Προτελευταία κινηματογραφική βδομάδα της χρονιάς, με λιγότερες ταινίες αυτήν τη φορά, ασυνήθιστο γεγονός για την εποχή, και επιλέγουμε να μιλήσουμε για τρεις από αυτές. Ελπίζουμε το 2023 να «ανασάνουμε» λίγο από τον καταιγισμό της χρονιάς που πέρασε και οι ταινίες να βρίσκουν φιλοξενία στις αίθουσες για πάνω από μια βδομάδα, ώστε το κοινό να μπορεί να παρακολουθήσει με μεγαλύτερη άνεση χρόνου τις διανομές που αξίζουν. Αλλιώς, και πάλι θα είναι σαν να μη βγήκαν ποτέ οι ταινίες στις αίθουσες, ακόμα κι αν αξίζει μια ταινία τη βδομάδα να μπει στην καρδιά μας...

O Ανταμ κερδίζει μια θέση στο Πανεπιστήμιο Αλ-Αζχάρ, το επίκεντρο της «εξουσίας» του σουνιτικού Ισλάμ. Λίγο μετά την άφιξή του στο Κάιρο, ο θρησκευτικός ηγέτης του Πανεπιστημίου καταρρέει και πεθαίνει μπροστά στους μαθητές του. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την αρχή μιας μάχης με σκοπό την απόκτηση της θέσης του...

Αναμφισβήτητα η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ το οποίο μας ξεναγεί στα άδυτα της ισλαμικής θρησκείας, ώστε να μας δείξει πόσο άρρηκτος είναι ο δεσμός της πολιτικής με τη θρησκευτική ηγεσία ενός τόπου. Η ταινία θα μπορούσε να αφορά οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, καθολική ή ορθόδοξη, και πάλι το ίδιο συμπέρασμα θα βγάζαμε. Πάλι οι ίδιοι δεσμοί αίματος θα συνέδεαν τις δύο εξουσίες, το κράτος και την Εκκλησία. Το γεγονός ότι η ιστορία αναφέρεται στην Αίγυπτο, χώρα καταγωγής κατά το ήμισυ του σκηνοθέτη, το κάνει πιο ενδιαφέρον για τον θεατή, αφού παρουσιάζεται μια θρησκεία στην οποία δεν έχει εντρυφήσει και μαθαίνει τα «κατατόπια» της. Το αν παίρνει θέση ή όχι ο σκηνοθέτης με την ταινία του δεν αφορά στενά το Ισλάμ και τις παραδόσεις του, αλλά περισσότερο την κατανόηση του «με ποιον τρόπο γυρίζει η Γη» στο σύστημα που ζούμε. Με αυτήν την οπτική, λοιπόν, ο θεατής ξεναγείται σε μια συνθήκη που δεν είναι τελικά τόσο απόμακρη όσο νομίζει, αφού η αναγωγή που κάνει στα «του οίκου μας» δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη που παρακολουθεί στο έργο. Εξαιρετική σκηνοθεσία με ωραίο ρυθμό, ολοκληρωμένο σενάριο και μια ερμηνεία πρωταγωνιστικού ρόλου από τον Ταουφίκ Μπαρχόμ να την «πιεις στο ποτήρι».

Ψηλά στο οροπέδιο του Θιβέτ, καταμεσής των ανεξερεύνητων και απροσπέλαστων πεδιάδων, βρίσκεται ένα από τα τελευταία καταφύγια της άγριας φύσης, όπου ζουν σπάνια ζώα και πτηνά. Ο Βενσάν Μινιέ, ένας από τους πιο διακεκριμένους φωτογράφους της άγριας ζωής, παίρνει μαζί του στην τελευταία του αποστολή τον συγγραφέα και φυσιοδίφη Σιλβέν Τεσόν. Για αρκετές βδομάδες θα εξερευνήσουν αυτές τις κοιλάδες, αναζητώντας μοναδικά ζώα, και θα προσπαθήσουν να εντοπίσουν τη λεοπάρδαλη του χιονιού, ένα από τα πιο ακριβοθώρητα και απρόσιτα αιλουροειδή.

Ενα ντοκιμαντέρ που περισσότερο εστιάζει στην ανθρώπινη υπόσταση του κινηματογραφιστή, που με απαράμιλλη υπομονή, επιμονή και σεβασμό στη φύση μάς μεταφέρει τις μαγικές εικόνες του ζωικού βασιλείου. Περισσότερο από όλα μας θυμίζει την ξεχασμένη επαφή μας με τη βαθιά ανθρώπινη πλευρά μας, την αληθινή επαφή μας με τη φύση, που μέσα στην αλλοτρίωση του καπιταλισμού έχουμε χάσει σε σημαντικό βαθμό. Η φύση έχει τους δικούς της κώδικες και ρυθμούς, και αν θέλουμε να συλλάβουμε το θαύμα πρέπει να έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου, την πολυτέλεια της παρατήρησης, την πολυτέλεια της ιχνηλάτησης, την πολυτέλεια - σε έναν κόσμο που τρέχει αδιάκοπα - να επιστρέφουμε στις ρίζες μας, ώστε να γίνουμε σοφότεροι, να έχουμε την πολυτέλεια να ανακαλέσουμε όλη την εκπληκτική γνώση της ανθρωπότητας μέχρι τώρα. Ολες αυτές οι σκέψεις δεν βρίσκονται στην ταινία, αλλά προκαλούνται ως συναισθήματα, όταν ο φακός επιτέλους «συλλαμβάνει» τη λεοπάρδαλη του χιονιού για λίγα λεπτά, όταν συνειδητοποιούμε ότι για μια μοναδική εμφάνιση χρειάζεται τόση παρατήρηση και τόσος χρόνος, που δεν έχουμε ούτε καν να διαθέσουμε στην αίθουσα για να αφεθούμε στα απόκοσμα τοπία του Θιβέτ...

Ενας νεαρός χωρισμένος πατέρας και η μικρή κόρη του πηγαίνουν διακοπές. Στις μέρες που θα ακολουθήσουν ξεδιπλώνονται η σχέση τους, η ζωή τους αλλά και τα τραύματά τους. Η ανάμνηση αυτή θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ψυχή της - ενήλικης πια - κοπέλας.

Μια αναδρομή στις διακοπές των παιδικών χρονών μιας κόρης με τον πατέρα της... Και, πράγματι, η απλή εξιστόρηση αυτών των διακοπών είναι συγκινητική. Το τεράστιο ελάττωμα της ταινίας όμως είναι ότι εκτός από την εξιστόρηση δεν βλέπουμε πώς αυτή σημάδεψε το κορίτσι στην ενήλικη ζωή του. Ενα φλάσμπακ, για να «κερδίσει την αξία» του, πρέπει να έχει αναφορά και σύνδεση στο τώρα, να μας δείξει τι είδους παρακαταθήκες άφησε η ιστορία, αλλιώς παρακολουθούμε μια ταινία που δεν βγάζει πουθενά, που δεν καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει... Η πιτσιρίκα είναι πραγματικά υπέροχη, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μας κάνει κοινωνούς της ταινίας.