Η εθνική ηρωίδα των Γάλλων, η Ιωάννα, ανήκε σε εύπορη αγροτική οικογένεια που ήταν εγκαταστημένη, κατά τη διάρκεια του Εκατονταετή Πολέμου, στο χωριό Ντορεμί, στα όρια Καμπανίας και Λωραίνης, στην Κεντροανατολική Γαλλία.

Από το 1425, άρχισε να "ακούει φωνές" αγίων που την καλούσαν να εκδιώξει τους Αγγλους από τη Γαλλία και να στέψει βασιλιά το δελφίνο Κάρολο, πράγμα που έγινε. Σύντομα κατόρθωσε να συναντηθεί με το διάδοχο. Μετά από εξέταση που της έκανε ομάδα θεολόγων, που θέλησαν να εξακριβώσουν την πίστη της, καθώς και την παρθενία της... πήρε την άδεια να εξοπλιστεί και να αναλάβει στρατιωτική δράση. Στα τέλη του Απρίλη, εισέβαλε στην Ορλεάνη, ενισχύοντας με πολεμοφόδια την άμυνα της πόλης και λύνοντας την πολιορκία της. Η Ιωάννα συνέχισε και μετά τις μεγάλες της στρατιωτικές επιτυχείς δραστηριότητές της κατά των Αγγλων και του Δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου του Καλού, που κατείχε τη γαλλική πρωτεύουσα. Στην Κομπιένη, όμως, απέτυχε, το τυχερό άστρο της έσβησε και αιχμαλωτίστηκε. Κατηγορήθηκε για αλαζονεία, ακολασία, εγωισμό και, αφού βασανίστηκε για να ομολογήσει τα εγκλήματα που δεν είχε διαπράξει, την ανακήρυξαν αιρετική και την έκαψαν στην πυρά στις 31 Μάη του 1431. Οι σύγχρονες Ιωάννες, ευτυχώς γι' αυτές, δεν είναι άγιες, δεν πέφτουν στην πυρά, δεν "ακούν" φωνές, υπακούουν, μονάχα, στις επιταγές της εποχής. Την Πέμπτη στις 00.30 από την ΕΤ-2 θα προβληθεί η ταινία του Ζακ Ριβέτ "Η Ιωάννα της Λωραίνης" με τη Σαντρίν Μπονέρ και τον Ζαν Λουί Ρισάρ.

Η Ιωάννα, δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί τους ποιητές, τους λογοτέχνες, τους ζωγράφους, αλλά και τους κινηματογραφιστές, που δε σταμάτησαν να φλερτάρουν με τη δύναμη της θρυλικής γυναικείας αυτής μορφής. Ο Πρέμινγκερ, ο Ροσελίνι ο Μπρεσόν, ο Ντράγιερ "ερωτεύτηκαν" την αμφιλεγόμενη και λαμπερή Ιωάννα, ασχολήθηκαν μαζί της, τη "χτένισαν", την "έβαψαν", την "έντυσαν" με τα ενδύματα της δικής τους φαντασίας, δίνοντάς της τελικά τη μορφή που εκείνοι είχαν στο νου τους. Εν ολίγοις, δημιούργησαν τη δική τους Ιωάννα. Τελευταία, ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζακ Ριβέτ και η νέα ηθοποιός Σαντρίν Μπονέρ συνεργάστηκαν και το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν να δοθεί μια άλλη διάσταση πιο ανθρώπινη και περισσότερο αληθινή στη συγκλονιστική ιστορία της νεαρής γυναίκας, που οδήγησε τους Γάλλους στη νίκη, για να οδηγηθεί η ίδια στην πυρά! Η Ζαν ντ' Αρκ δεν ήταν τόσο μια αγία, όσο μια γυναίκα που μένει ακλόνητη στις ιδέες της, μια γυναίκα με δυνατή πίστη. Η "Ιωάννα της Λωραίνης", ταινία σε δυο εποχές ("Οι Μάχες" και οι "Φυλακές"), απελευθερώνει την εικόνα που είχε σχηματιστεί από τις προκαταλήψεις, πολιτικές και κινηματογραφικές. Η Σαντρίν Μπονέρ, που διαδέχεται δυο ιερά τέρατα, τη Φαλκονέτι και την Μπέργκμαν, αποφασίζει να πάρει στα χέρια της την ψυχή της ηρωίδας και να την κάνει ανθρώπινη, προσιτή, κοντινή, ελκυστική. Σημερινή και αιώνια. Ο Ζακ Ριβέτ, που θεωρείται από τους συνεργάτες του (Ρενέ, Ρομέρ, Σαμπρόλ, Τριφό, Μαλ) ένας από τους πρωτεργάτες της "νουβέλ βαγκ", του νέου γαλλικού κύματος δηλαδή, χαρακτηρίζεται από μια τρομερή ευαισθησία, τον διακρίνει μια διεισδυτική ψυχολογική ματιά και διαθέτει μια απέραντη τρυφερότητα και ανθρωπιά. Τόσο πολύ, που καταφέρνει να αγγίξει την καρδιά του θεατή και να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή του. Μια ταινία επική, ιστορική και πραγματική, γυρισμένη με ένα εξαιρετικά λιτό, απέριττο και ευφυές κινηματογραφικό ύφος. Τέλος, μια ταινία που με κανένα τρόπο δεν πρέπει να χάσουμε.

Μια ταινία τρόμου ήταν μέχρι σήμερα. Μια συνηθισμένη ιστορία που γέμιζε φρίκη και ανατριχίλα τους θεατές, που τους έκανε να χαίρονται από μαζοχισμό, ενώ το δέρμα τους έμοιαζε με εκείνο της κότας όταν την καψαλίζουν. Η καρδιά τρελαινόταν από τις έκτακτες συστολές, ενώ οι παλμοί της έχαναν τον κανονικό τους ρυθμό. Η ανάσα κοβόταν, οι εφιάλτες θα μας επισκέπτονταν τη νύχτα στο κρεβάτι μας, όμως εμείς εκεί... επιμέναμε να δούμε μια ακόμη τρομακτική ιστορία του απίστευτου και αδίστακτου, του κακού κόμη Δράκουλα. Ομως, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μας δίνει μια άλλη εκδοχή, στην ταινία που θα προβάλλει το MEGA στις 22.50 την ερχόμενη Παρασκευή. "Ο Δράκουλας" του Κόπολα είναι ερωτικός, είναι πιστός, είναι αφοσιωμένος στη μνήμη της πανέμορφης νεκρής γυναίκας του. Είναι ένας άνδρας με τιμή, είναι ένας αθεράπευτα ερωτευμένος χήρος, είναι ένας δυστυχισμένος, ένας διχασμένος, που ακροβατεί συνεχώς, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, το όνειρο και την πραγματικότητα, τον τρόμο και την τρυφερότητα, την κακία και την καλοσύνη, την τιμωρία και τη μετάνοια. Είναι ο άνθρωπος του χτες αλλά και ταυτόχρονα ο άνδρας του σήμερα. Ρομαντικός, πάντως, παραμένει και περιμένει να ξαναζήσει τον έρωτά του με την ίδια γυναίκα, σε άλλο χώρο και σε άλλο χρόνο, όμως με την ίδια ένταση, με την ίδια αγνότητα, με την ίδια δύναμη, ένταση και τρυφερότητα. Ο "Δράκουλας" του Κόπολα είναι συγκινητικός, επικός, αισθησιακός και γύρω του δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γοτθική, αλλά απερίγραπτα ερωτική. Η σκηνή, που ο κόμης μπαίνει στο καράβι για να πάει στην Αγγλία είναι συγκλονιστική. Το πλοίο, που μεταφέρει το παράξενο, ερωτευμένο "βαμπίρ", μαστιγώνει στην κυριολεξία τη θάλασσα, την αγριεύει, τη δαιμονίζει, την καθοδηγεί, τη δαμάζει και τη διατάζει να κάνει πιο γρήγορα. Πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες δεν άντεξαν και λύγισαν από το "βάρος" της επιρροής που είχε πάνω τους ο Δράκουλας, τούτος, όμως, ο κόμης των Καρπαθίων έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν επηρεάζει, δεν τρομάζει, δεν απωθεί. Αντίθετα είναι ο κόμης που είναι σε θέση να παρέξει γοητεία. Και δεν παραλείπει. Πρωταγωνιστούν οι: Γκάρι Ολτμαν, Αντονι Χόπκινς.