Κινηματογραφική εβδομάδα με το 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου να ανοίγει τις πύλες του από σήμερα μέχρι και τις 23/2, με νέα καλλιτεχνική διευθύντρια την Τρίσια Τατλ, η οποία υπόσχεται «ελευθερία του λόγου» και «ασφαλές περιβάλλον» για τους κινηματογραφιστές, εστιάζοντας κυρίως στους Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς καλλιτέχνες που θα δείξουν τις ταινίες τους. Μετά τις περσινές κινήσεις λογοκρισίας προς όσους εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά και την πρόσκληση εκπροσώπων του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος, πρόσκληση που μετά την κατακραυγή ακυρώθηκε, περιμένουμε να δούμε πώς θα διεξαχθεί κι αυτή η διοργάνωση και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Πάντως η ίδια ανακοίνωσε ότι το φεστιβάλ ποτέ δεν επέβαλε στις αντιπροσωπείες των ταινιών να μην εκφράσουν την αλληλεγγύη τους φορώντας ρούχα ή κονκάρδες που εκφράζουν συμπάθεια προς την Παλαιστίνη. Προσπάθησε επίσης να διαχωρίσει την «πολιτική» από την τέχνη, λέγοντας ότι «εμείς δεν είμαστε πολιτικοί αλλά ένα σημαντικό, δίκαιο και φιλόξενο φεστιβάλ». Βεβαίως, αλλά με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα προσθέσουμε...

Πάμε λοιπόν στις ταινίες της εβδομάδας. Η «Τρελή από Ερωτα - Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή» έχασε τη «σπιρτάδα» της. Για όσους θυμούνται νοσταλγικά τις πρώτες κομεντί, είναι πραγματικά άνοστη και απογοητευτική. Η ταινία «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο» του Γιάννη Βεσλεμέ μάς δείχνει μια πολύ ιδιαίτερη γραφή για τα ελληνικά δεδομένα, αφού είναι ψυχεδελικό παραμύθι καμουφλαρισμένο σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όμως δεν καταφέρνει να μας συγκινήσει πέραν του εκπληκτικού κλειστοφοβικού σκηνικού της λόγω του αλλόκοτου σεναρίου της...

«Οταν διάβασα για πρώτη φορά το "I'm Still Here" του Marcelo Rubens Paiva, συγκινήθηκα βαθιά. Για πρώτη φορά, η ιστορία των desaparecidos (των εξαφανισμένων), των ανθρώπων που τους άρπαξε τη ζωή η βραζιλιάνικη δικτατορία, ειπώθηκε από την οπτική γωνία εκείνων που έμειναν πίσω. Στην εμπειρία μιας γυναίκας - η Eunice Paiva, μητέρα πέντε παιδιών - υπήρχε τόσο η ιστορία τού πώς να ζεις μέσα από την απώλεια, όσο και ο καθρέφτης της πληγής που άφησε στο έθνος. Ηταν επίσης προσωπικό: ήξερα αυτή την οικογένεια και ήμουν φίλος με τα παιδιά της Paiva. Το σπίτι τους παραμένει χαραγμένο στη μνήμη μου. Κατά τη διάρκεια των επτά ετών που περάσαμε δημιουργώντας το "I'm Still Here", η ζωή στη Βραζιλία πλησίαζε επικίνδυνα σε αυτό το παρελθόν - γεγονός που έκανε ακόμη πιο επείγον να αφηγηθούμε αυτήν την ιστορία».

Προτιμήσαμε να βάλουμε το σημείωμα του σκηνοθέτη Βάλτερ Σάλες («Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»), αντί για την υπόθεση, γιατί αντικατοπτρίζει καλύτερα τις προθέσεις του. Στηρίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα και μας δίνει ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι. Η στρατιωτική δικτατορία στη Βραζιλία κράτησε 21 χρόνια (1964-1985) και μόλις το 2014 αναγνωρίστηκαν τα βασανιστήρια και οι εξαφανίσεις... Η ταινία ουσιαστικά αφηγείται την ιστορία αυτής της γυναίκας, που μεγάλωσε με αξιοθαύμαστο τρόπο τα παιδιά της μόνη, μέσα στον ζόφο της χούντας, και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται μέχρι να αναγνωριστεί πολλά χρόνια αργότερα η δολοφονία και η εξαφάνιση του συζύγου της. Η Εουνίσε αγωνίστηκε να πάρει την ομολογία του καθεστώτος. Αυτή η ιστορία μάς δείχνει ότι παρά τις αντιξοότητες δεν πρέπει ποτέ να παραδίνεσαι. Βλέποντάς την θα νομίσει κανείς ότι η οικογένεια «ζει στον δικό της κόσμο», μα ουσιαστικά το χαμόγελο και η τρυφερότητα είναι το δικό της «αντίδοτο» στη βαρβαρότητα. Μια ταινία τόσο ξεχωριστή και σπάνια, ένα ακόμα κομμάτι στο ψηφιδωτό των ταινιών που μιλούν για την ιστορία της ματωμένης Λατινικής Αμερικής.

Αν και με την άφιξή της στην Αθήνα το 1937 η δεκατετράχρονη Καλογεροπούλου πρωτοσυστήνεται ως Μαίρη στους συμμαθητές της στο Εθνικό Ωδείο, εντούτοις υπογράφει ως Μαριάννα στο πρώτο της συμβόλαιο με τη νεοσύστατη τότε Λυρική Σκηνή το 1940. Τον Μάρτιο του 1945 εμφανίζεται σε συναυλία ως Mary Callas, λίγο πριν γίνει διάσημη στα πέρατα του κόσμου ως Maria Callas. Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να φωτίσει την περίοδο της προσωπικής και καλλιτεχνικής ενηλικίωσης της Κάλλας στην Αθήνα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1937 έως το 1945, καθώς και τα χρόνια μετά το 1957, όταν η παγκόσμια πλέον ντίβα επανασυνδέεται με την Ελλάδα.

Πρόκειται για μια άρτια και ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά, με πολύ πλούσιο αρχειακό υλικό και πολλούς ομιλητές, ερευνητές, αλλά και ομοτέχνους της, που αναλύουν εμπεριστατωμένα την παραμονή της Κάλλας στην Ελλάδα, την προσωπική και καλλιτεχνική της ενηλικίωση, πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και την επιστροφή της μετά το 1957. Στην ταινία περιγράφονται το θεϊκό ταλέντο της, η απαράμιλλη εργατικότητά της, η ολοκληρωμένη μουσική παιδεία που απέκτησε και πολλά ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητάς της. Στοιχεία που την έφτασαν στο υψηλότερο βάθρο του κόσμου. Ακόμη στο ντοκιμαντέρ αναφέρεται ότι τραγούδησε για τους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής, βεβαίως και δεν ήταν η μόνη, και μετά την Απελευθέρωση δούλεψε στο γραφείο της μυστικής αλληλογραφίας του βρετανικού αρχηγείου στην Ελλάδα, όπως δηλώνει και η ίδια απαντώντας σε σχετική ερώτηση. Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς αυτό το ντοκιμαντέρ, γιατί θα μάθει πολλά για τη ζωή της σπουδαίας ντίβας...

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένας φτωχός ξυλοκόπος και η γυναίκα του ζουν σε ένα μεγάλο δάσος. Ξαφνικά, ο κόσμος τους αλλάζει, όταν η γυναίκα βρίσκει ένα μωρό που το έχουν πετάξει από ένα τρένο με προορισμό το Αουσβιτς και αποφασίζει να το μεγαλώσει. Το μωρό αυτό, «το πιο πολύτιμο φορτίο», θα αλλάξει τη ζωή του ζευγαριού και όλων όσων θα συναντήσει.

Ενα από τα ωραιότερα animation για εφήβους αλλά και ενήλικες των τελευταίων ετών. Μια συμβολική παραβολή για το Ολοκαύτωμα... αλλά και την ελπίδα και την αγάπη μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. «Και για το γάλα ενός παιδιού βουνά να κουνάς», όπως λέει ο στίχος... Μόνο που αυτό το παραμύθι τελειώνει με ένα μεγάλο «Αν». Αν έγιναν όλα αυτά, αν υπήρξε αυτή η ιστορία, αν οι άνθρωποι έζησαν ξεριζωμό και αποκτήνωση. Εκατομμύρια άνθρωποι ήταν μέρος της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου... Ας μη μιλάμε υποθετικά σαν να ήταν παραμύθι.

Από σήμερα έως και τις 15/2 θα πραγματοποιηθεί στον κινηματογράφο «Τριανόν» η τριήμερη κινηματογραφική γιορτή «Με αγάπη για την Παλαιστίνη», όπου θα προβληθούν οι ταινίες: 13/2 - From Ground Zero (2024), 14/2 - Gaza Mon Amour (2020) και 15/2 - A State of Passion (2024), 90'. Εισιτήρια για όλες τις προβολές είναι διαθέσιμα στο ταμείο του κινηματογράφου «Τριανόν» και online.

Η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία συνεχίζει τη σειρά κινηματογραφικών προβολών με τίτλο «Σινεμά με τον Φρόιντ» σε συνεργασία με τον Κινηματογράφο «Τριανόν», με την τέταρτη προβολή του κύκλου, με την ταινία «Τα φτερά του έρωτα» του Βιμ Βέντερς την Κυριακή 16/2 και ώρα 17.00. «Ο Χρήστος Ακούει Σινεμά στο Δαναό» υποδέχεται τη Δευτέρα 17/2 στις 20.00 την ταινία του Μίλος Φόρμαν «Amadeus» στον κινηματογράφο «Δαναό». Στον ίδιο κινηματογράφο την Παρασκευή 14/2 στις 21.00 θα προβληθεί η ταινία «Φτηνά Τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη, ενώ την ίδια μέρα στις 21.00 στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema» θα προβληθεί η ταινία «Λαουτάρι - Οι Τσιγγάνοι Πεθαίνουν από Αγάπη» του Εμίλ Λοτεάνου.