Ζουν σε αυτό το Κέντρο, με άσχημο φαγητό, χωρίς ξεχωριστή διατροφή για το μήνα του Ραμαζανιού, με μεγάλες ελλείψεις σε γιατρούς και αναγκασμένοι να ζουν σε σκηνές κάτω από τον καυτό ήλιο. Οι 160 πρόσφυγες και μετανάστες - εκ των οποίων περίπου 60 ανήλικοι - πικραμένοι που έμπλεξαν στα δίχτυα δουλεμπόρων, ώστε να κατορθώσουν να κάνουν το ταξίδι τους με προορισμό την Ευρώπη, προσπαθούν να συμβιβαστούν με την καθημερινότητα. Ομως, είναι τόσο δύσκολη και σκληρή που δεν τα καταφέρνουν.

Τα στόματα δεν άνοιξαν εύκολα. Κυρίως λόγω των ΜΚΟ, που έχουν βρει πρόσφορο έδαφος, ελλείψει κρατικής παρουσίας στο χώρο. Ετσι, μία εκ των ιδρυτριών της αμερικάνικης «Do your Part» (Οργάνωση που ιδρύθηκε το 2013 και έχει έντονη παρουσία στη χώρα μας), προσπάθησε να απαγορέψει την είσοδο του «Ριζοσπάστη» στο χώρο, αρχικά ισχυριζόμενη ψευδώς πως δεν υπάρχει άδεια. Οταν όμως διαπίστωσε πως το επιχείρημα δεν πιάνει, προσπάθησε να κάνει τη ...ζωή μας δύσκολη, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Αρχικά, κανείς από τους πρόσφυγες δεν ήθελε να πει τις ιστορίες του ή να μιλήσει για τις συνθήκες στο Κέντρο. Σιγά - σιγά όμως, βγήκαν στην επιφάνεια τα όσα ζουν και αναγκάζονται να υποστούν. «Για να πάμε σε γιατρό πρέπει να πάμε στην Αθήνα», μας λέει ο Χιμπέρ καθώς «αν συμβεί κάτι, κανείς δεν έρχεται να μας πάρει από εδώ. Ούτε ταξί, ούτε ασθενοφόρο». Η ερώτησή μας άμεση, δείχνοντας ένα όχημα ασθενοφόρου που βρίσκεται στο χώρο: «Το ασθενοφόρο που είναι εκεί;». Μας κοιτάνε και γελάνε. «Βιτρίνα», λένε. «Δεν έχει δουλέψει ποτέ. Δεν παίρνει μπροστά. Αλλά ασθενοφόρο, έχουμε». Μάλιστα, έδειξαν να έπεσαν από τα σύννεφα όταν τούς εξηγήσαμε πως το κοντινότερο νοσοκομείο είναι στη Χαλκίδα. «Κλείνουμε ραντεβού σε νοσοκομεία της Αθήνας. Πηγαίνουμε με τρένο και μερικές φορές μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο, καθυστερούμε. Ετσι, χάνουμε το ραντεβού και αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε πίσω άπραγοι. Και ξανά τα ίδια την επόμενη φορά».

Ανέφεραν ένα περιστατικό με μία γυναίκα που παραλίγο να γεννήσει στο Κέντρο Φιλοξενίας, καθώς κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη να τούς μεταφέρει σε νοσοκομείο. «Αναγκαστήκαμε να πάμε με αυτοκίνητο ιδιώτη. Στο δρόμο, χαθήκαμε και μείναμε και από βενζίνη. Και τελικά φτάσαμε μετά από δύο ώρες», λένε. Και τρέμουν καθώς υπάρχουν και άλλες ετοιμόγεννες γυναίκες στη δομή...

Δίπλα, σε μια σκιά (ίσως και τη μοναδική του χώρου, αφού η μετατροπή του παλιού εργοστασίου που βρίσκεται στο χώρο του Κέντρου σε μικρά δωμάτια, αναμένεται να ολοκληρωθεί στο τέλος του καλοκαιριού) κάθεται ένας πατέρας με το γιό του, που είναι άτομο με αναπηρία. Εκτός της αναπηρίας του παιδιού του, εκείνος έχασε το μάτι του μετά από έναν βομβαρδισμό. Πούλησε τα πάντα και πήρε την οικογένειά του και ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι. Ο προορισμός άγνωστος. «Περιμένουμε να ανοίξουν τα σύνορα», μας λέει ζώντας παράλληλα με την αγωνία του αγνώστου, τού τι θα ξημερώσει. Τα προβλήματα πολλά για δύο ανθρώπους με θέματα υγείας που ζουν σε αυτόν το χώρο μας εξηγεί. «Η ζωή εδώ είναι δύσκολη και σκληρή. Δεν μπορούμε να κινηθούμε εύκολα εκτός του χώρου, γιατί τα χαρτιά μας είναι ληγμένα και η Αστυνομία μάς σταματά συνέχεια. Αλλά δεν παραπονιέμαι για εμένα. Στεναχωριέμαι για το γιό μου. Δεν μπορώ να του προσφέρω αυτά που θέλω, του προσφέρω ό,τι μπορώ. Βοηθήστε το γιό μου, όχι εμένα ώστε να έχει ένα καλύτερο μέλλον».

Οσοι μίλησαν στον «Ριζοσπάστη» ανέφεραν εξωπραγματικά ποσά που έδωσαν στους διακινητές, προκειμένου να τους μεταφέρουν στη χώρα μας. Ενας από τους πρόσφυγες μας λέει: «Εδωσα 50.000 δολάρια ώστε να φτάσω με την οικογένειά μου από το Αφγανιστάν στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας. Σχεδόν 5.000 δολάρια ο καθένας ήταν η τιμή που μου ζήτησαν ενώ μέχρι να φτάσουμε στη χώρα σας ξοδέψαμε για ένα μήνα διαμονής στην Τουρκία περίπου 10.000 δολάρια». Δίπλα του, ένας άλλος πρόσφυγας σημειώνει πως «δώσαμε 33.000 δολάρια ώστε να φτάσουμε εδώ. Ημασταν κρυμμένοι με την έγκυο γυναίκα μου μέσα σε μια καρότσα φορτηγού και περιμέναμε για ώρες ώστε να περάσουμε στην Τουρκία από το Ιραν. Τελικά, φτάσαμε εδώ».

Ο προτελευταίος που μας μίλησε ήταν ένας τραγουδιστής στη χώρα του και, όπως μας είπαν αρκετοί από το Κέντρο, ήταν «μεγάλο όνομα». Καθισμένος κάτω από μία πρόχειρη τέντα, μας καλωσορίζει «στο νέο σπίτι του», όπως το ανέφερε. Το πρόσωπό του ανέκφραστο, αλλά τα λόγια του γεμάτα πίκρα και αλήθειες. «Είχα τα πάντα στο Αφγανιστάν. Μετά εμφανίστηκαν οι Ταλιμπάν. Ολα άλλαξαν. Λάμβανα σημειώματα πως πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με τη μουσική γιατί θα με σκοτώσουν. Μετά ήρθε η ΕΕ και η Αμερική. Λόγω αυτών είμαστε εδώ. Με τους βομβαρδισμούς και τον πόλεμο. Γιατί να γίνει αυτό στη χώρα μου; Γιατί με ανάγκασαν να φύγω;». Αυτές τις ερωτήσεις είχε και ο αυτόκλητος μεταφραστής μας, με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες και «ένσημα» στον αμερικανικό Στρατό. Και συμπλήρωσε: «Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ πληρώνει για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά τελικά δεν κάνει κάτι. Εμπόδιο στέκεται η ΕΕ που κλείνει τα σύνορα και δε μας αφήνει να πάμε στους συγγενείς μας. Για εκεί που ξεκινήσαμε. Για ποιο λόγο; Για να μείνουμε εδώ; Είναι ντροπή για μια ευρωπαϊκή χώρα να μας συμπεριφέρεται έτσι».