεοσκοπούσαν, φωτογράφιζαν. Αν δεν είχαμε τον "Ρίζο" μας, να στηρίζει και να διαφημίζει κάθε μας βήμα από την πρώτη στιγμή, αλλά και ορισμένους ανθρώπους που στην πορεία αυτών των 15 χρόνων, μέσα από τις ιστοσελίδες τους, φρόντιζαν να προβάλλουν τη δουλειά μας. Αν γνωστοί επαγγελματίες καλλιτέχνες δεν μας πρόσφεραν απλόχερα και αφιλοκερδώς τις γνώσεις και το ταλέντο τους (...)».

Η είσοδος είναι ελεύθερη.