H συγκεκριμένη υπόθεση, όπως και παλαιότερες (π.χ., Κεντέρης - Θάνου - Τζέκος), αλλά και όσα μεγαλεπήβολα σχέδια ακούγονται από πολιτικούς παράγοντες, νυν και πρώην υπουργούς και υφυπουργούς για την καταπολέμηση του ντόπινγκ, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια την αστική υποκρισία. Στην κυριολεξία, εδώ ισχύει το «ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι». Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η θέση του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή, όπως εκφράστηκε την περασμένη Παρασκευή, για «κάθαρση» και «υγιή και καθαρό αθλητισμό», είναι άκρως αποπροσανατολιστική.

Γιατί μπροστά στην πρεμούρα τους να εξηγήσουν και να αντιμετωπίσουν - υποτίθεται - ένα φαινόμενο που είναι δημιούργημά τους, και κυρίως να αποσείσουν τις ευθύνες τους, κρύβουν τη συμβολή τους στις αιτίες της ύπαρξής του. Ολο το αστικό εποικοδόμημα, αστικά ΜΜΕ, αστικά κόμματα, αθλητικοί παράγοντες, κλπ., ξέρουν, γιατί οι ίδιοι το αναπαράγουν, ότι εμπορευματοποιημένος πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Τουλάχιστον ο Τζέκος, το 2004, ήταν ειλικρινής, όταν είπε πως «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Φαίνεται, δε, πως αυτό είναι και το όριο της υποτιθέμενης καταπολέμησης του ντόπινγκ.

Και αυτό θα αναπαράγεται όσους όρκους πίστης και αν δίνουν στον λεγόμενο καθαρό πρωταθλητισμό. Είναι στοιχείο των αξιών τους ο άκρατος ανταγωνισμός μαζί με την προώθηση του εμπορεύματος «πρωταθλητής» γιατί είναι «πολλά τα λεφτά», σίγουρα τα κέρδη αυτής της «πολυκλαδικής βιομηχανίας» παραγωγής του.

Αλλωστε, όσοι πολιτικοί από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν τώρα τον Ιακώβου ή παλιότερα τον Τζέκο, καλά θα κάνουν να θυμηθούν μία ημερομηνία: 18 του Δεκέμβρη 2002. Τότε που στρογγυλοκάθονταν στις καρέκλες κεντρικού ξενοδοχείου, όταν παρουσιαζόταν μία εταιρεία που είχαν φτιάξει από κοινού ο Χρ. Τζέκος και ο Χρ. Ιακώβου με την επωνυμία «Hellas sport Athletic Club», η οποία είχε ως στόχο το μάνατζμεντ των αθλητών για τη δημιουργία πρωταθλητών...!

Τούτη δω η πραγματικότητα που διαμορφώνουν ξανά, όπως και το 2004, με τη συγκεκριμένη ιστορία, στοχεύει ίσια στις λαϊκές συνειδήσεις με ένα, τον ίδιο πάντα, σκοπό. Τη διατήρηση των θεμελίων της οικονομικής βάσης που στηρίζουν το αστικό αθλητικό εποικοδόμημα και στηρίζονται και σ' αυτό και την αναπαραγωγή του. Είναι σαν το σύστημα της εξουσίας τους. Φαίνεται δημοκρατικό, αλλά δεν είναι. Πρέπει όμως να το κάνουν να φαίνεται για να εγκλωβίζουν συνειδήσεις.

Ετσι και το ντοπάρισμα θα υπάρχει και θα εξαπλώνεται και η άκρατη υποκρισία των καθαρών αγώνων θα φαίνεται «έργο αγαθό». Και τα δύο τα κουμαντάρει το ίδιο το σύστημα. Αλλά και απ' αυτό κρίνεται η αναπαραγωγή του. Με την ιδεολογική, πολιτική χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, χρησιμοποιώντας ένα κοινωνικό φαινόμενο που από τη φύση του προσιδιάζει σ' αυτό, που επίσης είναι πρωταρχικό μέρος της ανθρώπινης φύσης από τότε που ο άνθρωπος, ως σύμφυτο και αδιάσπαστο μέρος της φύσης, ξεχώρισε απ' αυτήν ως κοινωνικό ον με την εργασία του.

Και αυτό δεν είναι άλλο από τον αγώνα. Τον αγώνα για να καταχτά ολοένα ανώτερο επίπεδο ζωής, κόντρα σ' όλα τα εμπόδια που οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής, δηλαδή η οικονομική βάση της κοινωνίας, βάζουν, προκειμένου να φρενάρουν τον τροχό της ιστορίας από την προοδευτική κίνησή του για όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Τον αγώνα που σπάει τα ρεκόρ καταχτήσεων της έως τώρα κοινωνικής ζωής του για να την κάνει καλύτερη, αλλάζοντας την κοινωνία, από τις κατώτερες βαθμίδες στις ανώτερες, έως το οριστικό πέρασμά της στην ιστορία του μέλλοντος, της αταξικής κοινωνίας, όπου όλοι δουλεύουν σε όφελος όλων.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ντόπινγκ δεν είναι ότι είναι γενικευμένο στον αθλητισμό. Είναι η συνείδηση που επιδιώκει να διαμορφώσει στις λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα στους νέους, ότι αυτό που ξεχωρίζει σ' αυτή την κοινωνία είναι τα ρεκόρ των «μη κανονικών ανθρώπων». Είναι η δόξα των αθλητών και το χρήμα που αυτή φέρνει από τους χορηγούς, όχι μόνο ως κίνητρο αλλά ως ιδανικό, ως αξία ζωής. Ναι, εδώ φτάσαμε. Να δημιουργούν κάποιοι μεταλλαγμένους, μη «κανονικούς ανθρώπους» για να υπηρετούν μια ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνία, την οποία διαφεντεύουν οι λίγοι, οι κηφήνες της, που ζουν ως παράσιτά της από την κλεμμένη εργασία των πολλών. Μα μήπως αυτοί δεν είναι οι μη κανονικοί;

Το ντόπινγκ μοιάζει μονόδρομος για τον επίδοξο πρωταθλητή ή Ολυμπιονίκη. Το οικονομικό κόστος θεωρείται μικρό μπροστά στο κέρδος που όλοι υπόσχονται και επιδιώκουν, ώστε να προκαλεί θυμηδία. Τα επιχειρήματα «όλοι παίρνουν, μην περιμένεις να νικήσεις αν δεν πάρεις κι εσύ» ή «για να γίνεις πρωταθλητής πρέπει να πάρεις κάτι», είναι αυτά που ακούγονται ακόμα και σε μαθητικούς αγώνες. Και έτσι το κύκλωμα επιχειρεί να κάμψει κάθε αναστολή, ηθική ή βιολογική. Να δημιουργήσει έτσι νέες αξίες και ιδανικά μέσω της ντόπας.

Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο με διαστάσεις απίστευτες, αφού η ντόπα κάνει θραύση παντού. Από τα απλά γυμναστήρια έως τους αθλητικούς συλλόγους. Οι ποσότητες, δε, των ουσιών που διακινούνται «νόμιμα» ή «παράνομα» (αλλά τι είναι νόμιμο και τι παράνομο και ποιος το καθορίζει;), σε εκατομμύρια αθλούμενους είναι ασύλληπτες. Τόσο που η παραβολή του ή η σύγκρισή του με τη μάστιγα των ναρκωτικών να έρχεται εντελώς αυθόρμητα στο μυαλό καθενός που συνειδητοποιεί την έκταση και την ουσία της μάστιγας. Αλλά πάνω απ' όλα, κοινωνικό φαινόμενο γίνεται από τη στιγμή που, ως μέσο κατασκευής πρωταθλητών, τσακίζει την αξία του αγώνα στη συνείδηση, αντικαθιστώντας τη με την αξία του χρήματος.

Και βεβαίως ο ίδιος μπορεί, διαμορφώνοντας τη συνείδησή του μ' αυτές τις αξίες, να «πουλήσει και την ψυχή του στο διάολο», για να περάσει τη ζωή του μέσα στον πλούτο, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως μπορεί να «ξεπουλάει» τη ζωή του στο θάνατο. Ετσι κι αλλιώς αυτός ο δρόμος είναι αργή ή και γοργή αυτοκτονία. Οχι στο όνομα της δόξας της κατακτημένης από τον αγώνα, αλλά της αγορασμένης για μια ζωή στον όποιο πλούτο του προσφέρουν οι αστοί, κερδίζοντας μέσω αυτού πολύ περισσότερα από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των ονείρων της νεολαίας.

Τέτοιες συνειδήσεις θέλουν να διαμορφώσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο κύκλωμα. Και απ' αυτή την άποψη «τα παιδιά», όπως αποκαλούν τους πρωταθλητές, δεν είναι «παιδιά», αλλά κατασκευασμένα, και με τη δική τους συναίνεση, είδωλα που κάποια στιγμή αποδεικνύονται και κάλπικα. Και έχουν και οι ίδιοι ευθύνη.

Η υπόθεση «αξίες και ιδανικά» πάει πολύ μακριά. Αλλωστε, τέτοιες «αξίες» και «ιδανικά» προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα από πολλούς δρόμους. Μήπως, το ίδιο «ντοπάρισμα» δε γίνεται, για παράδειγμα, με τον τζόγο; Το περίφημο σλόγκαν «κι αν σου κάτσει», που αφορά σε τυχερά παιχνίδια, δεν απευθύνεται κυρίως στο νέο άνθρωπο; Οτι αναγκαίος παράγοντας για αλλαγή της ζωής της εργαζόμενης νεολαίας, των παιδιών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι το χρήμα, το γρήγορο χρήμα, το τζογάρισμα, το να ξέρεις «ποιος στήνει ποιον αγώνα», ποιος είναι στα κόλπα για να το χρησιμοποιήσεις, για να κερδίσεις πλούτη. Μήπως εκατοντάδες παιδιά δεν παίρνουν το φαρμάκι του ντόπινγκ έχοντας στο μυαλό τους το πολύ χρήμα και την προσωπική δόξα; Μήπως αυτό δε σκέφτονται γονείς που φτάνουν στο απίστευτο σημείο να επενδύουν χρήμα στα παιδιά τους (ακόμα και ρισκάροντας τη ζωή τους με την ντόπα) για να τους τα φέρουν πίσω διπλά και τρίδιπλα οι χορηγοί αλλά και η πολιτεία, που θα «στάξουν» άφθονο χρήμα στον πρωταθλητή;

Αυτό που επιδιώκουν να πείσουν είναι ότι το παν είναι η ατομική ιδιοκτησία, επομένως και ο ατομικός τρόπος εξασφάλισης αλλαγής των συνθηκών ζωής τους. Επομένως, να θεωρείται ως «αξία», ως «ιδανικό», ως σκοπός της ζωής η ατομική διάκριση και ανέλιξη, πάνω και έξω από τη συλλογική - ταξική, ή να θεωρείται ως κοινωνική διάκριση και κατάκτηση η εξασφάλιση με κάθε μέσο ατομικής ιδιοκτησίας σε μέσα παραγωγής, που στις μέρες μας γίνεται προσπάθεια να γίνει ακόμη πιο ελκυστική ως «αξία» με τον όρο «επιχειρηματικότητα», η οποία αρχίζει να μπολιάζει το νου και τη συνείδηση ακόμη και των μικρών παιδιών ως μάθημα μέσα στα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Επομένως, το επικίνδυνο της υπόθεσης είναι το κοινωνικό ντοπάρισμα ανοχής ή υποταγής στο σύστημα. Και επειδή ο αθλητισμός είναι μέρος του συστήματος, υποταγμένος να λειτουργεί με τους δικούς του όρους και κανόνες στο επίπεδο του εποικοδομήματος, πρέπει να λειτουργεί έτσι που να επιβάλλει το ντοπάρισμα της κοινωνίας στην ανοχή των μονοπωλίων. Αλλωστε, για το κέρδος, δηλαδή για τους λίγους, τον θέλουν. Και τους αθλητές και πρωταθλητές ως εξαρτήματα στη βιτρίνα τους, που αποφέρουν ακόμη περισσότερα κέρδη. Και στο επίπεδο της παραγωγής και στο επίπεδο του εποικοδομήματος, ως μέρος διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης.

Μα ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της φύσης και της ζωής του ανθρώπου, και ως τέτοιο είναι ζήτημα κοινωνικό. Μέρος του συνολικού κοινωνικού ζητήματος που στις ταξικές κοινωνίες η ουσία του είναι η εκμετάλλευση. Ως τέτοιο πρέπει να εντάσσεται στην ταξική πάλη, ως ένα από τα μέτωπά της. Η κατάργηση της εμπορευματοποίησής του, η επανάκτησή του ως συστατικού μέρους της ανθρώπινης ζωής και ολόπλευρης ανάπτυξης, ως φυσικής αγωγής δηλαδή, είναι προϋπόθεση για να ξαναγίνει αδιάσπαστο μέρος της φυσιολογικής κοινωνικής ζωής του ανθρώπου χωρίς εξαναγκασμό και αποξένωση.

Και αυτή η κατάργηση απαιτεί την πάλη για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική. Ετσι θα τον κάνει καθολικό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή δικαίωμα για όλους, στο συναγωνισμό και την άμιλλα του αγώνα των ανθρώπων μιας κοινωνίας, που καταργώντας την εκμετάλλευση θα κατακτούν τον κόσμο ολόκληρο, περνώντας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.