Του απεσταλμένου μας Κώστα ΤΡΑΚΟΣΑ.--

Εναν αταλάντευτο σύμμαχο, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την παραπέρα ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης, έχουν οι δοκιμασμένοι λαοί του Λιβάνου και της Συρίας. Το περιεχόμενο της δράσης και ο διεθνιστικός χαρακτήρας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) και της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) επιβεβαιώνουν χωρίς καμιά αμφιβολία την παραπάνω θέση, που έχει άλλωστε δοκιμαστεί από την ίδια τη ζωή.

Το καραβάνι αλληλεγγύης σε Λίβανο και Συρία, με τη συμμετοχή 102 Ελλήνων εργαζομένων, ανέδειξε, επί πέντε μέρες - από 25 μέχρι 30 Σεπτέμβρη - τις αξίες του προλεταριακού διεθνισμού και της φιλίας των λαών, που αποτελεί καρφί στο μάτι των ιμπεριαλιστών. Σημείωσε πως ανίκητοι είναι μόνο οι λαοί που αγωνίζονται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Πρόβαλε την αναγκαιότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης ως ασπίδα και όπλο των λαών ενάντια στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και στη λογική του «διαίρει και βασίλευε», της κυρίαρχης πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και όπου Γης.

Απ' την πρώτη στιγμή που το καραβάνι έφτασε στη Βηρυτό, η θερμή υποδοχή των συνδικάτων του Λιβάνου φανέρωνε την τεράστια σημασία που είχε αυτή η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και της ΠΣΟ. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο Γιώργος Μαυρίκος, γενικός γραμματέας της ΠΣΟ και ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Η σπουδαιότητα του καραβανιού φάνηκε από τις σημαντικές, υψηλού επιπέδου συναντήσεις και στις δύο χώρες, με συνδικάτα, κόμματα αλλά και την πολιτική ηγεσία του Λιβάνου και της Συρίας.

Η επίσκεψη και οι στόχοι του καραβανιού αποτέλεσαν μια απ' τις κεντρικές ειδήσεις των τηλεοπτικών σταθμών και των εφημερίδων του Λιβάνου, αναδεικνύοντάς το σε ένα απ' τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα της χώρας.

Η πρώτη συνάντηση ήταν με τα συνδικάτα της FENASOL (Γενική Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων Λιβάνου), στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων της ΟΥΝΕΣΚΟ, στο κέντρο της Βηρυτού. Με το σύνθημα «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών», εκφράστηκε η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών. Ενα πανό του ΠΑΜΕ, γραμμένο στα λιβανέζικα, έδινε το στίγμα της επίσκεψης: «Αλληλεγγύη στο λαό του Λιβάνου», σημείωνε. «Θεωρούμε ότι όλες οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να πράξουν αυτό που κάνει το ΠΑΜΕ σήμερα, με την αλληλεγγύη του προς το λαό μας», τόνισε εξαρχής ο Κάστρο Αμπντάλα, γενικός γραμματέας της FENASOL.

Στη συνέχεια, το καραβάνι συναντήθηκε με τον Χαλέντ Χαντάτα, Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Λιβάνου, σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα. Τα μέλη του καραβανιού παρέδωσαν στην ηγεσία του Κόμματος χρήματα που συγκεντρώθηκαν για το λαό του Λιβάνου.

Την επόμενη μέρα, Παρασκευή, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση με τον πρωθυπουργό της χώρας Φουαέντ Σινιόρα, ενώ στη συνέχεια, η αποστολή συναντήθηκε με τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Λιβάνου (CGTL). Επίσης, πραγματοποίησε επίσκεψη στους τόπους του μακελειού, Σάμπρα και Σατίλα.

Στα δύο αυτά προσφυγικά στρατόπεδα των Παλαιστινίων, έλαβε χώρα το 1982 ένα απ' τα μεγαλύτερα εγκλήματα των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής. Τότε, με την ανοχή και την προτροπή των στρατευμάτων του Ισραήλ, που είχαν φτάσει έξω απ' τη Βηρυτό, δολοφονήθηκαν δεκάδες άμαχοι Παλαιστίνιοι. Ο Μαρουάν Αμπελάλ, μέλος του ΠΓ του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου της Παλαιστίνης, καλωσορίζοντας την αποστολή, επισήμανε πως «αυτή η σφαγή των Παλαιστινίων, που έγινε πριν από 26 χρόνια, συνεχίζεται σε βάρος και του λαού του Λιβάνου και του λαού της Παλαιστίνης».

Η Νότια Βηρυτός, που χτυπήθηκε ανελέητα από τα ισραηλινά βομβαρδιστικά αεροπλάνα στη διάρκεια του πολέμου των 33 ημερών το 2006, ήταν η επόμενη στάση του καραβανιού αλληλεγγύης.

Η περιοχή ακόμη επουλώνει τις πληγές της απ' τον πόλεμο. Η ανοικοδόμηση, που ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, συνεχίζεται δύο χρόνια μετά. Οπως ανέφεραν οι κάτοικοι της περιοχής, που υποδέχτηκαν τα μέλη του καραβανιού, η Ν. Βηρυτός ήταν ένα απ' τα κέντρα της Εθνικής Αντίστασης του Λιβανέζικου λαού και γι' αυτό το λόγο χτυπήθηκε τόσο βάναυσα. «Αυτή η πολυκατοικία», μας λένε και δείχνουν ένα γιαπί που ανακατασκευάζεται, «χτυπήθηκε έξι φορές κατά τη διάρκεια του πολέμου, με τη δικαιολογία ότι μέσα εκεί δρούσαν μέλη της Αντίστασης. Σκοτώθηκαν μόνο άμαχοι». Δίπλα, μια άλλη πολυκατοικία, που με την ίδια αιτιολογία βομβαρδίστηκε τρεις φορές, παρασέρνοντας στο θάνατο και πάλι μόνο αμάχους.

Το Σάββατο, η αποστολή του ΠΑΜΕ και της ΠΣΟ, πέρασε από το Λίβανο στη Συρία, προκειμένου να εκφράσει και στο δοκιμαζόμενο συριακό λαό τα βαθιά αισθήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης. Πρώτη στάση η βομβαρδισμένη πόλη Κουνέιτρα.

Η πόλη αυτή, που αποτελούσε την πρωτεύουσα της περιοχής του Γκολάν, σήμερα είναι ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μια πόλη - φάντασμα. Ο ισραηλινός στρατός, στη διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών το 1967, κατέστρεψε ολοσχερώς την Κουνέιτρα και κατέλαβε τα στρατηγικής σημασίας υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία και μέχρι σήμερα βρίσκονται υπό κατοχή. Το 1973, ο συριακός στρατός με μια αντεπίθεση, απελευθέρωσε το 20% των εδαφών της περιοχής του Γκολάν και ανάμεσα σε αυτά τη βομβαρδισμένη πόλη.

Αποφασίστηκε, ωστόσο, η πόλη να μην ανοικοδομηθεί, για να γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο η βαρβαρότητα των Ισραηλινών. Επιπλέον, σε αυτήν την απόφαση, συντέλεσε και το γεγονός ότι σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκονται τα κατειλημμένα απ' τους Ισραηλινούς εδάφη του Γκολάν και ο φόβος μιας νέας ιμπεριαλιστικής επέμβασης.

Η σύντομη περιήγηση στην Κουνέιτρα, μας αφήνει ένα σφίξιμο στην καρδιά. Οπου κι αν γυρίσαμε το βλέμμα, αντικρίσαμε την καταστροφή. Ολα τα κτίρια ήταν ισοπεδωμένα, λες και κάποια τεράστια μπουλντόζα πέρασε και κατεδάφισε ό,τι έχτισε ο άνθρωπος. Ενα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, που κάποτε αποτελούσε σημείο συνάντησης νέων ανθρώπων, σήμερα δεν είναι παρά ένας σωρός από χαλάσματα. Τα λίγα σπίτια, που παραμένουν όρθια, είναι γεμάτα σφαίρες οπλοπολυβόλων. Ανάμεσα σε αυτά και το νοσοκομείο της πόλης, το οποίο χτυπήθηκε στη διάρκεια του πολέμου κι ενώ είχε μέσα ασθενείς και τραυματίες πολέμου.

Σε αυτό το κτίριο πήγε η αποστολή του ΠΑΜΕ και ξεδίπλωσε τα πανό της, συμβολίζοντας με αυτή την κίνηση πως, η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών που αγωνίζονται, είναι ισχυρότερη απ' τα βομβαρδιστικά των ιμπεριαλιστών. Από εκεί περάσαμε δίπλα απ' τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν τις κατεχόμενες περιοχές του Γκολάν απ' την υπόλοιπη Συρία.

Το καραβάνι αλληλεγγύης πραγματοποίησε, επίσης, δύο σημαντικές συναντήσεις στη Δαμασκό. Η πρώτη ήταν με τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών της χώρας και τον πρόεδρό της Σαμπάν Αζούζ, ο οποίος είναι επίσης και πρόεδρος της ΠΣΟ. Η δεύτερη με τον Σαΐντ Μπαϊμπτέν, αναπληρωτή ΓΓ του κυβερνώντος κόμματος Μπάαθ.

Και στις δύο περιπτώσεις, εκφράστηκε η διεθνιστική αλληλεγγύη καθώς και η θέση πως τρομοκράτες δεν είναι οι λαοί που αγωνίζονται αλλά οι ιμπεριαλιστές και οι επεμβάσεις που προωθούν στο εσωτερικό των χωρών. Ετσι, την ίδια ώρα που μια βομβιστική επίθεση κοντά στο αεροδρόμιο της Δαμασκού σκότωνε δεκαεφτά ανθρώπους, στο κέντρο της πόλης ο προλεταριακός διεθνισμός έδινε τη δική του απάντηση για την πρόοδο, την ευημερία και την ανάπτυξη των λαών.

Την τελευταία μέρα, το καραβάνι αλληλεγγύης του ΠΑΜΕ πραγματοποίησε επισκέψεις στις πόλεις και τα χωριά του βασανισμένου Νοτίου Λιβάνου. Αυτή η περιοχή, μέσα σε τριάντα χρόνια δέχτηκε, συνολικά, έξι επιθέσεις, ενώ, απ' το 1978 μέχρι και το 2000, ήταν υπό ισραηλινή κατοχή. Ολα αυτά, έχουν μετατρέψει την περιοχή σε ένα μόνιμο θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων.

Τελευταία επίθεση των ισραηλινών στρατευμάτων ήταν τον Ιούλη - Αύγουστο του 2006, όταν ξέσπασε ο πόλεμος των 33 ημερών. Ωστόσο, η νίκη των δυνάμεων της Εθνικής Αντίστασης του Λιβάνου και η αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων σχεδόν απ' το σύνολο των εδαφών της χώρας (υπό κατοχή παραμένει μια μικρή έκταση που ονομάζεται «Κτήματα Σεμπά»), απέδειξε σε όλη την υφήλιο τη δύναμη των λαών. Ωστόσο, οι πληγές είναι ακόμη ορατές.

Καθώς κατηφορίζουμε προς τη Σιδώνα, βλέπουμε κάποιες δεξαμενές πετρελαίου και ένα μεγάλο εργοστάσιο. «Πρόκειται για το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειες, που τροφοδοτεί μια σειρά από περιοχές», μας εξηγούν. Οπως μάθαμε, τόσο οι πετρελαϊκές δεξαμενές, όσο και το εργοστάσιο, ανατινάχτηκαν από τα ισραηλινά βομβαρδιστικά στον τελευταίο πόλεμο. «Στόχος τους», μας λένε οι Λιβανέζοι σύντροφοι, «ήταν να χτυπήσουν τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας της χώρας».

Μαθαίνουμε ότι κάθε γέφυρα και αυτοκινητόδρομος απ' το ύψος της Βηρυτού μέχρι και το νοτιότερο σημείο της χώρας είχε βομβαρδιστεί. «Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να αποκόψουν την Αντίσταση από το κέντρο της χώρας», σημειώνουν. Σε κάποιο σημείο, καθώς κατεβαίνουμε προς την πόλη Κανά, βγαίνουμε απ' τον εθνικό δρόμο και πηγαίνουμε απ' το επαρχιακό δίκτυο. «Είναι ακόμη άχρηστο, απ' τους βομβαρδισμούς», μας εξηγούν.

Μόλις περνάμε την ιστορική πόλη της Τύρου, βλέπουμε μπροστά μας μεγάλες ακαλλιέργητες εκτάσεις. «Οι Ισραηλινοί φεύγοντας απ' το Νότιο Λίβανο, "φύτεψαν" όλη αυτήν την περιοχή με ένα εκατομμύριο βόμβες διασποράς», μας λένε. «Ζητάμε εδώ και δύο χρόνια οι Ισραηλινοί να παραδώσουν τα σημεία που αυτές βρίσκονται, για να μη θρηνήσουμε αθώα θύματα». Σημειώνουν, δε, ότι έχουν υπάρξει σοβαροί τραυματισμοί πολιτών απ' τις εκρήξεις των βομβών διασποράς.

Φτάνουμε στην πόλη Κανά. Εκεί, πραγματοποιήθηκαν δύο απ' τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των Ισραηλινών. Το 1996, τα ισραηλινά αεροπλάνα χτύπησαν το στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών, όπου είχαν καταφύγει άμαχοι. Δολοφονήθηκαν τουλάχιστον εκατό γυναίκες και παιδιά. Το 2006, χτυπήθηκε ένα σπίτι με το πρόσχημα ότι μέσα εκεί υπήρχαν αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης του Λιβάνου. Δολοφονήθηκαν 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες, που είχαν καταφύγει για να προστατευτούν. Το ΠΑΜΕ κατέθεσε στεφάνια, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στα νεκρά παιδιά.

Τέλος, η επίσκεψη στο νοσοκομείο της Οργάνωσης «Λαϊκή Μέριμνα», ήταν μια σημαντική εμπειρία, αφού τα μέλη της αποστολής, συναντήθηκαν με τους γιατρούς που έδειξαν θυσία και αυταπάρνηση στη διάρκεια των ημερών του πολέμου. Στο νοσοκομείο έχει δωρίσει ένα πούλμαν και η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ).

Στο πλαίσιο των περιοδειών στο Νότιο Λίβανο η αντιπροσωπεία είχε συνάντηση τόσο με τον Ουσάμα Σαντ, βουλευτή με την Κίνηση Αλ Νάσερι, όσο και με τον ηγέτη της Χεζμπολά στην περιοχή, σέικ Ναβίντ Καλούκ.