Σ' αυτούς που νίκησαν το θάνατο, στους Διακόσιους της Καισαριανής αναφέρεται το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου "Χαϊδάρι: αυτοί που νίκησαν το θάνατο".Στους διακόσιους κομμουνιστές - "μάρτυρες", που την Πρωτομαγιά του 1944 πότισαν με το αίμα τους τη γη της Καισαριανής, δίνοντας τη ζωή τους για τη λευτεριά. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, όμως η μνήμη οφείλει να παραμένει "ζωντανή", για να θυμάται αυτούς που επέλεξαν την αυτοθυσία, που αγωνίστηκαν, αντιστάθηκαν στο φασισμό, πολέμησαν τους ναζί κατακτητές, κλείστηκαν στις φυλακές, βασανίστηκαν και δε φοβήθηκαν ούτε το θάνατο. Σε αυτούς τους 200 αγωνιστές, που θυσιάστηκαν για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, είναι αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου, που θα μεταδοθεί από την ΕΤ-1 ανήμερα την Πρωτομαγιά στις 18.00.Ενα ντοκιμαντέρ, που, εκτός από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες, περιλαμβάνει υλικό αρχείου και έργα δημιουργών που εμπνεύστηκαν από την εκτέλεση των "διακοσίων". Καταγράφει, επίσης, τη στιγμή της "συγνώμης", από τον πρώην Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, τον Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ.

Ολα άρχισαν να γίνονται πράξη στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όταν οι Γερμανοί σήμαναν το προσκλητήριο θανάτου. Στο ντοκιμαντέρ, μέσα από μαρτυρίες συγκρατούμενων, αλλά και από γράμματα εκτελεσμένων ηρώων, καταγράφονται οι συγκλονιστικές εκείνες στιγμές, αλλά και το θάρρος των αγωνιστών, που έφευγαν για πάντα, αφήνοντας πίσω τους αγαπημένους τους. Πάνω από όλα, όμως, γι' αυτούς ήταν ο όρκος του ΕΛΑΣίτη: "Ορκίζομαι ότι θα αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας". Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος, έγραφε στο στερνό του σημείωμα ο Νίκος Μαριακάκης. Και ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, στο τελευταία του "αντίο" στους αγαπημένους του, έλεγε ότι ο θάνατός του δε θα πρέπει να τους λυπήσει, αλλά να τους ατσαλώσει πιο πολύ, γιατί ο άνθρωπος, όταν δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν "πεθαίνει ποτέ".

Ο κατάλογος είναι μακρύς: Αγραφιώτης Αγησίλαος, Αϊβατζίδης Γεώργιος, Αλατζάς Νικόλαος, Αλεξανδράτος Ανδρέας, Αλεξόπουλος Δημήτριος, Αλεξόπουλος Ιωάννης, Αλμπάνης Γεώργιος, Αμπελογιάννης Σπύρος...

Οχι, ο Γιούκο Μισίμα, δεν είναι από του συγγραφείς που αγαπήσαμε ή θαυμάσαμε περισσότερο. Ποτέ δε συμφωνήσαμε με τις αριστοκρατικές ιδέες του και τις εθνικιστικές απόψεις του, που ήταν ακραίες. Ομως η ζωή και το έργο του συγγραφέα που τιμήθηκε με βραβείο "Νόμπελ" και μετά έκανε χαρακίρι (!), παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Από την ΕΤ 1 στις 23.30 θα παρουσιαστεί η μυθιστορηματική βιογραφία του συγγραφέα, του διάσημου Μισίμα, η οποία χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Στο έργο συνδυάζεται η αναπαράσταση γεγονότων και ανάπλαση σκηνών από τα μυθιστορήματά του. Πρόκειται για μια καλή ταινία που παντρεύει το ρεαλισμό με την ποίηση.

Στο πρώτο κεφάλαιο, στην "Ομορφιά" θα δούμε το "Χρυσό περίπτερο".(1956). Εκεί είναι ο καχεκτικός Μισίμα που ανατρέφεται από τη γιαγιά του, που λατρεύει τη μητέρα του, που γοητεύεται από έναν πίνακα του Αγιου Σεβαστιανού και που αργότερα επιχειρεί να καταταγεί στο στρατό αλλά που εκείνος δεν τον δέχεται. Τον αρνείται.

Στην "Τέχνη" θα ζήσουμε για λίγο στο "Σπίτι του Κιόκο" (1959). Ο Μισίμα γίνεται πια γνωστός ως συγγραφέας και ο δρόμος προς την καλλιτεχνική δόξα είναι ανοιχτός. Τότε συνειδητοποιεί την ερωτική του ιδιαιτερότητα.

Στη "Δράση" θα πάρουμε κάποια γεύση από την έμμονη ιδέα που αρχίζει πια να γίνεται τυραννική. Εχει πια πειστεί ότι η χώρα του βρίσκεται σε παρακμή διότι έχει πολύ απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές αξίες και ιδρύει μια παραστρατιωτική ομάδα.

Τέλος, στην "Αρμονία της γραφίδας και σπάθης" θα δούμε την κορύφωση της προσωπικής του τραγωδίας. Στις 25 Νοέμβρη του 1970, ο Μισίμα καταλαμβάνει το Αρχηγείο Στρατού, εκφωνεί ένα πύρινο λόγο και αμέσως μετά πεθαίνει με τον παραδοσιακό γιαπωνέζικο τρόπο. Κάνει χαρακίρι.

Αξίζει λοιπόν να δούμε αυτήν ταινία, διότι εκτός των άλλων θα μας μεταφέρει στη χώρα που ανθίζουν οι κερασιές, στη μακρινή χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, στη χώρα του μεγάλου Ιάπωνα συγγραφέα, του Καβαμπάντα, που τόσο μας είχε γοητεύσει με το εξαιρετικό του έργο "Στη χώρα του χιονιού".Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι και ο Καβαμπάντα τιμήθηκε με βραβείο "Νομπέλ" και τέλειωσε μονάχος τη ζωή του στον κήπο του σπιτιού. Οχι όμως για τους ίδιους λόγους με το σύγχρονο του Μισίμα, διότι ο Καβαμπάντα ήταν ένας προοδευτικός διανοούμενος, που δεν είχε σχέση με παραστρατιωτικές οργανώσεις.