Κινηματογραφική βδομάδα πιο γεμάτη από την προηγούμενη, αφού έχουμε ταινίες για όλα τα γούστα και, επιτέλους, με την έναρξη της χρονιάς και δύο ταινίες για παιδιά και εφήβους.

Το «Ονειρικό Σενάριο» (Dreams Scenario) του Κρίστοφερ Μπόργκλι μιλά για την ανέλιξη και την αποκαθήλωση ενός άντρα που γίνεται ξαφνικά και πρόσκαιρα διάσημος, επειδή εμφανίζεται στα όνειρα και στους εφιάλτες χιλιάδων ανθρώπων. Αν και έχει την υπέροχη ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ, δυστυχώς στερείται στιβαρό σενάριο. Επίσης, ο «Μελισσοκόμος» του Ντέιβιντ Αγιερ είναι άλλη μια ταινία δράσης με τον Τζέισον Στέιθαμ, σε κάτι που βλέπουμε ιδιαίτερα συχνά και καταντά κουραστικό.

Ο DOG είναι ένας μοναχικός σκύλος που ζει στο Μανχάταν και έχει βαρεθεί να μένει μόνος. Μια μέρα αποφασίζει να φτιάξει για τον εαυτό του έναν φίλο, το ROBOT. Η φιλία τους μεγαλώνει, μέχρι που γίνονται αχώριστοι, και η ζωή τους αποκτά τον ρυθμό της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '80. Ομως μια καλοκαιρινή νύχτα ο σκύλος, με μεγάλη λύπη, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ρομπότ στην παραλία. Θα ξανασυναντηθούν;

Ο Πάμπλο Μπέργκερ βασίστηκε στο κόμικ «Robot Dreams» της Σάρα Βαρόν και μας παρέδωσε μια ιδιαίτερα τρυφερή ταινία για τη φιλία, που μπορεί να συγκινήσει μικρούς και μεγάλους. Το «Robot Dreams» είναι ένα ιδιαίτερα λιτά σχεδιασμένο κινούμενο σχέδιο (2D animation), χωρίς διαλόγους, μόνο με τους ήχους του περιβάλλοντος, τις φωνητικές εκφράσεις των πρωταγωνιστών του και υπέροχη μουσική. Η αληθινή μαγεία του σινεμά, που δείχνει με την εικόνα αυτό που θέλει να πει. Τόσο απλό και τόσο όμορφο, και στη μορφή και στο περιεχόμενό του. Τι είναι η μοναξιά, η φιλία, πού μπορούμε να φτάσουμε για τους φίλους μας, γιατί τους χάνουμε, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την απώλειά τους, μπορούμε να βρούμε νέους φίλους, πώς μας φέρονται οι άλλοι όταν τους έχουμε ανάγκη; Αυτά πραγματεύεται αυτό το υπέροχο, ζωντανό σκιτσάκι, που μερικές φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που παρακολουθείς είναι όνειρο ή πραγματικότητα. Τα όνειρα ενός ρομπότ δεν είναι πρωτόγνωρο θέμα, τα συναντάμε και στη λογοτεχνία του Ισαάκ Ασίμοφ ήδη από τη δεκαετία του '40. Η μεγάλη διάρκειά του δεν σε κουράζει, αν και θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο. Είναι όμως ιδανικό για πιτσιρίκια, που μπορούν να παρακολουθήσουν τη σχεδόν σπονδυλωτή μορφή του, αφού κάθε ενότητα θα μπορούσε να είναι και μια μικρή ξεχωριστή ιστορία. Υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία.

Από το Λούβρο μέχρι τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, από τις τρώγλες του Παρισιού μέχρι την πολιορκία της Λα Ροσέλ... Σε ένα βασίλειο διχασμένο από τους θρησκευτικούς πολέμους και υπό την απειλή της εισβολής από την Αγγλία, μια χούφτα αντρών και γυναικών θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους και θα ενώσουν το πεπρωμένο τους με τη μοίρα της Γαλλίας.

Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας που βασίζεται στο διάσημο ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Δουμά και η οποία εκτείνεται σε τρία μέρη. Το πρώτο το παρακολουθήσαμε μόλις τη χρονιά που μας πέρασε (20/4) και δυστυχώς αμελήσαμε να το προσθέσουμε στον κατάλογο των ταινιών που ξεχωρίσαμε... Εκεί λοιπόν διατηρούσαμε τις επιφυλάξεις μας σχετικά με το αν θα περιγράψει περισσότερο το ιστορικό πλαίσιο στη συνέχεια της τριλογίας. Αλλωστε, είναι πολύ φυσικό να μην μπορείς να μιλήσεις τεκμηριωμένα για μια σειρά ταινιών χωρίς να έχει ολοκληρωθεί. Εδώ λοιπόν, αφού κάνει μια μικρή αλλά σημαντική εισαγωγή ώστε να γνωρίζει ο θεατής τι παρακολουθεί, εστιάζει στο δεύτερο πρόσωπο που παίζει κρίσιμο ρόλο στην ιστορία, τη Μιλαίδη. Χωρίς να τηρεί κατά γράμμα το λογοτεχνικό έργο, διαδραματίζεται γύρω στο 1625 και καταφέρνει να σε μυήσει στις ιστορικές συνθήκες της εποχής, δείχνοντας τι διαδραματίζεται λίγο πριν την πολιορκία της Λα Ροσέλ. Εδώ δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ιστορική ακρίβεια, αφού στηρίζεται σε λογοτεχνικό έργο, όμως παίρνουμε μια γεύση από την περίοδο των θρησκευτικών πολέμων στη Γαλλία. Οι δολοπλοκίες, τα ήθη, τα έθιμα παρουσιάζονται επαρκώς και, όπως και στην πρώτη ταινία, η παραγωγή, η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, τα σκηνικά, τα κοστούμια είναι εξαιρετικά. Το σφιχτό σενάριο και ο γρήγορος ρυθμός της πλοκής κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή, που απολαμβάνει μια πολύ «τίμια» και άρτια ταινία εποχής. Το πρωταγωνιστικό καστ είναι υπέροχο (Φρανσουά Σιβίλ, Βενσάν Κασέλ, Ρομάν Ντουρίς, Πίο Mαρμάι, Εύα Γκριν, Λουί Γκαρέλ, Βίκι Κριπς, Λινά Κουντρί, Τζέικομπ Φόρτσουν Λόιντ, Ερίκ Ρουφ), εν ολίγοις είναι ταινία για μεγάλη οθόνη. Αν μάλιστα θυμηθείτε λίγο και το πρώτο μέρος, θα ήταν ακόμα καλύτερα για τη θέασή της.

Ο Τζούλιαν παλεύει να βρει πού ανήκει από τότε που αποβλήθηκε από το προηγούμενο σχολείο του για τη συμπεριφορά του σε ένα άλλο παιδί. Για να αλλάξει τη ζωή του, η γιαγιά τού αποκαλύπτει τη δική της ιστορία θάρρους, κατά τη διάρκεια της νιότης της στην κατεχόμενη από τους ναζί Γαλλία, όταν ένα αγόρι κυριολεκτικά της έσωσε τη ζωή.

Μια υπέροχη ταινία για εφήβους, η οποία δεν μπορεί να αποφύγει την αμερικανική «αφέλεια» της καλοσύνης στον αφηγηματικό της πυρήνα, αν και εδώ ειλικρινά η «αφέλεια» μπαίνει σε δεύτερο κάδρο... Στηριγμένη στο graphic novel της Raquel J. Palacio, δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς, δείχνοντας στους νεότερους πόσα μπορούν να αποκομίσουν από τις ιστορίες των μεγαλύτερων, και εν προκειμένω από την Ιστορία, για κάθε πτυχή της ζωής τους. Η ιστορία της γιαγιάς - πρόκειται για μια Εβραία έφηβη - διαδραματίζεται στην «ελεύθερη ζώνη» της Γαλλίας του 1942, η οποία όσο εξελίσσεται η ναζιστική κατοχή αποκτά τις ίδιες βάρβαρες συνθήκες με την υπόλοιπη επικράτεια. Η ιστορία του «Λευκού Πουλιού» θα λέγαμε ότι μοιάζει λίγο με εκείνη της Αννας Φρανκ, στο γεγονός ότι ένα κορίτσι βρίσκεται κλεισμένο σε μια κρυψώνα για να σώσει τη ζωή του. Η αλληλεγγύη και η απρόσμενη φιλία του αγοριού προς το κορίτσι - το οποίο δεν τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση - είναι σπουδαία, γιατί παρατηρούμε τη μεταστροφή του χαρακτήρα της και της συμπεριφοράς της απέναντί του. Με άλλα λόγια, οι συνθήκες είναι εκείνες που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Μακάρι το Χόλιγουντ να έβγαζε περισσότερες τέτοιες ταινίες, κι ας φαίνονται διδακτικές, και λιγότερες βλακείες του κιλού από τις οποίες έχουμε μπουχτίσει.

Μετά από ένα τροχαίο που οδηγεί την κουνιάδα του στον θάνατο και αφήνει ορφανό τον πεντάχρονο ανιψιό του, ένας 30χρονος άντρας φεύγει από τη Σαϊγκόν και επιστρέφει στη γενέτειρά του στην επαρχία. Κατά τη διάρκεια μιας περιπλάνησης που αγγίζει τα όρια του διαλογισμού, ο ταξιδιώτης παλεύει με τα δικά του φαντάσματα...

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Βιετναμέζου σκηνοθέτη δείχνει ότι έχει πολύ καλά στοιχεία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα πλάνα του. Είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικός και συνάμα πολύ ποιητικός. Αν και επιδιώκει να έχει ντοκιμαντερίστικη υφή, αν παρατηρήσει κανείς τα κάδρα του είναι απόλυτα ζυγισμένα, στο χιλιοστό... Ομως η ταινία απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό, το οποίο έχει την υπομονή να εξερευνά τη φόρμα των νέων σκηνοθετών, που ουσιαστικά ψάχνουν ακόμα τη σεναριακή δομή. Παρά τις αρετές της, ουσιαστικά ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται τη μεγάλη της διάρκεια για να εντρυφήσει στις παραδόσεις του Βιετνάμ από μια σκοπιά εξερεύνησης της θρησκευτικής πίστης, αλλά δεν καταφέρνει να αποσαφηνίσει τα μηνύματά του επαρκώς. Ψάχνεται κι ο ίδιος για το τι θέλει να πει, και ψάχνεται και ο θεατής μαζί του...

Συνεχίζεται για δεύτερη βδομάδα η προβολή της ταινίας του Περικλή Χούρσογλου, «Εξέλιξη», στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema». Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις μέρες και ώρες προβολής, απευθυνθείτε στον κινηματογράφο.

Ο κλάδος «Τέχνη και Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ) συνεχίζει για 16η χρονιά το πρόγραμμα προβολών στον κινηματογράφο «Τριανόν» με γενικό τίτλο «Ακρότητες: Υπερβαίνοντας τα ψυχολογικά και κινηματογραφικά όρια». Ετσι, την Κυριακή 14/1 στις 17.00 θα προβληθεί «Ο Θυρωρός της νύχτας» (1974) της Λιλιάνα Καβάνι και θα ακολουθήσει συζήτηση και ανάλυση του περιεχομένου της ταινίας.

Το 14ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους «Balkans Beyond Borders» (BBB) - Athens Edition, με τη θεματική «Edgetales», έρχεται στην Αθήνα από 12 έως 14 Ιανουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Η φετινή θεματική με τίτλο «Edgetales» είναι εμπνευσμένη από «παραμύθια» που αφηγούνται ιστορίες οι οποίες επιθυμούν να επαναδιατυπώσουν και να επαναπροσδιορίσουν τις έννοιες των συνόρων, των άκρων και των περιορισμών, των προσωπικών εμπειριών που κάνουν ορατό αυτό που έχει παραμείνει ανείπωτο και αόρατο. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: http://www.balkansbeyondborders.eu/