Αυτή η βδομάδα, παρά τον μεγάλο αριθμό των ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες, ξεχωρίζει μόνο για τρεις ταινίες. Το «18», το «Γεγονός» και από τις επανεκδόσεις το «Κάτω απ' το ηφαίστειο». Τα «Μαύρα Γυαλιά» του Ντάριο Αρτζέντο δεν βρίσκουν τον δημοφιλή σκηνοθέτη τρόμου στην καλύτερή του φόρμα, εντούτοις για τους λάτρεις του είδους, κάθε ταινία του αποτελεί γεγονός από μόνη της. Είναι αυτό αρκετό; Ο «Βρώμικος Παράδεισος» του Μπερτράν Μαντικό απευθύνεται σε πολύ εξειδικευμένο κοινό, που «αντέχει» το νοσηρό, χωρίς όριο φανταστικό σινεμά που δημιουργεί. Τον Μαντικό ή τον λατρεύεις ή τον μισείς, το σινεμά του δεν χωράει στον μέσο όρο. Το «Men» του Αλεξ Γκάρλαντ, ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του θρίλερ και του φανταστικού, δεν καταφέρνει τίποτα από τα δυο, αφήνοντας μετέωρο τον θεατή να αναρωτιέται τι θέλει τελικά να πει με την ταινία του. Το «Ελκάνο και Μαγκελάνος: Ο Πρώτος Περίπλους της Γης» των Χόσε Αντόνιο και Γκαρμπίνιε Λοσάνα, το μεταγλωττισμένο animation της βδομάδας, είναι συμπαθέστατο, με ωραίο σχεδιασμό και ενδιαφέρουσα θεματική, αλλά χρειάζεται μια συζήτηση με τα παιδιά νωρίτερα για το τι ήταν οι αποικίες και τι εξυπηρετούσαν ώστε να το καταλάβει ολοκληρωμένα. «Οι Ερωτες Μιας Ξανθιάς» του Μίλος Φόρμαν είναι ένα εγχείρημα προσανατολισμένο να χλευάσει τη στάση του κράτους της Τσεχοσλοβακίας απέναντι στον έρωτα στα χρόνια του σοσιαλισμού. Ο Φόρμαν χρησιμοποιώντας άκρατη ειρωνεία και παιδαριώδεις μεταφορές, στο δήθεν αθώο θέμα του, επιχειρεί κραυγαλέα να κατηγορήσει τόσο το ίδιο το σοσιαλιστικό κράτος όσο και την κοινωνία συνολικότερα, αφού, χρησιμοποιώντας γκροτέσκες αναφορές τους παρουσιάζει, εκτός από βαθιά συντηρητικούς και απαρχαιωμένους, ως ψυχρούς υπολογιστές...
Γαλλία, 1963. Η Αν είναι μια νέα, πολλά υποσχόμενη φοιτήτρια από φτωχή εργατική οικογένεια. Οταν συνειδητοποιεί ότι έχει μείνει έγκυος, τα όνειρά της μοιάζουν καταδικασμένα - εκτός και αν καταφέρει να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, κάτι που όμως είναι ακόμη παράνομο και κοινωνικά κατακριτέο εκείνη την εποχή... Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ανί Ερνό και η θεματολογία της είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Στους καιρούς της οπισθοχώρησης των συλλογικών κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών σε μια σειρά από κράτη και ηπείρους, με πολύ πρόσφατα παραδείγματα την Πολωνία και τις εξελίξεις στις ΗΠΑ, το «Γεγονός» είναι γροθιά στο στομάχι. Η προσέγγιση της άμβλωσης τόσο σεναριακά όσο και κινηματογραφικά είναι μοναδική. Η Αναμαρία Βαρτολομέι που ενσαρκώνει την Αν είναι απλώς συγκλονιστική. Ο θεατής γίνεται ένα με την Αν. Γίνεται κοινωνός των ταλαντεύσεων, των αγωνιών, των ονείρων, των προσδοκιών και των διαψεύσεών της. Η Οντρέ Ντιγουάν έφτιαξε μια διαπεραστική ηθογραφία της γαλλικής κοινωνίας του '60... που σε πιο «υποψιασμένους» θεατές δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκριση με τα δικαιώματα των γυναικών στα σοσιαλιστικά κράτη, την ίδια περίοδο... Η ταινία ανοίγει τον διάλογο με τις σύγχρονες γυναίκες και παρέχει πρόσφορο έδαφος ώστε με αυτή την αφορμή να ξεδιπλωθεί η συζήτηση για τα δικαιώματά τους όχι μόνο στην άμβλωση, αλλά συνολικά στην αναπαραγωγική υγεία, στο πλαίσιο ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας, μαζί με τη σεξουαλική αγωγή, τον οικογενειακό προγραμματισμό, τον προγεννητικό έλεγχο, την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό.
Ο «Ριγολέττος» θεωρείται μια από τις δημοφιλέστερες όπερες και πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από 171 χρόνια στη Βενετία. Η ιστορία μιλά για τον έρωτα της Τζίλντας, κόρης του καμπούρη αυλικού γελωτοποιού Ριγολέττου, για τον έκλυτο δούκα της Μάντοβας, ο οποίος της παρουσιάζεται ως φτωχός φοιτητής. Προκειμένου να εκδικηθεί για τη χαμένη τιμή της κόρης του, ο Ριγολέττος καταστρώνει τη δολοφονία του δούκα. Ανακαλύπτοντας τα σχέδια του πατέρα της, η Τζίλντα αποφασίζει να σώσει τον αγαπημένο της και να θυσιαστεί, παίρνοντας τη θέση του.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σημειώνει για τη σκηνοθετική της προσέγγιση: «Ο κύκλος βίας που περιγράφει ο Βέρντι στον "Ριγολέττο" μεταφέρεται στον μικρόκοσμο της ιταλικής επαρχίας της δεκαετίας του 1980, όπου το οργανωμένο έγκλημα κυριαρχεί. Η διαφθορά, τα εγκλήματα και οι βιασμοί είναι το πραγματικό πρόσωπο μιας κοινωνίας θρησκόληπτης, συντηρητικής και προληπτικής. Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη - ένα φθαρμένο από τον χρόνο αρχοντικό της ιταλικής επαρχίας, που κρύβει μέσα του την ωμότητα και τη σκοτεινιά των ηρώων του έργου - είναι απολύτως ενταγμένο στον φυσικό σκηνικό χώρο του Ηρωδείου, ενώ τα κοστούμια του Αλαν Χράνιτελ συμπληρώνουν την εικόνα μιας κοινωνίας σε παρακμή».
Το σκηνικό υπογράφει η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια ο Αλαν Χράνιτελ, τη χορογραφία και κινησιολογία η Πατρίσια Απέργη και τους φωτισμούς η Ελευθερία Ντεκώ.
Στον ρόλο του τίτλου ο Ελληνας βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός, στον ρόλο του δούκα της Μάντοβας ο Ιταλός τενόρος Φραντσέσκο Ντεμούρο, την Τζίλντα ερμηνεύει η σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση, τον Σπαραφουτσίλε ερμηνεύει ο Πέτρος Μαγουλάς και την Μανταλένα η Μαίρη - Ελεν Νέζη. Μαζί τους διακεκριμένοι και νεότεροι μονωδοί όπως οι Μαργαρίτα Συγγενιώτου, Δημήτρης Κασιούμης, Νίκος Κοτενίδης, Γιάννης Καλύβας, Γιώργος Ματθαιακάκης, Διαμάντη Κριτσωτάκη, Πέτρος Σαλάτας και Εβίτα Χιώτη.