Κινηματογραφική βδομάδα με πέντε ταινίες, εκ των οποίων οι δυο πολυαναμενόμενες, και το αφιέρωμα της «Ταινιοθήκης» στον μεγάλο σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι να συνεχίζεται έως τις 19 Οκτώβρη. Η στήλη αυτήν τη βδομάδα προτείνει τα «Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα» απέναντι στα μπλοκμπάστερ, μια ταινία για τους κατατρεγμένους στο Μεξικό.

Η Μαγκνταλένα αναζητεί τον γιο της, που εξαφανίστηκε ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα του Μεξικού προς τις ΗΠΑ. Ο Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί από τις ΗΠΑ και επιστρέφει στο Μεξικό, λαχταρώντας να ξαναδεί τη μητέρα του. Οι δρόμοι των δύο ηρώων θα διασταυρωθούν, καθώς περιπλανώνται στις παραμεθόριες ερημιές, όπου βασιλεύουν η βία, η απόγνωση, το «δίκιο» των διακινητών. Η ταινία ρίχνει φως στις βάρβαρες συνθήκες που βιώνουν οι εξαθλιωμένοι μετανάστες που έχουν δώσει ό,τι έχουν και δεν έχουν, ώστε με κάθε τρόπο να φτάσουν και να περάσουν τα σύνορα για τις ΗΠΑ.

Υπέροχος, αληθινός κινηματογράφος, χωρίς φτιασιδώματα και πολλά λόγια. Κινηματογράφος όπου μιλάει η εικόνα. Κινηματογράφος που σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Κινηματογράφος που από την πρώτη στιγμή σε κάνει κοινωνό της αγωνίας της μάνας που δεν ξέρει αν το παιδί της, που πήρε το δρόμο της μετανάστευσης, ζει ή αν θα κληθεί να αναγνωρίσει ένα πτώμα, χωρίς «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα»...

Η ταινία είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert, που διαδραματίζονται στο απώτερο δυστοπικό μέλλον και περιγράφουν την ιστορία κυριαρχίας του μακρινού και πολύτιμου πλανήτη Αρράκις. Πρωταγωνιστές είναι οι οίκοι (Ατρείδες και Χαρκόννεν) που πολεμούν για την εκμετάλλευση του πλανήτη που έχει το πιο πολύτιμο υλικό της φύσης, το «μπαχαρικό» (spice), μαζί με τους αυτόχθονες κάτοικους του πλανήτη, Φρέμεν. Η (πολύπλοκη) ιστορία ξεκινάει με την απόφαση «παραχώρησης» της εκμετάλλευσης του πλανήτη από τον Αυτοκράτορα Padishah στον οίκο των Ατρειδών. Ο νεαρός διάδοχος του οίκου των Ατρειδών, Πωλ, εικάζεται πως είναι ο «Μεσσίας» που περίμεναν οι αυτόχθονες Φρέμεν για να «έχουν ένα καλύτερο μέλλον»...

Η μεταφορά του μυθιστορήματος σε ταινία έχει απασχολήσει εδώ και πολλά χρόνια τον κόσμο του Χόλιγουντ. Η απόπειρα του David Lynch το 1984 δεν στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ ποτέ δεν έφτασε στο στάδιο της παραγωγής το μεγαλεπήβολο σχέδιο του σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky. Το μεγάλο στοίχημα που κλήθηκε να κερδίσει ο Ντενί Βιλνέβ βρίσκεται ακόμα υπό αμφισβήτηση, αφού αυτό είναι το πρώτο μόλις μέρος της σειράς, που δεν γνωρίζουμε ακόμα σε πόσα μέρη θα επεκταθεί... Υπάρχει, επίσης, αρκετή φιλολογία σχετικά με τις προθέσεις του Dune να θίξει πτυχές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, ιδίως αν σκεφτούμε την εποχή που γράφτηκε, στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι αναφορές υπάρχουν, κυρίως όμως ο Χέρμπερτ τις αξιοποίησε φτιάχνοντας το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο πλάθει την ιστορία του.

Στο διά ταύτα... Ο Βιλνέβ φτιάχνει ένα εικαστικό έπος, με εκπληκτική φωτογραφία και οπτικά εφέ, που κυριαρχείται απόλυτα (σε βαθμό κακουργήματος) από την υποβλητική μουσική του Χανς Ζίμερ. Παρά, όμως, τη μεγάλη διάρκεια, το φιλμ δεν δείχνει ένα ικανό μέρος της ιστορίας και σε αφήνει στον πρόλογο. Φαίνεται, όμως, να μας παραπέμπει στο επόμενο «επεισόδιο».

Πολύς ντόρος για ένα αμφίβολου νοήματος «έπος» της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που φιλοδοξεί να κόψει τα εισιτήρια των «Star Wars»...

Το 1386 έγινε η τελευταία επίσημη μονομαχία επί γαλλικού εδάφους ώστε να λυθεί η δικαστική διαφορά των αντίπαλων Ζαν ντε Καρούζ και Ζακ Λε Γκρις... Η υπόθεση αφορούσε την καταγγελία βιασμού της Μαργκερίτ, συζύγου του Ζαν ντε Καρούζ, από τον Ζακ Λε Γκρις.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, πρωτόγνωρα για εκείνη την εποχή, αφού η Μαργκερίτ βρήκε το θάρρος να καταγγείλει τον βιασμό της, όχι μόνο στον άντρα της αλλά και στην κοινωνία. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ δείχνει την ιστορία πίσω από τη μονομαχία, από τρεις οπτικές γωνίες, με τελευταία την οπτική της Μαργκερίτ, που είναι και η πιο ουσιαστική. Εχοντας τη βοήθεια των Ματ Ντέιμον, Μπεν Αφλεκ και Νικόλ Χολοφσένερ στο σενάριο, ο Σκοτ εκπλήσσει με την καίρια σκηνοθετική ματιά του και αποδεικνύει ότι είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης ακόμα μια φορά. Το πρωταγωνιστικό καστ είναι σοφά επιλεγμένο και η ταινία έχει μια υπέροχη φωτογραφική ατμόσφαιρα και άρτια σκηνογραφική επιμέλεια.

Το 2015, μια πυρκαγιά στο κλαμπ «Colectiv» του Βουκουρεστίου άφησε πίσω της 27 νεκρούς και 180 τραυματίες. Ωστόσο, τις επόμενες βδομάδες, 37 ακόμη άνθρωποι υπέκυψαν σε καλπάζουσες μολύνσεις. Μία ομάδα ερευνητών δημοσιογράφων αναλαμβάνει να βρει τι έγινε...

Ενδιαφέρουσα υπόθεση, που όμως κάπου στην πορεία χάνεται, όταν η ταινία με κάθε τρόπο προσπαθεί να βγάλει «λάδι» το καπιταλιστικό σύστημα που είναι σύμφυτο και με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Χαρακτηριστικά, ο υπηρεσιακός υπουργός Υγείας προσπαθεί να καταλάβει «τι πήγε στραβά», «συνειδητοποιώντας» ότι «η διαφθορά ξεκινάει από τα κάτω και φτάνει στην κεφαλή»... Το ωραιότερο δε σημείο της ταινίας είναι η έκκλησή του στον κόσμο να μην ψηφίσει τους ίδιους διεφθαρμένους διαχειριστές του συστήματος υγείας, αλλά... νέους «αδιάφθορους» στις επερχόμενες εκλογές...