Ο Μπάζελ Αντρα, ένας νεαρός Παλαιστίνιος ακτιβιστής από τη Μασαφέρ Γιάτα, αντιμάχεται τον εκτοπισμό από την ισραηλινή κατοχή από παιδί. Ο Μπάζελ καταγράφει τη σταδιακή καταστροφή του χωριού του, καθώς οι στρατιώτες γκρεμίζουν τα σπίτια των οικογενειών που μένουν εκεί, στη μεγαλύτερη επιχείρηση εκτοπισμού στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Από τότε που θα συναντηθεί με τον Ισραηλινό δημοσιογράφο Γιούβαλ Αμπραχαμ, θα συνδεθούν φιλικά και θα πολεμήσουν τον διωγμό μαζί για περισσότερα από 5 χρόνια. Ο σύνθετος δεσμός τους στοιχειώνεται από τη μεταξύ τους ανισότητα: Ο Μπάζελ ζει σε συνθήκες σκληρής κατοχής ενώ ο Γιούβαλ είναι χωρίς περιορισμούς και ελεύθερος.

«Αν φωνάξεις δεν θα πεθάνεις», ουρλιάζουν με όλη τη δύναμη της φωνής τους δεκάδες Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν στη Μασαφέρ Γιάτα για τη ζωή τους. Ο Μπάζελ είναι 7 χρόνων, είναι η πρώτη διαδήλωση που θυμάται, κάθεται με τη μητέρα του στο χώμα, συλλαμβάνουν ξανά τον πατέρα του... τότε καταλαβαίνει ότι οι γονείς του είναι ακτιβιστές και ο πατέρας του ανίκητος. Ενα κορίτσι ουρλιάζει γιατί του κατεδαφίζουν το σπίτι. Δεν τους νοιάζει που ίσως έχουν μείνει μέσα μικρά παιδιά. Η μπουλντόζα προχωρά... Ο Χαρούν προσπαθεί να πάρει πίσω τα εργαλεία του από τους στρατιώτες. Τον πυροβολούν. Μένει παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Γυρίζει σε μια σπηλιά. Χωρίς περίθαλψη. Η μάνα του ουρλιάζει να γυρίσει στο νοσοκομείο. Δεν το επιτρέπουν. Τον σηκώνουν οι γείτονες με σεντόνια από το χώμα για τις βασικές του ανάγκες. Η μάνα του πια εύχεται να «φύγει». Υποκύπτει στις πληγές του. Πεθαίνει. Οι στρατιώτες χτυπάνε πόρτες με τα πόδια και μπαίνουν στα σπίτια με τα όπλα προτεταμένα. Οι έποικοι πυροβολούν στο ψαχνό και χτίζουν τα σπίτια τους στη ματωμένη αρπαγμένη γη. Κάθε οικογένεια που χάνει το σπίτι της μετακομίζει σε σπηλιά. Δεν θέλει να φύγει από τον τόπο της. Αν φύγει χάνει τη γη της, την ταυτότητά της.

Ο Μπάζελ δεν έχει άλλο δρόμο, μόνο τρέχει, τρέχει, τρέχει, φωνάζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τα αγκάθια με μια κάμερα στο χέρι και κινηματογραφεί το μακελειό. Κινηματογραφεί τη χαμένη ζωή που δεν πάει χαμένη, την ανείπωτη βία, το αίμα, τον διαρκή φόβο, τον ηρωισμό, τη χαρά όταν κάποιος βγαίνει από τη φυλακή, την επιμονή, το «δεν παραδίνομαι», το «αντέχω», το «αγωνίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή». Ο Γιούβαλ γίνεται αρνητής στράτευσης, μαθαίνει Αραβικά, συνειδητοποιεί την αδικία, ανατρέπει ό,τι έμαθε από παιδί, πηγαίνει στη Μασαφέρ Γιάτα, γίνεται ένα με τον αδερφό του Μπάζελ, τώρα είναι μαζί. Μαζί φωνάζουν, μαζί τρέχουν, μαζί κινηματογραφούν το μακελειό. Μαζί γιατί η αγωνία να είσαι δίκαιος, να κοιτάς τον ήλιο και να σου καίει το μέτωπο, είναι το σπουδαιότερο παράσημο ανθρωπιάς.

Οχι να μην πάτε απλά να δείτε αυτήν την ταινία. Να πάρετε μαζί τα έφηβα παιδιά σας. Δεν θα χρειαστεί να τους εξηγήσετε τίποτα. Θα καταλάβουν μόνα τους σε ποια πλευρά είναι το δίκιο, θα καταλάβουν μόνα τους γιατί κρατάμε παντοτινά χαραγμένη μια σημαία της Παλαιστίνης στην καρδιά μας.

Ο νεαρός Ντόναλντ Τραμπ, ανυπομονώντας να γίνει διάσημος ως γόνος μιας πλούσιας οικογένειας στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1970, σαγηνεύεται από τον Ρόι Κον, τον αδίστακτο δικηγόρο που βοήθησε να δημιουργηθεί ο Τραμπ του σήμερα. Ο Κον βρίσκει στο πρόσωπο του Τραμπ τον ιδανικό μαθητευόμενο - κάποιον με ωμή φιλοδοξία, δίψα για επιτυχία και τη θέληση να κάνει ό,τι χρειαστεί για να τα καταφέρει.

The «Apprentice» ή στα Ελληνικά ο «μαθητευόμενος» είναι μια ταινία για το ξεκίνημα του μεγιστάνα, πρώην Προέδρου των ΗΠΑ και εκ νέου υποψήφιου για την προεδρία Τραμπ. Η ταινία είναι αποκαλυπτική αλλά κανείς δεν δικαιούται να πέφτει από τα σύννεφα για το ποιόν του μαθητευόμενου. Τον ζήσαμε ως Πρόεδρο των ΗΠΑ πολύ πρόσφατα. Αν και έχει ενδιαφέρον το πώς εξελίχθηκε ο «μαθητευόμενος», εμείς θα εστιάσουμε κάπου αλλού, δίπλα σε ποιον πήγε να μαθητεύσει. Παραθέτουμε ελάχιστα στοιχεία από την πολυετή καριέρα του Ρόι Κον στον χυδαίο αντικομμουνισμό και στις αιματοβαμμένες διώξεις την περίοδο του μακαρθισμού, αν και αναφέρονται ακροθιγώς στην ταινία αφού εστιάζει στη μετέπειτα περίοδο του «δικηγόρου» Κον. Βασικός εισαγγελέας με πρωταγωνιστικό ρόλο ιδιωτικά και δημόσια στην υπόθεση Τζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ. Διευθύνων σύμβουλος του Τζόζεφ Μακάρθι, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις ακροάσεις της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, στη μαύρη λίστα και στις διώξεις εκείνου του διαστήματος. Στενός «φίλος» και ανεπίσημος σύμβουλος του Νίξον και του Ρέιγκαν. Εκβιαστής ακόμα και για τους κρυφά ομοφυλόφιλους της περιόδου εκείνης, αν και ο ίδιος υπήρξε κρυφά ομοφυλόφιλος, όπως μας δείχνει η ταινία. Αργότερα διετέλεσε δικηγόρος της μαφίας και όχι μόνο... Ειλικρινά μπροστά σε όλα αυτά οι συμβουλές του στον Τραμπ φαντάζουν παιδική χαρά. «Επίθεση, επίθεση, επίθεση», «άρνηση και διάψευση της οποιασδήποτε κατηγορίας», «μη παραδοχή της ήττας δημόσια». Καταλαβαίνετε, δεν χρειάζονται περισσότερα. Οι πρωταγωνιστές Σεμπάστιαν Σταν και Τζέρεμι Στρονγκ είναι εκπληκτικοί.

Γυρισμένη πάνω από δύο χρόνια σε τρεις ηπείρους και σε δέκα πόλεις, εξετάζει το νόημα και τη σημασία των γνώσεων που μοιράστηκαν τα WikiLeaks με τον κόσμο, τη συμπεριφορά των εμπλεκόμενων κυβερνήσεων, τον εξαιρετικό προσωπικό κίνδυνο που ανέλαβε ο Ασάνζ...

Η ταινία εξετάζει από πολλές πλευρές την ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ, τη σημασία των WikiLeaks, αλλά κυρίως επικεντρώνει στην ελευθερία του Τύπου και στις πολλαπλές διώξεις και φυλακίσεις που υπέστη ο δημοσιογράφος εξαιτίας της δράσης του. Ο Ασάνζ διωκόταν από τις ΗΠΑ επειδή αποκάλυψε στρατιωτικές και διπλωματικές δραστηριότητες και πιθανά εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ΗΠΑ σε διάφορες πολεμικές τους επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Για τον Ασάνζ έγινε μια παγκόσμια εκστρατεία, η οποία έφθασε μέχρι τα Ηνωμένα Εθνη, ώστε να απελευθερωθεί. Η ταινία είναι γυρισμένη πριν από την τελική απελευθέρωση του Ασάνζ, μόλις τον περασμένο Ιούνη, όπου κατέληξε σε συμφωνία με την αμερικανική Δικαιοσύνη, η οποία προβλέπει ομολογία ενοχής για την παράνομη απόκτηση και αποκάλυψη απόρρητων εγγράφων σχετικά με τις στρατιωτικές και διπλωματικές δραστηριότητες των ΗΠΑ, σε αντάλλαγμα για την αποφυλάκισή του από τη Βρετανία και τον τερματισμό της πολυετούς διαμάχης του με την Ουάσιγκτον. Στο περιεχόμενό της συναντάμε μια λογική «δικαιωματισμού», αλλά παραμερίζοντάς την παρακολουθούμε ένα ατόφιο ντοκουμέντο της εκστρατείας απελευθέρωσής του.

Στο Μπέλφαστ μετά την εποχή των Troubles, το ταραχώδες ραπ τρίο Kneecap κάνει την εμφάνισή του και θέτει το υπόβαθρο για την αναβίωση της ιρλανδικής γλώσσας ενάντια στο κατεστημένο. Τα μέλη της μπάντας γίνονται πολιτικά σύμβολα και δίνουν μια προκλητική φωνή στην ανήσυχη νεολαία της Ιρλανδίας. Καθώς αγωνίζονται να αφήσουν το στίγμα τους στον κόσμο και οι πιέσεις των οικογενειών τους απειλούν να δώσουν άδοξο τέλος στα όνειρά τους, το τρίο υφαίνει μια αφήγηση που ξεπερνά τη μουσική.

Μια βιογραφική ταινία για τους Iρλανδούς μουσικούς με υφή και αισθητική Trainspotting που είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική ή αλλιώς ένα παράδειγμα πώς να κάνεις μια βιογραφία να μην είναι βαρετή. Βέβαια βοηθάει και το θέμα που είναι πολύ ιδιαίτερο. Αντιγράφουμε από το σκηνοθετικό σημείωμα... «Σε όλο τον κόσμο, κάθε 40 μέρες πεθαίνει μια γλώσσα. Αφήνουμε την κληρονομιά και την ιστορία μας να εξαφανίζονται αβίαστα»... Ετσι οι Kneecap ραπάρουν στην ιρλανδική γλώσσα γιατί «κάθε λέξη που είναι ειπωμένη στα Ιρλανδικά είναι μια σφαίρα υπέρ της ιρλανδικής ελευθερίας». Οι Kneecap έχουν και κοινωνικό στίχο, αλλά κυρίως μιλούν για σεξ και ναρκωτικά ή τουλάχιστον εκεί επικεντρώνει η βιογραφία τους. Κύριος στόχος τους είναι να αποτελέσουν αγκάθι στην «αγγλική αυτοκρατορία» και μέχρι τώρα τα έχουν καταφέρει θαυμάσια... Αν και δεν είναι αυτό που λέμε ταξικό ραπ και δεν θα μπορούσε κανείς να τους πάρει ως παράδειγμα, θέλουμε να πούμε ότι πρόσφατα τάχθηκαν με δηλώσεις τους υπέρ της Παλαιστίνης...

Αν και δεν φιλοξενήσαμε σήμερα κινηματογραφικά νέα, να ευχηθούμε καλή αρχή στο νέο εγχείρημα του κινηματογράφου «Cinobo Πατησίων» (πρώην «Αλεξάνδρα») που ξεκινάει σήμερα το ανανεωμένο πρόγραμμά του υπό την επιμέλεια του Cinobo και του Ακη Καπράνου. Πληροφορίες για το πρόγραμμα θα βρίσκετε στη σελίδα του κινηματογράφου https://www.cinobopatision.gr.