Γρηγοριάδης Κώστας

Ρωτήστε τα παιδιά που σέρνονται σαν τις σκιές των σχέσεων παραγωγής. Αρρωστα σαν τις κοινωνικές σχέσεις, άγρια σαν τις καθημερινές σχέσεις, απελπισμένα μέχρι το βάθος του πάγου που ονομάζουν ψυχή, αποκλεισμένα στον παγετώνα που ονομάζεται καπιταλισμός.

Ναι, αλλά το φαινόμενο υπάρχει όπως το χιόνι, και είναι αδύνατο να σταματήσει, όπως το χιόνι που πέφτει, φωνάζουν μέσα από τα νεφελώδη σαλόνια του εκσυγχρονισμού, οι εκσυγχρονιστές. Θα υπάρχει φωνάζουν το φαινόμενο αιώνια (γιατί αιώνια φαντάζονται την ύπαρξη της κοινωνίας που γεννάει το φαινόμενο σαν το χιόνι, που είναι αδύνατο να σταματήσει σαν το χιόνι που πέφτει).

Ως δεδομένο, αναμφισβήτητο είναι οι κοινωνικές ρίζες της εξάρτησης και σ' αυτό συμφωνούν ακόμα και αυτοί που μας μπερδεύουν μέσα στις ελικοειδείς γραμμές του DΝΑ αναζητώντας μάλλον εσκεμμένα τις αιτίες της εξάρτησης σε βιολογικούς λόγους.

Είναι ψυχο-κοινωνικό φαινόμενο λένε πια.

Επομένως παράγεται από την ίδια την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων που αποτελούν με λίγα λόγια τις σχέσεις παραγωγής, που είναι τελικά οι κοινωνικές σχέσεις.

Γιατί μόνο αμάθεια κρύβει, αν όχι ηθελημένη παραποίηση, να υποστηρίζει κάποιος πως αυτό το «ψυχό», πέφτει από τον ουρανό, ότι ο Φαίδωνας, ότι ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Αυγέρης γεννήθηκαν με ένα έλλειμμα, με μια ψυχοπάθεια με κάτι, τέλος πάντων, που φώλιασε σαν εφιάλτης στο κεφάλι τους και τους οδήγησε έτσι στην ηρωίνη.

Τα παιδιά που εξαρτώνται έχουν μια ψυχική νόσο;

Εχουν κάποια εγκεφαλική βλάβη;

Οι έρευνες ακόμα και τα επίσημα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ένα μικρό ποσοστό (όχι πάνω από το 25%) παρουσιάζει συμπτώματα συνοσηρότητας, από την εξάρτηση και κάποια ψυχική νόσο μαζί, χωρίς ακόμα και σε αυτό να υπάρχει σαφής ένδειξη αν η νόσος προϋπήρχε της εξάρτησης ή αν η εξάρτηση ευθύνεται για την ψυχική νόσο.

Δεν τα ξέρουν αυτά τα στοιχεία;

Μα φυσικά τα ξέρουν.

Μα τι θέλετε όμως τελικά να παραδεχτούν;

Οτι η πρέζα διαμεσολαβεί στη σχέση του εξαρτημένου με τον άλλον κόσμο όπως το χρήμα διαμεσολαβεί στις σχέσεις του άλλου κόσμου μεταξύ του με τερατώδη ρυθμιστή τον καπιταλισμό;

Οτι τα ψυχικά ρήγματα στην ψυχή ενός εξαρτημένου δεν είναι αποτέλεσμα των στρεβλών οικογενειακών σχέσεων, αλλά των στρεβλών κοινωνικών σχέσεων μέρος των οποίων είναι οι οικογενειακές σχέσεις;

Οτι ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων και όταν αυτές οι κοινωνικές σχέσεις μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε λύκο για τον άλλον άνθρωπο, το αποτέλεσμα είναι ο άνθρωπος να μην είναι άνθρωπος αλλά λύκος;

Και, επομένως, η άγρια και ζωώδης κατάσταση του κόσμου της Ηρωίνης δεν είναι η άγρια και ζωώδης κατάσταση που προϋποθέτει η ύπαρξη ενός συστήματος, που όπως είπαμε μετατρέπει τον άνθρωπο σε λύκο;

Γιατί τι άλλο από ζούγκλα είναι μια κοινωνία που θριαμβεύει ο ισχυρός και ο ανίσχυρος εξοντώνεται;

Οταν ένας, μόνος του εισπράττει το χρόνο όσα 45 χώρες μαζί;

Ομως όπως δίδασκε και ο παλιός τους σύμβουλος (ο Γκέμπελς) αλήθεια είναι ό,τι μας συμφέρει.

Και τι μας συμφέρει;- σκέφτονται σαν παλιοί μαυραγορίτες, υπολογιστές των δικών τους και μόνο συμφερόντων.

Να παραδεχτούμε ότι η κυριαρχία μας είναι μια απόλυτη δικτατορία που τσακίζει τον άνθρωπο μετατρέποντάς τον σε ένα μοναχικό πλήθος με πλαστές ανάγκες και χωρίς επιθυμίες;

Αυτό δε συμφέρει.

Συμφέρει όμως το μαύρο να γίνει άσπρο.

Η κοινωνία των λύκων να γίνει κοινωνία αγγέλων.

Συμφέρει η εκμεταλλευτική κοινωνία που γεννάει την εξάρτηση αναπόφευκτα να βαπτιστεί σε ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία της πλήρους απασχόλησης και της γενικής μόρφωσης, του πλούτου για τους πολλούς και της βεβαιότητας για το αύριο, της γεμάτης πολιτισμό ζωής των νέων όπου επικρατεί η άμιλλα και η συντροφικότητα και όχι η ρουφιανιά και ο φιλοτομαρισμός, των οικογενειακών σχέσεων που δε στηρίζονται στο οικονομικό δούναι και λαβείν, γιατί καθρεφτίζουν απόλυτα την κοινωνία, που δε στηρίζεται στο δούναι και λαβείν, αλλά στα καθαρά εκ θεού εμπορευόμενα συναισθήματα, αξίες, ιδανικά, όπου το όνειρο της απελευθέρωσης του ανθρώπου ενθαρρύνεται, ενώ το βόλεμα αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας από τους θεματοφύλακες του ηθικού τους κόσμου.

Και τότε σε μια τέτοια κοινωνία αγγέλων τα παιδιά θα έχουν το πρόβλημα.

Θα είναι τρελά.

Θα έχουν ελλείψεις συναισθηματικές, ηθικές, ψυχολογικές.

Η τακτική δοκιμασμένη.

Για τον πόλεμο δε φταίει ο καπιταλισμός, αλλά η βαρβαρότητα.

Οχι η βαρβαρότητα ως θρασύς και απροκάλυπτος καπιταλισμός, μα σαν κάτι που φωλιάζει μέσα στην ψυχή μερικών κακών.

Η λογική είναι η ίδια...

Και ο αριθμός των θυμάτων είναι ίδιος!

Και τότε καλοπληρωμένοι εκσυγχρονιστές που δε γνωρίζουν την οδύνη της εξάρτησης, λένε για να μας πείσουν πως ο άνθρωπος δεν είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων που είναι κομματιασμένο σε ειδικότητες, θεσούλες, πόστα και διευθυντικούς θώκους, όπου πάνω του σαν σκιά πέφτει με τα γαμψά της νύχια η σκιά του κεφαλαίου.

Φωνάζουν για να μας πείσουν όλοι αυτοί, ότι αυτή η κομματιασμένη κοινωνία δεν παράγει κομματιασμένους ανθρώπους που χρησιμεύουν μόνο μέρη τους, εδώ τα χέρια τους, εκεί το μυαλό τους, πιο πέρα τα πόδια τους, (πολλές φορές δε χρησιμεύουν και καθόλου) και ποτέ ολόκληρους γιατί κομματιασμένος σε χίλια κομμάτια πολυπλοκότητας είναι ο καπιταλισμός, γιατί διαλυμένος στο χάος της οικονομίας του είναι ο καπιταλισμός.

Αυτό το χάος εσωτερικεύουν τα παιδιά μέσα τους και το εξωτερικεύουν σαν εξάρτηση, όπως οι καπιταλιστές σαν λυσσαλέο κυνηγητό κέρδους.

Και τολμούν να μας φωνάζουν κατάμουτρα οι αρχιτέκτονες και οι κατασκευαστές του χάους ετούτου, αποπνέοντας το βρωμερό τους χνότο που φανερώνει την εσωτερική τους σαπίλα, πως η νομιμοποίηση των ναρκωτικών είναι ένα βήμα αντάξιο της Ευρώπης του διαφωτισμού, λες και οι φιλοσοφικές και πολιτικές αξίες των αστών που είναι αυτός ο περίφημος διαφωτισμός ο οποίος ενδιαφέρεται τελικά μόνο για τα άτομα ξεχωριστά και όχι για την κοινωνία των προσώπων, των οντοτήτων, (και για να ακριβολογούμε μόνο για τους αστούς ως άτομα), ότι ελευθερία είναι ένα άτομο να διαθέτει τον εαυτό του όπως θέλει.

Λες και ο εργάτης μπορεί να διαθέσει αλλού τον εαυτό του ελεύθερα χωρίς να φοβηθεί σε καμιά περίπτωση πως τελικά θα πεθάνει από την πείνα.

Λες και υπάρχουν επιλογές σε μια κοινωνία που παίζει το ίδιο θέμα με διαφορετικούς τρόπους σε όλες τις εκφράσεις της καθημερινής της ζωής.

Ετσι λένε οι υποκριτές. Ελευθερία επιλογής. Αυτοί που δεν ανέχονται κανένα λαό να επιλέξει το μέλλον του. Αυτοί διδάσκουν στα σχολεία τους την ιστορία των νικητών. Αυτοί που δεν ανέχονται στο εργοστάσιο λέξη για δικαιώματα. Αυτοί μιλάνε για ελευθερία επιλογής.

Οι δημοκράτες του Τρομονόμου, που έχουν το ηθικό ανάστημα, (τους το δίδαξε άραγε ο διαφωτισμός και αυτό;) να ρίχνουν δακρυγόνα σε μαθητές και συνταξιούχους και να λύνουν συμμορίες λιμενικών για να σπάνε κεφάλια και χέρια, που νομοθετούν με τέτοιον τρόπο ώστε να φεύγουν εργοστάσια και να πληρώνονται και από πάνω, που κανέναν εργοδότη εγκληματία δεν έκλεισαν στη φυλακή, όταν στο κρεματόριο που το λένε «τόπο δουλιάς» φτύνουν αίμα οι εργάτες... Οι δημοκράτες!!

Οταν μιλούν για ελευθερία επιλογής μιλούν για την ελευθερία επιλογής της τάξης τους. Οταν λένε ελευθερία, εννοούν την ελευθερία της αγοράς, μέρος της οποίας αποτελεί και το εμπόριο ναρκωτικών. Οταν λένε δικαιοσύνη, εννοούν δικαιοσύνη του πιο δυνατού. Οταν λένε θάνατο, εννοούν το θάνατο του Γιώργου, του Χρήστου, του Αυγέρη που δεν κατάλαβαν δυστυχώς ότι για να μην πεθάνουν θα έπρεπε να απαιτήσουν την εξαφάνιση από το πρόσωπο της Γης των εκμεταλλευτών και της εκμετάλλευσης.

Και βέβαια θα μπορούσαν να βάλουν τέρμα στην εξάρτηση αν ήθελαν.

Γιατί δε θέλουν. Τα περί ανυπαρξίας μαγικών ραβδιών απλά θυμίζουν το θρησκόληπτο παρελθόν τους.

Φανταστείτε μονάχα να δίνανε όσα ξόδεψαν για τους τρεις πολέμους που εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ σε ένα πρόγραμμα πρόληψης, απεξάρτησης και επανένταξης των τοξικομανών και παράλληλα χρησιμοποιώντας τις τεχνολογίες που τώρα χρησιμοποιούν για να καταστέλλουν λαούς και κινήματα να έβαζαν τέρμα στο εμπόριο ναρκωτικών χωρίς άλλοθι για επεμβάσεις, αλλά με μόνο κριτήριο τη ζωή των Γιώργων, των Χρήστων και των Αυγέρηδων αυτού του κόσμου.

Ομως τελικά αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δεν μπορείς να περιμένεις από το λύκο να ξαπλώσει δίπλα από το πρόβατο.

Δεν μπορείς να περιμένεις από τον καπιταλισμό να λύσει το πρόβλημα της εξάρτησης. Ούτε να το περιορίσει.

Δε θέλει. Το πρόβλημα της εξάρτησης των παιδιών που στα σπίτια δημιουργεί τέτοια προβλήματα μέσα στα σπίτια δεν πρόκειται να λυθεί.