Associated Press

Το υπερτάνκερ της σαουδαραβικής «Αράμκο», που μεταφέρει 2 εκατ. βαρέλια πετρελαίου, έχουν καταλάβει... πειρατές

Στις πρώτες γραμμές της επικαιρότητας επανήλθαν οι Σομαλοί (;)πειρατές του Κόλπου του Αντεν μετά την (προ ημερών...) θεαματική πειρατεία του υπερδεξαμενόπλοιου «Αστρο του Σείριου». Εκείνου που πιάστηκε με φορτίο περίπου 2 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, ανοιχτά της Κένυας, μπροστά στα μάτια δεκάδων αξιωματικών από τα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Καναδά, της Γαλλίας, της Ινδίας κ.ά. που αλωνίζουν στα σομαλικά ύδατα με την άδεια της φιλοκατοχικής σομαλικής κυβέρνησης του προέδρου Αμπντουλαχί Γιουσούφ...

Κάπως έτσι, σήμερα, όλοι κοιτούν την πολύ βολική έξαρση της πειρατείας στη Σομαλία. Υπόθεση που ξεκίνησε αθώα πριν περίπου τέσσερα - πέντε χρόνια από ντόπιους ψαράδες που θέλησαν έτσι να διώξουν από τις θάλασσές τους ξένα αλιευτικά που «θέριζαν» τον αλιευτικό πλούτο των θαλασσών τους ή τις μετέτρεπαν σε «σκουπιδοντενεκέδες» με τόνους τοξικών αποβλήτων. Εντούτοις, σήμερα οι πειρατές έχουν εξελιχθεί σε καρκίνωμα «άγνωστης ταυτότητας», με μόνα σίγουρα χαρακτηριστικά άφθονο χρήμα και όπλα. Οι δε «κηδεμόνες» τους φροντίζουν να μην αφήνουν πολλά ορατά ίχνη. Δεν μπορούν ωστόσο εύκολα να κρυφτούν όσοι επωφελούνται από την κρίση σε μία από τις πιο νευραλγικές οδούς της διεθνούς ναυτιλίας.

Τα τεράστια ασφαλιστικά γραφεία ναυτιλίας που έχουν δεκαπλασιάσει τα ασφάλιστρα μέσα σε λίγους μήνες είναι ο παράπλευρος «ουραγός» αυτής της ιστορίας. Ομως, από γεωπολιτική άποψη, περισσότερο ωφελημένα βγήκαν τα Πολεμικά Ναυτικά χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ (ανάμεσά τους και η Ελλάδα, που έχει στείλει τη φρεγάτα «Θεμιστοκλής»...) που χρησιμοποιούν το πολύ βολικό άλλοθι των πειρατών για περιπολίες και έλεγχο της ναυτιλίας στην περιοχή. Από το «πανηγύρι» δε λείπουν και άλλες χώρες. Οπως η Ινδία, που ενεπλάκη την Τετάρτη σε μάχες με τους πειρατές, και η Ρωσία, που θα στείλει σύντομα στην περιοχή επιπρόσθετες ναυτικές δυνάμεις...

Στο μεταξύ, ο σομαλικός λαός στενάζει. Πρώτα και κύρια από τη συνέχιση της αιματοβαμμένης αμερικανο-αιθιοπικής επέμβασης, που από τα χριστούγεννα του 2006 ως σήμερα έχει εξελιχθεί σε τραγωδία που ενισχύει ακραίες ισλαμικές δυνάμεις και θρέφει ντόπιους και ξένους πειρατές, μεγάλους και εν δυνάμει ιμπεριαλιστές...

Σε ιδιαίτερα τεταμένο κλίμα και μέσα σε σφοδρές αντεγκλήσεις κύλησε, καθ' όλη τη διάρκεια της περασμένης βδομάδας, η συζήτηση στο 275μελές ιρακινό κοινοβούλιο για τη λεγόμενη «συμφωνία ασφαλείας» με τις ΗΠΑ, δηλαδή το πλαίσιο εκείνο που θα ορίζει το καθεστώς της περαιτέρω παραμονής των αμερικανικών στρατευμάτων στη χώρα. Στα τέλη του χρόνου, λήγει το χρονικό περιθώριο παραμονής των κατοχικών αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ, με τη λεγόμενη εντολή του ΟΗΕ και η «συμφωνία» φιλοδοξεί να αποτελέσει το νομικό πλαίσιο παράτασής της.

Το κείμενο προέκυψε μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και των συνεργατών της στη Βαγδάτη, οι οποίοι, μάλιστα, υπό την ασφυκτική πίεση της πλειοψηφούσας σιιτικής κοινής γνώμης, πρότειναν επιπλέον τροποποιήσεις την τελευταία στιγμή, που, σε μεγάλο βαθμό, έγιναν δεκτές. Σύμφωνα με ό,τι έχει δημοσιοποιηθεί, η τελική εκδοχή της «συμφωνίας» προβλέπει ολική απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, στα τέλη του 2011 και απόσυρση των στρατευμάτων από τις ιρακινές πόλεις στα τέλη του Ιούνη 2009. Επί της ουσίας, δε διαφέρει πολύ από τις εξαγγελίες Ομπάμα περί έναρξης σταδιακής απόσυρσης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Ο ρυθμός απόσυρσης που προτείνει (δύο μεραρχίες ανά μήνα ή δίμηνο) για το επόμενο 16μηνο, αφήνει ουκ ολίγους άνδρες από τους 144.000 στο Ιράκ μέχρι το 2011.

Επίσης, η Ουάσιγκτον δεσμεύεται ότι δε θα εξαπολύσει επίθεση από το ιρακινό έδαφος σε καμία άλλη χώρα (δέσμευση που φέρεται να έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια σε κύκλους του Πενταγώνου) και αποδέχεται να ελέγχονται όλα τα φορτία που φεύγουν ή προορίζονται για τις δυνάμεις της. Τέλος, η αμερικανική πλευρά αποδέχτηκε την παραπομπή στην ιρακινή Δικαιοσύνη των ξένων μισθοφόρων που δρουν υπό την αιγίδα του Πενταγώνου στο Ιράκ όποτε χρειάζεται, αλλά έθεσε σειρά όρων και προϋποθέσεων για ανάλογη μεταχείριση των Αμερικανών στρατιωτών, που ουσιαστικά θα παρουσιάζονται ενώπιον ιρακινών δικαστηρίων μόνο εφόσον διαπράξουν εγκληματική πράξη εκτός των στρατοπέδων τους και εκτός υπηρεσίας. Κάτι που σημαίνει ότι όλες οι σφαγές αμάχων και τα «λανθασμένα» πυρά δεν εμπίπτουν σε καμία διαδικασία ποινής.

Η «συμφωνία» έγινε αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης εξαρχής στο Ιράκ. Η κυβέρνηση Μάλικι χρειαζόταν τις «τροποποιήσεις» που πρότεινε ως άλλοθι, προκειμένου να κατευνάσει τις επικρίσεις και ο Λευκός Οίκος τη διευκόλυνε. Ετσι, το Υπουργικό Συμβούλιο υιοθέτησε τη συμφωνία και ο ίδιος ο Μάλικι, σε τηλεοπτικό του μήνυμα, αποπειράθηκε να πείσει τον ιρακινό λαό ότι πρόκειται για «το πρώτο σοβαρό βήμα προς την ανεξαρτησία και την κυριαρχία», ότι «δεν έχει μυστικά άρθρα» και ότι «θα εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις».

Ο «πυρήνας», πάντως, των επικριτών της συμφωνίας έμεινε ανέπαφος. Ο ακραίος νεαρός σιίτης ηγέτης Μουκτάντα Σαντρ επιμένει στην αρχική του άρνηση, τονίζοντας ότι η συμφωνία δεν είναι παρά «παράταση της κατοχής και επίθεση κατά του Ισλάμ». Προκειμένου, βέβαια, να «αντλήσει» συμμάχους και από μετριοπαθέστερους πολιτικούς χώρους, προτάσσει το ζήτημα της κατοχής. Ο Σαντρ, μάλιστα, έχει προειδοποιήσει ότι σε περίπτωση που εγκριθεί η συμφωνία, οι, διόλου ευκαταφρόνητοι σε αριθμό, υποστηρικτές του θα συνεχίσουν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες τους και προανήγγειλε την ανασύσταση του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσής του.

Ενάντια στη «συμφωνία» έχει ταχθεί και το μικρότερο σιιτικό κόμμα «Φαντχίλα», όπως και ένα μικρό μπλοκ σουνιτών. Οπως εκτιμούσαν αναλυτές, το πιθανότερο είναι ότι ο Μάλικι και τα υπόλοιπα κόμματα που συνεργάζονται στην κυβέρνηση, θα καταφέρουν να «περάσουν» τη «συμφωνία» από το κοινοβούλιο. Ομως, αυτό δεν είναι αρκετό για να μην κατρακυλήσει και πάλι η χώρα στο διχασμό.

Ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης της σιιτικής πλειοψηφίας, Αγιατολάχ Αλί αλ Σιστάνι, έχει με νόημα επισημάνει ότι «η συμφωνία θα είναι αποδεκτή αν εγκριθεί με μεγάλη πλειοψηφία από τους εκπροσώπους του ιρακινού λαού στο κοινοβούλιο». Αυτό σημαίνει ότι αν ο Μάλικι και οι συγκυβερνώντες του δεν πετύχουν «μεγάλη» διαφορά, η «νίκη» τους κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ήττα», καθώς στη συνείδηση του μέσου Ιρακινού (και κυρίως των σιιτών που επηρεάζονται καταλυτικά από τον Σιστάνι), η «συμφωνία» δε θα νομιμοποιηθεί. Και κάτι τέτοιο θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας αιματηρότατης περιόδου για τον ιρακινό λαό, που θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπος με κατοχικές δυνάμεις.