Associated Press

Το προηγούμενο διάστημα η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Σιράκ (ο Σαρκοζί ήταν υπουργός Εσωτερικών) έβγαλε πολλές φορές τους εργαζόμενους στους δρόμους. (Στη φωτ. από τη διαμαρτυρία πυροσβεστών για τα εργασιακά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα)

Αναμενόμενες ουσιαστικά ήταν και οι πρώτες αντιδράσεις. Ο Σαρκοζί εμφανίστηκε ενωτικός στον επινίκιό του, δεσμευόμενος ότι θα είναι Πρόεδρος «όλων των Γάλλων», σε μια εμφανή προσπάθεια να υπερσκελίσει το διχασμό που έχει προκαλέσει με τις, συχνά, ακραίες, αυταρχικές θέσεις του στη γαλλική κοινωνία, πολύ πριν την προεκλογική του εκστρατεία. Από την άλλη, διαδηλώσεις αλλά και επεισόδια μικρής εμβέλειας εντός και εκτός των γκέτο σημειώνονται σχεδόν καθημερινά από την ημέρα της νίκης του μέχρι σήμερα, με την αγανάκτηση, στις περισσότερες περιπτώσεις, να επικεντρώνεται στο πρόσωπο Σαρκοζί και όχι στην πολιτική του.

Ακόμη και έτσι, όμως, καθίσταται σαφές ότι το προφίλ που ο ίδιος μεθοδικά έχτισε για να κερδίσει το μέσο Γάλλο, αξιοποιώντας την ανασφάλεια που του προκαλούν οι νέες εργασιακές συνθήκες, η διαρκώς επιδεινούμενη οικονομικο-κοινωνική κατάσταση, η εντεινόμενη αβεβαιότητα, αναδεικνύεται, ήδη, σε «αγκάθι». «Αγκάθι» που θα πρέπει ή να το αμβλύνει, χάνοντας σε αξιοπιστία ως προς την εικόνα που προώθησε μέχρι τώρα ή να το υπηρετήσει πιστά πυροδοτώντας περαιτέρω ένταση και διχασμό.

Πίσω από τα τελικά αποτελέσματα της 6ης Μάη κρύβονται ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία που προκύπτουν από τις πρώτες απόπειρες χαρτογράφησης της μετακίνησης των ψήφων. Σύμφωνα με σχετική έρευνα των Ipsos και Dell, οι ψηφοφόροι που στον α΄ γύρο προτίμησαν τα κόμματα της «αριστεράς», εκτός της τροτσκιστικής «Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας» του Ολιβιέ Μπεζανσενό (ο οποίος ήταν και ο μόνος που διασώθηκε από το γενικό καταποντισμό, καθώς ήταν και ο μόνος που δε συνέδεσε την προεκλογική του εκστρατεία με «τη χρήσιμη ψήφο κατά του επικίνδυνου Σαρκοζί»), στήριξαν κατά 72% Ρουαγιάλ, 8% Σαρκοζί, 15% απείχαν και 5% έριξαν λευκό/άκυρο. Οι ψήφοι του Μπεζανσενό μετακινήθηκαν κατά 69% στη Ρουαγιάλ, 6% Σαρκοζί, 5% άκυρο/λευκό και 20% αποχή.

Οπως αναμενόταν, το μεγαλύτερο ποσοστό (40%) των ψηφοφόρων του «ισχυρού τρίτου» του α΄ γύρου Μπαϊρού στήριξε Σαρκοζί, το 38% Ρουαγιάλ, το 15% απείχε και το 7% έριξε λευκό/άκυρο. Επίσης, η έκκληση Λε Πεν για αποχή δεν τελεσφόρησε: Το 63% των ψηφοφόρων του στήριξαν Σαρκοζί, το 12% Ρουαγιάλ, το 20% απείχε και το 5% έριξε λευκό/άκυρο. Τέλος, σχετικό ενδιαφέρον έχει ότι από όσους απείχαν στον α΄ γύρο, υπήρξε και ένα 21% που ψήφισαν στο β΄ γύρο Ρουαγιάλ και ένα 15% που ψήφισε Σαρκοζί.

Η ίδια έρευνα δείχνει ότι ο Σαρκοζί υπερισχύει μεταξύ αγροτών (67%), εμπόρων (82%), ελεύθερων επαγγελματιών και ανώτερων στελεχών επιχειρήσεων (52%), ενώ η Ρουαγιάλ στα μεσαία στελέχη (51%) στους υπαλλήλους (51%) και στους εργάτες (54%). Ο Σαρκοζί υπερτερεί στους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα (53%), στους ανεξάρτητους εργαζόμενους (77%) και στους συνταξιούχους (65%), ενώ η Ρουαγιάλ στους δημοσίους υπαλλήλους (57%), στους ανέργους (75%) και στους φοιτητές (58%).

Χαρακτηριστικό, ίσως, είναι ότι Ρουαγιάλ ψήφισαν όσοι έχουν χαμηλό εισόδημα (56%), αντίθετα τα μεσαία και ανώτερα εισοδήματα ψήφισαν Σαρκοζί. Φαίνεται, τέλος, ότι η εκλογική επιρροή του είναι μεγαλύτερη στην επαρχία και στις μικρές πόλεις και μειώνεται όσο αυξάνει ο πληθυσμός της πόλης.

Ο Σαρκοζί αναλαμβάνει επισήμως τα καθήκοντά του στις 16 Μάη. Λογικά, θα διορίσει νέα κυβέρνηση, που θα οδηγήσει τη χώρα στις βουλευτικές εκλογές της 10ης και της 17ης Ιουνίου. Αν και το κόμμα του (UMP) στην παρούσα βουλή έχει πλειοψηφία, εκτιμάται ότι θα καθυστερήσει τις «μεταρρυθμίσεις» που έχει προαναγγείλει, έτσι ώστε να σχηματιστεί το νέο κοινοβούλιο. Οι προβλέψεις είναι υπέρ του: Αναμένεται και πάλι το UMP να λάβει την πλειοψηφία των εδρών.

Πόσο μάλλον, που πολλοί εκτιμούν ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα και όσοι έσπευσαν να το στηρίξουν στο β΄ γύρο δε θα έχουν προφτάσει μέχρι τον Ιούνιο να αντιστρέψουν το κλίμα, ενώ οι οιωνοί είναι μάλλον κακοί και για το νέο κόμμα, το Δημοκρατικό Κίνημα, που ίδρυσε ο Φρανσουά Μπαϊρού, μετεξελίσσοντας τους Φιλελευθέρους. Ηδη, στον β΄ γύρο των προεδρικών οι περισσότεροι Φιλελεύθεροι βουλευτές εγκατέλειψαν τη «γραμμή» Μπαϊρού και υποστήριξαν τον Σαρκοζί, όπως είχαν κάνει εξαρχής πολλά στελέχη του UDF, διαφωνώντας με την «όψιμη στροφή προς το κέντρο και τους Σοσιαλιστές» που επιχείρησε ο Μπαϊρού.

Ο Σαρκοζί, πάντως, έχει, ήδη, ξεκαθαρίσει ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι «ολιγάριθμη» (15 υπουργοί) καθώς, όπως λέει, θέλει να στείλει το μήνυμα «της μείωσης του υπερβολικά μεγάλου δημοσίου κρατικού τομέα». Μεταξύ των πρώτων κινήσεών του αναμένεται η ουσιαστική κατάργηση του 35ωρου με τη θεσμοθέτηση των αφορολόγητων υπερωριών (που θα εξαιρούνται και από τις ώρες που καταμετρούνται για την ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση) προκειμένου «οι Γάλλοι να βγάζουν περισσότερα δουλεύοντας περισσότερο». Επίσης, έχει ήδη προαναγγείλει ότι από το Σεπτέμβριο θα αρχίσει διάλογο με τους «κοινωνικούς εταίρους για μια πιο ευέλικτη μορφή κοινωνικής ασφάλισης», δηλαδή κοινώς μια περαιτέρω περικοπή του κοινωνικού κράτους.

Εχει υποσχεθεί μέτρα διευκόλυνσης των απολύσεων και φοροελαφρύνσεις στους εργοδότες για «να διευκολυνθούν οι προσλήψεις». Τάχθηκε υπέρ της αλλαγής της νομοθεσίας περί απεργιών έτσι ώστε να «λειτουργούν πάντα οι υπηρεσίες έστω και με προσωπικό ασφαλείας και να μην παραλύει η χώρα». Αν και δεν είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσει σε ίδρυση υπουργείου Μετανάστευσης (μια πρόταση που προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις), σίγουρα θα θέσει σε αυστηρή εφαρμογή την «επιλεκτική υποδοχή μεταναστών που είναι πτυχιούχοι και έχουν να προσφέρουν», όπως προβλέπεται και από τη σχετική νομοθεσία που ο ίδιος προώθησε πέρσι. Παράλληλα, έχει υποσχεθεί να αυξήσει τις ποινές για τους νεαρούς παραβάτες.

Εκτιμάται ότι σε διεθνές επίπεδο ο Σαρκοζί, έχοντας υιοθετήσει πιο φιλοαμερικανικό ύφος από ό,τι οι προκάτοχοί του στο γκολικό κόμμα, θα προσπαθήσει να «αναθερμάνει» τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, αφού, όπως ο ίδιος λέει, «οι απόψεις είναι κοινές ως προς την τρομοκρατία, το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα κλπ.». Οι διαφωνίες του περιορίζονται, προφανώς και για εκλογικούς λόγους λόγω της ευαισθησίας των Γάλλων, στο θέμα του Ιράκ και της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Τέλος, ο Σαρκοζί έχει υπερθεματίσει υπέρ μιας «μίνι ευρωπαϊκής συνθήκης, όπου θα περιέχονται οι βασικές αρχές της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ», η οποία θα εγκριθεί από το κοινοβούλιο χωρίς δημοψήφισμα. Η άποψή του έχει βρει υποστηρικτές στην κεντροαριστερά, όπως παραδείγματος χάριν ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών ντ' Αλέμα, που δεν έκρυβε την ικανοποίησή του για την εκλογή Σαρκοζί (με τον οποίο υποτίθεται ότι έχουν αγεφύρωτο χάσμα πολιτικών απόψεων όπως προσπάθησε να προπαγανδίσει η γαλλική κεντροαριστερά).

Ο ντ' Αλέμα υποστήριξε ότι ο Σαρκοζί «συνειδητοποιεί την ανάγκη να ξεπαγώσει η διαδικασία ενοποίησης με αποφασιστικά βήματα και θα το πράξει»! Μάλιστα, ο κεντροαριστερός ντ' Αλέμα απέφυγε να διαφωνήσει κάθετα μαζί του στις απόψεις του περί μη ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και περί μη χορήγησης επιδοτήσεων στις νεοεισαχθείσες ανατολικές χώρες, παρά μόνο ανάλογα με τη φορολογία που επιβάλλουν «για να μη δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για τη μεταφορά κεφαλαίων». Οσο για την «καλή συνεννόηση» Σαρκοζί - Μπλερ σε οικονομικά, κυρίως, ζητήματα, τα λόγια είναι περιττά.

Εκτός από τις εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις, αρκεί και μόνο το ότι ο Σαρκοζί είναι ο μοναδικός υποψήφιος Γάλλος Πρόεδρος που περιόδευσε προεκλογικά στη Βρετανία! Και όλα αυτά ενώ πολλοί προσπάθησαν, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, να μιλήσουν για «πολιτικο-ιδεολογικό χάσμα» που χωρίζει την κεντροαριστερά από τη δεξιά και την κεντροδεξιά....

Βέβαια, το κατά πόσο ο Σαρκοζί θα υλοποιήσει τις εξαγγελίες του είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί. Γιατί, ασχέτως κάλπης, στη Γαλλία είθισται οι λαϊκές αντιδράσεις απέναντι σε «μεταρρυθμίσεις» του είδους να είναι τεράστιες και έχουν πολλάκις υποχρεώσει κυβερνήσεις σε «αναδίπλωση». Επιπλέον, όλοι επισημαίνουν ότι ο Σαρκοζί, για να επιβιώσει στον προεδρικό θώκο και να αποφύγει κοινωνικές αναταραχές, θα πρέπει να κατεβάσει τους τόνους και να πείσει για την «ενωτική διάθεσή» του.

Το σίγουρο, όμως, είναι ότι κατάφερε, όπως υπογράμμιζαν πολλοί αναλυτές, να παρουσιάσει ένα «αναγεννημένο πρόσωπο της γαλλικής δεξιάς, επειδή εμφανίστηκε με σαφή λόγο, ξεκάθαρες προτάσεις και συνειδητοποίησε την ανάγκη, έστω διαστρεβλωμένα και επιφανειακά, να δοθεί η εντύπωση της ύπαρξης αρχών και θεμελιωδών θέσεων που είναι σεβαστές. Παρουσίασε, επιτυχώς, ένα δήθεν σύστημα ιδεών». Και είναι προφανές ότι η λεγόμενη αριστερά δεν κατάφερε ούτε καν να ψελλίσει κάτι ανάλογο, αφού εδώ και χρόνια έχει εμπλακεί στη λογική της «ρεαλιστικής αποτελεσματικής πολιτικής και διαχείρισης του συστήματος μέσω των κυβερνητικών συνεργασιών και του λιγότερου κακού». Η απουσία του λόγου αυτού απλώς αποτυπώθηκε στην κάλπη...