Σύντροφοι και φίλοι, οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος αποτελούν ουσιαστικό βήμα στην εξέλιξη της στρατηγικής του, όπλο για την πάλη της εργατικής τάξης που την καθιστά πανίσχυρη αν αφομοιωθούν και αξιοποιηθούν, αυτό είναι και το καθήκον μας μπροστά στο συνέδριο. Αισθάνομαι και εγώ την ανάγκη όσο και την ευθύνη να συμβάλω όπως και κάθε μέλος του Κόμματος και της Οργάνωσης στην εξέλιξη της στρατηγικής μας, στην άνοδο του Κόμματος σε νέο επίπεδο θεωρητικά και πολιτικά όσο μπορώ από μεριάς μου.

Αρχικά θέλω να σταθώ στο ξεκαθάρισμα που συντελούν οι Θέσεις στη δουλειά μας στο κίνημα, στην πάλη του λαού ενάντια σε όλη την επίθεση που δέχεται, μια πρωτόγνωρη επίθεση του κεφαλαίου, στον τρόπο που εμείς τον καλούμε να σηκωθεί με τα δικά του χέρια προς τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο, να πάρει την εξουσία. Θέλω να επισημάνω μια πλευρά για τη Λαϊκή Συμμαχία, που βέβαια διαπνέει τις Θέσεις πέρα από την αντικειμενική της βάση, πέρα από το ότι είναι όρος η συμμαχία για τη νίκη της εργατικής τάξης και πέρα από το αδιαμφισβήτητο συμφέρον των φτωχών αγροτών, των μισοπρολετάριων κ.τ.λ. για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Στο πώς η οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας είναι όρος για την ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης στην ίδια την εργατική τάξη. Οι μορφές της λαϊκής συμμαχίας σε κάθε χώρο και κύρια στους εργασιακούς, συσπειρώνοντας όλο και πιο πλατιά τον κόσμο για τα προβλήματα του χώρου, του κλάδου, της γειτονιάς του, αλλά και στο συντονισμό με τις υπόλοιπες τάξεις ενάντια σε προβλήματα που απορρέουν από τη γενικότερη πολιτική. Η κατανόησή της ως πολιτική της αστικής τάξης που ενώ μπορεί να εκφράζεται αλλιώς σε κάθε χώρο, τελικά έχει μια και μονό πηγή: τα συμφέροντα των καπιταλιστών και ένα και μόνο θύμα: όλο τον φτωχό λαό, είναι που θα βάλει τελικά επί τάπητος το ζήτημα τάξη απέναντι σε τάξη για την εξουσία.

Το τάξη απέναντι σε τάξη μπαίνει έτσι κι αλλιώς από τη ζωή όσων εργαζομένων έρχονται σε επαφή μαζί μας κάθε μέρα. Και σε ένα δικαστήριο για εργατική διαφορά να πάει ο εργάτης απέναντι στο αφεντικό του είναι, αλλά χωρίς τη λαϊκή συμμαχία να βάζει μια πλατιά συσπείρωση που βάζει στόχο την εξουσία των καπιταλιστών δεν μπορεί να γίνει η προετοιμασία της εργατικής τάξης για την τελική μάχη. Για να φτάσεις εκεί δεν αρκεί μόνο ένας ξερός συντονισμός, χρειάζεται να πατάει στο να αφομοιώνει ο εργάτης τους νόμους κίνησης της οικονομίας, της κοινωνίας, την ταξική πάλη, εκεί θα βρει πάτημα η συμμαχία.

Η πολιτικοποίηση της πάλης δεν μπορεί να περνάει από τον άλλο δρόμο, και θα φαίνεται σαν από το πουθενά χωρίς να αποτελεί η μορφή οργάνωσής της την έκφραση μιας τέτοιας συμμαχίας. Είναι μονόδρομος λοιπόν για να ξεφύγεις από την οικονομική πάλη, να φύγεις από στενά συντεχνιακά πλαίσια, να δουλέψεις με τη στρατηγική μας και αυτή να γίνεται κτήμα της εργατικής τάξης, αυτό βέβαια είναι αμφίδρομο, η ίδια η αδυναμία μας να δουλεύουμε με άπειρες μάζες και να τους τραβάμε από την πάλη μόνο για τα δεδουλευμένα, για τα χαράτσια ή από δικαιώματα που χάσανε, είναι που καθυστερεί και την ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας, από τέτοια πείρα έχουμε πλούσια. Ενα μπατάρισμα λοιπόν στη συνδικαλιστική δουλειά, ή μόνο στην εξειδίκευση στον κλάδο έχει κοντά ποδάρια, και βάζει φρένο.

Ενα άλλο θέμα που θέλω να σταθώ είναι οι χώροι της μαθητείας και της κατάρτισης, που είναι και ο χώρος που σωστά από τις Θέσεις φαίνεται πως το Κόμμα δίνει πρώτης τάξης βαρύτητα στη δουλειά μας. Κατ' εμέ υπάρχει πλούσια επεξεργασία από το Κόμμα για όλους αυτούς τους χώρους, μιας και υπάρχει για τους αντίστοιχους κλάδους, επίσης οι θέσεις μας για την τεχνική μεταλυκειακή εκπαίδευση χρειάζονται μόνο κωδικοποίηση και μια καλή προσιτή έκδοση που να τραβάει τα εργατόπαιδα να τη διαβάσουν (γιατί να έχουμε για την ενιαία ανώτατη, π.χ., και όχι γι' αυτό).

Εγώ θέλω να σταθώ στο ζήτημα που τραβάει πίσω τη δουλειά μας πιο πολύ από όλα. Είναι οι ανύπαρκτες δομές του κινήματος στη συντριπτική πλειοψηφία του χώρου, και οι εκφυλισμένες και χωρίς κανέναν ουσιαστικό ρόλο εκεί που υπάρχουν, και επί της ουσίας η έλλειψη οποιασδήποτε κινητοποίησης (πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις) της νεολαίας και η σύγκρουσή της με την πολιτική που εφαρμόζεται, που χτυπάει αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλα. Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δυστυχώς δεν θα μπορούμε να διακρίνονται πρωτοπόροι και να προετοιμάζονται δυνάμεις που να διαπαιδαγωγούνται στο πλευρό μας παλεύοντας. Πού θα κάνει αυτό το παιδί θυσίες αν δεν αγωνιστεί στο χώρο του; Αν δεν μπει διεκδικώντας στην πρακτική του; Μόνο χωρίς να χτυπάει εισιτήρια, ή σβήνοντας πρόστιμα; Πού θα εκτεθεί; Πού θα εκφραστεί η αντιπαράθεση με αυτούς που οργανώνουν τα εργατόπαιδα σε συνδέσμους, στη Χρυσή Αυγή, στο πλευρό άλλων νεολαίων και κομμάτων, σαν στρατιές απευθείας των εργοδοτών; Οταν δεν γίνεται ούτε μια συνέλευση; Μόνο στις κουβέντες στο διάλειμμα αυτά δεν γίνονται. Εννοείται πως από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις και έχεις ήδη ξεκινήσει. Απλά χρειάζεται πλέον να βάλουμε πολύ ψηλά τον πήχη.

Από την πείρα μας στην οικοδόμηση μπορούμε να βάλουμε σίγουρα δυο προϋποθέσεις για να μετρήσουμε βήματα στην κατεύθυνση που προανέφερα. Α) Χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ καλύτερα στην οργάνωση του κόσμου από τα κάτω, με επιτροπές ανά χώρο, επιτροπές που θα αγκαλιάζουν όλες τις πλευρές της ζωής των σπουδαστών, που θα αντιπαλεύουν κάθε πρόβλημά τους, που θα σηκώνουν αντιπαράθεση, θα είναι μέτωπο αντίστασης στους πολλούς εχθρούς που ο αντίπαλος φυτεύει στους χώρους και θα συγκρούονται μαχητικά εμπνέοντας αλλά και θα συσπειρώνουν μέσα από αυτή τη δράση τη πλειοψηφία. Β) Η πιο ουσιαστική συμβολή του Κόμματος θα είναι η συνεχής (και όχι καμπανιακή όπως συνηθίζεται καμιά φορά) παρουσία κομμουνιστών εργατών και του ΠΑΜΕ στους χώρους συσπειρώνοντάς στη Λαϊκή Συμμαχία τους μελλοντικούς νέους συναδέλφους τους. Στόχος πρέπει να είναι η σύσταση σωματειακών επιτροπών μαθητείας που θα συμβάλλει ουσιαστικά στην ανασύνταξη του κινήματος για τους νέους εργάτες.

Το 19ο Συνέδριο να αποτελέσει το εφαλτήριο για την εργατική τάξη, με μπροστάρη το κόμμα μας, το ΚΚΕ, να πάρει αυτά που της ανήκουν και να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ως εκ των κορυφαίων διαδικασιών, που αποσκοπεί στην οριοθέτηση των κύριων κατευθύνσεων και στόχων, που θα ακολουθήσει το Κόμμα μας στην περίοδο που ακολουθεί, αποτελεί υποχρέωση όλων των μελών και οπαδών η ουσιαστική συμμετοχή τους, στον ανοικτό προσυνεδριακό διάλογο καθώς και στις επιμέρους συσκέψεις που διοργανώνονται από τις ΚΟΒ σε κάθε περιοχή και τόπους δουλειάς. Η λεπτομερής μελέτη του κειμένου των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής, όπως και του προτεινόμενου καταστατικού, και η επεξεργασία τους, καθώς και οι προτάσεις εκ μέρους του καθενός από εμάς, αποτελεί μια απαραίτητη συμβολή.

Επειτα από πολύ προσεκτική μελέτη, και οφείλω να ομολογήσω με μια προδιάθεση να τις αναγνώσω με καλοπροαίρετα κριτική ματιά, αναφωνώ με βεβαιότητα πως συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις του Κόμματος. Αυτή δεν αποτελεί μια μηχανιστική - ανακλαστική αντίδρασή μου στη βάση και τη λογική του «ότι λέει το Κόμμα είναι σωστό και του πρέπει αποστήθιση μάλλον παρά κριτική επεξεργασία». Αποτελεί, αντιθέτως, μια ουσιαστική συμφωνία σε άξονες κεντρικών επιλογών για:

- Τη φύση και τον τρόπο εδραίωσης του σοσιαλισμού

- Τη μετάβαση από το σοσιαλισμό ως πρώτη κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού στην ανώτερη βαθμίδα του χαρακτήρα της παραγωγής , «...από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του...» (Θέση 92).

- Το χαρακτήρα της επανάστασης και την οριοθέτησή του ως σοσιαλιστικού.

- Την κοινωνική σύνθεση του Κόμματος και οι στόχοι που τίθενται (Θέση 33).

- Τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

- Τη σωστή, στάση της ΚΕ να μην υιοθετεί τη λογική των σταδίων και του μεταβατικού προγράμματος, καθώς μόνο ως αποπροσανατολιστικά μπορεί να λειτουργήσει στη χειραφέτηση και επαναστατικοποίηση της εργατικής τάξης στο δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμη αρκετά σημεία τα οποία με βρίσκουν σύμφωνο, αλλά αυτό δεν θα ήταν ουσιαστικό και θα στερούνταν περιεχομένου. Ετσι θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα το οποίο ενώ γίνεται σαφές στην ανάλυσή του από τις Θέσεις, νομίζω πως χρειάζεται εντονότερη επισήμανση και αυτό δεν είναι άλλο, από το εκλογικό αποτέλεσμα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων.

Εχοντας διαβάσει αρκετά κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου, καθώς και από αρκετές συζητήσεις με μέλη και οπαδούς του Κόμματος διακρίνω μια έντονη απογοήτευση για τα εκλογικά αποτελέσματα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αφήσω τον Λένιν να μιλήσει αντί εμού , «...η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές και στην πάλη από το βήμα της βουλής είναι υποχρεωτική για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου ακριβώς για να διαπαιδαγωγήσει τα καθυστερημένα στρώματα της τάξης του, ακριβώς για να ξυπνήσει και να διαφωτίσει τις καθυστερημένες, κακομοιριασμένες και αμόρφωτες μάζες του χωριού. Οσο καιρό δεν θα έχετε τη δύναμη να διαλύσετε το αστικό κοινοβούλιο και οποιοδήποτε άλλο αντιδραστικό ίδρυμα άλλου τύπου, είστε υποχρεωμένοι να δουλεύετε μέσα σ' αυτά ακριβώς γιατί εκεί μέσα υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών», Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σελ. 42. Η συμμετοχή του ΚΚΕ είναι απαραίτητη στο κοινοβούλιο, αφενός, για ένα και μοναδικό λόγο όμως αφετέρου, για να αποκαλύπτει το αστικό κοινοβούλιο ως όργανο εξουσίας του κεφαλαίου. Καμία φιλολαϊκή και φιλεργατική θετική εξέλιξη δεν μπορεί να περιμένει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματά της από τη λειτουργία ενός τέτοιου θεσμού. Για αυτό λοιπόν δεν κατανοώ για ποιον λόγο τείνει, η μείωση του εκλογικού ποσοστού, στο να θεωρείται ως βασικό κριτήριο του εάν το Κόμμα ακολουθεί σωστή στρατηγική ή όχι . Η στρατηγική του Κόμματος θα είχε λοξοδρομήσει σε επικίνδυνες ατραπούς, εάν στο κοινοβούλιο τηρούσε στάση ανοχής ή ακόμη και συνεργασίας με τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αρνούμενο να συμμετάσχει σε κυβέρνηση «αριστερής» συνεργασίας, και να μπει στη διαχειριστική λογική του συστήματος, είπε ένα ΟΧΙ παρακαταθήκη για την εργατική τάξη και τη μελλοντική πορεία προς το σοσιαλισμό. Θα πρέπει επιτέλους να απαλλαχθούμε από την νοοτροπία της «εκλογικής επεξήγησης» της στρατηγικής μας και να αποτινάξουμε και τις τελευταίες αυταπάτες που τρέφουν, ίσως, κάποιοι από εμάς σχετικά με την εκλογική ενδυνάμωση του Κόμματος. Η προπαγάνδιση των θέσεών του και το ξεμπρόστιασμα των πολιτικών, των εκπροσώπων της αστικής τάξης στο κοινοβούλιο. Αυτό πρέπει να γίνεται από ένα κομμουνιστικό κόμμα, στα πλαίσια της συμμετοχής του στο αστικό κοινοβούλιο, και αυτό γίνεται από το ΚΚΕ. Είτε με 20 βουλευτές είτε με 80 βουλευτές.

Γι' αυτό το κύριο μέλημά μας θα έπρεπε να ήταν, η καθημερινή δουλειά με τον κόσμο, η επεξήγηση και ανάλυση των θέσεών μας, η ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ μας, η κατάδειξη εντέλει των ορίων του καπιταλισμού και το ξεπέρασμά του από τη φύση της εποχής, και όχι φυσικά το αν το 8,2% έγινε 6% ή 12%.

Με τη βεβαιότητα πως η κατεύθυνση των Θέσεων και του προτεινόμενου προγράμματος είναι θετική, εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του 19ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Κατά τη γνώμη μου οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αντανακλούν με επιτυχία τη συσσωρευμένη εμπειρία από τη δράση του Κόμματος. Ξεκινώντας από το σχέδιο Προγράμματος, επιβεβαιώνεται η σιδερένια θέληση του Κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού/ κομμουνισμού στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, τα καθήκοντα του Κόμματος μέχρι το 20ό Συνέδριο με σωστό προσανατολισμό εμπλουτίζουν το σχεδιασμό της κομματικής δουλειάς. Το κομμάτι του απολογισμού περιέχει προβληματισμούς και δικούς μου, όσον αφορά αδυναμίες στην καθημερινή δράση.

Νομίζω ότι πολύ καλύτερα ξεκαθαρίζονται, βλέποντάς τα ενιαία, τα καθήκοντα του Κόμματος σε συνθήκες συγκέντρωσης δυνάμεων - αυτό που λέμε «στο σήμερα», τα καθήκοντα του Κόμματος σε επαναστατική κατάσταση, αντίστοιχα στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Με το φόβο της απλοποίησης/ σχηματοποίησης, θεωρώ ότι μπαίνουν τα εξής ζητήματα: Τι πρέπει να κάνουμε σήμερα ώστε να λυθούν τα οξυμένα προβλήματα του λαού; Να παλέψουμε για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων, αφού αυτές είναι η αιτία. Με τι πρέπει να τις αντικαταστήσουμε; Με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αφού έτσι θα λυθεί η βασική αντίθεση που γεννά την αναρχία στην παραγωγή, την ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων, την ανέχεια των πολλών, τη συσσώρευση κερδών στα χέρια λίγων. Ποιος θα πρέπει να μπει μπροστά στον αγώνα αυτόν; Μα φυσικά αυτοί που έχουν συμφέρον, η εργατική τάξη, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι. Ετσι λοιπόν το κείμενο των θέσεων βοηθά στο να ξεπεραστούν θολούρες που ενδεχόμενα υπάρχουν και σωστά ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας φωτίζεται από τη σκοπιά του τι έρχεται να εξυπηρετήσει, δηλαδή τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων για την ανατροπή των μονοπωλίων, του καπιταλισμού.

Κύριο καθήκον μπροστά στις κομματικές οργανώσεις που δρουν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι η συσπείρωση εργαζομένων, προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών, υποψηφίων διδακτόρων και μελών ΔΕΠ στην παραπάνω γραμμή.

Υπάρχει σαν εκτίμηση στο κείμενο των θέσεων ότι αδύναμα ανοίγουμε και εξειδικεύουμε κεντρικές επεξεργασίες και θέσεις ανά κλάδο. Σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, πέρα από τους χώρους της Ιατρικής, όπου το άνοιγμα της συζήτησης γύρω από της εξελίξεις στην Υγεία, την κατάντια του ΕΟΠΥΥ και τις θέσεις του Κόμματος είναι λίγο-πολύ σε καθημερινή βάση λόγω της καθημερινής παρουσίας και τριβής των φοιτητών και των συντρόφων μέσα στις κλινικές, στους υπόλοιπους χώρους έχουμε ακόμη πολλά βήματα να κάνουμε.

Οταν λέμε ότι οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του Κόμματος, όταν λέμε ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, εννοούμε ακριβώς ότι σε κάθε κλάδο, σε ολοένα και περισσότερους τομείς της οικονομίας ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει φάει τα ψωμιά του, δεν μπορεί να δώσει λύσεις ούτε στους εργαζόμενους του κλάδου ούτε στο σύνολο της κοινωνίας. Και αυτό θέλει εκλαϊκευμένα να το εντάξουμε στην προπαγάνδα μας, να το χρησιμοποιήσουμε ως ένα ακόμη όπλο μαζί με τα οξυμένα προβλήματα των φοιτητών/σπουδαστών για την αγωνιστική συσπείρωση ολοένα και περισσότερου κόσμου. Πώς θα πείσεις έναν φοιτητή του Πολυτεχνείου ότι είναι ανάγκη να συσπειρωθεί σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική γραμμή, πώς θα σπάσεις τις αυταπάτες που έχει ότι θα μπορέσει το επάγγελμα του ελευθεροεπαγγελματία μηχανικού να επιστρέψει στις προ-10ετίας «χρυσές μέρες», αν δεν του εξηγήσεις για τις εξελίξεις στον κλάδο των κατασκευών: τις συνθήκες εργασίας, την προχωρημένη μονοπώληση του κλάδου και τα υπερκέρδη των μεγάλων ομίλων; Αν δεν αναλύσεις τις ανάγκες για αντισεισμική αντιπλημμυρική θωράκιση σε αντίθεση με τη μεγάλη ανεργία στους νέους πτυχιούχους, το παράδοξο των απούλητων σπιτιών και του αριθμού των αστέγων κτλ. Αν δεν αναδείξεις από την άλλη τεκμηριωμένα τι θα μπορούσε να δώσει ο ενιαίος φορέας κατασκευών σε μια άλλη βάση οργάνωσης της οικονομίας.

Στο χώρο του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ έχουμε κάποια εμπειρία από μια τέτοια δουλειά. Σχεδόν κάθε χρόνο οι επιτροπές αγώνα του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών διοργανώνουν εκδήλωση με το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, η οποία συγκεντρώνει το ενδιαφέρον αρκετών φοιτητών. Φέτος κάναμε ένα βήμα παραπέρα, διοργανώσαμε εκδήλωση για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Παράλληλα, μπροστά σε μεγάλες απεργιακές μάχες γίνεται προσπάθεια για κοινές περιοδείες ΜΑΣ - ΠΑΜΕ, για παρουσία των αντίστοιχων σωματείων στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων.

Το να ανοίξεις ζητήματα επιστημονικού ενδιαφέροντος και φυσικά να τα φωτίσεις από τη δικιά μας σκοπιά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο αντίπαλος δουλεύει σταθερά στην κατεύθυνση αυτή. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ διοργανώνουν συνεχώς επιστημονικές εκδηλώσεις, εκπαιδευτικές εκδρομές σε βιομηχανίες, στο μετρό, ημερίδες για τη νεανική επιχειρηματικότητα, το ρόλο του νέου μηχανικού κτλ.

Η δικιά μας παρέμβαση με βάση τις επεξεργασίες του Κόμματος θα πρέπει να δουλεύεται ως μέρος του αυτοτελούς σχεδιασμού των ΚΟΒ ΑΕΙ και ΤΕΙ για παρέμβαση στο χώρο με τα ζητήματα που εμείς θέλουμε να ανοίξουμε όλη τη χρονιά, χωρίς να μας παίρνει η μπάλα της επικαιρότητας. Χρειάζεται καλή γνώση του αντικειμένου, αξιοποίηση του συνόλου του κομματικού δυναμικού και καλή προετοιμασία. Χρειάζεται επίσης σταθερή παρουσία στα μαθήματα ώστε να ξέρεις τι ζητήματα σηκώνει ο αντίπαλος μέσα στα αμφιθέατρα, π.χ. αειφόρος ανάπτυξη, «πράσινη» οικονομία, ανταγωνιστικότητα/ επιχειρηματικότητα. Ομως μια τέτοια κατεύθυνση στη δράση των ΚΟΒ/ΟΒ μπορεί να ανοίξει δρόμους στη δουλειά μας από πολλές πλευρές: αποτελεί πεδίο κοινής δράσης κομματικών και κνίτικων δυνάμεων, μπορεί να συμβάλει στη γνωριμία με δυνάμεις που δύσκολα τις προσεγγίζουμε π.χ. μέλη ΔΕΠ. Από την άλλη, η ενασχόληση με το επιστημονικό αντικείμενο της κάθε σχολής και με τις συνθήκες εργασίας των αυριανών πτυχιούχων δίνει περιεχόμενο στην παρέμβασή μας στα μεγαλύτερα έτη σπουδών που δυσκολότερα παίρνουν μέρος στον αγώνα. Τέλος, τέτοιες πρωτοβουλίες μπορούν να συμβάλλουν στη διαφορετική λειτουργία που θέλουμε να έχουν οι σύλλογοι όπου οι δυνάμεις του ΜΑΣ είναι πρώτη δύναμη.

Αντίστοιχα όσον αφορά τους νέους ερευνητές/ υποψήφιους διδάκτορες, θα πρέπει πέρα από ζητήματα που αφορούν τις συνθήκες εργασίας τους (μειωμένες κρατικές υποτροφίες, «μπλοκάκι», απλήρωτες ώρες συνεπικουρίας μελών ΔΕΠ), να αναδείξουμε πλευρές που έχουν να κάνουν με την κατεύθυνση της έρευνας σε κάθε επιστημονικό αντικείμενο. Η δράση μας εδώ θα πρέπει να αξιοποιήσει συγκεκριμένα στοιχεία από τους ειδικούς λογαριασμούς κονδυλίων έρευνας σε κάθε ΑΕΙ/ΤΕΙ, να μπορούμε στοιχειοθετημένα να αναδεικνύουμε το «έρευνα από ποιον και για ποιον». Μια τέτοια δουλειά σε κάθε σχολή/ τμήμα και ΑΕΙ μπορεί να συμβάλλει στην καλύτερη γνώση κεντρικά των στοχεύσεων και κατευθύνσεων της έρευνας σήμερα, στην καλύτερη επεξεργασία θέσεων και προτάσεων.

Αγαπητοί φίλοι,

Η θρασύτητα ανεπαρκούς θεωρητικής κατάρτισης και η ευκολία του «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε», με ωθούν να σταθώ στο σημείο της αποδοχής της ιδεολογίας ως προϋπόθεση της ένταξης στο κόμμα.

Η ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού (που έχει φιλοσοφική βάση το διαλεκτικό υλισμό) νομίζω ότι είναι ένα σύνθετο ζήτημα. Η αποδοχή της, για να έχει ουσιαστικό νόημα, προϋποθέτει τη μελέτη της. Δεν είναι αυτό κάτι πιο απαιτητικό από τη μελέτη και αποδοχή του προγράμματος και του καταστατικού; Η αποδοχή του προγράμματος, της συλλογικής προσπάθειας εφαρμογής της θεωρίας στην πράξη, δεν αποτελεί ικανοποιητικό πρώτο εχέγγυο ότι το εντασσόμενο μέλος δε σκοπεύει να αλλοιώσει την ιδεολογία του Κόμματος; Δεν είναι το ίδιο το Κόμμα το καλύτερο περιβάλλον για τη μελέτη, αφομοίωση και αποδοχή της ιδεολογίας; Πρέπει πρώτα να διαβάσει κάποιος την κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας και μετά να ενταχθεί στο Κόμμα;

Το ανέβασμα του ιδεολογικού επιπέδου του Κόμματος συνολικά, και κάθε μέλους ξεχωριστά, είναι αναγκαίο. Στην κοινωνία, σε μη επαναστατική περίοδο, κυριαρχούν οι αστικές ιδέες (διατηρούνται σε σημαντικό βαθμό και μετεπαναστατικά ακόμη). Είναι αναμενόμενο να διεισδύουν στο Κόμμα και καθήκον του - αν θέλει να είναι κομμουνιστικό - να τις αντιμετωπίζει συνεχώς. Να αυτοπροστατεύεται από την κοινωνία (τις ιδέες της κυρίαρχης τάξης), αν θέλει να την αλλάξει. Το Κόμμα δεν είναι η κοινωνία. Οταν κάποιοι παραχαράσσουν ξεδιάντροπα τον Λένιν, αυτοί ως και τον Καραμανλή είναι ικανοί να βαφτίσουν «αντιιμπεριαλιστή» που ήθελε την «απεξάρτηση»/«παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας (επειδή συγκρούστηκε με την «Πάουερ» και δημιούργησε την κρατική ΔΕΗ), προκειμένου να πείσουν τους εργάτες να σκάψουν το λάκκο τους συμπορευόμενοι με εγχώριους «παραγωγικούς» κεφαλαιοκράτες, η επαγρύπνηση πρέπει να ενταθεί ακόμα περισσότερο. Τίθενται όμως κάποια πρακτικά ζητήματα.

Η θρησκευτική πίστη είναι ένα από αυτά και η συγκεκριμένη διατύπωση μπορεί να εκληφθεί ότι κλείνει τις πόρτες του Κόμματος σε κάποιον θρησκευόμενο. Ομολογώ ότι η θέση κάποιου θρησκευόμενου που επιδιώκει τη λαϊκή εξουσία, είναι «λογικά» δίπλα στο Κόμμα, ως μέλος της λαϊκής συμμαχίας (κάτι που απαντά στην κατηγορία ότι στη λαϊκή συμμαχία συσπειρώνεται μόνο το... ΚΚΕ). Η ένταξή του θα συνιστούσε μιαν αντίφαση. Αν όμως την επιθυμεί, τότε γιατί αυτή η αντίφαση να μη θεωρηθεί προσωπική του υπόθεση; Ο Μοσκώφ ή θρησκευόμενοι αγωνιστές δεν τίμησαν το Κόμμα;

Νομίζω ότι το κύριο πρέπει να είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για να έρθουν στην εξουσία οι εργάτες. Δε σκαμπάζω από κομματική δουλειά, θεωρώ όμως ότι όταν υπάρχει κίνδυνος να συγκαλυφθούν υπαρκτές ταξικές αντιθέσεις εντός της εκκλησίας (πιστοί-κατώτερος-ανώτερος κλήρος) και να χειραγωγηθούν εργάτες (μέσω «φιλανθρωπικών» δικτύων), το θρησκευτικό συναίσθημα δεν πρέπει να υποτιμάται. Ούτε για τους Ελληνες, ούτε για τους μετανάστες (πιο ευάλωτοι). Αν πρόκειται άλλωστε να απονεκρωθεί πραγματικά η θρησκεία, αυτό δε θα γίνει με βιβλία - όσο διαφωτιστικά κι αν είναι.

Μια επεξήγηση ίσως να ήταν χρήσιμη. Ας μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα να μείνει μακριά από το Κόμμα έστω και ένας πρωτοπόρος εργάτης επειδή θα θέλει να κάνει το σταυρό ή την προσευχή του.

Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη (...)

Χριστούλη μου, όμορφη που 'ναι η προφητεία αυτή.

Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.