Η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας μας στα σχέδια της λυκοσυμμαχίας μόνο κινδύνους εγκυμονεί για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής

Αυτό προκύπτει από το προσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα η δωδεκαμελής ομάδα ειδικών, με επικεφαλής την Αμερικανίδα πρώην υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ. Την παρουσίασή του έκαναν τη Δευτέρα 17 Μάη στις Βρυξέλλες η ίδια και ο γγ του ΝΑΤΟ Αντερς Φογκ Ράσμουσεν. Η επικύρωσή του θα γίνει το Νοέμβρη στη Λισαβόνα, στη Σύνοδο Κορυφής των 28 χωρών - μελών του ΝΑΤΟ.

Στο ίδιο κείμενο, εκφράζεται η ανησυχία για την κλιμακούμενη εχθρική στάση των λαών απέναντι στο ΝΑΤΟ και αναζητούνται προπαγανδιστικές μέθοδοι για την αναστροφή αυτής της εικόνας σε χώρες εντός και εκτός της «συμμαχίας».

Η στρατηγική και η τακτική του ΝΑΤΟ στον 21ο αιώνα αποβλέπουν στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού του ρόλου και στην προληπτική αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης απειλής, ιδιαίτερα σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης. Ουσιαστικά, στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, βρίσκονται οι λαοί και τα κινήματά τους, γι' αυτό οργανώνεται ως παγκόσμια κατασταλτική δύναμη.

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η προετοιμασία της στρατιωτικής μηχανής του ΝΑΤΟ με σειρά ασκήσεων «διαχείρισης κρίσεων», αλλά και αντιμετώπισης διαδηλωτών. Από κοντά κινείται και το στρατιωτικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, με τον ευρωστρατό που συγκροτείται.

Σύμφωνα με το προσχέδιο του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος, «τα 10 επόμενα χρόνια, το ΝΑΤΟ θα έχει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές και αλληλοεξαρτώμενες αποστολές»:

Σύμφωνα με τα κείμενα που παρουσιάστηκαν, τη στρατηγική του ΝΑΤΟ συνιστούν:

• Η πολιτικοποίηση του ΝΑΤΟ. Συνίσταται στο ότι διευρύνονται οι «απειλές», τις οποίες η λυκοσυμμαχία αξιοποιεί σαν πρόσχημα για να επέμβει. Στη σχετική λίστα, εκτός από τις κλασικές απειλές στρατιωτικού χαρακτήρα, προστίθενται με τον πλέον επίσημο τρόπο οι κλιματικές αλλαγές, οι ενεργειακές κρίσεις, οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα της μετανάστευσης.
• Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων. Συνεπάγεται τη διεύρυνση των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» και οι «εθνικές συγκρούσεις», που μπαίνουν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, δίνουν το πλαίσιο της δράσης του για τη διεξαγωγή προληπτικών πολέμων και επεμβάσεων στο εσωτερικό των χωρών. Εκ παραλλήλου προωθείται ένταση των εξοπλισμών, μέσω της «αντιπυραυλικής ασπίδας» και νέων πυρηνικών εξοπλισμών.
• Η παγκοσμιοποίηση του ρόλου και της δράσης του ΝΑΤΟ αποτελεί βασική συνιστώσα της ίδιας της ύπαρξής του, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού.

Τα παραπάνω περιγράφονται και μέσα απ' όσα αναφέρθηκαν τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, στη διάρκεια παρουσίασης της πρότασης για το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ.

Δίνοντας το στίγμα, η Μαντλίν Ολμπράιτ ανέφερε: «Η συμμαχία έχει χρέος να εγγυηθεί την ασφάλεια των μελών της. Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επιδιώξει έναν ευέλικτο συνδυασμό συμβατικών όπλων, πυρηνικών όπλων και αντιπυραυλικής ασπίδας. Αυτό σημαίνει ότι η συμμαχία θα πρέπει να προβεί στην εκπόνηση σχεδίων ανάγκης και να πραγματοποιεί ασκήσεις, προκειμένου τα μέλη της να έχουν τη βεβαιότητα ότι σε περίπτωση ανάγκης θα υπερασπιστούμε την εδαφική τους ακεραιότητα».

Από κοντά, ο γγ του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, δήλωσε: «Σήμερα, το να φροντίζουμε για την ασφάλεια των μελών μας σημαίνει να κάνουμε διαφορετικά τα πράγματα και να αναλαμβάνουμε (την αντιμετώπιση) νέων προκλήσεων, όπως οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και οι πυραυλικές επιθέσεις».

Στα 61 χρόνια της δράσης του, το ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε το ρόλο του σαν στρατιωτικοπολιτικός μοχλός του ιμπεριαλισμού στην υπηρεσία των μονοπωλίων και των συμφερόντων τους. Μετά το 1991 και τις ανατροπές στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, διεύρυνε τα όρια της δράσης του σε όλο τον πλανήτη, αναπροσαρμόζοντας το δόγμα του.

Η πορεία αυτή σηματοδοτήθηκε με τις αποφάσεις στις παρακάτω Συνόδους Κορυφής της λυκοσυμμαχίας:

• Της Ουάσιγκτον, το 1999, με το «νέο δόγμα» περί παγκόσμιας δράσης στο όνομα της «διεθνούς ασφάλειας» και «σταθερότητας».
• Της Πράγας, το 2002, που έγινε σε συνθήκες κήρυξης του «αντιτρομοκρατικού πολέμου», με τη διεύρυνση των ορίων του και το δόγμα περί προληπτικού πολέμου.
• Της Κωνσταντινούπολης, το 2004, όπου δρομολογήθηκαν λύσεις στα πρακτικά ζητήματα που αφορούν στην επιχειρησιακή ετοιμότητα της λυκοσυμμαχίας και στην άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε εμπόλεμες περιοχές ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης.
• Της Ρίγα της Λετονίας, το 2006, όπου μπήκαν σε πορεία υλοποίησης τα θέματα που αφορούν τη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ, τις Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης (NRF).
• Του Στρασβούργου, το 2009, οπότε μπήκαν στο τραπέζι τα επιχειρησιακά σχέδια των Αμερικανών για διείσδυση στην Ασία με αφορμή και πρόσχημα τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και η προσπάθειά τους για ευρωπαϊκή εμπλοκή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πόλεμος κατά του Αφγανιστάν, που ξεκίνησε με αφορμή τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη 2001, πάτησε πάνω στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ουάσιγκτον του 1999, που θεσμοθέτησε την αποστολή στρατευμάτων σε όλο τον κόσμο με διάφορα προσχήματα, όπως «η τρομοκρατία, η καταπίεση, οι φυλετικές συγκρούσεις, η οικονομική δυσπραγία, η κατάρρευση της πολιτικής τάξης και η εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής...». Αναλογικά, η διατύπωση στο προσχέδιο του νέου δόγματος ότι «το οργανωμένο έγκλημα και η διατάραξη ροής ζωτικών πόρων» διαγράφει το έδαφος, πάνω στο οποίο θα ξεδιπλωθούν οι μελλοντικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ.

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία, η ελληνική εμπλοκή γίνεται όλο και πιο βαθιά, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αυξάνοντας τους κινδύνους για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Το ΝΑΤΟ συνιστά μόνιμη απειλή για όλη την ανθρωπότητα. Γι' αυτό και η απόκρουση της βαρβαρότητας που πρεσβεύει είναι υπόθεση των λαών και της ανάπτυξης ισχυρών αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων.