Κινηματογραφική βδομάδα με λίγες νέες διανομές στις αίθουσες και πολλές προβολές.

Ξεχωρίζουμε τις βραδιές προβολών στο Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στο Περιστέρι (Εθνικής Αντιστάσεως 33), με ελεύθερη είσοδο, οι οποίες περιλαμβάνουν: Σήμερα Πέμπτη 30 Ιούνη προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», την Πέμπτη 7 Ιούλη προβολή του ντοκιμαντέρ «Καινούριος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» και την Πέμπτη 14 Ιούλη προβολή του «Ludlow, οι Ελληνες στους Πολέμους του Ανθρακα». Ολες οι προβολές ξεκινούν στις 20.30. Οι εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες στα 15 χρόνια λειτουργίας του Μουσείου, ενώ τις μέρες των προβολών θα λειτουργεί έκθεση βιβλίου. Σημειωτέον, από σήμερα έως και τις 14 Ιούλη θα υπάρχει δυνατότητα ξεναγήσεων στα εκθέματα του Μουσείου (κατόπιν ραντεβού στο τηλέφωνο 2105730026).

Ακόμα, ο Δημοτικός Κινητός Κινηματογράφος Πάτρας, σε συνεργασία με το Νεανικό Πλάνο και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά, συνεχίζει και αυτήν τη βδομάδα τις προβολές, με την ταινία «Οσκαρ και Λίλι» του Αρας Ριαχί την Κυριακή 3/7, στο Νότιο Πάρκο - Ιχθυόσκαλα στις 21.30.

Το «Ουπς 2! Ο Νώε Ξαναέφυγε» (Ooops! The Adventure Continues) των Τόμπι Γκένκελ και Σον ΜακΚόρμακ πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε η πρώτη ταινία της σειράς και μας μεταφέρει στη ζωή στην κιβωτό μετά τον κατακλυσμό, όταν πλέον οι προμήθειες τελειώνουν σιγά σιγά και ο πόλεμος μεταξύ χορτοφάγων και σαρκοφάγων ζωών αρχίζει να εντείνεται... Θα καταφέρουν τα ζωάκια να συμφιλιωθούν και να βρουν μια στεριά; Τι ρόλο θα παίξουν οι γλυκύτατοι φρουφρούληδες στη διαμάχη; Τρυφερή ταινία, με ωραία μηνύματα για τους πολύ μικρούς σινεφίλ που είναι φαν της σειράς, και φυσικά μεταγλωττισμένη.

Το «Blow-Up» (1966) του Μικελάντζελο Αντονιόνι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού ανήκει στον κλασικό κινηματογράφο και παίζεται συχνά στα θερινά σινεμά. Ο φωτογράφος μόδας Τόμας, που ζει μια ηδονιστική και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα ζωή, φωτογραφίζει κρυφά δύο εραστές σε ένα λονδρέζικο πάρκο. Η γυναίκα, η Τζέιν, τον καταδιώκει και απαιτεί το φιλμ, μα εκείνος της δίνει ένα άλλο. Πολλαπλά ζουμ στο ασπρόμαυρο φιλμ αποκαλύπτουν ότι η Τζέιν κοιτάζει ανήσυχη ένα τρίτο άτομο που παραμονεύει στα δέντρα με ένα πιστόλι, όταν λίγο αργότερα αποκαλύπτεται ένα πτώμα... Στηριγμένος σε διήγημα του Χούλιο Κορτάζαρ και σε σενάριο του σπουδαίου Τονίνο Γκουέρα, μόνιμου σχεδόν συνεργάτη του σκηνοθέτη, ο Αντονιόνι φτιάχνει μια δοκιμιακού χαρακτήρα ταινία σχετικά με τη φωτογραφία και τη σχέση της με την πραγματικότητα και την παραίσθηση. «Blow-Up» σημαίνει μεγέθυνση της εικόνας, και εδώ ακριβώς στηρίζεται και η αλληγορία της ταινίας: Πώς η μεγέθυνση και η παρατήρηση της πραγματικότητας μας ωθεί να δούμε καθαρότερα όσα δεν βλέπουμε με μια πρώτη ματιά. Παράλληλα ασκεί κριτική στην ψευδαίσθηση που μας δίνει η φωτογραφία των media, εκείνη που φτιάχνει ιδεατά κοινωνικά πρότυπα που δεν αφορούν τις ανάγκες του καθημερινού ανθρώπου και τον απομακρύνει από την αλήθεια. Αποτυπώνει την ατμόσφαιρα του Λονδίνου τη δεκαετία του '60 και τα ήθη της εποχής, και πλαισιώνεται από τον σπουδαίο φωτογράφο Κάρλο ντι Πάλμα και τη μουσική του μοναδικού Χέρμπι Χάνκοκ.

Η «Χαμένη Κόρη» (The Lost Daughter) της Μάγκι Τζίλενχαλ στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Ελενα Φεράντε και αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Τζίλενχαλ. Γυρισμένη στις Σπέτσες με ένα αξιόλογο πρωταγωνιστικό καστ (Ολίβια Κόλμαν, Τζέσι Μπάκλεϊ, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Ντακότα Τζόνσον, Εντ Χάρις), μας σκιαγραφεί πλευρές της γυναικείας φύσης και της μητρότητας μέσα από την Λήδα, που αποφασίζει να κάνει ένα μοναχικό ταξίδι διακοπών στην Ελλάδα. Στο ταξίδι της θα «συναντηθεί» με μια οικογένεια και παρατηρώντας τις γυναίκες που την αποτελούν, και ιδιαίτερα μια νέα μητέρα με την κόρη της, αναστοχάζεται τη δική της ζωή, τη σχέση της με τις κόρες της και τις επιλογές που έκανε. Αν και η θεματολογία της ταινίας προσφερόταν για μεγαλύτερη εμβάθυνση στον ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, η Τζίλενχαλ μένει στα προφανή και επιφανειακά. Πραγματεύεται την «απελευθέρωση» της γυναίκας μεν, αλλά μέσα από τα «δικαιωματικά» πρότυπα, και δεν καταφέρνει να δώσει ένα ουσιαστικότερο στίγμα. Παίζει μεταξύ αναπόλησης και μεταμέλειας... Βεβαίως η επιλογή της Ολίβια Κόλμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι όλη η ταινία κυριολεκτικά... Μετά τον περσινό συγκλονιστικό «Πατέρα», η ερμηνεία της ανεβαίνει σκαλιά.

Τα «Τρία Πατώματα» (Tre Piani) του Νάνι Μορέτι, με βάση το μυθιστόρημα του Ισραηλινού Eshkol Nevo (Three Floors Up), είναι μια ταινία για τρεις οικογένειες που ζουν στο ίδιο κτίριο σε μία πολυτελή γειτονιά της Ρώμης. Μέσα σε μία δεκαετία, η ζωή αναγκάζει τους πρωταγωνιστές να έρθουν αντιμέτωποι με συγκρούσεις που επηρεάζουν τις σχέσεις μεταξύ αδελφών, γονιών, παιδιών και συζύγων. Ο Μορέτι, καταξιωμένος και σπουδαίος δημιουργός, αυτήν τη φορά ανοίγει τόσα ζητήματα και απλώνεται τόσο πολύ που ουσιαστικά δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει κανένα. Προσπαθεί να αναλύσει ολόκληρη τη δομή των οικογενειακών σχέσεων και μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει, δίνοντας ως λύση στα πάντα την αγάπη... Αποτελεί άραγε η αγάπη τη «λύση» σε αυτά τα τόσο σύνθετα κοινωνικά ζητήματα;