Η υπόθεση είναι άκρως «γαργαλιστική» και πιασάρικη για τα ΜΜΕ που ενόψει και δημοτικών εκλογών έσπευσαν να τη «σηκώσουν», για να στηρίξουν την ευρισκόμενη επί τετραετία εν υπνώσει πράσινη υπερνομαρχία Αθηνών και για να εξαργυρώσουν μεσοπρόθεσμα το κάτι τι τους ή για να εξοφλήσουν κάποιες από τις πολλές επιταγές που όφειλαν εδώ και πολλά χρόνια. Οχι πως η ιστορία με τα κατεψυγμένα υπερεπταετή κρέατα δεν είναι σοβαρή. Αλλά είναι συνηθισμένη και κατ' επανάληψη επαναλαμβανόμενη στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Ας πάρουμε το νήμα από την αρχή. Το έτος 1999 - έτος που υπήρξε το μέγα σκάνδαλο των διοξινών στο κρέας - στο Βέλγιο καταψύχεται μια μεγάλη ποσότητα κρέατος, το οποίο ξεκινά διάφορα ταξίδια με πολλούς σταθμούς. Μια ποσότητα 250 (;) τόνων καταλήγει στο Ελλαδιστάν μετά από 7,5 χρόνια. Μέρος της διοχετεύεται στην αγορά και καταλήγει στα πιάτα καταναλωτών, που αν πιστέψουμε αυτά τα οποία λένε οι «αρμόδιες» υπηρεσίες αφορούν τουριστικούς προορισμούς και πλοία! Το «κρέας δεινοσαύρου», όπως πετυχημένα ονομάστηκε από μερίδα του Τύπου, «ανακαλύφθηκε» από υπηρεσίες της νομαρχίας και ξεκινά ένα περίεργο πινγκ - πονγκ μεταξύ διάφορων υπηρεσιών και της πολιτικής αρχής, δηλαδή του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ενα πραγματικό στριπτίζ εκτυλίσσεται επί μέρες, αποδεικνύοντας από τη μια πλευρά πόσο ανοχύρωτοι είναι οι καταναλωτές κι από την άλλη πώς μας δηλητηριάζουν με θεσμικό τρόπο. Και, παράλληλα, ότι ο πράσινος παράδεισος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για άλλη μια φορά, ενδύεται με το μανδύα της υποκρισίας στο όνομα των κερδών, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.

Το πρώτο πράγμα που έγινε γνωστό και γέλασε, ή, καλύτερα, αγανάκτησε ο κάθε πολίτης είναι η δυνατότητα του κάθε εμπόρου να βάζει ημερομηνία λήξης στα προϊόντα του κατά το ...δοκούν. Το δεύτερο αποκαλύφθηκε από το αρμόδιο υπουργείο, το οποίο, ευρισκόμενο κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, δήλωσε ότι δεν μπορεί να καταστρέψει αυτές τις ποσότητες, γιατί θα υποστεί συνέπειες από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία δεν επιβάλλει συγκεκριμένες ημερομηνίες λήξης. Το τρίτο είναι η παραλυσία των ελεγκτικών μηχανισμών της (υπερ)νομαρχίας, που τόσα χρόνια, ενώ μας ταΐζουν ληγμένα, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ξαφνικά αφυπνίστηκαν για να ψαρέψουν ψήφους. Μήπως μια παρόμοια κωμωδία δεν είδαμε το καλοκαίρι με τις τιμές των πλοίων και τα κυλικεία τους; Συνθήματα για τη θωράκιση της εσωτερικής νομοθεσίας και παρεμβάσεις στην ΕΕ περίσσεψαν από τους εκπροσώπους του δικομματισμού, κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θεωρητικά σωστά, αλλά παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, γιατί δεν έπραξαν το παραμικρό στην εικοσαετή διακυβέρνησή τους; Για τον απλούστατο λόγο, ότι τα μεγάλα αφεντικά των Βρυξελλών θα τους τραβούσαν το αυτί για να μην πούμε τίποτα άλλο...

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, επίσης, ότι η χώρα μας, μια κυρίως γεωργική χώρα, οδηγήθηκε όχι μόνο να εισάγει μεγάλο μέρος των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων που χρειάζεται - άρα και διατροφικά μη αυτάρκης - αλλά και να καταναλώνει ό,τι σάπιο της επιβάλλουν. Και για την κατάσταση αυτή έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους οι εταίροι του δικομματισμού: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ξεκλήρισαν τους αγρότες, αφάνισαν την κτηνοτροφία, διέλυσαν τους συνεταιρισμούς, στέρησαν τους αγρότες από τους γεωτεχνικούς και τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, όταν σκάνε διατροφικά σκάνδαλα. Μα, τα διατροφικά σκάνδαλα είναι συνυφασμένα με το καπιταλιστικό σύστημα, όπου κυριαρχούν τα κέρδη, χάριν των οποίων οι καταναλωτές είναι αναγκασμένοι, αντί γευστικών και θρεπτικών γευμάτων, να παίζουν αναγκαστικά ρώσικη ρουλέτα, γιατί δεν ξέρουν από πού να πρωτοπροστατευτούν. Η δημόσια υγεία είναι μια «παραγραμμένη» έννοια. Εχει προ πολλού θυσιαστεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όταν δεν είναι ανύπαρκτοι, είναι ανεπαρκείς, ή κλείνουν τα μάτια για ευνόητους λόγους.

Το έχουμε τονίσει πολλές φορές: Το εργατικό κίνημα με συμμάχους προοδευτικούς επιστημονικούς φορείς πρέπει να μπει μπροστά, σ' έναν αγώνα διεκδικητικό και πολλαπλά δύσκολο, που θα υπερασπίζεται, εκτός από την εργασία, την υγεία (και το περιβάλλον). Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε τις Οδηγίες της ΕΕ, ούτε ένα κράτος μονοδιάστατα προσανατολισμένο στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γιατί τότε όχι μόνο σκουπίδια θα μας ταΐζουν, αλλά και τοξίνες. Μήπως δεν το έχουν κάνει ήδη; Οσο για τις όψιμες ευαισθησίες της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, τι να πει κανείς; Και διηγώντας τα να κλαις... Το διεκδικητικό πλαίσιο της ΝΑΣ και η στελέχωσή της από τον κόσμο της εργασίας είναι η καλύτερη εγγύηση για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να την εμπιστευτούν και να την υποστηρίξουν με πάθος και δύναμη για να ανατραπεί το σάπιο σκηνικό που έχει χτιστεί σε βάρος τους.