Πριν από μια βδομάδα, είχα την τύχη να γνωρίσω τις δραστήριες γυναίκες του Μορφωτικού Συλλόγου Νέας Κίου, οι οποίες στο πλαίσιο του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΑΝΑ 2024, διοργάνωσαν ένα ενδιαφέρον διήμερο για τη γυναικεία κακοποίηση.

Θεωρώντας πως είναι σοκαριστικά πλέον τα στοιχεία των εγκλημάτων που διαπράττονται σε βάρος των γυναικών, στο οικογενειακό και το εργασιακό περιβάλλον, σχεδίασαν δυο μέρες αφιερωμένες σ' αυτό το σοβαρό ζήτημα. Κι επειδή πολλοί στις μέρες μας συγχέουν τα πολιτιστικά σωματεία με τη διοργάνωση πανηγυριών, ας μάθουν πως υπάρχουν και κάποιες ομάδες, με πραγματικές κοινωνικές ευαισθησίες, που προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο, όπως η συγκεκριμένη, που οργάνωσε δράσεις κινητοποίησής του γι' αυτά τα 6.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που καταγράφηκαν στην ελληνική κοινωνία.

Αποδέχτηκα με χαρά την πρότασή τους να κάνω την κεντρική ομιλία των εκδηλώσεων, στην οποία μεταξύ άλλων επεσήμανα πως «υπάρχουν βαθιές κοινωνικές και οικονομικές αιτίες που υφίστανται οι γυναίκες τη βία και κανένας δεν τις προστατεύει. Η ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας είναι ταξική. Ποτέ μα ποτέ, το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού δεν πρόκειται να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν συμβαδίζει με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Στις σημερινές συνθήκες του γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας, οι γυναίκες ζουν στο πετσί τους ακόμα πιο επώδυνα την αντιδραστικότητα της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και την όξυνση απαράδεκτων συμπεριφορών απέναντί τους, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό, ακόμη και τις δολοφονίες».

«Τα πρωτόκολλα της ΕΕ και των κυβερνήσεων λογαριάζουν μόνο με τη λογική του "κόστους - οφέλους", αδιαφορώντας για όλα τα αναγκαία μέτρα ολόπλευρης προστασίας των γυναικών από την πολύμορφη βία, που οφείλουν να λάβουν. Παρατηρείται όμως και το εξής περίεργο: Οι δήθεν πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας και υπερασπιστές των γυναικείων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι που προωθούν νόμους για την ακόμη πιο στυγνή εκμετάλλευσή τους.

Οι - τάχα - εχθροί της βίας κατά των γυναικών χρησιμοποιούν την πιο άγρια καταστολή, για να θωρακίσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό που πραγματικά τους νοιάζει είναι να κρύψουν την πραγματικότητα της εμπορευματοποίησης και του ανταγωνισμού, που αποθεώνει την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας.

Τους εξυπηρετεί η σιγή και η αφωνία για τις πραγματικές ταξικές αιτίες της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών. Καλούν τις γυναίκες να διαμαρτυρηθούν για την ενδοοικογενειακή βία και τη βία στους χώρους δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα να ...σιωπήσουν για τις πολιτικές που τσακίζουν τη ζωή τους, να μην καταγγείλουν την εργοδοτική και κρατική βία και να ανεχθούν την καταστολή στους αγώνες για τα δικαιώματά τους.

Κατέληξα, υπογραμμίζοντας πως «οι γυναικοκτονίες θα συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητά μας, όσο οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ως "κόστος" και αποκλειστικά ατομική ευθύνη την ανάγκη των γυναικών να ξεφύγουν από μία βίαιη και παθογόνα σχέση και όσο παραμένει το μαρτύριο των χρονοβόρων και πολυδάπανων νομικών διαδικασιών. Οσο ανεχόμαστε την ύπαρξη ενός βαθύτερου σάπιου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτιστικού υπόβαθρου, που γεννά τους δράστες - "τέρατα" και αφήνει τις γυναίκες μόνες και ευάλωτες στην ανασφάλεια και τη βία, τα εγκλήματα θα πολλαπλασιάζονται».

Παρέμβαση έκανε η πρόεδρος της Ομάδας Γυναικών Αργους, μέλος της ΟΓΕ Μαρία Κουτρουφίνη. Υπογράμμισε πως «η ΟΓΕ στα 48 χρόνια ζωής και δράσης της αγωνίζεται ενάντια σε κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην οικογένεια, ενάντια στη βία των πολέμων και της προσφυγιάς. Η ένταση της βίας και ειδικά απέναντι σε παιδιά και γυναίκες με αποτέλεσμα τη δολοφονία τους δεν σταματά να μας σοκάρει, δεν συνηθίζουμε σε αυτήν, δεν δεχόμαστε να ξεπλυθούν άλλοι φόνοι μέσα από το σύστημα που ψάχνει να βρει τρόπο να απαλλαχτεί από τις ευθύνες του.

Η γυναίκα που θέλει να ξεφύγει από όλα αυτά, πρέπει να περάσει και να ξαναπεράσει από Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, Κέντρα Ψυχικής Υγείας, ιατροδικαστικές υπηρεσίες, κοινωνικές υπηρεσίες δήμων, συμβουλευτικά κέντρα, ξενώνες, αστυνομία, εισαγγελικές αρχές, δικηγόρους κ.λπ. Η διαδικασία που πρέπει να προηγηθεί για τη φιλοξενία στον ξενώνα, είναι χρονοβόρα και πολύπλοκη, σε συνάρτηση με τη δραματική κατάσταση και τις τραγικές ελλείψεις των νοσοκομείων, των Κέντρων Υγείας, την πανάκριβη νομική προστασία, οπότε αυξάνονται τα εμπόδια για να μπορέσει μια γυναίκα να στηριχτεί και να προστατευτεί.

Αυτές οι συνθήκες αναγκάζουν τις γυναίκες να παραμένουν σε κακοποιητικό περιβάλλον, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Αν τώρα αναρωτιέστε ποιες υπηρεσίες και δομές υπάρχουν στους μεγάλους δήμους του νομού μας, μια είναι η απάντηση: ΚΑΜΙΑ. Γεγονός που φαίνεται στα περιστατικά κακοποίησης γυναικών που έχουν συμβεί στην περιοχή μας.

Η ΟΓΕ παλεύει και διεκδικεί:

• Ενιαίο και εκτεταμένο δίκτυο κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και την ολόπλευρη και δωρεάν στήριξή τους. Χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ, ιδιωτών, εκκλησίας κ.λπ., με χρηματοδότηση αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Γενναία κρατική χρηματοδότηση για τη λειτουργία και τη δημιουργία εξειδικευμένων, δημόσιων και δωρεάν δομών για τη θεραπεία του τραύματος, οι οποίες σήμερα είναι παντελώς ανύπαρκτες.
• Λειτουργία Συμβουλευτικών Κέντρων σε όλους τους δήμους και φυσικά στους δήμους του νομού μας και Ξενώνα Αμεσης Φιλοξενίας για την προστασία της ζωής γυναικών και παιδιών σε άμεση ανάγκη! Να αντιμετωπιστούν οι χρονοβόρες διαδικασίες με άμεση, δωρεάν προσωρινή φιλοξενία σε ασφαλές περιβάλλον με μοναδική προϋπόθεση τη σύμφωνη γνώμη της καταγγέλλουσας.
• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων, μονιμοποίηση των συμβασιούχων και κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Δωρεάν επιμόρφωση του προσωπικού όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλες.
• Κοινωνική προστασία της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού και κάλυψη των αναγκών μας με δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας. Μέτρα στήριξης των εργαζόμενων, των άνεργων γυναικών, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Να γίνουν άμεσα όλες οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, νοσηλευτές) σε κάθε σχολείο, που έγκαιρα θα εντοπίζουν και θα αντιμετωπίζουν και τα φαινόμενα βίας και ενδοοικογενειακής βίας. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.

Τέλος, η Μαρία Κουτρουφίνη απευθύνθηκε στις γυναίκες της περιοχής που αγανακτούν και θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κακοποίηση, να έρθουν σε επαφή με τις ομάδες γυναικών της ΟΓΕ. «Η καταγγελία κάθε περιστατικού βίας δεν είναι ατομικό ζήτημα της γυναίκας», αλλά υπόθεση κάθε συλλόγου, σωματείου και μαζικού φορέα», τόνισε.

Ο Μορφωτικός Σύλλογος Νέας Κίου, που ιδρύθηκε το 1978 και έχει αδιάλειπτη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα του Νομού, συμβάλλοντας στην ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία με αγάπη, συλλογικότητα και ανιδιοτέλεια, επιχείρησε με το διήμερο αυτό να ρηγματώσει βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και στερεότυπα, που βρίσκονται πίσω από την πολύμορφη βία και τις γυναικοκτονίες.

Παρουσίασε μάλιστα, στην Εκθεση Σκίτσου και Γελοιογραφίας, τα έργα 12 Ελλήνων γελοιογράφων (Αντωνόπουλος, Γεωργοπάλης, Γρηγοριάδης, Δερμεντζόγλου, Ζάχαρης, Ζερβός, Μήλας, Μητσομπόνος, Παπαγεωργίου, Ταμπακέας, Τζαμπούρα, Χερουβείμ) που με την πένα τους αποτύπωσαν το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Το διήμερο ολοκληρώθηκε με την προβολή της ταινίας «The Noir Project» του σκηνοθέτη Γρηγόρη Βαρδαρινού.

Μέχρι τις 23 Αυγούστου οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν από κοντά σημαντικές εκδηλώσεις, στην Αυλή του Συλλόγου. Ανάμεσά τους:

• Ομιλία του καθηγητή του Παντείου Σπύρου Σακελλαρόπουλου για το Κυπριακό ζήτημα και την τουρκική εισβολή.
• Προβολή ταινιών, μουσικοχορευτικές παραστάσεις, εκθέσεις τέχνης, χειροποίητων δημιουργιών, αστροφωτογραφίας κ.ά.
• Στις 17/8 σχεδιάζεται και λαϊκό παραδοσιακό γλέντι με Μικρασιατικά τραγούδια.

Κρατώ για επίλογο μια ερώτηση και μια απάντηση, που άκουσα από τις γυναίκες του Συλλόγου. Μπορεί όμως η Τέχνη να φωτίσει τα σκοτάδια; Να προβληματίσει, να συγκινήσει, να διαμορφώσει στάσεις ζωής, να χτίσει αξίες, να καταγγείλει και να καταδικάσει; Φυσικά και μπορεί. Η Τέχνη μπορεί να πάρει θέση στο πλευρό των πολλών, υπενθυμίζοντας τον ρόλο τους και να ανοίξει τους δρόμους για μια καλύτερη ζωή!