Πρώτες μέρες του χρόνου και οι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου απολάμβαναν τη θέα της Λα Πας από το πολυτελές ξενοδοχείο, γνωρίζοντας, αλλά αγνοώντας τη φτώχεια, που χτυπά σχεδόν κάθε πόρτα της πρωτεύουσας και της υπόλοιπης χώρας... Σκοπός, η επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού και η αναδιάρθρωση - ξανά - της οικονομίας της χώρας των 9 εκατομμυρίων ψυχών.

Η «απόλαυσή» τους διακόπηκε απότομα από την εξέγερση που πυροδοτήθηκε στους δρόμους της Λα Πας, αλλά και των υπολοίπων μεγάλων πόλεων της πιο φτωχής χώρας της αμερικανικής υποηπείρου, μιας εξέγερσης που τα σπάργανά της βρέθηκαν στην περιοχή Γιούνκας. Εξέγερσης κατά της κυβέρνησης, κατά των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ, της επανεθνικοποίησης της πετρελαϊκής βιομηχανίας, κατά της Συμφωνίας για την Αμερικανική Ζώνη Εμπορίου, της ALCA.

Οι διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι αποκλεισμοί των εθνικών οδικών αρτηριών, οι απεργίες, κράτησαν σχεδόν δύο μήνες και θύμιζαν τις μέρες που είχε ξεσπάσει ο «πόλεμος του νερού», το 2000. Στους δρόμους, συναντήθηκαν οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι κοκαλέρος, οι ιθαγενείς Αϊμάρα του Αλτιπλάνο, οι εργάτες, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Απολογισμός αυτών των πολυήμερων αγώνων, 30 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες συλληφθέντες. Η κυβέρνηση του Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα, που βρέθηκε σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, ειδικά όταν στις κινητοποιήσεις έλαβαν μέρος και οι αστυνομικοί που μαζί με τις υπόλοιπες ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις ζητούσαν την παραίτησή του, σύρθηκε σε διαπραγματεύσεις.

Τίποτα, όμως, ουσιαστικό δεν επιτεύχτηκε. Ετσι, τον Αύγουστο, τα εργατικά συνδικάτα και διάφορες οργανώσεις ανακοίνωσαν ότι όχι μόνο θα προχωρήσουν ξανά σε κινητοποιήσεις, αλλά και στο συντονισμό των αγώνων τους. Στις 19 του Σεπτέμβρη, άρχισαν οι διαδηλώσεις, που σήμαναν και την έναρξη ενός νέου κύκλου αγώνα και σύγκρουσης με την κυβέρνηση Λοσάδα, από τα εργατικά συνδικάτα, τους κοκαλέρος, τους πάμπτωχους πολίτες.

Ηδη, πρώτες μέρες του Οκτώβρη και οι πολύμορφες κινητοποιήσεις έχουν μπει εκ νέου σε εξεγερσιακό ρυθμό. Από τις 30 Σεπτέμβρη, η Συνομοσπονδία Εργατών της Βολιβίας (COB) κήρυξε - με επιτυχία - γενική απεργία επ' αόριστον, που διευρύνεται, αφού ήδη και οι δημόσιοι υπάλληλοι σκέφτονται να συστρατευτούν. Οι ιθαγενείς Αϊμάρα κήρυξαν «εμφύλιο πόλεμο» κατά της κυβέρνησης, ειδικά μετά τη «δολοφονία» 7 ατόμων, στο μπλόκο της πόλης Ουαρισάτα, κοντά στη Σοράτα, από τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Τα μπλόκα στις εθνικές οδούς εξακολουθούν, κυρίως με τους κοκαλέρος, τους ιθαγενείς και τους αγρότες να βρίσκονται σε ετοιμότητα και να συντονίζονται με τις διαδηλώσεις που διαδέχονται η μία την άλλη στις μεγάλες πόλεις, με αιχμή του δόρατος πάντα την πρωτεύουσα Λα Πας... Τα αιτήματα: Αγροτική μεταρρύθμιση, ριζική αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής, παραίτηση του Λοσάδα και οριστικό τέλος στις διαπραγματεύσεις για την ALCA.

Κορυφαίο, όμως, αίτημα όλων παραμένει η εναντίωση και καταγγελία των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξαγωγή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, απαιτώντας να δοθεί στο λαό. Ηδη, οι κινητοποιήσεις που έχουν λάβει και πάλι μορφή χιονοστιβάδας έτσι που βαπτίστηκαν από τα ΜΜΕ «πόλεμος του φυσικού αερίου» και συμμετέχουν σχεδόν όλες οι ταξικές, αλλά και κλαδικές δυνάμεις, από τους συνταξιούχους και τους ιθαγενείς έως τους δημοσίους υπαλλήλους, φοιτητές, εργάτες και τους μικρομεσαίους και εμπόρους. «Ο πόλεμος απέχει πολύ από το να τελειώσει», δηλώνουν... το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι το να τελειώσει έτσι, ειδικά εάν ληφθεί υπ' όψιν ότι το αίτημα συσπείρωσε εκ νέου όλες τις λαϊκές δυνάμεις σε μία χώρα που η ταυτότητά της έχει βιαίως προσδιοριστεί από την πολιτική των ΗΠΑ αναφορικά με τον πόλεμο των ναρκωτικών, αλλά και τους όρους του ΔΝΤ.

Απλά, ο «πόλεμος του φυσικού αερίου» αποτελεί μόνο την πιο πρόσφατη υπόθεση, όπου ο βολιβιανός λαός ξεσηκώνεται κατά των ξένων συμφερόντων, που, ως «είθισται», έχουν προτεραιότητα από την ευζωία, ή την επιβίωση, καλύτερα, των κατοίκων... Πρόκειται για τα αποθέματα του φυσικού αερίου, που είναι τα μεγαλύτερα στη Λατινική Αμερική και όπως αναφέρει και η βολιβιανή έκδοση «Econoticias»: «Η εκχώρηση της εκμετάλλευσης και των αδειών εξαγωγής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου προς τις πολυεθνικές και τις ΗΠΑ θα αποδώσει το ποσό των 1,5 δισ. δολαρίων στις πολυεθνικές ετησίως και μόνο 40 έως 70 εκατομμύρια στο βολιβιανό κράτος».

Τι απαντά σε αυτές τις κατηγορίες ο Πρόεδρος Λοσάδα; Οτι «όλα αυτά τα προβλήματα ξεκίνησαν εξαιτίας του Κινήματος για το Σοσιαλισμό (ΜΑS), μίας ριζοσπαστικής οργάνωσης που πιστεύει ότι μπορεί να κυβερνά από τους δρόμους και όχι μέσω του Κογκρέσου και των θεσμών της χώρας».

Αθελά του μάλλον, ο Λοσάδα - ο οποίος πιθανά πάσχει και από τη νόσο του Αλτσχάιμερ - αποκάλυψε με αυτήν τη δήλωσή του, μιαν αλήθεια: Οτι οι πολύχρονοι αγώνες του βολιβιανού λαού έχουν κατορθώσει έως ένα σημείο (και λέμε έως ένα σημείο, καθώς υπάρχουν ακόμη σοβαρά προβλήματα ενότητας, αλλά και πραγματικής και ουσιαστικής ηγεσίας του κινήματος), ειδικά τα τελευταία χρόνια, να προκαλέσουν σεισμό εντός της Βολιβίας, αλλά και δονήσεις στις γειτονικές χώρες, ειδικά στο Περού και το Εκουαδόρ. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα διεθνή ΜΜΕ αναρωτιούνται, «ποιος πραγματικά κυβερνά τη Βολιβία»;

Ειδικά όσον αφορά στην ALCA, που αποτελεί το στοίχημα για όλη τη Λατινική Αμερική, το λαϊκό κίνημα της Βολιβίας έχει αποτρέψει μέχρι στιγμής την υπογραφή συμφωνιών με τις ΗΠΑ, όπως παραδείγματος χάριν έχουν κάνει η Χιλή ή η Κολομβία, γεγονός που αποκτά πολύ σημαντική διάσταση, δεδομένης της αντίθεσης της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, αλλά και της εξαναγκαστικής «αποχής» της Αργεντινής μετά τις πιέσεις του κινήματος στην κυβέρνηση Κίρσνερ... Οσο για την ίδια τη Βολιβία, πού θα οδηγήσουν οι αγώνες του λαού της, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει...