Ετσι συμμετείχε με διαφορετικό τρόπο στον εορτασμό της «Ημέρας της Γυναίκας» οργανώνοντας την πρώτη εικαστική συνάντηση με θέμα «Γυναίκες».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από την Ενωση Γυναικών Κρήτης, την Πρωτοβουλία «Γυναίκα και Υγεία» και το Ευρωπαϊκό Λόμπι Γυναικών. Η φετινή, πρώτη χρονιά, είχε σαν σκοπό να συμβάλει στην ποιότητα της δημοτικής εκπαίδευσης των παιδιών του νησιού. Στα εγκαίνια, η πρόεδρος της οργάνωσης Ρένα Κιτσοπανίδου - Μπαρουλάκη διάβασε τις επιστολές των παιδιών του σχολείου, του δασκάλου της Γαύδου, Ιωάννη Σαλαβασίδη, και είπε πως τα επόμενα χρόνια η «Ενωση» φιλοδοξεί να αναδείξει ως θεσμό τη «Συνάντηση με τις γυναίκες» στο χώρο της Τέχνης εμπλουτίζοντάς τον με πολλαπλά δρώμενα. Καθιερώνεται επίσης ο θεσμός απονομής βραβείων στα παιδιά του Σχολείου της Γαύδου, για την καλύτερη σχολική επίδοση, για την επίδοση στις τέχνες, για τη συμβολή στη διατήρηση και διάδοση του πολιτισμού της Γαύδου κ.ά.

Ομως και ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πεύκης είχε φέτος μια θαυμάσια πρωτοβουλία. Εδωσε στα παιδιά της Πεύκης, που φοιτούν στα Δημοτικά σχολεία τη δυνατότητα να εκφράσουν ό,τι νιώθουν για τη γυναίκα και να προβληματιστούν για το ρόλο της με δικά τους κείμενα, ποιήματα, αλλά και ζωγραφίζοντας με μαρκαδόρους, ξυλομπογιές, χαρτόνια και μολύβια. Στην έκθεση, που έγινε στο Δημαρχιακό Μέγαρο, τιμήθηκαν ακόμα οι αγώνες της Ελληνίδας στο πρόσωπο της αγωνίστριας Ναυσικάς Φλέγγα - Παπαδάκη που είναι από τους πρώτους κατοίκους της Πεύκης (πρώην Μαγκουφάνας).

Μέσα από τις ζωγραφιές των παιδιών η γυναίκα παρουσιάζεται σαν... νεραϊδούλα, σαν έγκυος γυναίκα, σαν γυναίκα που συνεχώς... τρέχει. Είναι «μια αγκαλιά γεμάτη καλοσύνη και χαρά». Η γυναίκα είναι «μητέρα, σύντροφος, Αγία, πρόσωπο ένα, εικόνες μυριάδες στην Ιστορία». Ακόμα, «γυναίκα είναι η μάνα, γυναίκα η φίλη, γυναίκα είναι η ζωή, γυναίκα και η φύση». «Τα παιδιά μας δίνουν το δικό τους μήνυμα και μας υπόσχονται ένα αύριο που θα είναι γεμάτο χρώμα», είπε η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Πεύκης, Μπέλα Μηλοπούλου. Η οποία, ύστερα από το χαιρετισμό του δημάρχου, κ. Θεοδωρακόπουλου, απευθύνθηκε στο ακροατήριο (από γυναίκες, παιδιά, αλλά και αρκετούς άντρες) για να τους πει μια ιστορία - την ιστορία της τιμώμενης Ναυσικάς Φλέγγα, για την αγωνιστική της προσφορά. Αναφέρθηκε στην ιστορία των συσσιτίων και την ίδρυση των πρώτων παιδικών σταθμών που δημιούργησε το ΕΑΜ στην Ευρυτανία (αρχικά στο Μικρό Χωριό και στο Καρπενήσι) όπου πρωτοστάτησε η Ναυσικά. Ο «Σύλλογος Προστασίας Παιδιού της Ρούμελης» έσωσε 13.000 παιδιά από την πείνα και τα έφερε σε επαφή με τον πολιτισμό. Η ίδια η Ναυσικά Φλέγγα - Παπαδάκη έκανε συχνά τέσσερα μερόνυχτα πορεία για να φέρει εφόδια στα παιδιά...

«Πολύπλευρη προσωπικότητα, με αξιοπρέπεια, σεμνότητα, αγωνιστική αντοχή, ανιδιοτέλεια, διάθεση να είναι χρήσιμη, κοινωνική ευαισθησία αλλά και καρτερικότητα» χαρακτήρισαν οι επόμενοι ομιλητές την τιμώμενη, αλλά κυρίως «παρούσα πάντα στους αγώνες του λαού», από την Αντίσταση μέχρι την εποχή της χούντας, όπου μετείχε σε οργάνωση γυναικών που φρόντιζε για τους φυλακισμένους και εξόριστους. Η ίδια πέρασε διωγμούς, φυλακίστηκε, κινδύνεψε, αλλά στάθηκε πάντα με ψηλά το κεφάλι μπροστά σε όλα τα δεινά. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η ομιλία του πρώην πρύτανη και ομότιμου καθηγητή της Γεωπονικής, Σπύρου Κυρίτση. Ηταν ο ίδιος, ένα από τα παιδιά που σώθηκαν από τα συσσίτια του Μικρού Χωριού και αναφέρθηκε - ανάμεσα στα άλλα - στον πολιτισμό που ανέπτυξε η νεολαία του Μικρού Χωριού, «έναν πολιτισμό χωρίς προηγούμενο» την εποχή της Αντίστασης. Αναφέρθηκε ακόμα στα πρώτα αντιστασιακά τραγούδια που ακούστηκαν στην περιοχή και στους στίχους που έγραψε η Ναυσικά για τη Μάχη του Μικρού Χωριού. Και κάτι ακόμα, που δεν πρέπει, τόνισε, να ξεχαστεί και είναι ελάχιστα γνωστό: Η προσφορά της Οργάνωσης Γυναικών Καρπενησίου που περιέθαλπαν τους τραυματίες σε εποχές που γίνονταν συνεχώς μάχες με Ιταλούς και Γερμανούς με δεκάδες πληγωμένους. Και εκεί πρωτοστατούσε η Ναυσικά, που διακρίθηκε μεταπολεμικά για την προσφορά της - στους γονείς, το σύζυγο, τα αδέλφια, την κόρη, τον εγγονό αλλά και στην τοπική κοινωνία της Πεύκης. Ηταν από τους πρώτους που ήρθαν το 1950 στη «Μαγκουφάνα» τότε, με το σύντροφό της, τον Βαγγέλη Παπαδάκη (καπετάν Λευτεριά). Η Ναυσικά έδωσε μάχες μαζί με τους συμπολίτες της και τις γυναίκες της Πεύκης για τα σχολεία, για να σωθεί το δάσος Κάσδαγλη, για να σωθεί η Πεύκη από τη Λεωφόρο Κύμης. Η ίδια, μετά την ομιλία του Γιώργου Ιωαννίδη, παίρνοντας το λόγο προέτρεψε τις γυναίκες να δραστηριοποιηθούν για τα κοινά σε συλλόγους είτε γυναικείους, είτε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, είτε πολιτιστικούς και διατύπωσε ακόμα την ευχή να επανδρωθεί το Γυμνάσιο με παιδοψυχολόγο, τόσο απαραίτητο για τους εφήβους σήμερα, που και οι δυο γονείς εργάζονται και χρειάζονται βοήθεια...

Ηταν, αλήθεια, μια ωραία πρωτοβουλία να 'ρθει η νέα γενιά σε επαφή με τους αγώνες των γυναικών, όχι μόνο τους πρόσφατους, αλλά κι αυτούς της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης.

Αυτές οι γυναίκες έδωσαν όλη την ικμάδα τους για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, σε μια πατρίδα με το λαό κυρίαρχο στον τόπο του. Αυτές οι σκέψεις έρχονταν στο νου και πριν από λίγο καιρό, όταν μια άλλη αγωνίστρια, η Νίκη Καστάνη, έφευγε από τη ζωή κρατώντας το «Ριζοσπάστη» στο χέρι. Βαρύς ο φόρος αίματος που πλήρωσε η οικογένειά της στον Εμφύλιο: Ο πατέρας δολοφονημένος, η μητέρα που ονομάστηκε και «Μάνα του Αντάρτη» επίσης δολοφονημένη, τρία από τα αδέλφια της σκοτωμένα. Η ίδια από 14 χρόνων στον αγώνα, στον Πάρνωνα και στον Ταΰγετο. Και μετά, στις φυλακές της Τρίπολης. Εκεί, η Νίκη, όπως ανέφερε ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Πολιτιστικού Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, Παράρτημα Περιστερίου, Θόδωρος Αυγέρος, έσωσε το λεύκωμα των μελλοθανάτων γυναικών κρατουμένων της Τρίπολης. Στον τελευταίο αποχαιρετισμό και οι συντρόφισσές της μαχήτριες του ΔΣΕ...

«Ορθοστατούσες και ορθοβαδίζουσες», φάροι τιμής για τις γενιές που έρχονται, οι γυναίκες αυτές... Κάποιες γενναίες της Πελοποννήσου ζωντανεύει στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη «Σύγχρονη Εποχή», ο Γιώργης Μαντάς με τίτλο «Ο,τι θυμήθηκα από τη συμμετοχή μου στους αγώνες της γενιάς μου 1942-2004». Μέσα από τη χυμώδη αφήγησή του «ζωντανεύουν» λεβέντισσες, όπως η Πίτσα Παπαμιχαήλ, η Σοφία Ματζουράνη, η Καίτη Κόλλια, η Ολγα Πρεκεζέ, η Αργυρώ Σταυροπούλου, η Πηνελόπη Λεβεντάκη, η Ασπασία Δασκαλοπούλου και τόσες άλλες «που έφυγαν» νωρίς στην αυγή της ζωής τους...

Πότε θα γνωρίσουν οι νεότεροι την προσφορά τους; Πότε θα γνωρίσουν την πραγματική Ιστορία του τόπου μας;