Κινηματογραφική βδομάδα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στις επανεκδόσεις της αλλά σχετικά απογοητευτική σε ό,τι αφορά την τρέχουσα διανομή, αφού δεν υπάρχει κάτι που να ξεχωρίζει. Σε μια βδομάδα που βγαίνει στα θερινά το σπάνιο αριστούργημα του Κένζι Μιζογκούτσι, «Ο Επιστάτης Σάνσο» (1954), ειλικρινά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Πόσο μάλλον όταν την ίδια βδομάδα βγαίνουν «Η Μεγάλη Ανατριχίλα» (1983) του Λόρενς Κάσνταν και το «The Straight Story» (1999) του Ντέιβιντ Λιντς, που είναι ιδανικά για θερινό σινεμά.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας και η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με την υποστήριξη της πρεσβείας της Νότιας Κορέας, παρουσιάζουν το αφιέρωμα K-Crime, με 9 νεο-νουάρ ταινίες του σύγχρονου κορεατικού σινεμά. Το αφιέρωμα, που απευθύνεται στους λάτρεις του νοτιοκορεάτικου crime αλλά και σε όσους θέλουν να γνωρίσουν ένα από τα πιο δημοφιλή κινηματογραφικά είδη, που γεμίζει τις αίθουσες διεθνώς, θα πραγματοποιηθεί στην ταράτσα της Ταινιοθήκης, στον θερινό κινηματογράφο «Λαΐς», από σήμερα μέχρι 5 Ιούλη. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης, http://www.tainiothiki.gr. Σήμερα επίσης ξεκινά το «13ο Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι», έως τις 3 Ιούλη, στον κινηματογράφο «Ριβιέρα», και όπως κάθε χρόνο, το πρόγραμμά του περιλαμβάνει κλασικά διαμάντια του Χόλιγουντ που σπάνια συναντάει κανείς στη διανομή των επανεκδόσεων. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα θα βρείτε στην ιστοσελίδα https://freecinema.gr και φυσικά στον κινηματογράφο «Ριβιέρα».

Οταν η Σαμίρα επιστρέφει στη γενέτειρά της, το μόνο που θέλει είναι ένα κομμάτι νεοϋορκέζικη πίτσα από το αγαπημένο της μέρος. Αντ' αυτού, βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν βίαιο, ολοζώντανο εφιάλτη που θα μπορούσε να είναι η τελευταία μέρα της πάνω στη Γη. Μαζί με έναν εντελώς άγνωστο τύπο που ακούει στο όνομα Ερικ και τη γάτα της ξεκινάει ένα επικίνδυνο ταξίδι, όπου παντού ελλοχεύουν απειλές.

Δυστυχώς, όσα προηγούνται της σειράς «Ενα Ησυχο Μέρος» δεν είναι κατατοπιστικά για το πώς και γιατί φτάνουμε σε αυτήν την ιδιότυπη συνθήκη απόλυτης ησυχίας, αλλά δεν μας εξηγεί και κανείς ποιοι είναι οι θανάσιμοι εισβολείς - τέρατα, ούτε καν σε ποιες πόλεις ή χώρες συμβαίνει η απόλυτη δυστοπία. Το κωμικοτραγικό είναι ότι από την πλευρά του κράτους ακούμε μόνο κάτι ελικόπτερα να λένε ότι τα τέρατα δεν κολυμπάνε, και έτσι παρατηρούμε ένα - δυο πλοία να φεύγουν προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η Νέα Υόρκη γίνεται ξαφνικά κρανίου τόπος, χωρίς σαφή δικαιολογία. Συγγνώμη, αλλά όταν φτιάχνουμε μια ταινία - ταξίδι στο παρελθόν έχουμε την υποχρέωση και να εξηγήσουμε κάποια βασικά πράγματα. Πολύ απογοητευτική εμπειρία, παρά τη δράση, που έχει μια συμπαθητική αφήγηση... Ελπίζουμε, εάν υπάρξει «Ημέρα Δεύτερη», να ενημερωθούμε αναλόγως.

Ενα παράλογο σκάνδαλο ξεσπάει στο Λιτλχάμπτον, στο οποίο εμπλέκονται οι δύο γειτόνισσες: Η βαθιά συντηρητική Ιντιθ και η ταραχώδης Ιρλανδή Ρόουζ, στην εξωφρενική αλλά αληθινή ιστορία που συνέβη το 1920! Οταν η Ιντιθ αρχίζει να λαμβάνει γράμματα με εξωφρενικές βρισιές, οι ύποπτοι είναι αρκετοί και το σκάνδαλο οδηγείται μέχρι και σε δίκη, αλλά ποιος στέλνει τελικά αυτά τα Μικρά Πρόστυχα Γράμματα;

Τούτη η ταινία είναι μια ηθογραφία της εποχής της, ένα πορτρέτο της θέσης της γυναίκας, που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα σε δουλειές που προορίζονταν για άντρες (αστυνομία), και μια κωμωδία καταστάσεων που δείχνει ότι τα σιγανά τα ποταμάκια πρέπει να φοβόμαστε... Εχει απίστευτα ωραίες βρισιές σε υπέροχη αγγλική προφορά, αλλά δυστυχώς αυτό από μόνο του μετά από λίγο καταντάει κουραστικό. Θα μπορούσε άνετα να είναι μια ωραία θεατρική παράσταση, ειδικά με τις πρωταγωνίστριες που έχει (Ολίβια Κόουλμαν και Τζέσι Μπάκλεϊ) και είναι υπερβολικά ταλαντούχες για τόσο «μικρούς» ρόλους. Εν τέλει, έχει έξυπνη αφήγηση και ωραίο σενάριο, αλλά θα μπορούσε να είναι κατά πολύ μικρότερη σε διάρκεια και πιο σφιχτή, ώστε να την απολαύσουμε περισσότερο.

Το «Horizon: Ενα Αμερικανικό Επος» είναι ένα πολυπρόσωπο χρονικό της εξάπλωσης των αποίκων των Ηνωμένων Πολιτειών προς τα δυτικά την εποχή του Εμφυλίου, που εξερευνά τη γοητεία της Αγριας Δύσης και πώς κερδήθηκε - και χάθηκε - με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Διανύοντας την τετραετία του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, από το 1861 μέχρι το 1865, μέσα από τα μάτια των οικογενειών, των φίλων και των εχθρών που προσπαθούν να ανακαλύψουν τι πραγματικά σημαίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Εργο ζωής για τον Κέβιν Κόστνερ, το οποίο θα επεκταθεί σε 4 μέρη, εξ όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Το πρώτο και το δεύτερο μέρος έχουν ήδη γυριστεί και θα προβληθούν με απόσταση λίγων εβδομάδων. Η ταινία, αν και τρίωρη, δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει μια πρώτη χρονική περίοδο και αναλώνεται ιδιαίτερα σε μικρά περιστατικά, αμφίβολης σεναριακής αξίας, ώστε να μας συστήσει τα πρόσωπα. Ομως μας συστήνει τόσα πολλά πρόσωπα χωρίς κάποια συνεκτική ουσία μεταξύ τους και η αφήγηση των μικρών ιστοριών είναι τελείως αποσπασματική, χωρίς τελικά να καταφέρνει να σκιαγραφήσει ολοκληρωμένα τους χαρακτήρες. Οι απόψεις του «Χορεύοντας με τους λύκους» Κέβιν Κόστνερ δεν έχουν εκταθεί πλήρως μέχρι τώρα, ώστε να έχουμε μια εικόνα έστω για τη Δύση. Πάντως μερίδα των Ινδιάνων συνεργάζεται με τους λευκούς: Θεωρούν ότι έτσι θα επιβιώσουν στα βουνά ανενόχλητοι, και συμβουλεύουν και τους υπόλοιπους, που θέλουν να αντισταθούν, να μην το πράξουν, διότι η αντίσταση θα είναι μάταιη. Εν ολίγοις, θέλετε - δεν θέλετε η ανάπτυξη θα έρθει, γιατί να κουραστούμε λοιπόν... Το γεγονός ότι η ανάπτυξη έρχεται, πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο, ούτε κι αυτό το συναντάμε ολοκληρωμένα δυστυχώς. Τούτη η αρχή της τετραλογίας δεν στέκεται μόνη της σε καμία περίπτωση. Θα περιμένουμε να δούμε και το δεύτερο μέρος ώστε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη κριτική σε πρόσωπα και πράγματα. Ο Κόστνερ, που μας έχει δώσει ωραία δείγματα γραφής ως σκηνοθέτης, εδώ λέει πολλά και δεν λέει τίποτα...

Η ταινία καταγράφει στιγμιότυπα από τις παράλληλες ιστορίες τριών Πακιστανών εργατών στην Ελλάδα, γυρίστηκε σε τρεις χώρες - Ελλάδα, Πακιστάν και Λιβύη - και καταγράφει το κύκλωμα διακίνησης μεταναστών από το Πακιστάν μέχρι τα κέντρα κράτησης - κολαστήρια της Λιβύης. Μέσα από τις μαρτυρίες συγγενών των αγνοουμένων και θυμάτων στο Πακιστάν ξεδιπλώνεται η τραγωδία της μετανάστευσης ανθρώπων που επιχειρούν να έρθουν στην Ευρώπη δύο, τρεις ή περισσότερες φορές. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, κυρίως τις τηλεφωνικές συνομιλίες των μεταναστών με τις οικογένειές τους λίγο πριν ξεκινήσουν το μοιραίο ταξίδι τους για την Ιταλία, ταξίδι που οδήγησε στο ναυάγιο της Πύλου...

Ο Σιδέρης, πεπειραμένος σκηνοθέτης, όπως πάντα έχει πολύ πλούσιο υλικό, που μεγάλο μέρος του αποτελούν πολύτιμες μαρτυρίες και συνομιλίες από το ναυάγιο της Πύλου. Προσπαθεί, με πολύ καλή πρόσθεση, μέσα σε μια ταινία να καλύψει όλο το φάσμα της μετανάστευσης, της διακίνησης μεταναστών αλλά και της εκμετάλλευσής τους από τα αφεντικά, τις τραγικές συνθήκες που ζουν, τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους και την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Ολα αυτά δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται για να χωρέσουν σε μία μόνο ταινία. Μοιάζει σαν να θέλει να τα εξιστορήσει όλα με μια ανάσα, με αποτέλεσμα, ενώ τα επιμέρους στοιχεία είναι σημαντικά, να χάνονται στο όλον... Αν είχε αρκεστεί σε μία θεματική ενότητα θα μιλούσαμε για μια συγκλονιστική δουλειά, αλλά χρειάζονται περισσότερα από ένα ντοκιμαντέρ για να τα αναλύσεις όλα αυτά στην έκταση που τους αρμόζει...

Ο Θωμάς, ένας πενηντάρης, κατ' ανάγκη ταξιτζής, ζει μαζί με την γυναίκα του, Μαρία, και τον έφηβο γιο του, Τάσο. Εχει σπουδάσει Φιλολογία και αγαπάει πολύ τη λογοτεχνία, υποστηρίζει δε πως δουλεύει νύχτα για να συλλέγει ιστορίες. Η αυτοκτονία ενός πελάτη και η γνωριμία του με μια κοπέλα, που σχετίζεται με τον αυτόχειρα, φέρνουν στην επιφάνεια τα απωθημένα του και τον βυθίζουν στην ερωτική εμμονή.

Ο «Τελευταίος Ταξιτζής» ακροβατεί μεταξύ των ανεκπλήρωτων επιθυμιών και της αρρωστημένης ηδονοβλεπτικής «πραγμάτωσής» τους. Το γεγονός ότι κάποιος δεν κατάφερε να πετύχει επαγγελματικά, άραγε, ισορροπείται με την ερωτική αποδοχή μιας κατά πολύ νεότερης γυναίκας; Και κατά πόσο λαμβάνει κανείς αποδοχή όταν η νεότερη γυναίκα δεν τον θέλει κι αυτός επιμένει, ενοχλώντας την συστηματικά; Μήπως όταν η «υπαρξιακή αναζήτηση» εξιστορείται μέσα από μονοπάτια θρίλερ έχει αναγκαστικά στοιχεία μιας κάποιας παρεκτροπής; Διαφορετικά δεν μιλάμε για θρίλερ, μιλάμε για σινεμά που ασχολείται με τις υπαρξιακές ανησυχίες... Το σενάριο είναι από την αρχή τραβηγμένο από τα μαλλιά, ώστε να οδηγήσει στην αρρωστημένη εμμονή. Σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος αναρωτιέται ο θεατής αν παρακολούθησε τη «Μεγάλη Ανατριχίλα» ή το «Peeping Tom» - για να είμαστε και επίκαιροι με τις επανεκδόσεις. Ο ταξιτζής θρηνεί για τη χαμένη του ζωή ή αρρωσταίνει επειδή δεν τα κατάφερε; Είναι αλήθεια ότι ο σκηνοθέτης έχει κάνει εξαιρετική πλανοθεσία και η φωτογραφία του Γιώργου Κουτσαλιάρη εξυπηρετεί πολύ καλά το σκηνοθετικό ύφος, αλλά η ακροβασία ανάμεσα στα είδη σινεμά μάς άφησε μια γεύση του «μισού».