Μπορεί ο αντιπρόεδρος του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, Τόμισλαβ Νίκολιτς, να ήταν - έστω και αναποτελεσματικά... - ο θριαμβευτής των γενικών εκλογών της 28ης του Δεκέμβρη στη Σερβία, όμως την «τράπουλα» της μελλοντικής διακυβέρνησης της χώρας τη «μοιράζει» άλλος: Ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος Σερβίας, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, που αν και δεύτερος (μετά το κόμμα των Σέσελι-Νίκολιτς) στις εκλογές, είναι ο αρχηγός της πρώτης - σε κοινοβουλευτική δύναμη - παράταξης εξ εκείνων που συγκρότησαν το συνασπισμό της DOS με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς το φθινόπωρο του 2000...

Ετσι, το οξύμωρο πολιτικό σκηνικό που προέκυψε απ' τις εκλογές της 28ης του Δεκέμβρη «θέλει» τους Ριζοσπάστες των Σέσελι-Νίκολιτς, που αναδείχτηκαν πρώτοι (με 27,3%), να είναι αποκλεισμένοι από ένα ρεαλιστικό ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης! Οχι μόνον επειδή δεν έχουν την αυτοδυναμία στη σερβική Βουλή αλλά επειδή θεωρείται «εκ προοιμίου» (ένεκα των γνωστών ασφυκτικών πιέσεων της Δύσης) σχεδόν απίθανο να κάνουν κυβερνητική συμμαχία με έστω και μία απ' τις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις της «μεταρρύθμισης» (κόμματα των Κοστούνιτσα, Τζίντζιτς-Ζίβκοβιτς, Μίρολιουμπ Λάμπους ως και του φιλομοναρχικού Ντράσκοβιτς)... Αλλωστε, ελάχιστα πράγματα χωρίζουν - επί της ουσίας - το Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα απ' το Δημοκρατικό Κόμμα Σερβίας, καθώς, λ.χ., αμφότερες οι παρατάξεις αντιδρούν σφόδρα στην αντισυνταγματική αποπομπή-παράδοση Σέρβων πρώην ηγετών και αξιωματούχων στα δικαστήρια της Χάγης αλλά και στη διαβόητη περαιτέρω «συνεργασία» με την επικεφαλής γενική εισαγγελέα Κάρλα Ντελ Πόντε...

Ομως, η ρευστότητα που διακρίνει εδώ και καιρό τη σερβική πολιτική σκηνή (το έτερο μέλος της χαλαρής ένωσης, το Μαυροβούνιο, εξακολουθεί - έως σήμερα - να μην έχει κυβέρνηση, Πρόεδρο Δημοκρατίας κλπ.) δεν πρόκειται (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα) να μετουσιωθεί σε μία σταθερή πολιτική κατάσταση. Αρκετοί μάλιστα προεξοφλούν πως η επόμενη σερβική κυβέρνηση θα έχει θητεία βραχείας διάρκειας (γύρω στον ένα χρόνο) με βασικό σκοπό τη σύνταξη νέου Συντάγματος και την τροποποίηση του εκλογικού νόμου για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας... Ουκ ολίγοι, λοιπόν, Σέρβοι πολιτικοί αναλυτές θεωρούν πιθανή τη διεξαγωγή γενικών εκλογών ακόμη και πριν το τέλος του 2004.

Εντούτοις, το με ποιους τελικά θα συμμαχήσει το Δημοκρατικό Κόμμα Σερβίας του Κοστούνιτσα με σκοπό το σχηματισμό κυβέρνησης (αυτοδύναμης ή μη) δεν είναι το κυρίως ζητούμενο, καθώς θεωρητικά τουλάχιστον κάτι τέτοιο έχει γίνει κατά το παρελθόν (βλέπε το «πείραμα» της DOS καίτοι ενίοτε με τις πιέσεις, ενίοτε με τις «ευλογίες» της Δύσης). Ο βασικός σερβικός πολιτικός «γρίφος» είναι εάν η όποια νέα σερβική κυβέρνηση διαθέτει τελικά τα πολιτικά αποθέματα και το νεύρο να αντεπεξέλθει στην κρισιμότητα των πολιτικών-οικονομικών-κοινωνικών καταστάσεων. Καταστάσεων υπό τις οποίες ασφυκτιά ο μέσος Σέρβος πολίτης που αντέδρασε με την ψήφο του στον φιλελεύθερο αυταρχισμό των κυβερνήσεων Τζίντζιτς-Ζίβκοβιτς, στο - άνευ έστω σοβαρού αντιτίμου... - ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στη φτώχεια, στην ανεργία («επισήμως» άνω του 40%) αλλά και στις πληγές που παραμένουν ανεπούλωτες μετά τους πολέμους στη Χερσόνησο του Αίμου και δη μετά τους βάρβαρους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του '99.

Οι συνταγές της παράταξης της «Ομάδας 17+» των «οικονομολόγων» του Μίρολιουμπ Λάμπους, που θεωρείται επί παραδείγματι μία από εκείνες που θα συμμετάσχει στη μελλοντική σερβική κυβέρνηση, ταυτίζονται - σε μείζονα βαθμό - με εκείνες του αμερικανοκινούμενου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Φορέων, δηλαδή, που κηρύσσουν το συνεχές ασφυκτικό σφίξιμο του ζωναριού των μικρομεσαίων στρωμάτων (περικοπές σε δημόσιες δαπάνες, περιορισμένα εισοδήματα, ανατροπή εργασιακών σχέσεων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου κλπ.) με «ψωμοτύρι» την «πανάκεια» της προσέλκυσης των άφαντων (ως επί το πλείστον...) «ξένων επενδύσεων»...

Αλλο μεγάλο κεφάλαιο είναι το Κοσσυφοπέδιο, το οποίο προεκλογικώς αγκάλιασαν όλες σχεδόν οι παρατάξεις (με εξαίρεση τους οικονομολόγους του Λάμπους...) εκφράζοντας την «αποφασιστικότητά» τους να πολεμήσουν ενάντια στη μάλλον προδιαγεγραμμένη πορεία ανεξαρτητοποίησης της επαρχίας-προτεκτοράτου. Κατά τους λαλίστατους Αμερικανούς αξιωματούχους, ο φάκελος τελικής διευθέτησης του καθεστώτος του Κοσσυφοπεδίου θα ανοίξει εντός του 2005, ενώ ένας ακόμη «φάκελος» που αφορά στα γεωπολιτικά συμφέροντα του Βελιγραδίου είναι το επικείμενο δημοψήφισμα που θα κρίνει εάν τελικώς θα παρθεί μέσα στην επόμενη διετία το οριστικό διαζύγιο με το Μαυροβούνιο... Μέσα σ' όλα αυτά το Βελιγράδι καλείται να κάνει νέες υποχωρήσεις και να δώσει νέες «εξετάσεις» όχι μόνο στους εισαγγελείς της Χάγης αλλά και στους αξιωματούχους ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ενωσης, που του τάζουν στο ...μακρινό μέλλον το χαρτί της ένταξης υπό τον όρο κάλυψης «αυστηρών προϋποθέσεων».

Κατά τα φαινόμενα, λοιπόν, ελάχιστοι απ' τους ηγέτες κομμάτων που εκπροσωπούνται στη νέα σερβική Βουλή και έχουν συνειδητοποιήσει τα τεκταινόμενα, θα καθίσουν με άνεση στη μάλλον «ηλεκτρική» καρέκλα του πρωθυπουργού της Σερβίας...