Κινηματογραφική βδομάδα στους ρυθμούς του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που σήμερα ανοίγει τις πύλες του μέχρι και τις 13 Νοέμβρη σε φυσικούς χώρους και online. Θα προβληθούν 199 μεγάλου μήκους και 68 μικρού μήκους ταινίες, στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του λιμανιού, καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Η φετινή ιδέα του Φεστιβάλ στηρίζεται στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση». Με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα ετών από τον θάνατό του, θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στον δημιουργό που σημάδεψε το ελληνικό σινεμά, με πολλές δράσεις, με τίτλο «Αγγελόπουλος για πάντα». Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, καθώς και περισσότερες πληροφορίες για τις ταινίες, είναι διαθέσιμα στο www.filmfestival.gr.

Μια τετραμελής, χαοτική οικογένεια ταξιδεύει με ένα δανεικό SUV στην τραχιά ιρανική ερημιά. Πού κατευθύνεται άραγε; Στο πίσω κάθισμα, ο μπαμπάς έχει το πόδι του στον γύψο, όμως είναι στ' αλήθεια σπασμένο; Η μαμά προσπαθεί να γελά όταν δεν συγκρατεί με κόπο τα δάκρυά της. Ο μικρός υπερκινητικός γιος εκρήγνυται, δίνοντας παραστάσεις καραόκε μέσα στο αυτοκίνητο. Ολοι τους ασχολούνται με το άρρωστο σκυλάκι τους και σπάνε ο ένας τα νεύρα του άλλου. Ο μυστηριώδης μεγαλύτερος αδελφός οδηγεί, παραμένοντας σιωπηλός.

Ο σπουδαίος ιρανικός κινηματογράφος περνάει στην επόμενη γενιά και πραγματικά ο Παναχί εκπλήσσει με το σενάριό του, που πραγματεύεται το δύσκολο ζήτημα της προσφυγιάς. Η ταινία του δεν προσπαθεί να τα «χωρέσει» όλα, σύνηθες φαινόμενο για τους πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες, αλλά επικεντρώνεται σε ένα ζήτημα και το «κεντάει» σε όλες του τις εκφάνσεις. Η σκηνοθετική του ματιά αποπνέει φρεσκάδα και αισιοδοξία, αναδεικνύοντας την ελπίδα μέσα στον ζόφο, και είναι γεμάτη από όλων των ειδών τα συναισθήματα. Κανένα συναίσθημα δεν λείπει, όλα είναι εκεί για να δώσουν τη δική τους πινελιά στην ανθρώπινη ιστορία των κατατρεγμένων. Το «Φύγαμε» είναι σπουδαίος κοινωνικός κινηματογράφος, που ενώ φαίνεται ανάλαφρος στην αφήγησή του, είναι απίστευτα σκληρός στο υπόβαθρό του. Χαρακτηριστική είναι και η εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει με τους πρωταγωνιστές του. Οι εκφράσεις τους διηγούνται μία ακόμα ιστορία μέσα στην ιστορία. Ο Παναχί εξυμνεί το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με χιούμορ και απλότητα αυτό που τους ματώνει την ψυχή. Ενα road movie που δεν πρέπει να χάσετε.

Δύο παράλληλες ιστορίες ξετυλίγουν σταδιακά την καθημερινή ζωή δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων: Της 87χρονης Sara και του 7χρονου Mihka, που ζουν σε μια μικρή απομακρυσμένη πόλη στη μέση της νορβηγικής αρκτικής τούνδρας. Η ταινία παρατηρεί τη ζωή τους κατά τη διάρκεια ενός έτους, μέσα από τις εναλλαγές των εποχών και το πέρασμα από το διαρκές καλοκαιρινό φως στο αρκτικό σκοτάδι.

Μετά από 15 χρόνια έρευνας και φωτογράφησης του ευρωπαϊκού αρκτικού τοπίου και των κατοίκων του, η σκηνοθέτιδα επικεντρώνει στην πόλη Guovdageaidnu - Kautokeino. Μας αποκαλύπτει εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Εικόνες που αποπνέουν το μεγαλείο της φύσης και τις παραδόσεις των αυτοχθόνων, οι οποίες χάνονται στα βάθη των αιώνων. Χωρίς περιττή αφήγηση, η ταινία της Ζήρου είναι ένα ταξίδι στην ομορφιά που χάνεται. Η επιλογή των ηρώων της είναι σοφή. Μια γενιά που φεύγει και εκείνη που έρχεται. Το μόνο ψεγάδι στην αφήγησή της είναι ότι δεν μας δίνει περισσότερα κοινωνιολογικά στοιχεία για την ενδιάμεση γενιά, και αυτό μας αφήνει ερωτήματα για το πώς επιβιώνουν οι άνθρωποι εκεί... Οσοι την παρακολουθήσετε, απλά αφεθείτε στη μαγεία του χιονιού, χωρίς ρολόι.

Τρεις καλοί φίλοι γίνονται μάρτυρες μιας δολοφονίας, θεωρούνται βασικοί ύποπτοι και βρίσκονται μπλεγμένοι σε μία από τις πιο εξωφρενικές συνωμοσίες στην Ιστορία της Αμερικής.

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία του 369ου Συντάγματος Πεζικού στον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενός συντάγματος Αφροαμερικανών, και του βετεράνου υποστράτηγου Σμέντλι Μπάτλερ. Ο τελευταίος κουβαλά στην πλάτη του μεγάλη ιστορία ως μισθοφόρος για λογαριασμό του αμερικανικού κεφαλαίου σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λ. Αμερική και αλλού... Είναι αυτός που τη δεκαετία του '30 καταγγέλλει στο Κογκρέσο την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ρούσβελτ, από το αμερικανικό κεφάλαιο, για την εγκαθίδρυση δικτατορίας και στις ΗΠΑ... Βέβαια, αυτές οι ιστορικές λεπτομέρειες δεν αναφέρονται παρά μόνο στους τίτλους τέλους της ταινίας, οπότε η μυθοπλασία αποκρύπτει όσα «δεν είναι απαραίτητα» για την εξέλιξη του μύθου. Και τι μένει στον θεατή σε τελευταία ανάλυση; Οτι το αμερικανικό κεφάλαιο εκείνη την περίοδο «έκανε κουμάντο» στις πολιτικές εξελίξεις, ενώ τώρα σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τα κέρδη του και «δεν ανακατεύεται» πουθενά; Ετσι κι αλλιώς το σενάριο ανοίγει τόσα πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, που τελικά δεν ξέρει σε ποιο να εστιάσει και «χάνεται στη μετάφραση». Περισσότερα έχει να πάρει ο θεατής ερευνώντας τις ιστορικές λεπτομέρειες, παρά παρακολουθώντας την ταινία αυτή καθαυτή. Πάντως πρέπει να αναφέρουμε ότι κινηματογραφικά πρόκειται για μια αξιόλογη δουλειά εποχής, σε όλα τα τεχνικά της στοιχεία, και έχει ένα πρωταγωνιστικό καστ που όμοιό της συναντάμε σπάνια. Από ποιο όνομα να αρχίσει κανείς: Κρίστιαν Μπέιλ, Μάργκο Ρόμπι, Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, Ανια Τέιλορ - Τζόι, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ράμι Μάλεκ κ.ο.κ.

Ενα αγαπημένο ηλικιωμένο ζευγάρι περνά τις μέρες του σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, παλεύοντας με τα πρώτα στάδια της άνοιας. Με την οθόνη μοιρασμένη στα δύο, παρακολουθούμε την καθημερινότητά τους, και όσο αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη και ο γιος τους προσπαθεί να τους φροντίσει, η λήθη μετατοπίζεται σε κάτι πιο ανησυχητικό και οι δυο τους μπαίνουν σε μια δίνη ψυχικού και σωματικού εκφυλισμού.

Ο Νοέ κάνει μια πολύ δύσκολη ταινία. Δύσκολη τόσο στο οπτικό της κομμάτι, αφού έχει μόνιμα μοιρασμένη την οθόνη στα δύο, όσο και στην παρακολούθησή της, καθώς προκαλεί πολύ βαριά συναισθήματα. Ουσιαστικά φτιάχνει ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της καθημερινότητας δύο ανθρώπων που σιγά σιγά χάνουν τον εαυτό και την προσωπικότητά τους. Ενώ πιάνει ένα τόσο δύσκολο ζήτημα με «επιτυχία» θα έλεγε κανείς, τραβάει από τα μαλλιά και την ιστορία του γιου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο κατά τη γνώμη μας, και το βαραίνει ακόμα περισσότερο... Οι πρωταγωνιστές του από την άλλη - ο θρυλικός σκηνοθέτης Ντάριο Αρτζέντο και η Φρανσουάζ Λεμπρούν - είναι εξαιρετικοί, αλλά δεν είναι αρκετοί για να δώσουν στην ταινία αυτό που της λείπει.

Η «Φυγή» είναι η αληθινή ιστορία εξόδου του Amin Nawabi (το όνομα δεν είναι αληθινό, η ιστορία όμως είναι) από το Αφγανιστάν σε μικρή ηλικία. Ο Amin τώρα είναι 36 ετών, κάτοικος της Δανίας, ακαδημαϊκός και έτοιμος να παντρευτεί τον επί χρόνια σύντροφό του.

Η «Φυγή» είναι το υπόδειγμα της ταινίας που χρησιμοποιεί τον «δικαιωματισμό» και την πολιτική προπαγάνδα των ΗΠΑ ώστε να μιλήσει για την προσφυγιά - την οποία εν προκειμένω δημιούργησαν οι ίδιες οι ΗΠΑ... Εξηγούμαστε: Βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν, από το οποίο ο πρωταγωνιστής φεύγει με την οικογένειά του ακριβώς μετά την πτώση της λαϊκής κυβέρνησης, γύρω στο 1992. Παρ' όλα αυτά, ψέγει τη λαϊκή κυβέρνηση ότι φυλάκισε τον πατέρα του, χωρίς όμως να μας εξηγεί το γιατί. Τελικά φταίνε όλοι το ίδιο για την τραγική κατάσταση του αφγανικού λαού; Προχωρώντας παρακάτω, περνάμε σε μια Ρωσία όπου έναν χρόνο πριν έχει κατεβεί η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, ωστόσο οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί αποκαλούν ο ένας τον άλλον «σύντροφο». Εάν περάσουμε αυτούς τους σκοπέλους, παρακολουθούμε μια σπαραχτική ιστορία για μια οικογένεια που χωρίστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με το «απαραίτητο» happy end. Το αβίαστο ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί ο σκηνοθέτης δεν θίγει πουθενά το καπιταλιστικό σύστημα; Αραγε οι πόλεμοι γεννιούνται από μόνοι τους;