Τη συνέχιση της αντιδραστικής πολιτικής των «μεταρρυθμίσεων» ως απάντηση στη διεθνή οικονομική κρίση, πρόβαλε χτες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών, ενημερώνοντας την αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή για τις αποφάσεις και τα συμπεράσματα της πρόσφατης συνεδρίασης των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ. Ο Γ. Αλογοσκούφης, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να πει ότι, εάν δε συνεχιστεί η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, τότε η χώρα και η οικονομία της θα μπουν σε «περιπέτειες».

Κατά τον υπουργό, η κρίση δε φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος της και ήδη οι επιπτώσεις της αγγίζουν, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, όλες τις χώρες. Δεν είδαμε, είπε, ακόμα το σύνολο των επιπτώσεων και πρότεινε ως ασπίδα την εμμονή στην αντιδραστική επιλογή της στρατηγικής της Λισαβόνας. Για τη χώρα μας, ανέφερε, ότι οι επιπτώσεις της κρίσης φαίνονται στον υψηλό πληθωρισμό, στην αγορά και τα επιτόκια και ως μια από τις απαντήσεις της κυβέρνησης επικαλέστηκε το υπό κατάθεση προσχέδιο του προϋπολογισμού, όπου θα υπάρχουν απαντήσεις για τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής». Ο Γ. Αλογοσκούφης είπε ότι τα ελλείμματα του προϋπολογισμού είναι κοντά στο όριο του 3% και γι' αυτό επανέλαβε την κυβερνητική πρόθεση για περαιτέρω πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών, τις οποίες βάφτισε «συγκράτηση δαπανών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα».

Κρίσεις σαν τις σημερινές είναι συστατικά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και δεν έχουν να κάνουν απλώς με τη διαχείρισή του, τόνισε στην παρέμβασή του στη συζήτηση ο βουλευτής του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος. Υπογράμμισε ότι το σύστημα, όταν βρίσκεται σε σχετική ανάκαμψη τότε προωθεί τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, ενώ σε περίπτωση κρίσης, υπάρχει κρατική παρέμβαση, για να στηριχτούν οι καπιταλιστές και τα κέρδη τους.

Στην ουσία, είπε, τόσο οι νεοκεϋνσιανές όσο και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές το μόνο που επιδιώκουν είναι η σωτηρία του συστήματος και ανέφερε ότι η κυβερνητική πολιτική είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η πολιτική των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου». Βάση αυτής της πολιτικής, είπε, είναι η συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια και η διεύρυνση της φτώχειας, αφού από τη μια το κεφάλαιο με διάφορες ρυθμίσεις απαλλάσσεται από τη φορολογία και από την άλλη όλη τη φοροεπιδρομή τη δέχονται τα λαϊκά στρώματα. Πρόκειται, είπε, για πολιτικές που εκπορεύονται από διάφορες στρατηγικές της ΕΕ, όπως αυτή της Λισαβόνας που στο όνομα της ανάπτυξης χτυπάει βασικά δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτό που απαιτείται, κατέληξε, είναι η ανατροπή της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και όχι οι διάφορες πολιτικές «πτωχοκομείου», που απευθύνονται στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα, προτείνοντας - όπως κάνουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ - το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα».

Εντυπωσιακή επιτάχυνση στις διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο καταδεικνύουν τα στοιχεία της έκθεσης του ΟΗΕ για το 2007, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με αυτά, οι παγκόσμιες ροές ξένων άμεσων επενδύσεων αυξήθηκαν κατά 30% το προηγούμενο έτος και έφτασαν τα 1,8 τρισ. δολάρια, οι δε παγκόσμιες εξαγορές και συγχωνεύσεις ανήλθαν στα 1,6 τρισ. δολάρια και εμφανίζουν αύξηση 21% σε σχέση με το 2000. Την ίδια στιγμή τα αποθέματα των ξένων επενδύσεων έφτασαν παγκοσμίως τα 15 τρισ. δολάρια και αντιπροσωπεύουν τη δραστηριότητα περίπου 79.000 πολυεθνικών επιχειρήσεων, στις οποίες ανήκουν τουλάχιστον 790.000 θυγατρικές εταιρείες! Οι τελευταίες κατά το 2007 αύξησαν τις πωλήσεις τους κατά 21%, τις εξαγωγές κατά 15% και την προστιθέμενη αξία κατά 19%.

Ασφαλώς τα στοιχεία αυτά καταδεικνύουν τις επιταχυνόμενες ανακατατάξεις του κεφαλαίου, σε μια περίοδο όπου οξύνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το εκ νέου μοίρασμα των αγορών, των βασικών πρώτων υλών και των «κηδεμονευόμενων» περιοχών του πλανήτη. Η έκθεση επισημαίνει ότι πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία εξαγορών και συγχωνεύσεων, σε διακρατικό επίπεδο, έπαιξαν τα επιθετικά κερδοσκοπικά κεφάλαια (private equity funds), τα οποία πραγματοποίησαν επενδύσεις ύψους 461 δισ. δολαρίων, ενώ παρατηρήθηκε άνοδος και των κρατικών επενδυτικών κεφαλαίων (SWFs), που δραστηριοποιούνται στις χώρες της Μέσης Ανατολής, στην Κίνα, κ.α. Για μια ακόμη χρονιά, η εισροή και η εκροή του επενδυτικού κεφαλαίου, κατά κύριο λόγο είχαν προορισμούς τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, οι οποίες προσέλκυσαν επενδύσεις 1,2 τρισ. δολαρίων, ενώ η εξαγωγή κεφαλαίου ανήλθε στα 1,65 τρισ. δολάρια.

Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, η εισροή ξένου κεφαλαίου το 2007 ανήλθε στα 1,9 δισ. δολάρια (μείωση περίπου 64% σε σχέση με το 2006), ενώ αντίθετα η εξαγωγή κεφαλαίου ανήλθε στα 5,3 δισ. δολάρια και σημείωσε αύξηση 28% σε σχέση με το 2006. Οι δε εξαγορές και συγχωνεύσεις (πωλήσεις) ανήλθαν στα 5,8 δισ. δολάρια, ενώ οι αντίστοιχες αγορές στο εξωτερικό ανήλθαν στα 0,8 δισ. δολάρια.

Σε εισαγωγές τεράστιων ποσοτήτων ζάχαρης θα προχωρήσει η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, (ΕΒΖ), προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας μας.

Συγκεκριμένα, προγραμματίζει την εισαγωγή 50.000 τόνων από τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ, άλλους 60.000 τόνους θα εισαγάγει από τα εργοστάσιά της στη Σερβία, ενώ θα αξιοποιήσει και τα αποθέματα 20.000 τόνων που διαθέτει.

Στην απόφαση αυτή καταφεύγει η ΕΒΖ καθώς, μετά τις γνωστές καταστροφικές αποφάσεις για τη ζάχαρη που πάρθηκαν στην ΕΕ, με συνευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, στη χώρα μας μειώθηκε δραστικά η τευτλοκαλλιέργεια κι έκλεισαν τα δύο από τα πέντε εργοστάσια, αυτά της Λάρισας και της Ξάνθης.

Φέτος, στην Ελλάδα, καλλιεργήθηκαν 140.000 στρέμματα, από τα 200.000 που είχαν προγραμματιστεί - οι αγρότες εμφανίζονται απρόθυμοι ν' ασχοληθούν με την τευτλοκαλλιέργεια, καθότι, πλέον, δεν τους εξασφαλίζει βιώσιμο εισόδημα - και η παραγωγή ζάχαρης αναμένεται να φτάσει τους 105.000 τόνους. Με δεδομένο ότι η εθνική ποσόστωση που έχει καθοριστεί ανέρχεται σε 158.000 τόνους - με τη ρήτρα ότι αν δεν την καλύψει η χώρα μας θα της επιβληθούν πρόστιμα - και οι ανάγκες της ελληνικής αγοράς σε ζάχαρη ανέρχονται στους 240.000 τόνους, η ΕΒΖ ήταν «αναγκασμένη» να προχωρήσει σε μεγάλες εισαγωγές.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η πολιτική της ΕΕ για τη ζάχαρη - όπως άλλωστε για όλα τα αγροτικά προϊόντα - έχει πολλαπλές και βαριές επιπτώσεις. Την πληρώνουν, όχι μόνο οι μικρομεσαίοι αγρότες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μια ακόμα δυναμική καλλιέργεια και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της ΕΒΖ που έμειναν χωρίς δουλειά - και οι τευτλοεξαγωγείς, οι μεταφορείς και άλλοι όσων η εργασία σχετιζόταν με την τευτλοκαλλιέργεια - αλλά και οι καταναλωτές που είναι αναγκασμένοι να καταναλώνουν εισαγόμενη ζάχαρη, η οποία και ακριβότερη είναι, αλλά και υποβαθμισμένη ποιοτικά. Και, βεβαίως, την πληρώνει, γενικότερα, η χώρα μας και ο λαός μας, καθώς με τις αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων αυξάνεται το εμπορικό έλλειμμα και μεγαλώνει η διατροφική εξάρτηση.