Ψηφοφορίες, παραιτήσεις, διαβουλεύσεις, συζητήσεις και μια ...πολιτική κρίση είναι τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τις τελευταίες μέρες τη ζωή στην Ιταλία. Από αυτήν, όμως, φαίνεται να βγαίνει ενισχυμένη η λεγόμενη κεντροαριστερή κυβέρνηση όχι βασικά από τον αριθμό των γερουσιαστών και βουλευτών που τη στηρίζουν, αλλά, ουσιαστικά, από την πιο αντιλαϊκή πολιτική που αναμένεται να ακολουθήσει. Και αυτό αφού τόσο στη Γερουσία, όσο και στη Βουλή των Αντιπροσώπων η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και το «πράσινο φως» να συνεχίσει την αντιδραστική πολιτική της.

Μια κυβερνητική πολιτική που συμβάλλει στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, με την αποστολή και διατήρηση στρατευμάτων σε άλλες χώρες, όπως το Αφγανιστάν, μια πολιτική που δημιουργεί νέες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη χώρα, μια πολιτική που κρατά σε ισχύ όλα τα μέτρα και τις συμφωνίες που είχε υπογράψει η προηγούμενη «κεντροδεξιά» κυβέρνηση, που ιδιωτικοποιεί κρατικές επιχειρήσεις, που προωθεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, που διαχειρίζεται ένα αντιδραστικό σύστημα.

Πριν από δέκα μέρες περίπου, η έκθεση της ιταλικής κυβέρνησης για την εξωτερική πολιτική, όπου ανάμεσα στα κύρια θέματα ήταν η διατήρηση και η επαναχρηματοδότηση των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και η επέκταση της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα, καταψηφίστηκε στη Γερουσία, γεγονός που οδήγησε τον Ρομάνο Πρόντι σε παραίτηση και σε αναζήτηση μιας ...νέας πολιτικής λύσης, η οποία ήρθε από τον Ιταλό Πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, λίγες μέρες αργότερα, ο οποίος είπε να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι.

Ο τελευταίος, από τη μεριά του, είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη όλων των κομμάτων που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό, ανάμεσα στα οποία και η «Κομμουνιστική Επανίδρυση» και το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών», αλλά και κάποιων γερουσιαστών από τον λεγόμενο κεντρώο χώρο. Σημειώνεται ότι οι δύο γερουσιαστές των παραπάνω κομμάτων απείχαν από τη συγκεκριμένη ψηφοφορία δείχνοντας έτσι την αντίθεσή τους στην εξωτερική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Συμφώνησε, λοιπόν, όλη η «κεντροαριστερά», χωρίς να θέσει κανέναν όρο, στο να στηρίξει τα 12 σημεία «απόλυτης προτεραιότητας» που έθεσε ο Ρομάνο Πρόντι, ουσιαστικά προχωρώντας σε ένα συμβιβασμό για θέματα για τα οποία υπήρξαν σημαντικές αντιδράσεις ανάμεσα στο λαό της Ιταλίας. Ενα συμβιβασμό που επιφέρει την προώθηση μιας σειράς ακόμα πιο αντιδραστικών πολιτικών με την απόλυτη συναίνεση όλων των κομμάτων της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Ανάμεσα στα 12 σημεία ξεχωρίζει αυτό που αναφέρεται στο «σεβασμό των διεθνών δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και των ειρηνευτικών υποχρεώσεων της χώρας προς τον ΟΗΕ», που αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την κατεύθυνση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Στα 12 σημεία περιλαμβάνεται και η «συνέχιση της φιλελευθεροποίησης και προστασίας του πολίτη-καταναλωτή όσον αφορά στα επαγγέλματα και τις υπηρεσίες», για το οποίο έχουν εκδηλωθεί σημαντικές αντιδράσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλα σημεία του κειμένου αφορούν στην «ισχυρή δέσμευση στα θέματα παιδείας, πολιτισμού, έρευνας και καινοτομίας», στην «ταχεία ενεργοποίηση του σχεδίου υποδομών της χώρας και ιδιαίτερα της συμμετοχής στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους» (βλέπε Τορίνο - Λιόν), στη «συγκεκριμένη και άμεση δράση για σημαντική μείωση των δημόσιων εξόδων», δηλαδή περικοπή των κοινωνικών δαπανών, στην «αναδιάρθρωση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας», στην «ταχεία επίλυση του ασυμβίβαστου μεταξύ καθηκόντων κυβέρνησης και βουλευτών», ενώ αναφέρεται ότι ο εκπρόσωπος του πρωθυπουργού αποκτά το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου και δίνεται στον Ρομάνο Πρόντι ο τελικός λόγος για οποιαδήποτε διαφωνία στον κυβερνητικό συνασπισμό...

Και απ' ό,τι φάνηκε δεν ήταν αρκετή η συναίνεση - χωρίς όρους - και η στήριξη όλων των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού στον Ρομάνο Πρόντι, και χρειάστηκε η παρέμβαση του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο έστειλε κείμενο - έκκληση, και προς το ΚΚΕ, με το οποίο καλούσε όλα τα κομμουνιστικά, εργατικά, αριστερά κόμματα, οργανώσεις και κινήματα, αλλά και ξεχωριστές προσωπικότητες της ΕΕ να το υπογράψουν, εκφράζοντας έτσι την ολόπλευρη στήριξη προς την κυβέρνηση Πρόντι. Η επιστολή αυτή προκάλεσε δυσαρέσκεια στα κόμματα. Ετσι προχθές κατεύθασε άλλη «διορθωτική» επιστολή από την «Κομμουνιστική Επανίδρυση», που διευκρίνιζε πως κατά λάθος στάλθηκε η έκκληση αλληλεγγύης, και η επιστολή είχε το χαρακτήρα της ενημέρωσης. Φυσικά η «διορθωτική» επιστολή ήρθε, αφού η κυβέρνηση Πρόντι είχε ήδη πάρει ψήφο εμπιστοσύνης...

Πάντως, αξιοσημείωτη είναι και η ομιλία που έκανε ο Ρομάνο Πρόντι κατά την έναρξη της συζήτησης στη Γερουσία για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όπου, ανάμεσα στα άλλα, στήριξε για μια ακόμα φορά τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Αφγανιστάν λέγοντας: «Ο στόχος της παρουσίας μας στο Αφγανιστάν είναι να σταθεροποιηθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί». Για να προσθέσει: «Οι στρατιώτες μας φέρνουν μια κουλτούρα του πολιτισμού και της βοήθειας, όχι των συγκρούσεων». Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφέρει ότι «ξαναρχίζουμε την κυβερνητική δουλιά με περισσότερη αυταπάρνηση και ορμή» και να υποστηρίξει ότι «βλέπουμε το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ως φυσικό συμπλήρωμα» της Ευρώπης.

Μπορεί κανείς να αναλογιστεί τι σημαίνει η φράση «με περισσότερη αυταπάρνηση και ορμή» του Ρομάνο Πρόντι σε ό,τι αφορά στην ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική της λεγόμενης κεντροαριστεράς, η οποία έχει προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της «Αλιτάλια», την αντεργατική πολιτική και εργασιακή ανασφάλεια, τους σχεδιασμούς για μετατροπή δεκάδων χιλιάδων μόνιμων θέσεων εργασίας σε θέσεις εργασίας με προσωρινές συμβάσεις, αλλά και την άρση της προστασίας των εργαζομένων από τις απολύσεις, αποφάσισε την παραμονή στο Αφγανιστάν, την επέκταση της βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα και συνολικότερα εφαρμόζει την πολιτική της ΕΕ.

Δεν αποτελεί φυσικά κάτι καινούριο. Στα έργα της λεγόμενης κεντροαριστεράς στην Ιταλία συμπεριλαμβάνονται οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης Πρόντι το 1996, που επιτάχυναν τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, η έγκριση, το 1997, του πιο σκληρού προϋπολογισμού λιτότητας μεταπολεμικά, κ.ά. Χάρη στις υπηρεσίες που έδωσε ο Ρομάνο Πρόντι στις κυρίαρχες δυνάμεις έλαβε ως ανταμοιβή το πόστο του προέδρου της Κομισιόν το 1999. Επιπρόσθετα, ποιος δε θυμάται την «κεντροαριστερή» κυβέρνηση του Ντ' Αλέμα - σημερινού υπουργού Εξωτερικών - που θέσπισε σκληρή αντιαπεργιακή νομοθεσία προς αντιμετώπιση του κύματος απεργιών το οποίο προκάλεσε η πολιτική της και παρέδωσε την ιταλική γη ως ορμητήριο των γερακιών των ΗΠΑ στην αιματηρή επιδρομή τους ενάντια στη Γιουγκοσλαβία;

Η γενικότερη αυτή πολιτική της λεγόμενης κεντροαριστεράς στην Ιταλία έχει προκαλέσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που φάνηκε και από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στη φιλελευθεροποίηση των επαγγελμάτων, τις απεργίες στην «Αλιτάλια», τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο καθώς και τις μαζικότατες πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στην επέκταση της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα και συνολικότερα ενάντια στις στρατιωτικές βάσεις και τον πόλεμο.

Ωστόσο, η δήθεν αριστερή φρασεολογία, η προώθηση του φόβου της Δεξιάς κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της Ιταλίας καθώς, βέβαια, και η έλλειψη μιας άλλης εναλλακτικής πολιτικής, που ξεκάθαρα θα συγκρούεται με τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.