Από την πρώτη κιόλας κινητοποίηση των αγροτών της Θεσσαλίας, στην Καρδίτσα, ήταν φανερό πως οι αγρότες δε σκοπεύουν να το βάλουν κάτω...

Βεβαίως, ουδείς θα μπορούσε να μην αναγνωρίσει την ύπαρξη αγροτικού προβλήματος, όταν, την τελευταία δεκαετία, αναπτύσσονται, σχεδόν κάθε χρόνο, μαζικοί και δυναμικοί αγροτικοί αγώνες, οι οποίοι κι αυτό το διάστημα βρίσκονται σε εξέλιξη. Και ουδείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η αγροτιά βγαίνει στους δρόμους του αγώνα από «χούι» ή από «χόμπι» κι όχι γιατί αντιμετωπίζει πρόβλημα, χωρίς να κινδυνεύσει να χαρακτηριστεί «άσχετος» ή «βαλτός».

***

Διότι ο αγροτικός τομέας είναι αυτός ο οποίος, προπάντων, σχετίζεται με την ελληνική πορεία στην ΕΕ - η μόνη κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, εδώ και χρόνια, είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) - ενώ και σ' αυτόν προωθούνται, με σχέδιο και πρόγραμμα, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που στοχεύουν στην ενίσχυση των καπιταλιστικών δομών.

Επομένως, πάνω στο νέο «αγροτικό ζήτημα», που δημιουργήθηκε στην τελευταία 20ετία, «παίζονται» πολλά κι «επενδύουν» πολλοί, εν πρώτοις τα δυο κόμματα εξουσίας στη χώρα μας. Γι' αυτό και δεν κατονομάζεται, ως «πηγή» των αγροτικών προβλημάτων, η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία εφαρμόζουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Αντιθέτως, επιχειρείται να φορτωθεί η ενοχή είτε στην... ανικανότητα των εκάστοτε υπουργών Γεωργίας και πρωθυπουργών της χώρας μας, είτε στη... μη προσαρμοστικότητα των Ελλήνων αγροτών στις νέες συνθήκες, που δημιουργεί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση.

Το ρόλο της «σουλτούνας» για το «θόλωμα των νερών» έχουν αναλάβει οι «καθ' έξιν» και «κατ' επάγγελμα» ψεύτες και απατεώνες. Διά του λόγου το ασφαλές, αρκεί να παρακολουθήσει κανείς μια από τις συζητήσεις που γίνονται, αυτό το διάστημα, στην τηλεόραση με τη συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και υπό το συντονισμό «ανίδεων» ή και «μιλημένων» τηλεπαρουσιαστών.

***

Εν πρώτοις, το πρόβλημα συνίσταται στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μειώσει δραστικά την αγροτική παραγωγή και τον αγροτικό πληθυσμό της χώρας μας.

Το γιατί το γνωρίζουν πολλοί, αλλά το λένε λίγοι. Η ΕΕ - οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια της οποίας ανταγωνίζονται, σκληρά κι αδυσώπητα, με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές των άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και δε δέχονται, επ' ουδενί, να έχουν λιγότερες δυνατότητες αύξησης των κερδών τους - θεωρεί ότι τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά, επειδή είναι πολύ ακριβά, λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής τους κι επειδή δεν είναι τυποποιημένα. Υποστηρίζει, δε, ότι για να καλύψει τις δικές της καταναλωτικές ανάγκες βρίσκει κι αγοράζει, από τρίτες χώρες, πολύ πιο φτηνά προϊόντα κι επικαλείται ότι, στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και της παγκοσμιοποίησης, πιέζεται και από τις ΗΠΑ να σταματήσει να επιδοτεί τα ευρωπαϊκά προϊόντα, διότι - όπως λένε οι Αμερικανοί - έτσι προκαλείται «αθέμιτος ανταγωνισμός» και «νοθεύεται» η «ελεύθερη» αγορά. (Βεβαίως, δε λένε τα ίδια για τον εαυτό τους και η αμερικανική κυβέρνηση συνεχίζει να επιδοτεί αδρά τους Αμερικανούς «φάρμερς»).

***

Εκεί αποσκοπούν οι ποσοστώσεις που έχουν τεθεί στο σύνολο, πλέον, των ελληνικών αγροτικών προϊόντων. Κι όταν λέμε ποσοστώσεις εννοούμε ότι τίθεται ένα όριο προς τα πάνω - είτε σε ατομικό, είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό επίπεδο - το οποίο ο παραγωγός ή και η χώρα συνολικά δε δικαιούνται να ξεπεράσουν. Αν ξεπεραστεί, τότε ο παραγωγός τιμωρείται με πρόστιμο - ονομάζεται πρόστιμο συνυπευθυνότητας - το οποίο και πληρώνει μέσω της μείωσης της επιδότησης, με αποτέλεσμα να μειώνεται η τιμή του προϊόντος.

Το πρωτοφανές εδώ είναι ότι ο παραγωγός αγροτικών προϊόντων τιμωρείται επειδή κάνει καλά τη δουλιά του και παράγει, ένα φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε κανένα άλλο παραγωγικό τομέα, αφού είναι λογικό ο κάθε παραγωγός να προσπαθεί να παράγει όσο το δυνατόν περισσότερο για να αυξάνει το εισόδημά του.

Εκεί αποσκοπούν κι άλλα πολλά μέτρα που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, όπως οι αναγκαστικές στρεμματικές περικοπές στις καλλιέργειες, η αγρανάπαυση, η πρόωρη συνταξιοδότηση κλπ.

Αλλά, όπως είναι αναμενόμενο, η μείωση της παραγωγής οδηγεί σε μείωση του εισοδήματος και σε αναγκαστικό ξεκλήρισμα των αγροτών. Αυτοί που πλήττονται είναι οι μικροί και μεσαίοι αγρότες, καθώς δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες και να υπερβούν τα εμπόδια κι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χωράφι και να φύγουν από τα χωριά τους, αναζητώντας αλλού άλλο επάγγελμα.

Αυτό ακριβώς θέλει η Ευρωπαϊκή Ενωση - διακηρυγμένος στόχος της είναι η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού στην Ελλάδα, από 18% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που είναι σήμερα, στο 7% - για να περάσει η γη, η παραγωγή και το αγροτικό εισόδημα στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρηματιών - νεοτσιφλικάδων. Κι όταν επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι, σχεδόν, σίγουρο ότι δε θα ισχύουν πια περιορισμοί στις καλλιέργειες, ποσοστώσεις στην παραγωγή και πρόστιμα συνυπευθυνότητας και θα δίνονται αυξημένες επιδοτήσεις, αφού η ΕΕ θα ενδιαφέρεται να βοηθήσει τους νεοτσιφλικάδες - μεγαλοκαπιταλιστές να αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους. Αλλωστε και σήμερα το κάνει, ενισχύοντας, με κάθε μέσο, τους μεγαλοεπιχειρηματίες που απασχολούνται στον αγροτικό τομέα, ιδίως στη Βόρεια Ευρώπη.

***

Οι αγρότες δεν ενημερώθηκαν ποτέ έγκαιρα και σωστά γι' αυτή τη διαδικασία και μόλις κατάλαβαν τι συμβαίνει και πού οδηγούνται αντέδρασαν - αυτό δείχνουν οι μεγαλειώδεις αγροτικές κινητοποιήσεις της τελευταίας δεκαετίας - βρίσκοντας, όμως, μπροστά τους την αδιαλλαξία των ελληνικών κυβερνήσεων, τη «ρομφαία» των ΜΑΤ και τη «δρέπανον» των αγροτοδικείων.

Το παράδειγμα των καπνοπαραγωγών της Ελασσόνας είναι χαρακτηριστικό: Από το 1994 είχαν αντιληφθεί ότι η καπνοκαλλιέργεια οδηγείται στον αφανισμό και αντέδρασαν άμεσα με μαζικότατες και δυναμικότατες κινητοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις, αντί να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους και να λάβουν μέτρα για τη σωτηρία τους, «πέρασαν» από δικαστήρια όλους όσοι συμμετείχαν στον αγώνα και τους τιμώρησαν σκληρά, με αποτέλεσμα να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις, αποδεχόμενοι, εν πολλοίς, τη μοίρα του ξεκληρίσματός τους.

Σήμερα οι αγροτικές αντιδράσεις είναι τόσο μαζικές και έντονες, διότι οι αγρότες βλέπουν να γίνονται ακόμα πιο σκληρά τα μέτρα για το ξεκλήρισμά τους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τα «πνεύματα άναψαν» όταν έγινε αντιληπτό πόσο καταστροφικός για τους μικρομεσαίους παραγωγούς είναι ο νέος κανονισμός της ΕΕ για το βαμβάκι κι όταν μαθεύτηκε ότι στις Βρυξέλλες αποφασίζεται το κόψιμο των επιδοτήσεων στα καπνά, που οδηγεί σε ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα τους καπνοπαραγωγούς...

Είναι, λοιπόν, παρήγορο κι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η αγροτιά της Ελλάδας συνειδητοποιεί ποιος και γιατί ευθύνεται για το αγροτικό πρόβλημα της χώρας μας και γι' αυτό μάχεται στους δρόμους για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, φιλοαγροτικής, που θα αναπτύσσει την αγροτική οικονομία σε παραγωγική βάση και θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού...