Η πρώτη κινηματογραφική βδομάδα του Σεπτέμβρη μας φέρνει μια σπουδαία επανέκδοση, αρκετές νέες ταινίες και μαζί ένα Ταινιόραμα 7 ημερών (DocWeek) στον κινηματογράφο «Αστυ» (Κοραή 4), που ξεκινάει σήμερα 1η Σεπτέμβρη με το «Δεν είμαι ο νέγρος σου» του Ραούλ Πεκ και συνεχίζεται με ένα ντοκιμαντέρ κάθε μέρα έως και τις 7 του μήνα. Ξεχωρίζουμε και συστήνουμε ανεπιφύλακτα την εμβληματική τριλογία του Πατρίσιο Γκουσμάν («Νοσταλγώντας το Φως»/ «Μαργαριταρένιο Κουμπί»/ «Οροσειρά των Ονείρων»). Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του κινηματογράφου https://www.asty-cinema.gr/.

Τη Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη ανοίγει τις πύλες του το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας, το οποίο θα διεξαχθεί και φέτος υβριδικά, προβάλλοντας παράλληλα το πρόγραμμά του στην ειδική πλατφόρμα https://disff.cine.gr έως και τις 15 Σεπτέμβρη με αντίτιμο 5 ευρώ. Ενώ το σύνολο του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ θα προβληθεί στην Αθήνα, από τις 15 έως και τις 18 Σεπτέμβρη, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα https://www.dramafilmfestival.gr/.

Ο κλασικός «Φρανκενστάιν» με τον Μπορίς Καρλόφ προβάλλεται σε έναν μικρό επαρχιακό κινηματογράφο ενός χωριού της Καστίλης, στις αρχές της δεκαετίας του '40. Η πιτσιρίκα Αννα υποβάλλεται από τη μορφή του τέρατος. Η μεγαλύτερη αδελφή της την καθησυχάζει, πείθοντάς την πως το τέρας είναι ένα αθάνατο πνεύμα που ζωντανεύει εύκολα παίρνοντας ανθρώπινη μορφή. Η Αννα αναζητά το πνεύμα και πιστεύει πως το ξαναβρίσκει ζωντανό στο πρόσωπο ενός αντάρτη του εμφύλιου πολέμου που κρύβεται στην περιοχή.

Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του ισπανικού, αλλά και παγκόσμιου κινηματογράφου και σίγουρα μια από τις σημαντικότερες επανεκδόσεις του καλοκαιριού, επισκιάζει κάθε νέα ταινία αυτής της βδομάδας.

Το 1973, μέσα στη δικτατορία, ο Ερίθε γυρίζει αυτήν τη συμβολική ταινία για να κρατήσει άσβεστη την ιστορική μνήμη μέσα στην αποτρόπαια λήθη που επέβαλε το φρανκικό καθεστώς. Η ταινία έχει ιδιαίτερη αξία, τόσο για την ιστορική περίοδο που γυρίστηκε, όσο και για την ιστορική περίοδο που αναφέρεται. Είναι σπουδαία σε μορφή και σε περιεχόμενο. Είναι από εκείνες τις ταινίες που κάθε φορά που επανέρχεσαι, αντιλαμβάνεσαι και καινούργιες πτυχές της. Καταφέρνει να συγκεράσει με μοναδικό τρόπο διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Χωρίς εξεζητημένο σενάριο, με μια απλή ιστορία στον πυρήνα της, αλλά αμέτρητους συμβολισμούς, περιέχει το φανταστικό, το ποιητικό, το κοινωνικό και το πολιτικό σινεμά. Ακτινογραφώντας με ενδελέχεια τους μύθους, μιλάει για την κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από τα μάτια των παιδιών μάς δείχνει σε ποια πλευρά της Ιστορίας βρίσκεται, μέσα από τα μάτια των γονιών την αποστασιοποίηση της κοινωνίας στο έγκλημα που συντελείται. Οι πολλαπλές αναγνώσεις των επιμέρους στοιχείων του σεναρίου καταλήγουν σε ένα μοναδικό συμπέρασμα. Η χούντα που βυθίζει την κοινωνία στο έρεβος δεν είναι αιώνια, η αντίσταση πάντα θα βρίσκει τη διέξοδο στο φως, θα φυτεύει τον σπόρο της αμφισβήτησης στη νέα γενιά, θα προετοιμάζει το μέλλον. Εικαστικά πρόκειται περί αριστουργήματος, τόσο για τη μαγική σκηνοθεσία του Ερίθε όσο και για τη μοναδική φωτογραφία του Λουίς Κουαντράδο (που γύρισε την ταινία σχεδόν τυφλός από όγκο στον εγκέφαλο). Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι άλλη μια σπουδαία πτυχή της ταινίας, με προεξέχοντα εκείνον της μικρής Αννα Τόρεντ. Αξίζει τον κόπο να την ανακαλύψετε.

Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, έρχεται στην κατοχή του μια τσάντα με χρυσά νομίσματα. Εκείνος επιλέγει να επιστρέψει την τσάντα στην ιδιοκτήτριά της, παρόλο που η αξία των νομισμάτων θα του επέτρεπε να διαπραγματευτεί με τον πιστωτή του και να βγει από τη φυλακή...

Ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης ανυψώνει τον κεντρικό του πρωταγωνιστή σε ήρωα μέχρι τη μέση της ιστορίας και προοδευτικά, με μεγάλη σεναριακή μαστοριά, σπέρνει το μικρόβιο της αμφιβολίας μέχρι να τον αποδομήσει πλήρως. Ο Φαραντί φαίνεται να απευθύνεται περισσότερο στο κοινωνικό σύνολο και λιγότερο στον κάθε μεμονωμένο θεατή του έργου του. Το μεγάλο ζήτημα που πραγματεύεται είναι η ηθική τόσο του πρωταγωνιστή όσο και του κοινωνικού του περίγυρου συνολικότερα. Από αυτή την άποψη, θέτει συνολικότερα έναν προβληματισμό για την ηθική μιας ολόκληρης κοινωνίας και όχι μόνο ενός μεμονωμένου κομματιού της. Από την άλλη, δεν καταφέρνει να εμβαθύνει τόσο πολύ, ώστε να φτάσει τον προβληματισμό του στη ρίζα του, στο κοινωνικό σύστημα. Διατηρεί όμως σαφώς το «πλεονέκτημα» ότι ο «Ηρωας» αφήνει μια αμφισημία και συζητιέται πολύ μετά το τέλος του.

Η ιστορία της Κάια, ενός κοριτσιού που εγκαταλείφθηκε τους ανθρώπους και μεγάλωσε μόνη της στους επικίνδυνους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας. Για χρόνια, οι φήμες για την «Πιτσιρίκα του Βάλτου» στοίχειωναν το Μπάρκλι Κόουβ, απομονώνοντας την Κάια από την κοινωνία. Μέχρι που γίνεται ένας φόνος και αποτελεί τη βασική ύποπτη...

Ενώ το σενάριο έχει αρκετά καλά επιμέρους στοιχεία που θα μπορούσαν να δώσουν ένα σφιχτό κοινωνικό - δικαστικό δράμα εποχής, εντούτοις σπαταλάει ένα πολύ μεγάλο μέρος του σε ένα πολύ παιγμένο γλυκανάλατο ρομάντζο. Η ταινία προσπαθεί να χωρέσει μέσα τα πάντα, εστιάζοντας και σε φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας (οικογενειακή βία)... Το παράδοξο είναι ότι δεν κατάφερε να χωρέσει την κριτική της κοινωνίας εκείνης που αφήνει ένα παιδί να επιβιώσει μόνο του μέσα στους βάλτους. Κρίμα για την ωραία κινηματογράφηση της φύσης που θα πάει χαμένη...

Η Δρ. Αλήθεια Μπίνι είναι μία ακαδημαϊκός, ταγμένη στη λογική. Ενώ βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη για ένα συνέδριο, συναντά ένα Τζίνι που της προσφέρει τρεις ευχές με αντάλλαγμα την ελευθερία του... Συμπαθέστατη ταινία ρομαντικής υφής, ωραιότατα γυρισμένη, γεμάτη εφέ, που όμως «δοκιμάζει» τις αντοχές μας... Η ταινία σε όλη τη διάρκειά της είναι η πάλη του μεταφυσικού και της λογικής, ώσπου η μεταφυσική... τα καταφέρνει. Και η Αλήθεια πάει περίπατο...