Η κινηματογραφική βδομάδα που μας έρχεται δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από άποψη διανομών, μας φέρνει όμως δυο φεστιβάλ στις αρχές της επομένης βδομάδας.

To 2o New Generation Film Festival (26-28 Σεπτέμβρη) θα παρουσιάσει τις πρόσφατες μικρού μήκους ταινίες νέων δημιουργών ηλικίας 14-30 στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος» και στον πολυχώρο τέχνης «Εύπολις Art». Παράλληλα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, θα προβληθεί μεγάλο μέρος του έργου της σκηνοθέτριας Ελισάβετ Χρονοπούλου, όπως κι ένα masterclass υπό την καθοδήγησή της, με προσκεκλημένους τους συμμετέχοντες δημιουργούς, το κινηματογραφικό τους συνεργείο και τους θεατές. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ http://www.ngff.gr/.

Οι προβολές του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ξεκινούν την επόμενη Τέταρτη 28/9, θα διαρκέσουν έως και την Κυριακή 9/10 και θα διεξαχθούν αποκλειστικά σε αίθουσες 12μηνης λειτουργίας (ΑΣΤΟΡ, ΑΣΤΥ, ΔΑΝΑΟΣ 1 & 2, ΙΝΤΕΑΛ, ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, ΤΡΙΑΝΟΝ, ΠΑΛΛΑΣ). Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα προβληθούν αρκετές νέες ταινίες πριν από τη διανομή τους τη χειμερινή σεζόν στις αίθουσες και παράλληλα θα διεξαχθούν αφιερώματα, ειδικές προβολές, masterclass και παράλληλες εκδηλώσεις. Περισσότερα για το πρόγραμμα του φεστιβάλ θα έχουμε τις επόμενες μέρες, έως τότε πληροφορίες υπάρχουν στην ιστοσελίδα https://www.aiff.gr/.

Οταν ο 14χρονος Μάρκο συλλαμβάνεται για κλοπή διαβατηρίου ενός αγνοούμενου δημόσιου υπαλλήλου, ο ιδιόρρυθμος αστυνόμος Καρλ Μορκ και η ομάδα του προσπαθούν να βρουν την άκρη, σε μία υπόθεση με πολλά ύποπτα στοιχεία. Ο δημόσιος υπάλληλος κατηγορήθηκε για παιδεραστία λίγο πριν εξαφανιστεί και η υπόθεσή του έκλεισε ασυνήθιστα γρήγορα. Ο μόνος που θα μπορούσε να ρίξει φως στην υπόθεση, είναι ο βαριά τραυματισμένος Μάρκο...

Η πέμπτη κατά σειρά ιστορία που γίνεται ταινία και βασίζεται στη σειρά μυθιστορημάτων του συγγραφέα Γιούσι Αντλερ-Ολσεν που έχουν κεντρικό πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Καρλ Μορκ. Πρόκειται για ένα ανθρωποκυνηγητό που αποκαλύπτει τα εγκλήματα και τη διαπλοκή στην υψηλή κοινωνία της Δανίας. Παρότι η υπόθεση παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, η άνευρη σκηνοθεσία του Μάρτιν Ζάντβλιετ δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που θα την αναδείκνυε κατάλληλα και δυστυχώς προς το τέλος μοιάζει σαν να βιάζεται να κλείσει την αφήγηση, ενώ στην εισαγωγή δίνει αρκετά λεπτά χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος για τον θεατή... Εκτός όμως από τη μορφή της, το περιεχόμενό της καταφέρνει να δείξει μια πλευρά του σάπιου συστήματος, αν και τα «παραμύθια» στον καπιταλισμό δεν έχουν χάπι εντ. Η Λερναία Υδρα έχει πολλά κεφάλια, κι αν κόψεις το ένα φυτρώνουν άλλα δυο στη θέση του...

Μια συμμορία πορτοφολάδων και χορευτών φέρνει τα πάνω κάτω στην Αθήνα - στην Αθήνα που όλοι ξέρουμε και στην αθέατη πλευρά της, που είναι τόσο πολύχρωμη όσο και σκοτεινή.

Η ταινία του Χρήστου Μασσαλά, αν και γυρισμένη στην Αθήνα, θυμίζει τόσο πολύ αμερικάνικο κινηματογράφο, που πραγματικά θα μπορούσε να έχει γυριστεί κάπου στην Αμερική. Ενώ δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, μιλάει Ελληνικά και στήνει το σκηνικό του στο υπέροχο ημι-εγκαταλελειμμένο (ως θερινό σινεμά) «Μπρόντγουεϊ» της Πατησίων. Πέρα από την ιστορία του «υπόγειου» κόσμου που περνά απαρατήρητος ανάμεσά μας, παρουσιάζει ενδιαφέρον ο τρόπος που παρουσιάζει τα διεμφυλικά άτομα, σαν μια κοινότητα αλληλέγγυα προς τα μέλη της. Ολα αυτά όμως δεν είναι αρκετά ώστε να προκαλέσουν την ταύτιση του θεατή με κάποιον από τους ήρωες. Είναι σαν να βλέπεις σινεμά μέσα στο σινεμά, δεν σε αφορά πραγματικά αυτή η ιστορία κι ας έχει αρετές στην κινηματογράφησή της.

Αμερική δεκαετία 1950: Η Αλις και ο Τζακ έχουν την τύχη να ζουν σε μία ονειρική κλειστή κοινότητα, που φιλοξενεί τις οικογένειες όσων εργάζονται για ένα πειραματικό και άκρως απόρρητο εγχείρημα. Οσο οι σύζυγοι απασχολούνται με το μυστικό σχέδιο «ανάπτυξης προοδευτικών υλικών», οι γυναίκες περνάνε τον χρόνο τους απολαμβάνοντας μία πολυτελή ζωή χωρίς έγνοιες. Μόνη απαίτηση είναι η διακριτικότητα και η αφοσίωση όλων στο σχέδιο. Οταν η Αλις αντιλαμβάνεται τη νοσηρή φύση της κοινότητας, αρχίζει να απαιτεί εξηγήσεις.

Αρχικά πρέπει να αναγνωρίσουμε στην Ολίβια Γουάιλντ ότι έχει έξοχη σκηνοθετική ματιά, στήνει υπέροχα κάδρα, κρατάει αξιοθαύμαστα τον ρυθμό, έχει καταπληκτικό ήχο και πολύ ταιριαστές μουσικές επιλογές για την ιστορία της, αλλά... πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι έχει φτιάξει μια ταινία - κράμα αρκετών ταινιών που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η δυστοπία και οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι σε έναν ψεύτικο κόσμο δεν αποτελούν δική της έμπνευση. Οσο η πλοκή εξελίσσεται, προσπαθεί ο θεατής να θυμηθεί ποια ταινία του θυμίζει και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγες αυτές οι ταινίες... Λίγο από τις «Γυναίκες του Στέπφορντ», λίγο από «Truman Show», λίγο «Matrix», λίγο ψυχολογικό θρίλερ με ατμόσφαιρα Αμερικής του '50 και έτοιμη η ταινία μας...

Οταν σ' ένα παιδικό πάρτι ένα μαγικό κόλπο πάει στραβά, ο αυστηρός πατέρας της οικογένειας μεταμορφώνεται σε κοτόπουλο. Η μητέρα, η οποία ζούσε μια μονότονη ζωή αφιερωμένη στον σύζυγο και στα παιδιά της, αναγκάζεται να βρεθεί στην πρώτη γραμμή και να αναλάβει τη φροντίδα της οικογένειας.

Αυτή η ταινία από την Αίγυπτο ξεκινάει με μια επίκληση στο φαντασιακό, ώστε να ασχοληθεί με τη σκληρή πραγματικότητα στη συνέχεια. Αργή, με ελάχιστους διαλόγους, εξαιρετική κινηματογράφηση και φωτογραφία στα άνυδρα βιομηχανικά τοπία και τα παραπήγματα που ζουν οι πρωταγωνιστές, σε εισάγει κατευθείαν στη ζωή των εξαθλιωμένων της Αιγύπτου... Ενώ ο σκηνοθέτης θέλει να αναδείξει την καταπίεση των γυναικών και ότι δεν πρέπει να περιμένουν ένα θαύμα να τις σώσει ...εντούτοις χρησιμοποιεί τη μαγεία, που τελικά δεν του αφήνει πολλά περιθώρια για να κάνει μια αξιοπρόσεκτη κοινωνική ταινία...

Κι επειδή αυτή η στήλη είναι κατεξοχήν «φεστιβαλική», δεν θα μπορούσε να μην δώσει ραντεβού στο πιο αγαπημένο μας φεστιβάλ, εκείνο της ΚΝΕ στο Πάρκο Τρίτση, που φέτος γίνεται 48 χρόνων. Ραντεβού λοιπόν σήμερα στις 19.30 στο Στέκι Πολιτισμού στην εκδήλωση «Πόλεμος και ταξική σύγκρουση στην ελληνική λογοτεχνία τα χρόνια της θύελλας (1940-1950)», όπου θα μιλήσει η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ.