Με το νόμο του κράτους πλέον, λύνονται τα χέρια των αστυνομικών να κάνουν χρήση και κατάχρηση των όπλων, όταν αυτοί αποφασίζουν, και μάλιστα όχι μόνο κατά εγκληματιών, αλλά και σε βάρος διαδηλωτών! Την περασμένη Πέμπτη, η κυβερνητική πλειοψηφία ενέκρινε το σχετικό νομοσχέδιο για την οπλοφορία και την οπλοχρησία των αστυνομικών. Οι διατάξεις του νόμου, σε γενικές γραμμές, είναι διατυπωμένες με το σχήμα «απαγορεύεται, εκτός αν...», αφήνοντας έτσι ανοιχτό το δρόμο για κάθε αυθαιρεσία.

Πρόκειται για ένα νόμο, που - όπως τόνισε μιλώντας στη Βουλή ο εισηγητής του ΚΚΕ Αντ. Σκυλλάκος - άπτεται των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων του πολίτη και έρχεται ως συνέχεια ανάλογων νόμων που έχουν ψηφιστεί για τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στα λαϊκά κινήματα, με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Ενδεικτικό της φιλοσοφίας του νόμου είναι το γεγονός ότι «στο παραπέντε» η κυβέρνηση απέσυρε από το νομοσχέδιο την πολυδιαφημισμένη διάταξη, που απέκλειε τη δικαιολογία της ταραχής στη χρήση πυροβόλου όπλου. Η διάταξη αυτή προέβλεπε πως για αστυνομικό που κάνει χρήση πυροβόλου όπλου από ταραχή, όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, δεν μπορεί να εφαρμόζεται το άρθρο 23 του Ποινικού Κώδικα (προβλέπει ότι μένει ατιμώρητος όποιος υπερβαίνει τα όρια της άμυνας, εξαιτίας του φόβου ή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση). Επίσης, το ελάχιστο όριο προβλεπόμενης ποινής φυλάκισης για τον αστυνομικό, που εκτελεί παράνομα πυροβολισμό ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης, κατέβηκε από τον ένα χρόνο σε έξι μήνες.

Ομως, έτσι κι αλλιώς, η «φιλοσοφία» του νόμου εντάσσεται στα πλαίσια της κατεστημένης αντίληψης πως για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας απαιτούνται μέτρα αστυνομικού χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή, η πολιτική της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα κοινωνικά αίτια που τη γεννούν, αλλά με τα μέτρα που παίρνει τρέφει και άλλο αυτό το κοινωνικό φαινόμενο.

Μέχρι τώρα, η ατιμωρησία αστυνομικών που σκότωναν επιτυγχανόταν με τη συνήθη δικαιολογία για «τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου». Τώρα, με επιδέξιο τρόπο, ο νόμος βαπτίζει ως «κοινωνικό αίτημα» το θέμα της ευχερέστερης χρήσης των όπλων από τους αστυνομικούς, καθώς και το ζήτημα της άρτιας και διαρκούς εκπαίδευσής τους στη χρήση τους. Ομως, η χρήση οδηγεί στην κατάχρηση, όταν η εκπαίδευση γίνεται στα πλαίσια στρατιωτικοποιημένων υπηρεσιών, όπως είναι τα Σώματα Ασφαλείας και μάλιστα στο περιβάλλον μιας πολιτικής έντασης της αστυνομοκρατίας και του αυταρχισμού, που επιβάλλεται με ταχείς ρυθμούς.

Ο νόμος επιτρέπει τη χρήση πυροβόλου όπλου για την προστασία εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας από εισβολή ενόπλου, όταν στο νόμο για τα όπλα συμπεριλαμβάνονται και τα ρόπαλα, όπως μπορούν να «χαρακτηριστούν», ακόμα και ξύλα ή τα κοντάρια που έχουν τα πανό που κρατούν διαδηλωτές. Αν ο επικεφαλής αστυνομικής δύναμης ερμηνεύσει μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου κατά τη διάρκεια κινητοποίησης ως ...εισβολή, τότε τι θα μπορούσε να συμβεί;

Επίσης, επιτρέπονται οι εκφοβιστικοί πυροβολισμοί εναντίον ενόπλου πλήθους, αλλά απαγορεύονται οι πυροβολισμοί ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης, εφόσον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγούν άοπλοι. «Πλήθος», όμως, στην αστυνομική ορολογία, μπορεί να είναι μια ομάδα διαδηλωτών με πανό και σημαίες. Η κυβέρνηση δεν εξαίρεσε ρητά τη χρήση πυροβόλων όπλων στις κοινωνικές και πολιτικές συναθροίσεις. Παράλληλα, επιτρέπεται ο πυροβολισμός ακινητοποίησης για την αποτροπή αφοπλισμού αστυνομικού κατά την υπηρεσία του. Τι θα συμβεί, όμως, με τους ασφαλίτες που εισχωρούν μέσα σε διαδηλώσεις, ή ακόμη και σε κλειστούς χώρους όπου συνεδριάζουν συνδικαλιστές και γίνονται αντιληπτοί; Τέτοια περιστατικά δεν είναι λίγα τα τελευταία χρόνια.

Η αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως ...όχλου, από τις δυνάμεις καταστολής, φάνηκε από τις απαγορεύσεις των συλλαλητηρίων σε σημαντικό τμήμα της Αθήνας κατά το τριήμερο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, τα αστυνομοκρατικά μέτρα, τον έλεγχο ως ύποπτων εκατοντάδων πολιτών σε πολλά σημεία του κέντρου της πρωτεύουσας, τις κόκκινες ζώνες κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στη Χαλκιδική κλπ. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, γεύτηκαν την ωμή αστυνομική βία οι «αυθαίρετοι» πρόσφυγες του Ασπρόπυργου, που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα υπέρογκα πρόστιμα που καλούνται να πληρώσουν για να μην τους γκρεμίσουν τα σπίτια, οι κάτοικοι του Οίτυλου Λακωνίας που διαμαρτύρονταν για την ιδιωτικοποίηση των Σπηλαίων Διρού, οι κάτοικοι της Ανατολικής και Δυτικής Αττικής για τις χωματερές και οι κάτοικοι της Ηλιούπολης, που δε θέλουν ΚΥΤ της ΔΕΗ μέσα σε σπίτια και σχολεία. Η εύκολη και εκτεταμένη χρήση χημικών αερίων ήταν το όπλο των αστυνομικών δυνάμεων απέναντι στους διαδηλωτές. Ετσι καταπατήθηκε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, που, τυπικά τουλάχιστον, είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα. Μπορεί, όμως, να ασκείται με φόντο τα χημικά όπλα των ΜΑΤ;

Την περασμένη Τρίτη, κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη μονιμοποίηση των συνοροφυλάκων και των ειδικών φρουρών. Ο θεσμός των συνοροφυλάκων δημιουργήθηκε το 1999 για την προστασία των συνόρων και στη συνέχεια έφτασαν μέχρι την ...Ομόνοια. Εκεί, όπως και σε άλλους 24 νομούς της χώρας, κυνηγούν μετανάστες και πρόσφυγες, που κυνηγημένοι από τις χώρες τους ζητούν άσυλο για να σώσουν τις ζωές τους και να βρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την κυβέρνηση οι αλλοδαποί έχουν «παράνομη δράση». Ετσι αναφέρουν τα κείμενα των νόμων που καθιέρωσαν τις «υπηρεσίες φύλαξης συνόρων και δίωξης λαθρομετανάστευσης». Με αυτόν τον τρόπο, αλλά και ως αναλώσιμο φτηνό εργατικό δυναμικό, τους αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια. Στόχος της κυβέρνησης ήταν και είναι να τους ...σκουπίζει από τους δρόμους και να τους απελαύνει από τη χώρα, όταν κρίνει ότι είναι περιττοί.

Το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αυξάνει το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. με το «παράθυρο» προσλήψεων που έχει ανοίξει με το θεσμό των ειδικών φρουρών και των συνοροφυλάκων. Ετσι ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ηδη, η ΕΛ.ΑΣ. διαθέτει 52.000 υπαλλήλους. Αν προστεθούν οι υπάλληλοι της ΕΥΠ, της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού και οι πάνω από 20.000 υπάλληλοι ιδιωτικών εταιριών παροχής προστασίας, η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει περίπου 100.000 άτομα, που ασχολούνται με τον τομέα που αποκαλείται τάξη και ασφάλεια. Αραγε, για να προστατευτεί ο πολίτης από το έγκλημα; `Η για να νιώθει πάνω στο σβέρκο του το χνότο της κρατικής εξουσίας;