Η τελευταία δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στο στολίσκο με τη βοήθεια για τη Γάζα προκάλεσε για άλλη μια φορά ένα παγκόσμιο «κύμα» καταδίκης της νέας βαρβαρότητας, αλλά και δημιούργησε νέα δυναμική σε εξελίξεις στην περιοχή μας, που συνδέονται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Ταυτόχρονα ανέδειξε το ερώτημα της στάσης που θα πρέπει να κρατήσει σ' αυτές τις συνθήκες το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Αξιοσημείωτο των εξελίξεων είναι η αντιπαράθεση που οξύνεται ανάμεσα στους δύο «παραδοσιακούς» συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή μας, την Τουρκία και το Ισραήλ, που μέχρι πρόσφατα έκαναν λόγο για «στρατηγική συνεργασία» ανάμεσά τους. Μια ακόμη ένδειξη τού πως έρχονται και παρέρχονται οι προσωρινές συμμαχίες ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού.

Ωστόσο, έχει αξία να εξετάσουμε το πώς η Τουρκία, μια χώρα που κατέχει μεγάλο μέρος μιας άλλης ανεξάρτητης χώρας (της Κύπρου), καταπατώντας όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΣΑ του ΟΗΕ, εμφανίζεται σήμερα ως «τιμητής» κι «υπερασπιστής» του διεθνούς δικαίου, κατηγορώντας το Ισραήλ ότι το παραβιάζει.

Είναι γεγονός πως το «νεο-οθωμανικό δόγμα» της εξωτερικής πολιτικής της σημερινής Τουρκίας έχει διευρύνει τους «ορίζοντες» της αστικής τάξης της Τουρκίας, που επιδιώκει να διεισδύσει και να επηρεάσει τις εξελίξεις σε περιοχές όπως η Κασπία και ο Καύκασος, η Μέση Ανατολή και η Ανατολική Μεσόγειος, το Αιγαίο και τα Βαλκάνια. Η εξέλιξη αυτή γίνεται σε περίοδο όπου και άλλες δυνάμεις (όπως ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία) ενεργά επεμβαίνουν σε διάφορες εξελίξεις, που έχουν σχέση με την περιοχή, αμφισβητώντας τον ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ.

Η αστική τάξη της Τουρκίας ενεργά προσπαθεί από τη μια να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις κι από την άλλη να φανεί «χρήσιμη» στην εφαρμογή διάφορων σχεδίων τους, από τα οποία επιδιώκει να επωφεληθεί. Ταυτόχρονα, βέβαια, επιδιώκει και να αποτρέψει σχέδια κι εξελίξεις, που μπορεί να βλάψουν τα συμφέροντά της.

Κάτω από αυτό το «πρίσμα» θα πρέπει να δούμε τις εξελίξεις, γνωρίζοντας πως εδώ και καιρό η κυβέρνηση της Τουρκίας επιδιώκει να παίξει το ρόλο του «διαμεσολαβητή» ανάμεσα στις ΗΠΑ και στον αραβικό κόσμο, χρησιμοποιώντας το διπλό «χαρτί» που λέγεται «κοσμικό Ισλάμ», δηλαδή της κοινής θρησκευτικής πίστης με τους αραβικούς λαούς από τη μια και τα λεγόμενα «στάνταρτ» του αστικού (κοσμικού) πολιτικού παιχνιδιού από την άλλη.

Η επιδίωξη αυτή της Τουρκίας δεν έχει να κάνει με κάποιες «αγνές» προθέσεις, αλλά με την προσπάθεια της αστικής τάξης αυτής της χώρας να αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο τη θέση της αστικής τάξης, τόσο στις αγορές της περιοχής, όσο και συνολικότερα, ως χώρας - μέλους των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών του κόσμου.

Οχι τυχαία μέχρι πριν τα γεγονότα η Τουρκία προσπαθούσε να ισορροπήσει, από τη μια εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» της στους Παλαιστινίους κι από την άλλη αναπτύσσοντας τη συνεργασία με το Ισραήλ, όπως π.χ. με τον προγραμματισμό τριπλών στρατιωτικών ασκήσεων μαζί του. Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια φαίνεται να διαταράσσεται, εξαιτίας της σφοδρότητας με την οποία συγκρούονται τα συμφέροντα των δύο περιφερειακών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Τα τελευταία γνωστά γεγονότα που προηγήθηκαν της σφαγής, έχουν ως εξής:

Α) Ενώ το Ισραήλ απειλεί ακόμη και με μονομερή χτυπήματα το Ιράν, σε περίπτωση που δεν υποκύψει στις απαιτήσεις των κυρίαρχων πυρηνικών δυνάμεων σχετικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα, η Τουρκία σε συνεργασία με τη Βραζιλία και το Ιράν προτείνουν «φόρμουλα» διευθέτησης του ζητήματος, που αποτέλεσε έκπληξη, όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τις ΗΠΑ, Ρωσία και Γαλλία, που έχουν διαφορετικές βλέψεις για το ζήτημα.

Κι όχι μόνον αυτό, αλλά η Τουρκία, μαζί με τη Βραζιλία, στο περιθώριο του 3ου Διεθνούς Φόρουμ των Πολιτισμών (από το Ρίο ντε Τζανέϊρο), έθεσαν ζήτημα σχετικά με το πυρηνικό οπλοστάσιο που εικάζεται ότι έχει το Ισραήλ, το οποίο χρόνια τώρα αρνείται να δώσει εξηγήσεις για το ζήτημα.

Εννοείται πως και οι δύο αυτές ενέργειες δεν άρεσαν καθόλου στο Ισραήλ.

Β) Από την άλλη η παράδοση από το στρατό των ΗΠΑ των φυλακίων ασφαλείας στην «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης στις ιρακινές κατοχικές δυνάμεις ασφαλείας και η ανακοίνωση πως οι ΗΠΑ προτίθενται να αποσύρουν 40.000 άνδρες από το Ιράκ μέχρι την 1η Σεπτέμβρη, δημιουργεί στην αστική τάξη της Τουρκίας ανησυχίες σχετικά με πιθανές εξελίξεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Εξελίξεις, που προκαλούν έντονο προβληματισμό στην αστική τάξη της Τουρκίας και την «σπρώχνουν» να κινητοποιηθεί για να τις αποτρέψει και ισχυροποιήσει τη θέση της στην περιοχή. Διάφορες πηγές αναφέρουν πως τουλάχιστον ένα μέρος των Κούρδων του Ιράκ διατηρεί στενότατες σχέσεις με το Ισραήλ και τις υπηρεσίες του.

Εκτός αυτού, το πρωί της 31ης Μάη ανακοινώθηκε ο θάνατος 6 Τούρκων στρατιωτών και η ύπαρξη 7 τραυματιών σε τουρκική ναυτική βάση στην περιοχή της Αλεξανδρέττας, μετά από φερόμενη πυραυλική επίθεση του κουρδικού ΡΚΚ. Ομως μέχρι τώρα, το ΡΚΚ δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης, ενώ δυναμώνουν στην Τουρκία οι φήμες για εμπλοκή (άμεση ή έμμεση) του Ισραήλ σ' αυτήν την επίθεση. Ετσι, για παράδειγμα, στα νέα στοιχεία της επίθεσης σημειώνεται πως αυτή έγινε για πρώτη φορά στη Μεσόγειο (κι όχι στη Νοτιοανατολική Τουρκία), ενώ επίσης για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε ρουκέτα, ενώ επίσης για πρώτη φορά δέχτηκε πλήγμα το τούρκικο ναυτικό.

Επρόκειτο πράγματι για ένα χτύπημα «κάτω από τη ζώνη», που εξαπέλυσε το Ισραήλ; Αυτό σίγουρα είναι νωρίς κανείς να το βεβαιώσει, ωστόσο, φαίνεται πως τα γεγονότα έχουν να κάνουν και με τις επικείμενες εξελίξεις στο Κουρδικό.

Παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω, είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή. Μετά και την απώλεια αρκετών Τούρκων ακτιβιστών, που επέβαιναν στο στολίσκο με την ανθρωπιστική βοήθεια, αυτή η αντιπαράθεση περνά σε νέα φάση.

Παρ' όλα αυτά γίνεται φανερό πως η ουσία της αντιπαράθεσης δεν αφορά το δίκιο του παλαιστινιακού λαού, ή το δίκιο των άλλων λαών της Μέσης Ανατολής. Από την άποψη αυτή μόνον ως άστοχες και επιζήμιες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δηλώσεις δυνάμεων της παλαιστινιακής αντίστασης που χαιρέτιζαν και καλωσόριζαν το «νέο ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή». Κι αυτό γιατί όπως λέει κι ο λαός μας: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του», κι αυτό ισχύει και για την τουρκική αστική τάξη.

Η ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν και παρακολουθεί τις εξελίξεις στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, δε δίστασε καθόλου να πραγματοποιήσει τα αεροπορικά γυμνάσια με το Ισραήλ, που καυτηρίασε αμέσως το ΚΚΕ, με Ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή. Μόνο μετά την αιματηρή και βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ η κυβέρνηση ανέστειλε μόλις μια φάση των κοινών γυμνασίων.

Εννοείται πως η πολιτική αυτή, που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, όπως κι η προηγούμενη της ΝΔ, χωρίς άλλο, αποτελεί στήριγμα για τη συνέχιση της επιθετικότητας του Ισραήλ. Ακολουθείται συνειδητά από τις ελληνικές κυβερνήσεις, που επιμένουν στην παραπέρα εμπλοκή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που έχουν ως βασικό στήριγμά τους τον «χωροφύλακα» Ισραήλ.

Στα πλαίσια αυτά η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον αστικό Τύπο, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να «καταπιεί» την απαίτηση του Τελ Αβίβ να μην αναπτυχθεί σημαντική δράση ανατολικότερα από τον 25ο μεσημβρινό, ώστε να μη δυσαρεστηθεί η... Τουρκία! Τελικά και με αφορμή αυτά τα ελληνο-ισραηλινά γυμνάσια, στην πράξη αποδεικνύεται πως η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου έχει οδηγήσει στη νομιμοποίηση των «ζωτικών συμφερόντων» στο Αιγαίο, που η ελληνική αστική τάξη έχει αναγνωρίσει με τη συμφωνία της Μαδρίτης (1997) στην τουρκική αστική τάξη, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα της γενικότερης στάσης που έχει διαμορφώσει η ΕΕ απέναντι στο Ισραήλ. Είναι η πολιτική που τυπικά εκφράζεται με τις ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο θύμα (το λαό της Παλαιστίνης, που τραβάει τα πάνδεινα από την ισραηλινή βαρβαρότητα) και το θύτη (το Ισραήλ). Στην πράξη αυτή η πολιτική του «Πόντιου Πιλάτου» οδηγεί στη «σταύρωση» τον παλαιστινιακό λαό και στη δικαίωση της γραμμής του Ισραήλ. Να θυμίσουμε μονάχα πως πέρσι, όταν το Ισραήλ μακέλευε το λαό της Γάζας, η ΕΕ αναβάθμισε τις εμπορικές της σχέσεις με το Ισραήλ!

Να, γιατί οι εκκλήσεις που είδαμε να απευθύνει το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) προς την ΕΕ «να καλέσει άμεσα σε τερματισμό κάθε πράξης βίας» δεν είναι τίποτα άλλο παρά «στάχτη στα μάτια» των λαών της Ευρώπης. Να σημειωθεί πως ανάλογη ήταν και η ουσία της δήλωσης των Ελλήνων ευρωβουλευτών όλων των ελληνικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι), πλην των «Λακεδαιμονίων», του ΚΚΕ, που αποκάλυψε το ρόλο της ΕΕ. Ολοι τους παίζουν με τη νοημοσύνη του λαού όταν ζητούν από την ΕΕ του κεφαλαίου, της καταστολής των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της στρατιωτικοποίησης και της στενότατης συνεργασίας με το ΝΑΤΟ, να βάλει την λευκή «προβιά» της κι ως άλλος ...«λύκος να φυλάξει τα πρόβατα»!

Οπως σημείωσε το ΚΚΕ στην έκτακτη συνάντηση των ΚΚ για Παλαιστινιακό, που έγινε στη Συρία τον περασμένο Σεπτέμβρη: «Οι κομμουνιστές, αλλά και συνολικότερα το λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψουν απόψεις που θεωρούν πως η λεγόμενη "πολυπολικότητα", ο λεγόμενος "εκσυγχρονισμός" και η "νέα αρχιτεκτονική" των διεθνών σχέσεων μπορούν να επιβάλουν δίκαιες λύσεις υπέρ των αγωνιζόμενων λαών, χωρίς να κλονιστεί το βάρβαρο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ο αγώνας του λαού της Παλαιστίνης και των λαών της περιοχής πρέπει να παίρνει υπόψη του τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ωστόσο η ζωή έχει αποδείξει ότι η ιμπεριαλιστική ΕΕ ή η καπιταλιστική Ρωσία, ή η Γαλλία και η Γερμανία δεν μπορούν να αποτελέσουν στήριγμα του αγώνα τους, κόντρα στα σχέδια των ΗΠΑ. Η ταξική "αρπακτική" φύση αυτών των δυνάμεων είναι ίδια με αυτή των ΗΠΑ και δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν η ΕΣΣΔ».

Το ίδιο κενές ουσίας και παραπλανητικές είναι οι εκκλήσεις προς τον ΟΗΕ, τους λεγόμενους διεθνείς θεσμούς να κινητοποιηθούν, να εφαρμόσουν τις αρχές και το διεθνές δίκαιο, που επίσης ακούσαμε βασικά από το ΚΕΑ, αλλά, δυστυχώς, και κάποια κομμουνιστικά κόμματα, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την ποιότητα των αλλαγών στο διεθνές περιβάλλον που έφερε η ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στην Κεντρική κι Ανατολική Ευρώπη.

Ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών το Διεθνές Δίκαιο, που είχε διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα του διεθνούς συσχετισμού δύναμης, που έφερε η Αντιφασιστική Νίκη στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και η ισχύς του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, με επικεφαλής το πρώτο εργατικό κράτος, την ΕΣΣΔ, έχει ανατραπεί! Αυτό μαρτυρούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κι επεμβάσεις των τελευταίων 2 δεκαετιών, που έχουν συχνά τη σφραγίδα της νομιμοποίησης των «διεθνών θεσμών», όπως του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ.

Αντίθετα, άλλες παλαιότερες αποφάσεις του ΣΑ, που είχαν παρθεί κάτω από θετικότερους συσχετισμούς, επί ΕΣΣΔ, για το Παλαιστινιακό, το Κυπριακό κ.ά. παραμένουν στα χαρτιά!

Οσο καλές προθέσεις κι αν υπάρχουν γύρω από δράσεις που χαρακτηρίζονται ως «ακτιβισμός», αυτές είναι πίσω από τις ανάγκες της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Αυτού του είδους η δράση, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, εμπλέκει λαϊκές δυνάμεις σε ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, «εμπορικούς πολέμους» και «θερμές» συγκρούσεις, που αξιοποιούνται από διάφορες αστικές δυνάμεις.

Αυτό δείχνει και η στήριξη και προσπάθεια αξιοποίησης της νηοπομπής αλληλεγγύης από το τουρκικό κράτος, που στην ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ μοιάζει να επεδίωξε να επιλύσει κι άλλα ζητήματα, όπως π.χ. το «άνοιγμα» των λιμανιών της κατεχόμενης Κύπρου, προσδοκώντας σε μια «αντανακλαστική αντίδραση» του Ισραήλ, με το άνοιγμα της γραμμής Χάιφας - Αμμοχώστου, σε περίπτωση που η κυπριακή κυβέρνηση επέτρεπε τον απόπλου του στολίσκου από κυπριακά λιμάνια.

Εκτός αυτού, το ζήτημα του μποϊκοτάζ των προϊόντων του Ισραήλ, το οποίο επίσης επαναφέρουν ορισμένες «αριστερές δυνάμεις», στην πράξη αθωώνει τις αστικές κυβερνήσεις (που θα εξακολουθούν να υπογράφουν πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές συνεργασίες με το Ισραήλ), ρίχνοντας το «μπαλάκι» στους καταναλωτές κι επί της ουσίας αποπροσανατολίζοντας το λαϊκό κίνημα.

Πώς μπορούμε να σταματήσουμε την ισραηλινή βαρβαρότητα, όπως και κάθε είδους βαρβαρότητα; Το ΚΚΕ έχει απαντήσει στο ζήτημα αυτό. Στην έκτακτη συνάντηση των ΚΚ στη Δαμασκό τόνισε μεταξύ άλλων:

Η απάντησή μας βρίσκεται στην ενίσχυση της καθημερινής αντιιμπεριαλιστικής, ταξικής πάλης κατά του συνόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών, κατά των δυνάμεων του κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο, κατά του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, που δηλητηριάζουν συνειδήσεις και οδηγούν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο συμβιβασμό και την υποταγή.

Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μπορεί να εμποδιστεί μόνον όταν θα ενισχυθούν οι δεσμοί των κομμουνιστών με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, μόνο με την οικοδόμηση γερών κομμουνιστικών κομμάτων, γερών, μαζικών, ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Ταυτόχρονα η οργάνωση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, ενώ η πάλη ενάντια στην εθνική, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική εξάρτηση δεν μπορεί να αποσπάται από την πάλη για την επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.

Στην εποχή μας, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, η πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης, η πάλη για τη σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν ζήτημα του απώτερου μέλλοντος. Αντικειμενικά συνδέεται με την καθημερινή δράση για τα προβλήματα των εργαζομένων, για την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα.

Αυτή η γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης και πάλης μπορεί να διαμορφώσει θετικό έδαφος για την πολιτική των συμμαχιών των κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν καθήκον να υπερασπίζονται την οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια και να αποτρέπουν τη στοίχιση πίσω από τμήματα της αστικής τάξης, η οποία έχει μόνιμο στόχο την ενσωμάτωση και τον αφοπλισμό του επαναστατικού κινήματος.

Συμπερασματικά, αυτός ο αγώνας μπορεί να προβάλει τη μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση κατά του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την «ευρύτερη και Νέα Μέση Ανατολή», με την επιδίωξη να αποκτά την ευρύτερη διεθνή στήριξη από κόμματα, κινήματα και οργανώσεις που παλεύουν κατά της πολιτικής και των θέσεων του Ισραήλ, γενικότερα κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών, κατά των απειλών και των επεμβάσεων. Μόνο η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών αποτελεί σήμερα το «αντίπαλο δέος» στα σχέδια των ιμπεριαλιστών!